Η μνήμη του θανάτου δίνει μεγάλη θέρμη στον πνευματικό ζήλο. Και όταν κανείς σκέπτεται ότι ίσως πεθάνει μετά από μία στιγμή, μετά από λίγη ώρα, μετά από μία μέρα, ένα μήνα, ένα χρόνο, η σκέψη αυτή είναι μία θέρμανση του ζήλου, ώστε να προσέχει τον εαυτό του, να μην αμαρτήσει, να μη σκεφθεί κακό, να μη μιλήσει άσχημα και να μην πράξει κακό.
Γνωρίζουμε ότι όλα τα αμαρτήματά μας είναι γνωστά στον Θεό, αλλά και στον διάβολο. Ο πειρασμός καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια όλα μας τα έργα, όλους μας τους λογισμούς και τα λόγια στα κατάστιχά του. Έτσι, την ώρα που θα πρόκειται να φύγουμε ή και όταν θα ανεβαίνουμε προς τον Θεό, τα ειδικά τελώνια θα μας παρουσιάσουν όλο αυτό το πλήθος των αμαρτιών, που εμείς τις έχουμε λησμονήσει. Και όταν τις δούμε όλες γραμμένες και μας δοθεί η δυνατότητα να τις θυμηθούμε, τότε θα απορήσουμε για το πλήθος και το μέγεθος που θα έχουν εκεί γραμμένα οι δαίμονες.
Τότε θα έρθει το μυαλό στην θέση του. Τότε θα σκεφθούμε ώριμα και σωστά. Το όφελος ποιο θα είναι; Θα μεταμεληθούμε βέβαια, αλλά η μεταμέλεια πλέον δεν φέρνει την ωφέλεια, δεν φέρνει την μετάνοια. Δεν έχει πλέον αξία η μετάνοια εκείνη την ώρα, διότι το πανηγύρι έχει λήξει, καιρός μετανοίας δεν υπάρχει και η δυσκολία είναι άμεση.
Όλα αυτά, όταν τα υπενθυμίζει ο ζήλος, η ψυχή φυλάγεται από το κακό. Γι’ αυτό πρέπει ο ζήλος να μας συνέχει και να μας δίνει την δυνατότητα της αδιαλείπτου προσοχής. Να προσέχουμε συνέχεια, και πρώτος εγώ, διότι έχω περισσότερη και μεγαλύτερη ευθύνη, ίσως επειδή έχω και περισσότερες γνώσεις. Έτσι ο λόγος της απολογίας μου θα είναι σκληρότερος ενώπιον του Θεού.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να έχουμε τον ζήλο μας θερμό, αδιάλειπτο, ανύστακτο, ώστε να προσέχουμε την ζωή μας και ο ναός του Θεού να διαφυλαχθεί, να διατηρηθεί, για να κατοικεί ο Θεός μέσα του. Όταν ο Θεός είναι μέσα μας, τα πάντα κατευθύνονται σωστά. Η πορεία μας είναι προς το φως, προς την Ουράνια Πύλη και η ελπίδα του Θεού μάς δίνει δροσιά και ανακούφιση.
Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, και ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει, θα συντρέξει με την καλή αυτή επιθυμία της ψυχής μας και θα μας αξιώσει να φθάσουμε στην μεγάλη πατρίδα, που υπάρχει στον Ουρανό, εκεί στην Άνω Ιερουσαλήμ, στην Εκκλησία των πρωτοτόκων, εκεί όπου υπάρχει το Άκτιστο Φως· εκεί που όλη η Βασιλεία του Θεού είναι ουράνιος Ναός του Θεού και ο Θεός είναι το φέγγος, ο Θεός είναι ο ήλιος που φωτίζει αυτόν τον Ναό. Εκκλησίασμα είναι οι σωσμένες ψυχές, που πέρασαν μέσα από το καμίνι των θλίψεων και του εδώ αγώνα, και αναπαύονται εκεί πλέον απαλλαγμένες από τις θλίψεις, τους πειρασμούς, τους αναστεναγμούς, τον αγώνα, τα δάκρυα και τον φόβο εις αιώνας αιώνων.
Ανάμεσα σ’ αυτό το εκκλησίασμα να αξιωθούμε να βρεθούμε κι εμείς αιωνίως. Αμήν.
Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου, Η τέχνη της σωτηρίας. Έκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία Η’, σελ. 138 (απόσπασμα).
https://paraklisi.blogspot.com/2018/11/blog-post_512.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου