76. Οἱ ταπεινόφρονες διδάσκονται καί ἀπό τούς τυχόντες (Εὐεργετινός ), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

76. Οἱ ταπεινόφρονες διδάσκονται καί ἀπό τούς τυχόντες (Εὐεργετινός ), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-7-2018, ζωντανή μετάδοση,http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Κυριακή Η΄ Ματθαίου (Ματθ.ιδ΄,14-22) Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία ΜΘ΄ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου σχετικά μέ τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων

«Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν ἐν πλοίῳ εἰς ἔρημον τόπον κατ᾿ ἰδίαν· καἰ ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων»(: Όταν λοιπόν ο Ιησούς άκουσε αυτά, αναχώρησε από εκεί με πλοίο σε κάποιο ερημικό τόπο, όπου έμεινε μόνος με τους μαθητές Του. Όταν όμως πληροφορήθηκαν τα πλήθη την αναχώρηση του Ιησού, Τον ακολούθησαν πεζοί από τις πόλεις)»(Ματθ.ιδ΄13).

Πρόσεξε το ότι ο Κύριος σε κάθε περίπτωση αναχωρεί, και όταν παραδόθηκε ο Ιωάννης και όταν αποκεφαλίστηκε και όταν πληροφορήθηκαν οι Ιουδαίοι ότι οι μαθητές Του γίνονται όλο και περισσότεροι. Διότι θέλει τα περισσότερα να τα τακτοποιεί κατά τρόπο πιο ανθρώπινο και να κινείται ως επί το πλείστον μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια, επειδή δεν ήταν ακόμη καιρός να αποκαλύψει με σαφήνεια τη θεότητά Του. Για τον λόγο αυτόν και στους μαθητές Του έλεγε να μην πουν σε κανένα ότι Αυτός είναι ο Χριστός· διότι ήθελε αυτό να γίνει περισσότερο γνωστό μετά την ανάστασή Του. Για τον λόγο αυτόν δεν ήταν αρχικά πολύ αυστηρός προς τους Ιουδαίους εκείνους που έδειξαν δυσπιστία, αλλά ήταν περισσότερο επιεικής. Αφού λοιπόν αναχώρησε από εκεί, δεν μεταβαίνει σε κάποια πόλη, αλλά πηγαίνει στην έρημο και μάλιστα ταξιδεύει με πλοίο, ώστε να μην Τον ακολουθήσει κανείς. Εσύ όμως, σε παρακαλώ, πρόσεξε ότι οι μαθητές του Ιωάννη αισθάνονται πλέον περισσότερο οικείοι προς τον Ιησού, καθόσον αυτοί είναι εκείνοι που είχαν αναγγείλει σε Αυτόν το γεγονός του αποκεφαλισμού του Ιωάννη του Βαπτιστού· και πράγματι, αφού εγκατέλειψαν τα πάντα, καταφεύγουν στο εξής προς τον Ιησού. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα και της συμφοράς από τον θάνατο του Προδρόμου, αλλά και της απαντήσεως που τους έδωσε ο Ιησούς, η οποία και πέτυχε να τους φέρει κοντά Του.

Ἡ καλοσύνη τῆς καρδιᾶς «ἀνοίγει τούς οὐρανούς», συμβολικά καί πραγματικά

 Εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου  (12 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη του.

Ἡ καλοσύνη τῆς καρδιᾶς «ἀνοίγει τούς οὐρανούς», συμβολικά καί πραγματικά, στόν καιρό μάλιστα πού ἀποδεικνύονται ἄκαρπες πολλές καί ἐπίμονες προσευχές κατά τῆς ποικίλης ἀνομβρίας, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν συνοδεύονται ἀπό ἁπλή, εἰλικρινῆ, ἔμπρακτη ἀγάπη. Τό πῶς, μᾶς τό περιγράφει ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης μέ ἕνα γεγονός ἀπό τήν ζωή του στό Ὄρος Σινᾶ: 

«Ὅταν εἶχα πάει στό Σινᾶ, ὑπῆρχε μεγάλη ἀνομβρία. Χρόνια εἶχε νά ρίξῃ μιά σταγόνα νερό καί αὐτό δυσκόλευε καί τό μοναστήρι καί τούς Βεδουΐνους πού ζοῦσαν κοντά σέ αὐτό. Οἱ μοναχοί ἔκαναν προσευχή γιά τήν ἀνομβρία, ἀλλά κανένα ἀποτέλεσμα. Τήν ἐποχή τοῦ κλαδέματος τῶν ἐλιῶν πῆγα νά βοηθήσω καί ἐγώ.

ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: μαρτυρία ἑνός Ἀρχιερέως

 Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγµατικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκοµείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί µία ζωντανή µαρτυρία ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύµατα, όταν εµείς ειλικρινά πιστεύοµε χωρίς δισταγµούς η αµφισβητήσεις. Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική µαρτυρία του σηµερινού εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήµονος (κατά κόσµον Γεωργίου Λαµπαδαρίου).

