Βλέποντας τους ασκητικούς αγώνες του οσίου Σεραφείμ ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους, τον αντιπολέμησε με παντοειδείς πειρασμούς και παγίδες. Άρχισε να εξαπολύει κατά του οσίου διάφορα φόβητρα: άλλοτε ακουγόταν έξω από το κελλί του ουρλιαχτό, ωσάν από κάποιο άγριο θηρίο· άλλοτε φαινόταν ότι πλήθος λαού σπάει με ορμή την πόρτα του κελλιού του, ότι εκτοξεύονται ξύλα εναντίον του και άλλα παρόμοια· κάπου-κάπου την ημέρα, αλλά ιδίως την νύκτα, όταν ο όσιος Σεραφείμ
αγρυπνούσε προσευχόμενος, του φαινόταν ξαφνικά ότι γκρεμίζεται το κελλί του και ότι από παντού εισορμούν εναντίον του με μανιώδες ουρλιαχτό φοβερά θηρία. Άλλοτε πάλι παρουσιάζονταν ξαφνικά εμπρός του ανοικτά μνημεία απ’ όπου σηκώνονταν νεκροί.
Όταν, αργότερα, ένας λαϊκός με απλότητα τον ερώτησε: «Πατερούλη έχεις δει τα πονηρά πνεύματα;», αυτός του απάντησε μειδιώντας: «Αυτά είναι βδελυρά. Όπως είναι αδύνατον στον αμαρτωλό να κοιτάξει το φως των αγγέλων, έτσι είναι φρικιαστικό να δεις τους δαίμονες, διότι είναι ειδεχθείς».
Όλα όμως αυτά τα φοβερά οράματα και τους φρικτούς πειρασμούς, οι οποίοι κάποτε συνοδεύονταν και από σωματικές κακώσεις, ο χαριτωμένος ασκητής τα υπερνικούσε με την καρδιακή προσευχή και τα κατατρόπωνε με την δύναμη του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου.
Όχι λίγες φορές δοκιμάστηκε και από το πνεύμα της φιλοδοξίας διότι εξελέγη ως ηγούμενος και αρχιμανδρίτης διαφόρων μονών. Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις με ασάλευτη πάντοτε αποφασιστικότητα, εμφορούμενος από βαθιά ταπείνωση, δεν δεχόταν τις θέσεις αυτές, επιδιώκοντας την αληθινή άσκηση και ζητώντας στη μοναχική ζωή μόνο τη σωτηρία της ψυχής του και των πλησίον του.
Βλέποντας την ταπεινοφροσύνη του οσίου ο διάβολος κατάφερε εναντίον του ισχυρό πόλεμο λογισμών. Από παρόμοιο πόλεμο είχαν πέσει παλαιότερα και μερικοί από τους μεγαλύτερους αγωνιστές. Τότε ο όσιος Σεραφείμ, στη δυσβάστακτη αυτή ψυχική δοκιμασία, απευθύνθηκε με καρδιακή προσευχή στον αγωνοθέτη της σωτηρίας μας Κύριο Ιησού Χριστό και την Άχραντη Θεοτόκο.
Και ταυτοχρόνως, για να απομακρύνει και να εξολοθρεύσει τις παγίδες των δαιμόνων, αποφάσισε ν’ αναλάβει νέο, μεγαλύτερο αγώνα προσευχής, μιμούμενος τους αρχαίους στυλίτες του Χριστιανισμού. Στο βάθος του αδιαπέραστου δάσους, την νύκτα, εντελώς αθέατος, ανέβαινε σε υψηλό γρανιτένιο βράχο για να εντείνει την προσευχή, και όρθιος ή γονατιστός προσευχόταν επί πολύ, κράζοντας από τα βάθη της ψυχής του την προσευχή του τελώνου: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18:13).
Ο νέος αυτός στυλίτης τοποθέτησε και στο κελλί του πέτρα μετρίου μεγέθους όπου προσευχόταν από το πρωί μέχρι τη νύκτα. Από την πέτρα αυτή κατέβαινε μόνο για ν’ αναπαυθεί από την άκρα εξάντληση ή για να τονωθεί λίγο με πενιχρή τροφή.
Σ’ αυτή την μεγάλη άσκηση πέρασε χίλιες ημέρες και χίλιες νύκτες. Ο διάβολος νικήθηκε οριστικά και ο πόλεμος των λογισμών έπαυσε. Αλλά από τον ασυνήθιστο αυτό αγώνα προσευχής και την ορθοστασία καταβλήθηκε στο έπακρο και απόκτησε φοβερές πληγές στα πόδια, οι οποίες δεν θεραπεύθηκαν ποτέ.
Όσο ζούσε ο όσιος, κανένας δεν γνώριζε την ασυνήθιστη αυτή άθληση· είχε κατορθώσει να την αποκρύψει από το περίεργο ανθρώπινο βλέμμα. Ο πανιερώτατος επίσκοπος του Ταμπώφ απηύθυνε στον ηγούμενο π. Νήφωνα, τον διάδοχο του π. Ησαΐα, εμπιστευτικό έγγραφο ερώτημα περί του οσίου Σεραφείμ, στο οποίο ο ηγούμενος απάντησε: «Γνωρίζουμε τους αγώνες και την πολιτεία του πατρός Σεραφείμ· ποτέ όμως κανένας δεν έμαθε για μερικές μυστικές εργασίες του, καθώς και για τη στάση του επάνω στον βράχο επί χίλιες ημέρες και χίλιες νύκτες».
Μόνο λίγο πριν την μακάρια τελευτή του ο όσιος, μιμούμενος πολλούς άλλους ασκητές, διηγήθηκε σε μερικούς από τους αδελφούς του Σαρώφ μεταξύ των άλλων και γι’ αυτό το εξαίσιο αγώνισμα. Ένας από τους παρόντες παρατήρησε τότε ότι το άθλημα αυτό ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνάμεις και ο όσιος απάντησε με την ταπείνωση που απορρέει από την πίστη: «Ο άγιος Συμεών ο στυλίτης ορθοστατούσε στο στύλο σαράντα χρόνια· άραγε οι δικοί μου κόποι είναι παρόμοιοι με την δική του άσκηση;»
Και όταν ο συνομιλητής παρατήρησε ότι ο γέροντας την περίοδο εκείνη θα αισθανόταν πιθανότατα την βοήθεια της θείας Χάριτος να τον ενισχύει, ο όσιος αποκρίθηκε: «Ναι, διαφορετικά οι ανθρώπινες δυνάμεις δεν θα αρκούσαν… Μέσα μου αισθανόμουν ενίσχυση και παρηγοριά, αυτό το ουράνιο δώρημα, το «καταβαίνον άνωθεν από του Πατρός των φώτων» (Ιακ. 1:17). Έπειτα, αφού σώπασε για λίγο, πρόσθεσε: «Όταν η καρδιά μας κατανύσσεται, τότε είναι ο Θεός μαζί μας».
Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου