ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 11η Ιουνίου 2018
Ὅλος ὁ κόσμος μοιάζει μ’ ἕνα καζάνι ποὺ βράζει. Τὰ μεγάλα παγκόσμια γεγονότα τρέχουν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο καὶ ὅλα δείχνουν, ὅτι βαδίζουμε ὁλοταχῶς σὲ ἕνα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατρακύλα, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὶς τραγικὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, εἶναι πρωτοφανὴς καὶ δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἡ δύστυχη πατρίδα μας χωρὶς ἀμφιβολία παίζει πρωταγωνιστικὸ ρόλο σ’ ὅλη αὐτὴ τὴν κατρακύλα. Τὸν τελευταῖο καιρὸ φαίνεται ὅλα τὰ δαιμόνια μαζεύτηκαν στὴν Ἑλλάδα καὶ βάλθηκαν ὅλα μαζί, νὰ γκρεμίσουν ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο. Πῆραν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν ἀρχηγό τους, τὸν Ἑωσφόρο, νὰ ἔρθουν ἐδῶ, διότι ἐδῶ ὑπάρχουν ἀκόμη ἀντιστάσεις, ἐνῶ στὶς ἄλλες χῶρες ἔχουν ὁλοκληρώσει τὸ καταχθόνιο ἔργο τους. Μέχρι τώρα κατόρθωσαν πολλά. Ὁ ἀρχηγός τους δὲν... ἔχει παράπονο. Παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων, νόμος περὶ ἀλλαγῆς φύλου, νόμος περὶ ἀναδοχῆς παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια καὶ βάλε! Ὅμως δὲν φθάνουν αὐτά. Πρέπει νὰ ἐπακολουθήσουν καὶ ἄλλα, πολλὰ ἄλλα. Ὅσα δὲν μπορεῖ ἀκόμη νὰ χωρέσει τὸ μυαλό μας, μπροστὰ στὰ ὁποῖα ὠχριοῦν τὰ προηγούμενα. Και ὅλα αὐτὰ μέχρι πότε; Μέχρις ὅτου ξεχειλίσει τὸ ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κάνει θραύση ἰδιαίτερα μάλιστα μετὰ τὴ συνοδικὴ κατοχύρωσή της ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἐνῶ παράλληλα κάθε τόσο νέες οἰκουμενιστικὲς θεωρίες βγαίνουν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος. Πρόσφατα στὸ ἰστολόγιο «Ἀμέθυστος», δημοσιεύτηκε σὲ συνέχειες ἄρθρο ἑνὸς «Ὀρθοδόξου» Ἐπισκόπου του Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας, του George Khodr, μὲ τίτλο: «Ὁ Χριστιανισμὸς σὲ ἕναν πλουραλιστικὸ κόσμο: Ἡ Οἰκονομία τοῦ ἁγίου Πνεύματος» σὲ μετάφραση καὶ σχόλια τοῦ θεολόγου κ. Γεωργίου Μπόρα. Στὸ ἄρθρο αὐτὸ ὁ Ἐπίσκοπος ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ ξεκάθαρο τρόπο μία καινοφανῆ καὶ κακόδοξη οἰκουμενιστικὴ θεωρία, τὴν λεγόμενη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος». Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀντιχριστες καὶ ἀπόλυτα βλάσφημες θεωρίες, ἡ ὁποία δίνει τὸ πράσινο φῶς στὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ «ἄνοιγμά» της στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιολογικὴ νομιμοποίησή τους. Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτή, τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας χωρίζεται σὲ «τρεῖς Οἰκονομίες». Ἡ πρώτη εἶναι ἡ «Οἰκονομία τοῦ Πατρός», ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Ἡ δεύτερη ἡ «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ», ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου μέχρι καὶ τὴν Ἀνάληψή Του. Καὶ ἡ τρίτη ἡ «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», ἡ ὁποία ἄρχισε μὲ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ ἐκτείνεται μέχρι τὰ ἔσχατα. Μὲ τὴν «Οἰκονομία τοῦ Πατρὸς» προετοιμάστηκαν τὰ ἔθνη νὰ δεχτοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση. Μὲ τὴν «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ» πραγματοποιεῖται ἡ σωτηρία ἐθνικῶν καὶ ἰουδαίων μὲ προϋπόθεση τὴν πίστη στὸ Χριστὸ καὶ τὴν εἴσοδό τους στὴν Ἐκκλησία διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Τέλος