«Γεννήθηκα στην Κάλυμνο στις 14.5.1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαΐρη. Το 1975 έγινε η μοναχική κουρά μου από το Γέροντά μου Αρχιμ. Αμφιλόχιο Τσούκο (σημ. Μητροπολίτη Ν. Ζηλανδίας) στην Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και ονομάστηκα «Ευθύμιος».

Στις 20.5.1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας Ισίδωρο και στις 6.12.83 Πρεσβύτερος από τον διάδοχό του Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο. 

Ένα χρόνο μετά, τέλη Νοεμβρίου 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση. Νόμιζα πως προήρχοντο από υπερβολική κούραση η από τα νεφρά. Αναχώρησα στις 8.1.1985 για να δώσω εξετάσεις σε τρία μαθήματα του πρώτου έτους στην Αθήνα. Μόλις πρόλαβα να δώσω το ένα μάθημα. Σε δύο εβδομάδες, οι πόνοι αυξήθηκαν, το συκώτι πρήστηκε, ήμουν μόνος στο διαμέρισμα απέναντι από τη Θεολογική Σχολή. Οι στενοί και καλοί μου φίλοι άρχισαν να ανησυχούν. Δεν συνήθιζα να χάνω μαθήματα. Ήρθαν στο διαμέρισμά μου ο διάκονος π. Δημήτριος Αργυρός (σήμερα Διευθυντής της Εκκλ. Σχολής Βελλά), ο π. Κωνσταντίνος Ράπτης (σήμερα εφημέριος στο Άνω Ζάλογγο), ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος (σήμερα Πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Ιταλίας), ο Θεόδωρος Ζήσης, συντ. γεωπόνος, κι άλλοι. Όταν τους έδειξα το πρήξιμο του συκωτιού, ο π. Δημήτριος πρόσταξε να πάμε σε νοσοκομείο. 

Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Κληρικών (το ονομαζόμενο τότε Ν.Ι.Κ.Ε.) στην Αγία Βαρβάρα. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε. Άρχισα να χάνω την κινητικότητα των κάτω άκρων. Οι γιατροί κάλεσαν νευρολόγο, μου έκαναν παρακέντηση με την βοήθεια μιας άλλης ιατρού που δεν πρόσεξε και κτύπησε τη ρίζα του νεύρου με αποτέλεσμα οι πόνοι να γίνουν ανυπόφοροι.

Δέν ὑπάρχει Χριστιανική ἠθική. Στήν ὀρθόδοξη θεολογία ὑπάρχει ἀσκητική, πού εἶναι θεραπευτική

Ενώ στην Ορθόδοξη διδασκαλία, όπως θα δούμε πιο κάτω, η λεγομένη ηθική συνίσταται στην ασκητική, στις άλλες ομολογίες η ηθική έγινε εξωτερική, μια ηθικολογία. Έτσι, γίνεται λόγος για Χριστιανική ηθική. 

Η δυτική Χριστιανική μεταφυσική στηρίχθηκε στον Αριστοτέλη, που έκανε λόγο για αρετές, οπότε στην Δύση αναπτύχθηκε η Χριστιανική ηθική, εντελώς διαφορετικά από αυτό που υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την συναντάμε στην Αγία Γραφή και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας.

 

«Οι Φράγκοι θεολόγοι είχαν ακολουθήσει τόσο πολύ τον Αριστοτέλη, που η διδασκαλία τού Αριστοτέλη περί αρετών έγινε η ηθική τής Παπικής Εκκλησίας, και εν συνεχεία πολλών προτεσταντικών παραδόσεων. Δηλαδή καταργήθηκε η Ορθόδοξη ασκητική στους Φράγκους κι αντικαταστάθηκε από ηθικολογία, από ηθική. Οπότε, το έργο της θείας Χάριτος είναι συνεχώς να βοηθή τον άνθρωπο να γίνη ενάρετος, να απόκτηση τις αρετές, όπως τις δίδασκαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

 

Γι’ αυτόν τον λόγο, ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα της δογματικής και τής ηθικής, ο ίδιος ο καθηγητής που δίδασκε δογματική ήταν υποχρεωμένος να διδάξη και την ηθική. Γιατί; Διότι ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος δογματολόγος της δυτικής παραδόσεως όλων των αιώνων της φραγκιάς, διδάσκει μέσα στο Summa Theologica και την δογματική και την ηθική, και είναι ηθική, ηθικολογία που τώρα έχει αποκηρυχθή από όλη την Ευρώπη.

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: “Ὅταν ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἡ χάρις τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά ψυχικά τραύματα”

“Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου. Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία. Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της.

Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου. Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής. Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.

Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός:

- Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου.

Ἡ προσευχὴ τοῦ πάπα Ἐφραὶμ ἦταν φωτιά.

 Μᾶς διηγήθηκε γιὰ τὸν πάπα-Ἐφραὶμ τὸν Κατουνακιώτη:

Τὰ πρῶτα χρόνια ποὺ τὸν γνωρίσαμε, ἀγωνιζόταν μὲ πολλὴ ζῆλο στὴ προσευχή. Μία βραδιὰ ἔπεσε στὸ κρεβάτι, νὰ ξεκουραστεῖ λίγο καὶ μετὰ νὰ σηκωθεῖ γιὰ ἀγρυπνία. Οἱ δαίμονες πολὺ φθόνο εἶχαν μέσα τους. Ἡ προσευχὴ τοῦ πάπα Ἐφραὶμ ἦταν φωτιά. Ἔρχονται, λοιπὸν , ἕνας ὁλόκληρος λεγεώνας, ἔξω ἀπὸ τὸ κελί του καὶ ἀρχίζουν φωνές. Ξυπνᾶ τὸ καλογέρι φοβισμένο. Βάζει αὐτί. Κατάλαβε. Δαίμονες εἶναι. Ὅλοι μαζὶ μὲ μία φωνή: « Πόλεμος – Πόλεμος…».

Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πατέρας τοῦ ἑαυτοῦ του. Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ

  http://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/07/blog-post_593.html?m=1

ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ...

Ὅποιος λησμονεῖ τήν Αἰωνιότητα....σπαταλᾶ τό Παρόν...!!

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/01/blog-post_187.html?m=1

 

 

 

21 Ιουλίου Συναξαριστής. Συμεών καί Ἰωάννη, τῶν Ἁγίων τριῶν Μαρτύρων ἐν Μελιτινή, Ἰούστου καί Ματθαίου, Εὐγενίου, Θεοδώρου καί Γεωργίου, Θεοφίλου καί Τροφίμου καί οἱ 13 σύν αὐτῶ μάρτυρες, Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Ἀκακίου, Ἐλευθερίου καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Ἀρματίου, Παρθενίου Ἐπισκόπου, Ὀνουφρίου τοῦ Σιωπηλοῦ, Μανουήλ Αὐτοκράτορα, Βίκτωρος Στρατιώτου, Μελετίου.

Οἱ Ὅσιοι Συμεὼν καὶ Ἰωάννης

Οἱ Ὅσιοι πατέρες Συμεὼν καὶ Ἰωάννης, κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα   
τῆς Συρίας. Ἦταν πολὺ φίλοι καὶ ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε μαζὶ στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσουν τοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἀφοῦ προσκύνησαν πῆγαν στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου καὶ ἔγιναν μοναχοί, ἀπὸ τὸν Ὅσιο Νίκωνα.
Πρὶν συμπληρωθοῦν ὅμως ἑπτὰ ἡμέρες στὸ μοναστήρι, ἔφυγαν γιὰ τὴν ἔρημο ὅπου διέμειναν μαζὶ ἐπὶ σαράντα χρόνια, κάτω ἀπὸ σκληρὴ ἄσκηση. Κατόπιν ὁ Συμεὼν ἐπέστρεψε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία μέσω τῆς προσευχῆς του, νὰ παραμείνει ἄγνωστος. Πράγματι ὁ Θεὸς οἰκονόμησε ἔτσι τὰ πράγματα, ποὺ ὁ Συμεὼν προσποιοῦνταν τὸν χαζό.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴν Ἔμεσα τῆς Συρίας, ἐπιτέλεσε πολλὰ θαύματα καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ φτωχὸς καὶ ταλαιπωρημένος.
Ἀργότερα ἔφθασε ἐκεῖ καὶ ὁ Ἰωάννης, ὅπου ἔμαθε γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Συμεὼν καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ κοιμήθηκε καὶ ὁ ἴδιος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἡνωμένοι δι’ ἐνθέου ἀγάπης, σύμψυχοι ὤφθητε ἐν πᾶσι τοῖς τρόποις, ὦ Ἰωάννη Ὅσιε καὶ θεῖε Συμεών· ὁ μὲν βίον ἔνθεον, διελθὼν ἐν ἐρήμῳ, ὁ δὲ σοφοῖς σκώμμασι, τὸν Βελίαρ μωράνας· καὶ νῦν τῶν θείων ἄμφω ἀμοιβῶν, κατατρυφῶντες, ἡμᾶς ἐποπτεύοιτε.

21 Ἰουλίου. Ἰωάννου ὁσίου καί Συμεών ὁσίου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Σαβ. η΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. ιγ΄ 1-10). 

Ρωμ. 13,1          Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν.

Ρωμ. 13,1                   Καθε άνθρωπος, ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας της πολιτείας, τους άρχοντας δηλαδή, που είναι φορείς αυτής της εξουσίας, (εφ' Οσον αι εντολαί των δεν αντίκεινται στο θέλημα του Θεού)· διότι δεν υπάρχει εξουσία μέσα εις την κοινωνίαν, που να μη απορρέη από τον Θεόν· οι άρχοντες, που ασκούν σήμερον τας εξουσίας, έχουν ταχθή από τον Θεόν (έστω και κατ' ανοχήν).