Ἡ κακοπάθεια γιά τόν Χριστό μας

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979 η μνήμη του τιμάται 14 Ιουνίου). κατά το έτος 1929, δηλαδή όταν ο Άγιος ήταν σε ηλικία 35 ετών, ξεκίνησε κάποια μέρα του καλοκαιριού από το Βράνιε με προορισμό το Μοναστήρι του Αγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνά στο Μοναστήρι αυτό, με το οποίο και είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο, γιατί είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Πρόχορο, όταν ήταν ήδη καθηγητής Πανεπιστημίου στην Θεολογική Σχολή στο Βελιγράδι. 

Ο δρόμος μέχρι το Μοναστήρι ήταν δύσβατος και γι’ αυτό αρκετά κουραστικός. Ο Άγιος, για να υπερνικά αυτές τις δυσκολίες, χρησιμοποιούσε κάποιο απλό αυτοκίνητο (ταξί), για να διασχίσει τον βουνήσιο δρόμο που οδηγούσε στο Μοναστήρι. Σε εκείνη λοιπόν την επίσκεψή του, συνάντησε στο δρόμο του μια γερόντισσα και αμέσως κατάλαβε, ότι και αυτή κατευθυνόταν με τα πόδια προς το Μοναστήρι. 

Τότε ο Άγιος έκανε νόημα στον οδηγό να σταματήσει και προσκάλεσε την γριούλα να ανέβει στο αυτοκίνητο, γιατί, όπως τις εξήγησε και εκείνος πήγαινε όπου και αυτή. 

– Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, του απάν­τη­σε η γριούλα, αλλά εγώ είμαι φτωχή. 

Ο Άγιος τότε τις χαμογέλασε και την διαβεβαίωσε, ότι δεν θα πλήρωνε τίποτε, μια και το αυτοκίνητο ήταν νοικιασμένο από εκείνον. 

Τότε η γερόντισσα του είπε: 

– Δεν το είπα γι’ αυτό, παιδί μου. Αλ­λά επειδή εγώ είμαι φτωχή, δεν έχω ­τί­­πο­τα άλλο να προσφέρω στον Άγιο Πρόχορο, πέ­ρα από τον κόπο μου αυτόν. 

Τότε ο Άγιος χτύπησε με μιας το μέτωπό του ως ένδειξη κατάπληκτου θαυμασμού και μονολόγησε: 

– Αχ, Ιουστίνε, έγινες καθηγητής Θεο­λογίας και όμως! Την ευσέβεια αυτής της γερόντισσας απέχεις πολύ για να την φτά­σεις. 

Στράφηκε τότε και πάλι στον οδηγό. Τον πλήρωσε, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και συνέχισε πεζός μαζί με την γριούλα τον υπόλοιπο δρόμο έως το Μοναστήρι... 

Στην εποχή των ανέσεων και της λογικής, ίσως αδυνατούμε να εννοήσουμε βαθύτερα, την προσφορά της γριούλας, αλλά και τον θαυμασμό της ενέργειάς της από τον Άγιο. Γιατί μάθαμε στην άνεση και στις ευκολίες. Γιατί απεχθανόμαστε τον κόπο και την κακοπάθεια. Όλα τα μπορούμε πλέ­ον με το πάτημα ενός κουμπιού. Μάθαμε να δωρίζουμε από το περίσσευμα, όχι από το υστέρημα. Και στο Θεό και στους αν­­­θρώπους. Μάθαμε ν’ αγαπούμε από συμ­φέρον ή έστω από συμπάθεια και όχι έμπονα και θυσιαστικά. 

Γι’ αυτό και αυ­­­θόρμητα αναδύεται το ερώτημα: Γιατί πρέπει να κουραστούμε; Έχει ανάγκη ο Θεός την σωματική μας καταπόνηση; Όχι φυσικά. Ο Θεός δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτε από την δική μας άσκηση. Όμως η άσκηση είναι η μητέρα του αγιασμού και η κακοπάθεια η γεννήτρα της αρε­τής.

https://www.facebook.com/paokhfgbnffjdh