Τό ὅραμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απέκτησε σοφία μέσω των  ουρανίων αποκαλύψεων πού δέχθηκε. Αφού πέρασε τρία χρόνια ησυχάζοντας σε ένα κελί της Μεγίστης Λαύρας, τού γεννήθηκε η ανάγκη να πάει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους για να τούς ωφελήσει με την πνευματική γνώση και εμπειρία του. Ό Θεός τού φανέρωσε αυτή τήν ανάγκη μέσα από μια ασυνήθιστη οπτασία: κάποια μέρα ο Γρηγόριος, σαν σε ελαφρύ ύπνο, είδε να κρατά στο χέρι του ένα δοχείο υπερχειλισμένο με γάλα. Σιγά-σιγά το γάλα μεταβλήθηκε σε κρασί το οποιο επίσης υπερχείλισε, κυλώντας στα χέρια και στα ρούχα του. 

Τότε εμφανίστηκε ένας λαμπρός νεανίας και τού είπε: «Γιατί δεν έδινες και σε άλλους να δοκιμάσουν αυτό το εξαίσιο ποτό το οποίο σπαταλάς τόσο απρόσεκτα; ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι αυτό είναι δώρο της χάριτος τού Θεού;». Ό Γρηγόριος τότε απάντησε: «Μα, εάν δεν υπάρχει κανένας στήν εποχή μας ο οποίος να αισθάνεται τήν ανάγκη να πιει ένα τέτοιο ποτό, σε ποιόν να το δώσω;». Ό νεανίας αποφάνθηκε: «Είτε υπάρχουν λίγοι είτε περισσότεροι διψασμένοι γιά ένα τέτοιο ποτό, είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις το χρέος σου και να μην παραβλέπεις το δώρο τού Θεού!».

Ο Γρηγόριος ερμήνευσε το μεν γάλα ως τήν κοινή γνώση τού κόσμου, συνυφασμένη με το κατά κόσμον πολιτεύεσθαι, το δε κρασί ως τήν Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.

Τη δεύτερη φορά ο Γρηγόριος απομόνωσε τον εαυτό του σ’ ένα μοναστήρι, όπου έγραψε το έργο του περί των Αρχών της Ορθοδοξίας. 

Τήν παραμονή της εορτής τού άγιου Αντωνίου του Μεγάλου κάλεσαν οι μοναχοί τον Γρηγόριο στην ολονύχτια αγρυπνία τους. Εκείνος όμως παρέμεινε για να εργαστεί στο κελί του, ενώ όλη η αδελφότητα βρισκόταν στην εκκλησία. Αίφνης τού παρουσιάζεται ό ίδιος ο άγιος Αντώνιος και του λέει: «Η απόλυτη ησυχία είναι καλή, άλλα ορισμένες φορές είναι απαραίτητο να είσαι μαζί με τούς αδελφούς σου!». Πεπεισμένος από τη θεία αποκάλυψη, ο άγιος σηκώθηκε αμέσως και πήγε στην εκκλησία, στην ομόθυμη χαρά των μοναχών

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/11/blog-post_888.html?m=1