Γιά τόν θεῖο φόβο Β΄, Ἀββᾶ Δωρόθεου-Ἀσκητικά, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Γιά τόν θεῖο φόβο Β΄, Ἀββᾶ Δωρόθεου-Ἀσκητικά, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 19-6-2018 (ὁμιλία σέ προσκυνητές), http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

«Ὁράματα τοῦ Κυρίου καί τοῦ διαβόλου» (Μ. Ἀντωνίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκούστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ὁράματα τοῦ Κυρίου καί τοῦ διαβόλου» (Μ. Ἀντωνίου)

Ὁμιλία στίς 25-10-2017

Σκέφτηκα σήμερα, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ποῦμε μέ βάση τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου καί τῶν ἄλλων Πατέρων, πῶς μποροῦμε νά διακρίνουμε, ἄν ἕνα ὅραμα εἶναι ἀπό τόν Θεό ἤ ἀπό τόν διάβολο, γιατί πολλές φορές πλανώμεθα. Ξεγελιόμαστε ἀπό τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔχουμε πεῖ, μετασχηματίζεται καί σέ ἄγγελο φωτός. Δηλαδή μπορεῖ νά φανερώνεται σάν ἄγγελος, νά μοιάζει μέ ἄγγελο, ἀκόμα καί μέ τήν Παναγία, ἀκόμα καί μέ τόν ἴδιο τόν Κύριο, ἤ μέ ἁγίους καί νά μπερδέψει τόν ἄνθρωπο. Πολλοί μπερδεύονται καί πλανῶνται ἀπό τέτοια δαιμονικά ὁράματα.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, εἶχαν ἐμπειρία τοῦ πράγματος. Ὁ σύγχρονος Ἅγιός μας, ὀ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε, ὅτι ἀπό τά διακόσια τέσσερα ὁράματα πού εἶχα, μόνο δύο ἦταν ἀληθινά, τοῦ Θεοῦ δηλαδή. Τά ἄλλα εἶναι δαιμονικά, ἤ μπορεῖ νά εἶναι καί πλάσματα τῆς φαντασίας μας. Μπορεῖ νά εἶναι ἐπιθυμίες ἐσωτερικές καί ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν ἐπιθυμιῶν νά ἔχουμε καί τέτοιες ὁράσεις. Κάποιος, ἄς ποῦμε, θέλει πολύ νά δεῖ τήν Παναγία, θέλει, θέλει... θέλει νά δεῖ τήν Παναγία καί μπορεῖ στό τέλος νά νομίζει ὅτι τήν εἶδε, ἀλλά νά μήν εἶναι παρά ἕνα δημιούργημα δικό του, τῆς ἐπιθυμίας του.

- Πῶς μπορεῖ νά γίνει ἡ διάκριση; Ποιά εἶναι τά ὁράματα τοῦ Κυρίου καί ποιά εἶναι τοῦ διαβόλου; Ποιές εἶναι οἱ ἀγαθές ὀπτασίες;

Λέει λοιπόν ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, τήν διδασκαλία του τήν ἔχει καταγράψει ὁ μαθητής του ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Χρωστοῦμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη στόν Μέγα Ἀθανάσιο, τόν μεγάλο αὐτόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας γιά ὅλα αὐτά πού ἔκανε γιά τήν Ἐκκλησία μέ πάρα πολύ κόπο, πάρα πολλούς διωγμούς καί ἀγῶνες, γιά τά θεόπνευστα συγγράματά του καί κατεξοχήν γιά τόν Βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου πού μᾶς ἄφησε. Μέσα στόν Βίο ἔχει καί αὐτές τίς διδασκαλίες πού θά διαβάσουμε ἀπόψε καί θά δεῖτε, ὅτι ὅλα αὐτά πού λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί εἶναι θεμελιωμένα πάνω στήν Ἁγία Γραφή. Ἡ διάκριση πού ἔχει εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό ἄλλα παρόμοια περιστατικά ἄλλων Ἁγίων, τά ὁποῖα εἶναι ἀποθησαυρισμένα στήν Ἁγία Γραφή.

Προσευχήθηκε καί ἀμέσως καταλάβαινε καί μιλοῦσε μιάν ἄλλη γλώσσα!

  Ο Μέγας Παΐσιος, διά χειρός Φώτη Κόντογλου.

Στα μέρη της Συρίας ήταν ένα ασκητής στολισμένος με πολλές αρετές που κάποτε ενώ προσευχόταν του ήλθε ο εξής λογισμός:

Άραγε κατάφερε να γίνει ο ίδιος όμοιος με κάποιον από αυτούς οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεόν;

Και εκεί που συλλογιζόταν το θέμα αυτό, άκουσε μια φωνή άνωθεν, που του έλεγε:

Πήγαινε στην Αίγυπτο και εκεί θα βρεις έναν ασκητή που ονομάζεται Παΐσιος, ο οποίος έφτασε στην ταπείνωση και στην προς Θεόν αγάπη όπως και εσύ.

Ο τίμιος εκείνος γέροντας δεν λογάριασε την μακρινή απόσταση και ξεκίνησε αμέσως για να πάει στην Αίγυπτο, να τον συναντήσει.

 

Όταν, λοιπόν, έφτασε στο όρος της Νιτρίας άρχισε να ρωτά τους μοναχούς πού μένει ο Παΐσιος. Και επειδή τον Μέγα Παΐσιο τον γνώριζαν όλοι, ο γέροντας έμαθε που έμενε, όπως και ο Παΐσιος πληροφορήθηκε τον ερχομό του γέροντα.

 

Διότι καθώς ο γέροντας μπήκε στην έρημο και κατευθυνόταν προς εκείνον, αμέσως συναντήθηκαν. Έτσι, αφού, διά της θείας χάριτος, γνωρίστηκαν μεταξύ τους, “αγκαλιάστηκαν με τα χαράς, και έκαμαν τον εν Χριστώ ασπασμόν”!

Ὁ ἅγιος Τύχων καί τά σταφύλια!

  Ο Άγιος Τύχων, επίσκοπος Αμαθούντος Κύπρου.

Ο Άγιος Τύχων, επίσκοπος Αμαθούντος (4ος- 5ος αι.), είναι ένας από τους πιο γνωστούς αγίους της Κύπρου. Πήρε την προσωνυμία του θαυματουργού για τα πολλά θαύματα που έκανε και όσο ζούσε, αλλά και μετά την κοίμησή του. Ένα απ’ αυτά, εντυπωσιακό και παράδοξο, είναι και τούτο:

Κάποτε μερικοί εργάτες φύτευαν αμπέλι σ’ ένα χωράφι. Πάνω στη δουλειά ένας απ’ αυτούς πέταξε, σαν άχρηστα, μερικά ξερά κλήματα. Ο άγιος πήρε ένα τέτοιο κλήμα κι αφού προσευχήθηκε στο Θεό, παρακαλώντας Τον να του δώσει ζωή και βλάστηση και καρπούς, το φύτεψε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Και, ω του θαύματος!

 

Το ξερό εκείνο κλήμα αμέσως ρίζωσε, έβγαλε φύλλα, άνθισε κι έκανε σταφύλια ώριμα και γλυκά! Κι ας ήταν μήνες πριν από την εποχή των σταφυλιών!΄

Ι.Μ. Πειραιῶς: Ἡ κακόδοξη θεωρία τῆς «οἰκονομίας τοῦ πνεύματος»

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 11η Ιουνίου 2018 

Ὅλος ὁ κόσμος μοιάζει μ’ ἕνα καζάνι ποὺ βράζει. Τὰ μεγάλα παγκόσμια γεγονότα τρέχουν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο καὶ ὅλα δείχνουν, ὅτι βαδίζουμε ὁλοταχῶς σὲ ἕνα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατρακύλα, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὶς τραγικὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, εἶναι πρωτοφανὴς καὶ δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἡ δύστυχη πατρίδα μας χωρὶς ἀμφιβολία παίζει πρωταγωνιστικὸ ρόλο σ’ ὅλη αὐτὴ τὴν κατρακύλα. Τὸν τελευταῖο καιρὸ φαίνεται ὅλα τὰ δαιμόνια μαζεύτηκαν στὴν Ἑλλάδα καὶ βάλθηκαν ὅλα μαζί, νὰ γκρεμίσουν ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο. Πῆραν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν ἀρχηγό τους, τὸν Ἑωσφόρο, νὰ ἔρθουν ἐδῶ, διότι ἐδῶ ὑπάρχουν ἀκόμη ἀντιστάσεις, ἐνῶ στὶς ἄλλες χῶρες ἔχουν ὁλοκληρώσει τὸ καταχθόνιο ἔργο τους. Μέχρι τώρα κατόρθωσαν πολλά. Ὁ ἀρχηγός τους δὲν... ἔχει παράπονο. Παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων, νόμος περὶ ἀλλαγῆς φύλου, νόμος περὶ ἀναδοχῆς παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια καὶ βάλε! Ὅμως δὲν φθάνουν αὐτά. Πρέπει νὰ ἐπακολουθήσουν καὶ ἄλλα, πολλὰ ἄλλα. Ὅσα δὲν μπορεῖ ἀκόμη νὰ χωρέσει τὸ μυαλό μας, μπροστὰ στὰ ὁποῖα ὠχριοῦν τὰ προηγούμενα. Και ὅλα αὐτὰ μέχρι πότε; Μέχρις ὅτου ξεχειλίσει τὸ ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. 

 

Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κάνει θραύση ἰδιαίτερα μάλιστα μετὰ τὴ συνοδικὴ κατοχύρωσή της ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἐνῶ παράλληλα κάθε τόσο νέες οἰκουμενιστικὲς θεωρίες βγαίνουν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος. Πρόσφατα στὸ ἰστολόγιο «Ἀμέθυστος», δημοσιεύτηκε σὲ συνέχειες ἄρθρο ἑνὸς «Ὀρθοδόξου» Ἐπισκόπου του Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας, του George Khodr, μὲ τίτλο: «Ὁ Χριστιανισμὸς σὲ ἕναν πλουραλιστικὸ κόσμο: Ἡ Οἰκονομία τοῦ ἁγίου Πνεύματος» σὲ μετάφραση καὶ σχόλια τοῦ θεολόγου κ. Γεωργίου Μπόρα.

Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου: Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν καὶ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

 

Ὁμιλία ποὺ ἐκφωνήθηκε στὶς 19/5/91, κατὰ τὴν Κυριακὴ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Ἃ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 

Σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου, τι­μᾶ τήν μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων τρι­α­κο­σί­ων δε­κα­ο­κτώ Πα­τέ­ρων τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, τῆς ἐν Νι­καί­ᾳ. Καί τήν τι­μᾶ ἀ­φε­νός μέν γιά νά δο­ξά­σει τόν Ἅ­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό, πού πάν­το­τε δι­α­σώ­ζει τήν ἀ­λή­θεια μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του –δι­ό­τι οἱ Σύ­νο­δοι πάν­το­τε δι­έ­σω­ζαν τήν ἀ­λή­θεια τή δογ­μα­τι­κή– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τι­μή­σει τούς θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες πού συγ­κρο­τοῦ­σαν αὐ­τές τίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους.

Ἀλ­λά ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ὁ­μοί­ως θέ­λει νά προ­βάλ­λει –ἔ­τσι του­λά­χι­στον φαί­νε­ται στή ση­με­ρι­νή εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή–[1] τήν ἑ­νό­τη­τα τῶν πι­στῶν ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ. Προ­σέξ­τε: τήν ἑνότητα ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ!

Αὐ­τό τό ἴ­διο πρό­βλη­μα φαί­νε­ται ὅ­τι ὑ­πάρ­χει πάν­το­τε μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ, ἀ­κρι­βῶς γιατί κα­τά κά­ποι­ον τρό­πο δέν εἶ­ναι λί­γοι ἐ­κεῖ­νοι πού διατα­ράσ­σουν αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πάν­το­τε, φυ­σι­κά μέ­χρι σή­με­ρα, ἀλ­λά καί μέ­χρι πού νά τε­λει­ώ­σει ἡ Ἱ­στο­ρί­α.

Τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος τῶν ἀν­θρώ­πων ἤ­δη εἶ­χε τε­θεῖ καί με­τά τόν κα­τα­κλυ­σμό τοῦ Νῶε. Θά θυ­μᾶ­στε, ὅ­ταν ἔ­γι­ναν πολ­λοί οἱ ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Νῶ­ε, θέ­λη­σαν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα, πρίν ἀ­κό­μη δι­α­σπα­ροῦν στά πέ­ρα­τα τῆς οἰ­κου­μέ­νης, καί ἄν ἦ­ταν δυ­να­τόν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα καί με­τά τήν δι­α­σπο­ρά τους. Γι’ αὐ­τό θέ­λη­σαν νά ἀ­φή­σουν ἕ­να μνη­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τός τους, πού θά ἦ­ταν ἕ­να ὑ­λι­κό μνη­μεῖ­ο, ἕ­νας πλίνθι­νος πύρ­γος, ὁ ὁποῖος θά ἔ­φθα­νε ἕ­ως τόν οὐ­ρα­νό –του­λά­χι­στον τέ­τοι­α ἀν­τί­λη­ψη μπο­ροῦ­σαν νά ἔχουν πε­ρί οὐ­ρα­νοῦ! Ἦταν ὁ γνω­στός μας πύρ­γος τῆς Βα­βέλ. Ὁ Θε­ός ὅ­μως, ὅ­πως γνω­ρί­ζου­με ἀ­πό τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, ἀ­πό τό βι­βλί­ο τῆς Γε­νέ­σε­ως, συ­νέ­χε­ε τίς γλῶσ­σες τους, μπέρ­δε­ψε τίς γλῶσ­σες τους, γιά νά μήν πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ αὐ­τό τό μνη­μεῖ­ο.[2]

Αὐ­τό βε­βαί­ως γι’ αὐ­τούς ἦ­ταν δεῖγ­μα μιᾶς ἑ­νό­τη­τος, ὅ­πως ἤ­δη σᾶς εἶ­πα, ἀλ­λά ἑ­νό­τη­τος ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κῆς, δη­λα­δή ἐ­πα­νά­λη­ψη τοῦ πρα­πα­το­ρι­κοῦ ἁ­μαρ­τή­μα­τος. Δι­ό­τι ποι­ό ἦ­ταν τό προ­πα­το­ρι­κό ἁ­μάρ­τη­μα; Ἦ­ταν...ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός· δη­λα­δή ἐ­γώ, ὁ Ἀ­δάμ, νά γί­νω θε­ός. Μά στό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν νά γί­νει ὁ Ἀ­δάμ κα­τά χά­ριν θε­ός. Ὄχι· ἐ­γώ νά γί­νω θε­ός, ἀλ­λά χω­ρίς τόν Θε­ό. Αὐ­τή ἡ αὐ­το­νο­μί­α, αὐ­τός ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός.

Τό ἴδιο ἀ­κρι­βῶς γί­νε­ται καί μέ τούς πλα­νῆ­τες, πού γυ­ρί­ζουν γύ­ρω ἀ­πό τόν ἥ­λιο καί φω­τί­ζον­ται, παίρ­νο­ντας ὅ­μως τό φῶς ἀ­πό τόν ἥ­λιο. Ἄν οἱ πλα­νῆ­τες, ἄς ποῦμε, ἔ­λε­γαν κά­ποι­α στιγ­μή «Δέν χρει­α­ζό­μα­στε τό φῶς τοῦ ἥ­λιου· θά χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τό δι­κό μας τό φῶς», θά τούς λέγαμε: «Ποι­ό δι­κό σας φῶς;... Ἐ­σεῖς οἱ πλα­νῆ­τες δέν εἶ­στε αὐ­τό­φω­τοι». Τό ἴ­διο θά λέ­γα­με καί στούς πρω­το­πλά­στους:

Tό «μή ντύσιμο» τῶν γυναικῶν

Αρχ. Δανιήλ Αεράκης

  Ποιὸς καθορίζει τὴν ἐμφανισι τῶν γυναικῶν, ἰδίως τώρα τὸ καλοκαίρι; Ἡ αἰσχρότητα ἢ ἡ σεμνότητα; Ἡ αἰδὼς ἤ ἡ ἀναισχυντία; Ὁ σεβασμὸς ἢ ἡ ξετσιπωσιά; Καὶ μόνο πού θίγουμε τὸ θέμα τοῦ ντυσίματος ἢ μᾶλλον τοῦ γδυσίματος τῶν γυναικῶν τὸ καλοκαίρι, γελᾶνε πολλοὶ καὶ ἀντιδροῦν: 

—Μ’ αὐτἀ θ’ ἀσχολούμαστε; Ἔχουμε τόσα ἄλλα προβλήματα!

 Ὑπάρχει ὅμως πιὸ σοβαρὸ θέμα ἀπό ἐκεῖνο, ποὺ ἀσχολήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Καὶ ἕνα βλέμμα πονηρὸ νὰ ρίξη ἕνας ἄνδρας σὲ μιὰ γυναίκα (εἶπε), ἰσοδυναμεῖ μὲ μοιχεία! «Ὁ βλέπων γυναίκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτήν, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. ε΄28). Τὸ πονηρὸ βλέμμα τὸ προκαλεῖ κυρίως μιά ἄσεμνη γυναίκα. Καὶ τὸ πονηρὸ βλέμμα, ποὺ ἀνάβει σαρκικὴ φωτιά, τὸ ρίχνει καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλη ἕνας ἄνδρας, ὅταν γύρω του, στὸ δρόμο, στὰ μέσα συγκοινωνίας, ὁπουδήποτε προκαλῆται ἀπο τὴν γύμνια ὁρισμένων γυναικών. 

Καὶ ὄχι μόνο ἔξω κυκλοφορεῖ ἡ γυμνότητα, ἰδίως τὸ καλοκαίρι, ἀλλά βρίσκεται χειμώνα καλοκαίρι στὸ ἴντερνετ, ποὺ διαθέτουν πλέον τὰ περισσότερα κινητὰ τηλέφωνα! Γιὰ ἕνα χριστιανὸ ἄνδρα, νέο ἢ καὶ ἡλικιωμένο, τὸ σπουδαιότερο θέμα (ἡ μεγαλύτερη νίκη) εἶναι νὰ κρατήση τὰ μάτια του ἁγνά.

 Ὑπάρχει πιὸ σοβαρὸ θέμα ἀπό αὐτὸ ποὐ ἀσχολεῖται ὁ ἀπόστολος Παῦλος;

Ἡ Παναγία Ὁδηγήτρια ἐπέλεξε μόνη της τή μόνιμή της ἐγκατάσταση!

 Για την εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας διηγούνται τα ακόλουθα στις ιερές μονές Ξενοφώντος και Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους.

Η Θεομητορική αυτή εικόνα βρισκόταν από απομνημονεύτων χρόνων εντός του Καθολικού (του κεντρικού ναού) της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, επί της κολώνας του αριστερού χορού.

Το 1730, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, ενώ ο ναός ήταν κλειδωμένος, η εικόνα εξαφανίστηκε από την Μονή και για τον λόγο αυτό οι Βατοπαιδινοί Πατέρες το θεώρησαν αυτό ως ιεροσυλία.

 Και ενώ άρχισαν να την αναζητούν εντός του χώρου της Ιεράς Μονής, ξαφνικά έμαθαν, ότι η εικόνα βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, η οποία απέχει τρεις ώρες με τα πόδια από τη Μονή Βατοπαιδίου. Χωρίς καμιά καθυστέρηση, οι Βατοπαιδινοί μοναχοί έστειλαν ανθρώπους να μεταφέρουν πίσω την εικόνα.

Όταν την έφεραν την τοποθέτησαν στη ίδια θέση ξανά, και έλαβαν αυστηρότερα μέτρα για την ασφάλεια και την προφύλαξη της.

Και πάλιν, όμως, η εικόνα έφυγε από τη θέση της, και μάλιστα χωρίς να θιγεί η ασφάλεια του ναού, δηλαδή χωρίς να παραβιαστούν οι πόρτες και οι σφραγίδες οι οποίες έμειναν άθικτες.

Ηχητικό Αγιολόγιο 26 Ιουνίου

Ακούστε το βίο των Αγίων της Ορθοδοξίας που εορτάζουν σήμερα 26 Ιουνίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Ἅγιος Παϊσιος. Τά μικρά θέλουν καί λίγη λιακάδα...

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/01/blog-post_811.html

26 Ιουνίου Συναξαριστής Δαβίδ εκ Θεσσαλονίκης, Ιωάννου και Παύλου Οσίου, Ανθίων Οσίου, Δαβίδ του Νέου Οσιομ., Θεράποντως, Μακαρίου, Μαρκίου & Μαρκίας,Ιωάννου επισκόπου,Δαβίδ του οσιομάρτυρα,Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου της οδηγήτριας,Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου εν Νεάμτς,Σύναξης Υπεραγίας Θεοτόκου των επτά λιμνών,Σύναξης Υπεραγίας Θεοτόκου της Ρωμαίας.

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἐν Θεσσαλονίκη 

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴ βόρεια Μεσοποταμία, ποὺ ἦταν μεγάλο μοναστικὸ κέντρο, καὶ ἐγεννήθηκε περὶ τὸ 450 μ.Χ. Γιὰ λόγους ποὺ δὲν ἀναφέρονται ἦλθε στὴ Θεσσαλονίκη μαζὶ μὲ τὸ μοναχὸ Ἀδολᾶ. Κατὰ τὸ βιογράφο τους ὁ Ὅσιος εἰσῆλθε ἀρχικὰ στὴ μονὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδώρου καὶ Μερκουρίου, ἐπιλεγομένη Κουκουλλιατῶν, τῆς ὁποίας ἡ τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Τὸ προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ἢ «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τοὺς μοναχοὺς ποὺ ἔφεραν κουκούλιο, ἴσως κατὰ ἰδιάζοντα τρόπο, ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὶς σωζόμενες ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσίου, δηλαδὴ ριγμένο στοὺς ὤμους. Ἡ θέση τῆς μονῆς πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ βορειοανατολικὰ τῆς Ἀκροπόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἀναγνωρίζεται τὸ τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».
Τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἰδιαιτέρως τοῦ Προφήτου καὶ βασιλέως Δαβίδ, ὁ ὁποῖος «τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο, ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καὶ παιδεία καὶ σύνεσις», ὤθησαν τὸν Ὅσιο Δαβὶδ νὰ ἀποφασίσει νὰ καθίσει σὲ δένδρο ἀμυγδαλέας μέχρι ὁ Κύριος νὰ τοῦ ἀποκαλύψει τὸ θέλημά Του καὶ νὰ τοῦ χαρίσει σύνεση καὶ ταπείνωση. Στὸ τέλος τῆς τριετίας ἐμφανίσθηκε στὸν Ὅσιο Ἄγγελος Κυρίου, ὁ ὁποῖος τὸν διαβεβαίωσε ὅτι εἰσακούσθηκε ἡ παράκλησή του καὶ ἡ δοκιμασία του ὡς δενδρίτου ἀσκητοῦ ἔληξε.

26 Ἰουνίου. Δαυίδ ὁσίου τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Τρίτης. ε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. ιδ΄ 9-19).

Ρωμ. 14,9          εἰς τοῦτο γὰρ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν, ἵνα καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων κυριεύσῃ.

Ρωμ. 14,9                  Διότι και ο Χριστός δι' αυτόν ακριβώς τον σκοπόν και απέθανεν επί του σταυρού και ανεστήθη εκ των νεκρών και έλαβε πάλιν ως άνθρωπος την ζωήν, δια να είναι κύριος και εξουσιαστής νεκρών και ζώντων.