μὲ τὴν «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος» πραγματοποιεῖται ἡ σωτηρία τῶν ἐκτός της Ἐκκλησίας ἀνθρώπων, ποὺ ἀνήκουν σὲ διάφορες θρησκεῖες, χωρὶς τὴν προϋπόθεση τῆς πίστεως στὸ Χριστὸ καὶ τὴν εἴσοδό τους στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα. Καὶ ἡ μὲν «Οἰκονομία τοῦ Πατρὸς» ἀπευθύνθηκε στὸν «Παλαιὸ Ἰσραήλ», ἡ «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ» στὸν «Νέο Ἰσραὴλ» τῆς Χάριτος, στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος» ἀπευθύνεται πέρα ἀπὸ τὸν Παλαιὸ καὶ τὸν Νέο Ἰσραήλ, τὴν Ἐκκλησία, στὴν αἱρετικὴ καὶ ἀλλόθρησκη ἀνθρωπότητα! Τὸ ἅγιο Πνεῦμα δηλαδὴ δρᾶ τρόπον τινὰ ὡς «πρόοδος» καὶ ἐξέλιξη τῶν δύο προηγουμένων «Οἰκονομιῶν».
Μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ λεχθεῖ, ὅτι ἡ παρὰ πάνω διδασκαλία περὶ τριῶν ξεχωριστῶν «Οἰκονομιῶν» εἶναι ἄγνωστη στὴ βιβλικὴ καὶ πατερική μας Θεολογία. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς γνωρίζει μία μόνο «Οἰκονομία», τὴν ἔνσαρκη θεία Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα ἀπεργάζεται τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους του, κατὰ τὸ τελευταῖο πασχάλιο δεῖπνο τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ἀπεκάλυψε στοὺς μαθητές του, τὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλὰ καὶ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπιτελέσει: «ὅταν δὲ ἔλθη ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούση λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμίν. ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελείυμιν, πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμάεστι, διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμίν». (Ἰω.16, 13-15). Δηλαδὴ ὁ Παράκλητος θὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀποστόλους καὶ γενικὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», τὴν ὁποία ἀλήθεια ἤδη ἔχουν διδαχθεῖ ἀπὸ τὸν διδάσκαλο τῆς Αὐτοαληθείας τὸν Χριστό. Μ’ ἄλλα λόγια τὸ Πνεῦμα δὲν θὰ τοὺς διδάξει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ ὅσα τοὺς ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὥστε νὰ τοὺς προκαλέσει σύγχυση. Θὰ τοὺς διδάξει ἀπαράλλακτη τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, διότι δὲν θὰ πῆ τίποτε δικό του, ἀλλὰ ὅσα θὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ὁ Χριστόςο,τι ἄκουσε ἀπὸ τὸν Πατέρα του, αὐτὰ ἐδίδαξε στοὺς μαθητές του, ἄρα οἱ δύο αὐτὲς διδασκαλίες ταυτίζονται. Ἐπίσης δὲν θὰ δοξάσει τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν Υἱό, πρῶτον μὲν διότι θὰ ἀποκαλύψει στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τὴν σημασία καὶ τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου, κατ’ ἐξοχὴν δὲ τὴν σημασία τῆς σταυρικῆς του θυσίας καὶ τῆς ἀναστάσεως. Καὶ δεύτερο, διότι οἱ πιστοὶ ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, θὰ θαυματουργοῦν μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ παρὰ πάνω λόγοι τοῦ Κυρίου μᾶς ἀνατρέπουν πλήρως τὴν περὶ Οἰκονομίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος θεωρία. Ἐξ’ ἄλλου τυχὸν ἀποδοχὴ καὶ ἄλλης «Οἰκονομίας», ἐκτός της ἐνσάρκου, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ὑποβαθμίζει τὴν ἔνσαρκη Οἰκονομία καὶ τὴν ἀποδεικνύει ἀνεπαρκῆ καὶ ἀνίσχυρη νὰ σώσει ἐξ’ ὁλοκλήρου τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ θὰ χρειαζόταν νὰ ἐπακολουθήσει καὶ ἄλλη, ἡ ὁποία θὰ συμπλήρωνε καὶ θὰ ὁλοκλήρωνε τὸ ἔργο τῆς ἐνσάρκου.
