Ἡ μετάνοια δέν ἔχει τέλος πάνω στή γῆ

Η μοναχική ζωή είναι βεβαίως γεμάτη από πόνο, αλλά παρ’όλα αυτά έχει καί παρηγοριές, έτσι ώστε κατόπιν νά μήν μπορεί κανείς νά στραφεί πουθενά αλλού. Υποφέρουμε, καί με τις θλίψεις μας συμμετέχουμε στά παθήματα του Χριστού γιά τη σωτηρία τού κόσμου. Αλλά δέν χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις για νά χαρακτηρίσουμε την κατάστασή μας την ζούμε μάλλον ως κατάσταση μετάνοιας στην οποία οφείλουμε νά παραμείνουμε. Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη . Η οποιαδήποτε διαφορά μας με τον Χριστό απαιτεί βαθειά μετάνοια. Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει ότι, αν δεν είμαστε αληθινά όμοιοι με τον Κύριο σε όλα τά πράγματα, δεν θά μπορέσουμε νά μείνουμε αιωνίως μαζί Του... 

Έτσι, οφείλουμε νά συμπεριφερόμαστε με υπομονή.

Στην καθημερινή ζωή είναι πολύ σπουδαίο να «αφουγκραζόμαστε» από τό πρωί μέχρι τό βράδυ γιά νά ακούσουμε τις υποδείξεις τού Θεού, πού μάς λέει τί νά κάνουμε καί πώς νά ενεργούμε. Αλλά δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε οριστικά από τούς κακούς λογισμούς. Ακόμη καί αυτοί πού είναι τέλειοι δεν τό μπορούν. Η τελειότητά τους δεν είναι τέτοιας φύσεως πού να μήν ενοχλούνται από τίποτε.

Η τελειότητα συνίσταται σε αυτό: γιά όσους είναι έμπειροι στήν πνευματική ζωή, τούς είναι λιγότερο δύσκολο να υπερβούν αυτό πού προηγουμένως τούς κλόνιζε. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι η αιώνια ζωή δεν έχει άλλη πηγή παρά τον ἴδιο τον Θεό.

Επιθυμούμε να ενεργούμε μόνο όπως ο Ιδιος ο Θεός τό θέλει. Αυτός είναι ο σκοπός μας, αλλά δεν έχουμε φθάσει ακόμη σε αυτό. Ισως μετά τον θάνατο να δοκιμάσουμε κάποιες ακόμη δυσκολίες ώστε να προοδεύσουμε στο επίπεδο αυτό -δεν γνωρίζω. Εν πάση περιπτώσει, όποιοι προσεύχονται γιά όσους έχουν ήδη φύγει από αυτό τον κόσμο, μπορούν να μάς δώσουν χιλιάδες μαρτυρίες γιά τό ότι οι κεκοιμημένοι είναι ζωντανοί. Με ποιόν όμως τρόπο, δεν τό γνωρίζουμε.

Είναι παράξενο, δεν συνηθίσαμε να έχουμε πάντοτε άγρυπνη την προσοχή μας σε oτι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας. Τό ξεχνάμε. Οι εντυπώσεις της υλικής ζωής εξωτερικά επιβάλλονται σε τέτοιο σημείο, πού ξεχνά κανείς τήν πνευματική ζωή.

Δύο πράγματα δεν πρέπει να συγχέουμε. Όπως σας είπα ήδη πολλές φορές, στις θεολογικές σχολές η θεολογική επιστήμη δεν προσφέρει τη γνώση του Θεού καί την αληθινή εν Θεώ ζωή. Στήν περίπτωση αυτή, η θεολογία γίνεται κατά κάποιον τρόπο μιά διανοητική δεξιότητα, προσιτή σε όλο τον κόσμο.

Ο μοναχισμός είναι ένα άλλο είδος ζωής. Είναι να δεχθούμε τή γνώση τού Θεού από τήν ίδια τή ζωή, διαμένοντας στον Θεό, όταν ο Θεός έρχεται μέσα στήν καρδιά μας, στο βάθος της καρδιάς μας. Οι άνθρωποι είναι συχνά αφελείς, δεν έχουν εμπειρία της ζωής αυτού τού κόσμου. Έτσι, παρατηρούμε τό εξής παράδοξο: οι άνθρωποι, τά τέκνα τού αιώνος τούτου, να είναι πιο λογικοί στή σφαίρα αυτού τού κόσμου από oτι τά τέκνα του φωτός, πράγμα πού και ό Ίδιος ο Χριστός είπε . Έτσι, μπορεί να συμβεί να γίνουμε θύματα μιάς πνευματικής πλάνης, πού συνίσταται στο να δίνουμε σημασία περισσότερο σε αυτό πού προσφέρει η επιστήμη των θεολογικών σχολών παρά στήν αγιότητα τού βίου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/04/blog-post_545.html?m=1