«Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς»

Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ

Ὅσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὁ ἄνθρωπος, σοφός ἤ ἄσοφος, πλούσιος ἤ φτωχός, ὅσα καλά κι ἄν κάνει στή ζωή αὐτή, ὅσο κι ἄν ἀγωνιστεῖ καί κοπιάσει, ἀνίσως καί ὅλα αὐτά δέν συμβάλλουν στό νά γιατρευτεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τίς ἀρρώστιες της, εἶναι μάταια καί ἀνώφελα. Γιατί τελικά θά μείνει ἔξω ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἄς μήν ξεχνᾶμε, πώς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέχεται μόνο ψυχές ὑγιεῖς. Καί πώς ἡ ψυχή πού εἶναι ἄρρωστη ἀπό σαρκικές ὀρέξεις, ἀπό γήινες καί κοσμικές ἐπιδιώξεις, ἀπό τήν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καί τῆς μάταιης δόξας τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά γιατρευτεῖ ἀπό κανένα ἄνθρωπο, παρά μόνο ἀπό τό Χριστό, ὁ ὁποῖος «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε».

Ἄν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι, πού πίστεψαν στόν Κύριο, νά μισήσουν μέ εὐκολία τίς κοσμικές ἐπιθυμίες καί τίς σαρκικές ἡδονές, θά ξέφευγαν ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, θά γλύτωναν ἀπό τά πάθη καί θά εὐαρεστοῦσαν τό Δεσπότη Χριστό, πού, γεμάτος ἀγαθότητα καί εὐσπλαχνία, σταυρώθηκε καί γεύθηκε φρικτό θάνατο γιά μᾶς. Μά μόνο μέ τή χάρη καί τή δύναμη Ἐκεῖνου μπορεῖ κανείς νά μισήσει τά ἐγκόσμια πράγματα καί τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες.

Ἄν λοιπόν ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στό Χριστό, δέν μισήσουμε τήν ἁμαρτία «ἕως θανάτου», δέν θά ἐφαρμόσουμε ποτέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκεῖνος πού πιστεύει στό Χριστό καί Τόν ἀγαπάει περισσότερο ἀπό καθετί ἄλλο, ἄς Τόν ἱκετεύει νά τοῦ δίνει δύναμη καί νά τοῦ στέλνει τό ἔλεός Του καί τή χάρη Του, γιά νά μισήσει τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τά πάθη τοῦ σώματος, καί νά φτάσει στή νέκρωση τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας.

Ἡ νέκρωση αὐτή, πάντως, δέν κατορθώνεται μέ κανένα ἄλλο τρόπο, παρά μόνο μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μόνο θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά πάθη μας, ἄν δεῖ πῶς ἀγωνιζόμαστε μέ συνέπεια καί ἄν Τόν παρακαλέσουμε ἐπίμονα, ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης: «Ἐάν τι αἰτώμεθα κατά τό θέλημα αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν». Καί ὁ Θεός θέλει νά Τοῦ ζητᾶμε μόνο αὐτά πού ἀφοροῦν στήν αἰώνια ζωή.

Λοιπόν, ἄς μήν καταγινόμαστε μέ τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἄς μή φροντίζουμε γιά τιποτ᾿ ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, γιά νά βρεθεῖ λευκή καί «κεκαθαρμένη» στή στερνή ὥρα τοῦ θανάτου. Εἶναι ἀνάγκη νά γιατρευτεῖ ἀπό κάθε ἀρρώστια, ν᾿ ἀποκτήσει πάλι τήν ὑγεία τῆς καί νά ὑπηρετήσει ἐπάξια τό Θεό, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του. Ἔτσι, ὅταν βρεθεῖ μπροστά στό φοβερό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ντραπεῖ.

Ἄν θέλουμε λοιπόν ν᾿ ἀποφύγουμε τό «πῦρ τῆς γεέννης», ἄς φροντίζουμε μέ ἐπιμέλεια γιά τό πολύτιμο ἀγαθό τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, μέ ὅση ἀκρίβεια μᾶς εἶπε ὁ Κύριος.

Τό ἄσβεστο καμίνι τῆς κολάσεως δέν θά καίει ἄλλους, παρά μόνο ἐκείνους πού δέν κοπίασαν στή ζωή αὐτή γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς τους. Γι᾿ αὐτό θά εἶναι φοβερό νά παρουσιαστοῦμε μπροστά στόν ἀδέκαστο Κριτή ἀγιάτρευτοι.

Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν τό Χριστό νά μᾶς δίνει δύναμη, γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα μας καί ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά ψυχοφθόρα πάθη. Ἔτσι μόνο θά ἔχουμε τή μακάρια ἐλπίδα ν᾿ ἀπολαύσουμε τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας ΄

τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ἀπόσταγμα Πατερικής Σοφίας”

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπού Ἀττίκης.