Ὁ ὡς ἄνω «ἐπίσκοπος» γιὰ νὰ θεμελιώσει βιβλικά τους ἰσχυρισμοὺς τοῦ ἐπικαλεῖται κάποια χωρία ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὰ ὁποία ὅμως παρερμηνεύει. Ἂς δοῦμε μερικὰ ἀπὸ αὐτά:
Ά) Τὸ γνωστὸ χωρίο ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο: «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν.3,8). Σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμούς του, ἀφοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο πνέει, ἐνεργεῖ ὅπου θέλει, χωρὶς νὰ ἐμποδίζεται ἀπὸ τίποτε καὶ ἀπὸ κανέναν, ἄρα ἐνεργεῖ καὶ στοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας, καὶ ἀπεργάζεται τὴν σωτηρία τους, χωρὶς νὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνονται μέλη της. Ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία τοῦ χωρίου εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἐπειδὴ ὁ Νικόδημος δὲν κατάλαβε τὰ λόγια του Χριστοῦ: «τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι...»Γι’ αὐτὸ τοῦ φέρνει τὸ παράδειγμα τοῦ ἀνέμου. Όταν ὁ Χριστὸς λέγει ὅτι ὁ ἄνεμος πνέει ὅπου θέλει, δὲν ἐννοεῖ ὅτι ἔχει λογικὴ θέληση, ἀλλὰ γιὰ νὰ δηλώσει τὴν ἀνεμπόδιστη φυσικὴ ὁρμὴ καὶ κίνησή του, ποὺ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει. Ἂν λοιπὸν στὸν ἄνεμο, ποὺ εἶναι ὑλικὸ σῶμα, ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τὴν παρουσία του, τὴ βοή του, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει, ἀπὸ ποὺ ξεκίνησε καὶ ποῦ θὰ καταλήξει, πῶς μπορεῖ νὰ μάθη κανεὶς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ τὸ ἅγιο Πνεῦμα στὴν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου; Ἑπομένως τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ μὲν καὶ στοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας, μὲ σκοπὸ ὅμως νὰ τοὺς ὁδηγήσει μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἀφήσει ἐκτός. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ ὅσα προσθέτει παρὰ κάτω ὁ Κύριος, ὅπου ὁμιλεῖ γιὰ τὴν «ἄνωθεν γέννηση», ἡ ὁποία πραγματοποιείται «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», δηλαδὴ μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα.
Β) Τὴ γνωστὴ διήγηση τοῦ Λουκᾶ στὸ 10ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων, ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὴν μεταστροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ Κορνηλίου, χάρις στὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος μεταξὺ ἄλλων εἶπε: «Ἀνοίξας δὲ Πέτρος τὸ στόμα αὐτοῦ εἶπεν. Ἐπ’ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῶ ἐστι» (Πράξ.10,34-35). Σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ Khodr, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος, (σ’ ὅποια θρησκεία καὶ ἂν ἀνήκει), ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ καὶ ἐργάζεται τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἄρα σώζεται χωρὶς νὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ βαπτισθεῖ. Ὡστόσο ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ Λουκᾶ ὄχι μόνον δὲν βγαίνει ἕνα τέτοιο συμπέρασμα, ἀλλὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν ἄγγελό του στὸν Κορνήλιο, γιὰ νὰ τοῦ δώσει τὴν ἐντολή, νὰ στείλει καὶ νὰ καλέσει τὸν ἀπόστολο Πέτρο. Ὁ Πέτρος πράγματι ἦρθε στὸ σπίτι του, ἐκήρυξε στὸν Κορνήλιο τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀνάσταση καὶ τὸν κάλεσε νὰ πιστεύσει σ’ Αὐτόν. Καὶ ἀφοῦ ὁ Κορνήλιος ἐπίστευσε, τότε ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ὅποτε στὴ συνέχεια ἐπακολούθησε καὶ τὸ βάπτισμά του στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος. Ἄρα λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Κορνηλίου συμπεραίνουμε, αὐτὸ ποὺ τονίσαμε προηγουμένως. Ὅτι δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἐνεργεῖ μὲν καὶ στοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐνεργεῖ κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ τοὺς προσελκύσει ἐντός της Ἐκκλησίας καὶ νὰ τοὺς καταστήσει μέλη τῆς διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.
Γ) Τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Ἀθηναίους ἐνώπιόν του Ἀρείου Πάγου: «διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ὢ ἐπεγέγραπτο, Ἀγνώστω θεῶ. ὁ οὒν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτο ἐγὼ καταγγέλλω ὑμίν», (Πράξ.17,23). Σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ Khodr: «ἡ ἄποψη τοῦ Ἀποστόλου, ὅπως ἐκφράζεται στὴν ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο, εἶναι ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι λατρεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, χωρὶς νὰ τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς τὸν Δημιουργό. Τὸ πρόσωπό του δὲν τοὺς εἶχε ἀποκαλυφθεῖ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἦταν Χριστιανοὶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν. Ὁ Παῦλος ἔδωσε στὸ Θεὸ ἕνα ὄνομα…Τὸ ὄνομα, μαζὶ μὲ τὰ χαρακτηριστικά του, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ». Στη συνέχεια μὲ ἀφετηρία αὐτὲς τὶς ἐσφαλμένες παραδοχές, προχωρεῖ καὶ σὲ ἄλλα πεπλανημένα συμπεράσματα: «Αὐτὴ ἡ σημαντικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ ἰσχύει καὶ ἐκτός του Ἰσραήλ, καθὼς τὰ ἄλλα ἔθνη ἔχουν τοὺς δικούς τους τύπους τῆς πραγματικότητας τοῦ Χριστοῦ, εἴτε ὑπὸ μορφὴ προσώπων εἴτε διδασκαλίας. Δὲν ἔχει σημασία ἂν ἡ ἐν λόγω θρησκεία ἦταν ἱστορικοῦ χαρακτήρα ἢ ὄχι. Δὲν ἔχει σημασία ἂν θεωρεῖ τὴν πίστη τῆς ἀσυμβίβαστη μὲ τὸ εὐαγγέλιο. Ὁ Χριστὸς εἶναι κρυμμένος παντοῦ στὸ μυστήριο τῆς ταπεινότητάς του. Κάθε ἀνάγνωση τῶν θρησκειῶν εἶναι μία ἀνάγνωση τοῦ Χριστοῦ. O Χριστὸς εἶναι ποὺ λαμβάνεται ὡς φῶς ὅταν ἡ χάρη ἐπισκέπτεται ἕναν Βραχμάνο, ἕναν Βουδιστὴ ἢ ἕναν Μωαμεθανὸ διαβάζοντας τὶς δικές του γραφές. Κάθε μάρτυρας τῆς ἀλήθειας, κάθε ἄτομο ποὺ διώκεται γιὰ αὐτὸ ποὺ πιστεύει ὅτι ἔχει δίκιο, πεθαίνει σὲ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό. Οἱ μυστικιστὲς τῶν ἰσλαμικῶν χωρῶν μὲ τὴν μαρτυρία τους, τὴ μαρτυρικὴ ἀγάπη, ἔζησαν τὴν αὐθεντικὴ ἀγάπη τοῦ Ἰωάννη!».
Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ σημειώσουμε ἐδῶ εἶναι ὅτι ὂ «ἄγνωστος θεὸς» τῶν Ἀθηναίων σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ κηρύττει ὁ Παῦλος. Ἁπλῶς ἐδῶ ὁ Παῦλος παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν «ἄγνωστο Θεό», γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἑπομένως σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μποροῦμε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα, ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἦταν χριστιανοί, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, ἢ ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Παῦλος στοὺς Ἀθηναίους ἦταν τὸ ὄνομά Του μαζὶ μὲ τὰ χαρακτηριστικά Του, ἢ ὅτι θὰ ἐπετύγχαναν τὴν σωτηρία τοὺς λατρεύοντας τὸν Χριστὸ στὸ βωμὸ τοῦ «ἀγνώστου Θεοῦ», χωρὶς νὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ κατηχηθοῦν, νὰ βαπτιστοῦν καὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοιου εἴδους συμπεράσματα εἶναι αὐθαίρετα καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ πατερικὴ θεμελίωση. Ἂν γιὰ τὸν Παῦλο ἦταν ἀρκετὴ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν Ἀθηναίων μόνο ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ὀνόματος τοῦ «ἀγνώστου Θεοῦ», τότε τὸ περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός του στὸν Ἄρειο Πάγο θὰ ἦταν τελείως διαφορετικό. Θὰ τοὺς δίδασκε ὅτι μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ λατρεύουν τοῦ Ἰησοῦ Χριστὸ στὸ βωμὸ τοῦ «ἀγνώστου Θεοῦ» μὲ θυσίες ζώων, χωρὶς νὰ προσθέσει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ διδασκαλία. Ἀπὸ τὴν συνέχεια ὅμως τῆς ὁμιλίας τοῦ Παύλου, βλέπουμε ὅτι ἀφοῦ τοὺς ὁμίλησε εἰσαγωγικὰ γιὰ τὸν «ἄγνωστο Θεό», κατόπιν ἔρχεται νὰ τοὺς ἀναπτύξει ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἐνσάρκου θείας Οἰκονομίας καὶ νὰ τοὺς καλέσει σὲ μετάνοια καὶ πίστη στὸν ἀναστημένο Χριστό.
Τὰ ὅσα προσθέτει παρὰ κάτω, ὅτι δήθεν «κάθε ἀνάγνωση τῶν θρησκειῶν εἶναι μία ἀνάγνωση τοῦ Χριστοῦ…» κλπ. μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονίσουμε, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ ὅτι ἀποτελοῦν διδασκαλίες τῶν θεοσοφιστῶν, τῶν τεκτόνων καὶ τῶν θεωρητικῶν της «Νέας Ἐποχῆς»! Εἶναι ὄντως τραγικὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει δώσει φρικτὲς ὑποσχέσεις κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας του νὰ φυλάξει τὴν πίστη ἀκέραια καὶ νὰ διδάξει στὸ ποίμνιό του τὴν μόνη σώζουσα εὐαγγελικὴ διδασκαλία, ἔχει φθάσει στὸ σημεῖο νὰ διδάσκει, ὅτι οἱ ἡγέτες καὶ οἱ πιστοὶ τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου λαμβάνουν τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ αὐτὲς καὶ Τὸν συναντοῦν διαβάζοντας τὶς «ἱερὲς» γραφές τους! Ἢ ὅτι στὶς δαιμονοληψίες τῶν δερβίσηδων καὶ τῶν ἄλλων «μυστικῶν» του Ἰσλὰμ βλέπει «τὴ μαρτυρικὴ ἀγάπη» καὶ τὴ βίωση «τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης τοῦ Ἰωάννη»! Δὲν ἀκούει στὴν πολύπαθη χώρα τοῦ τοὺς ἰσλαμιστές, οἱ ὁποῖοι κόβουν κεφάλια (κυρίως χριστιανῶν), κατ’ ἐντολὴν τοῦ Κορανίου; Γιὰ ποιὰ μαρτυρία καὶ βίωση ἀγάπης μιλάει;
Καὶ συνεχίζει τὸ κακόδοξο παραλήρημά του: «ἡ ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ εἶναι τέτοια ποὺ μπορεῖ νὰ ἐγείρει προφῆτες ἔξω ἀπὸ τὰ κοινωνιολογικὰ ὅρια τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ἀκριβῶς ὅπως εἶχε ἐγείρει προφῆτες ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ Παλαιοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλὰ αὐτὲς οἱ κλήσεις στὴν προφητεία καὶ τὴ σοφία ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὰ ὅρια, ἔχουν ἕναν μυστικὸ δεσμὸ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἀναστημένου καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἔρχονται σὲ σύγκρουση μὲ τὴ μοναδικότητα τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ»! Δὲν μᾶς συγκεκριμενοποιεῖ, ποιοὶ ἐξέφρασαν καὶ ἐκφράζουν αὐτὴ τὴν «προφητεία» ἐκτός της Ἐκκλησίας. Μήπως ὁ Ἄρειος, ὁ Μακεδόνιος, ὁ Νεστόριος, ὁ Εὐτυχής, ὁ πάπας, οἱ πολυάριθμοι προτεστάντες «προφῆτες» πάστορες, ὁ Κάρολος Ρῶσελ, ὁ Βούδας, ὁ Κομφούκιος, ὁ Μωάμεθ, ἡ Μπλαβάτσκυ, κ.α. Ποιοὶ τέλος πάντων ἀπ’ αὐτούς, ἢ ὅλοι αὐτοὶ μαζί;
Καὶ καταλήγει: «Ἡ οἰκονομία τῆς σωτηρίας ἐπιτυγχάνει τὴν πλήρη πραγματικότητά της ὡς τὸ Τέλος, ὡς ἡ τελικὴ ἔννοια ὅλων τῶν πραγμάτων. Ἡ οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκατανόητη χωρὶς τὴν οἰκονομία τοῦ Πνεύματος»! Ἐμεῖς θὰ διευκρινίζαμε: Ἡ κακόδοξη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», δὲν εἶναι ἁπλὰ ἡ κατανόηση τῆς «Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ», ἀλλὰ ἡ κατεδάφισή της! Ἡ ἀναίρεσή της!
Συνοψίζοντας:
Ἡ Ἐκκλησία κατέχει ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου, ὁλόκληρη τὴν Θεία Ἀποκάλυψη, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας πρὸς τοὺς μαθητές του: «ὅταν δὲ ἔλθη ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», (Ἰω.16,13). Ἡ Ἀποκάλυψη αὐτὴ ἐδόθη στὴν Ἐκκλησία ἅπαξ διὰ παντὸς τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου: «παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τὴ ἅπαξ παραδοθείση τοῖς ἁγίοις πίστει», (Ἰούδ.3). Εἶναι δὲ πλήρης καὶ τελεία, ὥστε νὰ μὴν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ προσθῆκες, ἢ ἀφαιρέσεις. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀποκαλύπτει, ὅπως ἐσφαλμένα πιστεύουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, συνεχῶς καινούργια δόγματα, καινούργιες ἀλήθειες. Τὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου δὲν εἶναι ἀνεξάρτητο καὶ ξένο πρὸς τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἀπεναντίας ἀποτελεῖ τὴν συνέχεια τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Μ’ ἄλλα λόγια τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται νὰ ἀξιοποιήσει, νὰ κάνει κτῆμα τοῦ κάθε πιστοῦ τὴν σωτηρία ποὺ ἀπέρρευσε ἀπὸ τὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἂν αὐτὲς τὶς βασικὲς καὶ στοιχειώδεις διδασκαλίες ἀγνοεῖ, ἢ τὸ χειρότερο, διαστρέφει, ἕνας ἐπίσκοπος τότε, πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος; Ἴσως θὰ ἦταν περιττὸ τὸ παρὰ πάνω ρητορικὸ ἐρώτημα, διότι ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλὴ καὶ αὐτονόητη: Στὶς ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες ποὺ ζοῦμε, τὰ πάντα μποροῦν νὰ συμβαίνουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ τὰ πλέον ἀδιανόητα!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/06/blog-post_59.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου