8.Ce este ortodoxia, Arhim. Savva Aghioritul (romaneste-greceste),Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, (ελληνικά-ρουμανικά) 17-9-2018

8.Ce este ortodoxia, Arhim. Savva Aghioritul (romaneste-greceste),Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, (ελληνικά-ρουμανικά) 17-9-2018, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

«Μακαρισμός πέμπτος». Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Τό νά εἶσαι δίκαιος εἶναι σπουδαῖο, ἀλλά δέν εἶναι τό μοναδικό γνώρισμα τοῦ καλοῦ Χριστιανοῦ. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος, μετά ἀπό τόν μακαρισμό τῆς δικαιοσύνης, πού λέγαμε τήν περασμένη φορᾶ, ἀναφέρεται στόν πέμπτο μακαρισμό, τόν μακαρισμότῆς ἐλεημοσύνης: «μακάροι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται¹», εὐτυχισμένοι αὐτοί πού εἶναι ἐλεήμονες, γιατί αὐτοί θάἐλεηθοῦν.

Ἡ ἐλεημοσύνη, μαζί μέ τή δικαιοσύνη τοῦ περασμένου μακαρισμοῦ πού ἀναλύσαμε, κάνει τόν ἄνθρωπο ἀληθινή εἰκόνα τοῦΘεοῦ πάνω στή γῆ, γιατί ὁ Θεός εἶναι καί δίκαιος καί ἐλεήμων, κι ἔτσι καί ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος δίνει μία πολύ καλήπαρουσία στό περιβάλλον του, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη παρατηροῦμε ὅτι ὁ Θεός ἐμφανίζεται καίδίκαιος καί ἐλεήμων· ποτέ μόνο δίκαιος καί ποτέ μόνο ἐλεήμων, ἀλλά καί τά δύο μαζί.

Λέει, γιά παράδειγμα ὁ Ψαλμωδός: «ἐλεήμων ὁ Κύριος καί δίκαιος, καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐλεεῖ²». Ὁ Κύριος εἶναι καί ἐλεήμων καίδίκαιος. Καί ὁ προφήτηςΝεεμίας λέει: «καί σύ, ὁ Θεός ἐλεήμων καί οἰκτίρμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος³». Καί σύ Θεέ, εἶσαι καίἐλεήμων καί οἰκτίρμων καί μακρόθυμος καί πολυέλεος, καί αὐτό ἀναφέρεται στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης.

Ἐκ πρώτης ὄψεως νομίζει κανείς ὅτι ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης καί ἡ ἀρετή τῆς δικαιοσύνης ἀντιφάσκουν. Μά πῶς εἶναιδυνατόν νά εἶμαι ἄνθρωπος πού νά δίνω τό ἔλεος καί νά θέλω τή δικαιοσύνη; Προσέξτε: Ἐλεημοσύνη δέν εἶναι νά δώσω σ᾿ἔναν φτωχό μία δραχμούλα. Τά θέμα τῆς ἐλεημοσύνης ἔχει πολύ εὐρύ φάσμα. Ἐκ τῶν προτέρων σᾶς τό λέω αὐτό, νά τόγνωρίζετε, ἀλλά θά τό δοῦμε καί στή συνέχεια τοῦ θέματός μας. Γιά νά μή τό παρανοήσετε, σᾶς λέω λοιπόν ὅτι ἐλεημοσύνηδέν εἶναι ἁπλῶς νά δώσουμε μιά δραχμούλα σ᾿ ἕναν φτωχό, σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο πού κάθεται ἐκεῖ στά σκαλοπάτια τῆςἐκκλησίας μετά ἀπό τή Θεία Λειτουργία, αὐτό πού συνήθως κάνουμε.

Ἐδῶ λοιπόν μοιάζει ὅτι ἀντιφάσκουν ἡ ἐλεημοσύνη μέ τή δικαιοσύνη. Ἄς πάρω τήν προηγούμενη ἀναφορά καί νά πῶ: Γιατίαὐτός ὁ γέρος ἄνθρωπος ζητιανεύει; Πάει νά πεῖ ὅτι στή ζωή του θά ἤτανε τεμπέλης, πάει νά πεῖ ὅτι δέν ἐργαζόταν, ἦταν ἄσωτος!Λοιπόν, κρίνω δίκαια, καί δέν τόν ἐλεῶ, δέν τοῦ δίνω τίποτα. Ἔτσι, φαίνεται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν ἐλεημοσύνηκαί δικαιοσύνη, ὅτι ἀντιφάσκουν ἡ μιά μέ τήν ἄλλη.

Καί ὅμως δέν ἀντιφάσκουν καθόλου. Ἐξάλλου ἡ ἀληθινή δικαιοσύνη εἶναι αὐτή πού ἀπορρέει ἀπό τήν ἐλεημοσύνη. Αὐτήεἶναι ἡ ἀληθινή δικαιοσύνη.

Ἔλεγε συνέχεια τούς Χαιρετισμούς τῆς πολυαγαπημένης του Παναγίας, ἀκόμη καί στόν ὕπνο του

 Ιερομόναχος Ιωακείμ Νεοσκητιώτης (1858 -1943)

Γεννήθηκε στο χωριό Κοντογουράτα της Κεφαλλονιάς από ευσεβή οικογένεια. Ο παππούς του και ο πατέρας του προείδαν το τέλος τους. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεράσιμος Σπετσιέρης και η μητέρα του Διαμαντούλα Φαραντάτου. Ο πατέρας του πατέρα του ήταν ο ιερεύς Ιωάννης (†1859), ο οποίος προείπε την ιερατική εξέλιξη του εγγονού του. Στην αγία κολυμβήθρα, κατά τη θέληση εκείνου, έλαβε τ’ όνομα του παππού του. Όταν ήταν παιδί, όλοι τον φώναζαν παπά. Πολλές φορές κινδύνεψε να πεθάνει από διάφορες ασθένειες, αλλά η σωστική βοήθεια της Παναγίας τον προφύλαξε. Καθώς γράφει ο ίδιος στ’ Απομνημονεύματά του, «εκ της μικράς ηλικίας μου εις έρως κατέτρωγε την καρδίαν μου, να γίνω μοναχός».

Υποτάχθηκε με αφοσίωση σ’ ενάρετους και αυστηρούς Γέροντες, τον Χριστόφορο, και τον ιερομόναχο Συνέσιο (†1920), που ήσαν Κεφαλλονίτες, στη Νέα Σκήτη, στην ταπεινή Καλύβη της Συνάξεως των Εικοσάριθμων Αγίων Αναργύρων, το 1877.

Από τη Θεσσαλονίκη ήλθε στο Άγιον Όρος με τα πόδια. Εκάρη το 1878 μοναχός και ονομάσθηκε Ιωακείμ.

Η Παναγία και οι Άγιοι Ανάργυροι της Καλύβης του πολλές φορές τον βοήθησαν σε διάφορα παθήματά του. Το 1885 αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα. Το 1889 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος στον Πανάγιο Τάφο από τον αρχιεπίσκοπο Θαβωρίου Γρηγόριο.

Σε θεία Λειτουργία, στην ιερά μονή Αγίου Παύλου, είδε ως ολόλαμπρο προβολέα να κατέρχεται το Πανάγιο Πνεύμα στα Τίμια Δώρα της Αγίας Τραπέζης.

Τό θαῦμα μέ τόν Ἁγιασμό

Μία νεαρή γυναίκα, παρασυρθείσα από τη γιαγιά της ως παιδί σε σχίσμα, παντρεύτηκε έναν Ορθόδοξο. Είπε τα εξής σχετικά με την επιστροφή της στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας: 

«Ήρθε η παραμονή του Βαπτίσματος του Κυρίου ή της παραμονής των Χριστουγέννων. Την ημέρα αυτή, ο σύζυγός μου επισκεπτοταν πάντοτε την εκκλησία, έλαβε τον αγιασμό των Θεοφανείων εκεί και επέστρεψε στο σπίτι με μεγάλη χαρά, φέρνοντας με τρυφερότητα, όπως το έλεγε , «το μεγάλο δώρο του Ουρανού». Την ημέρα εκείνης της αξέχαστης παραμονής των Θεοφανείων ήμουν τρομερά λυπημένος. Είχα μια συντριπτική επιθυμία να δω τον σύζυγό μου. Περίπου δύο ώρες μετά εμφανίστηκε το γκρίζο άλογό μας. Ο σύζυγός μου κάθισε σε ένα έλκηθρο, είχε μια μπλε κανάτα στα χέρια του.

Νερό των Θεοφανείων. Εγώ, χωρίς να αναφερθώ σε δικές μου σκέψεις , βιαστικά να συναντήσω τον σύζυγό μου, ο οποίος, εισερχόμενος με εξαιρετικό ευγενικό ενθουσιασμό και χαρά, άρχισε να τραγουδά «βαπτίζομαι στο Ιορδάνη, Κύριε» και άνοιξε το καπάκι της κανάτας.

Αὐτό-κεφαλία καί κακο-κεφαλία . ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΣΤΑ ΡΕΜΜΑΤΑ. ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.

Αυτό-κεφαλία και κακο-κεφαλία

ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΣΤΑ ΡΕΜΜΑΤΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ βέβαια όλοι απογοητευμένοι και απελπισμένοι βλέποντας στην εποχή μας να εκποιούνται τα Ιερά και Όσια της πίστεως και της Πατρίδος μας τηρούντων παράλληλα των πνευματικών ηγετών μας ιχθύος σιγήν .

Και όμως, ακόμη χειρότερες και θλιβερές  καταστάσεις μέτρησε στο κορμί του το γένος μας ιδιαίτερα από το 1833 και μετά αφότου επεβλήθη με το έτσι θέλω στην Εκκλησία μας η αποκοπή από την Μητέρα Εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου -βλέπε   αυτοκεφαλία- με αυτουργούς τους Αντιβασιλείς του  Όθωνα ,τῃ ευλογίᾳ και καθοδηγήσῃ του κληρικού Θεόκλητου Φαρμακίδη.

Να λίγα μόνο από τα επιτεύγματα του αυτοκεφάλου που επεβλήθη:

Όπως αναφέρει με το αυθεντικό του ύφος ο Αρχιμ. π.Δοσίθεος Ηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης στο εξαίρετο βιβλίο του:  « ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΩ ΟΛΟ ΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ» (σελ.256-257)

…Είμαστε στο 1833.

Το μικρό κράτος ,το μέχρι της Μελούνας, μετρά τα Μοναστήρια του. Βρέθηκαν 593.Πολλά είναι.Δεν χρειάζονται τώρα πια.(λίγο πριν χρειάζονταν όμως)Με διάταγμα λοιπόν της Βαυαρικής Αντιβασιλείας (γράφε Θεόκλητος Φαρμακίδης) καταργούνται τα 412,όλα όσα είχαν κάτω από 6 Μοναχούς.

Με άλλο όμοιο διάταγμα και πάλι διατάσσεται ο περιορισμός των Γυναικείων Μονών εις 3 σε όλη την επικράτεια.

Αν στο καθένα από αυτά υπερέβαιναν  οι Μοναχές τον αριθμό των 40 « θέλουν προσκληθεί παρά του κατά τόπον επισκόπου να παραιτήσωσι την Μοναστική ζωή και να επανέλθουν εις τον κόσμον.Τον Επίσκοπον θέλει επιφορτήσει η Σύνοδος να κοινοποιήσει προς αυτάς εν ονόμα της,ότι δύνανται να πράξωσι τούτο ακατακρίτως.(*δηλαδή να πετάξουνε τα ράσα τους, να ριχτούν στον κόσμο και δεν τρέχει τίποτα)

Μα θα πεί κάποιος: Καλά αυτό είναι διαταγή του Κράτους. Η Σύνοδος τι έκαμε, αντέδρασε;

14 Ὀκτωβρίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Κ΄ (Δ΄ ΛΟΥΚΑ). Τῶν θεοφόρων πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ ζ΄ Οἰκουμενικῆς συνόδου (787) . Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κυριακῆς τῶν πατέρων. 11 Ὀκτ. (Τίτ. γ΄ 8-15).

Τιτ. 3,8              Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·

Τιτ. 3,8                      Αυτός δε ο λόγος, που σου γράφω, είναι κατά πάντα αληθινός και αξιόπιστος. Και περί αυτών των μεγάλων αληθειών θέλω να διαβεβαιώνης και να πείθης τους Χριστιανούς, δια να φροντίζουν, όσοι έχουν πιστεύσει στον Θεόν, να μη μένουν εις την απλήν πίστιν, αλλά να πρωτοστατούν με ζήλον εις τα καλά έργα. Αυτά δε που είπα παραπάνω είναι έργα τα καλά και τα ωφέλιμα στους ανθρώπους.

Κυριακή Δ Λουκᾶ:Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν παραβολή τοῦ σπορέως. Μέρος Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ : Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ. η΄, χωρία 4 έως 15

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των χωρίων Ματθ.13,10-23 ]

«Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ εἶπον αὐτῷ· διατί ἐν παραβολαῖς λαλεῖς αὐτοῖς; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὅτι ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐκείνοις δὲ οὐ δέδοται(:Και οι μαθητές, αφού Τον πλησίασαν, του είπαν: “γιατί τους ομιλείς με παραβολές;”. Και ο Ιησούς τους αποκρίθηκε και τους είπε: “διότι σε σας που έχετε καλή και ειλικρινή διάθεση, σας έχει δοθεί από τον Θεό ως χάρη να μάθετε τις μυστηριώδεις αλήθειες της βασιλείας των ουρανών, σε εκείνους όμως δεν έχει δοθεί αυτή η χάρη)»[Ματθ.13,10-11].

Αξίζει να θαυμάσουμε τους μαθητές, πώς, επιθυμώντας να μάθουν, γνώριζαν πότε έπρεπε να ρωτήσουν. Δεν έκαναν δηλαδή παρουσία όλων την ερώτηση, πράγμα που το δήλωσε ο ευαγγελιστής Ματθαίος, λέγοντας: «καὶ προσελθόντες(:και αφού προσήλθαν)». Και το ότι οι λόγοι αυτοί δεν είναι φανταστικοί, το δήλωσε σαφέστερα ο ευαγγελιστής Μάρκος, λέγοντας ότι κατ ’ιδίαν προσήλθαν σε Αυτόν[βλ. Μαρκ.4,10: «Ὅτε δὲ ἐγένετο κατὰ μόνας, ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ περὶ αὐτὸν σὺν τοῖς δώδεκα τὴν παραβολήν(:Όταν λοιπόν αναχώρησε ο λαός και έμεινε μόνος, τον ρώτησε ο ευρύτερος κύκλος των μαθητών Του μαζί με τους δώδεκα τη σημασία της παραβολής)». Αυτό λοιπόν έπρεπε να κάνουν προηγουμένως και οι αδελφοί και η μητέρα Του, και όχι να Τον καλέσουν έξω και να επιδειχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο[βλ. Μαρκ.γ΄,31-32: « ἔρχονται οὖν ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ ἔξω ἑστῶτες ἀπέστειλαν πρὸς αὐτὸν φωνοῦντες αὐτόν·εἶπον δὲ αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἔξω ζητοῦσί σε. (: Έφθασαν τότε η μητέρα Του και αυτοί που πολλοί νόμιζαν ότι είναι κατά σάρκαν αδελφοί Του, κι αφού στάθηκαν έξω από το σπίτι, έστειλαν κάποιους σε Αυτόν και Τον φώναξαν. Κι ενώ γύρω Του καθόταν πολύς λαός, Του είπαν: ‘’Για δες, η μητέρα σου και οι αδελφοί σου στέκονται έξω και σε ζητούν’’)».

Ἀντικαθιστᾶ τό ἄναμμα ἑνός κεριοῦ τόν ἐκκλησιασμό;

Πολλοί χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται τις Κυριακές τακτικά και αρκούνται να πηγαίνουν κατά αραιά διαστήματα σε εξωκκλήσια και να ανάβουν εκεί ένα κερί. Καλύπτουν τη συνείδησή τους και δικαιολογούνται λέγοντας ότι ντρέπονται τον πολύ κόσμο (συνωστισμός) και δεν έχουν πολύ χρόνο να αφιερώσουν στη λατρεία του Θεού.

Ανάβοντας ένα κεράκι στα εξωκκλήσια είναι σαν να πεινάς και τρως ελάχιστο φαγητό. Όπως το σώμα δεν χορταίνει με το λίγο φαγητό, έτσι και η ψυχή έχει ανάγκη από πολλή πνευματική τροφή. Σε κάθε θεία Λειτουργία έρχεται πλούσια η θεία Χάρη και τρέφει την ψυχή. Η πλούσια τροφή υπάρχει στη θεία Λειτουργία, γιατί έρχεται το Άγιο Πνεύμα και αγιάζει τα Τίμια Δώρα, τον άρτο και τον οίνο. 

Όσο για τον συνωστισμό της κυριακάτικης Λειτουργίας είναι αδικαιολόγητοι. Όλοι οι άνθρωποι ζουν πολλούς συνωστισμούς στη ζωή τους.

Ἱεροσόλυμα Ναός Ἀναστάσεως: τό ἀκριβές σημεῖο εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

 Κατεβαίνοντας 29 πέτρινα σκαλιά βρισκόμαστε στην ιερή στοά και βλέπουμε μπροστά μας τον τετράγωνο ναΐσκο αφιερωμένο στην Αγία Ελένη ο οποίος φέρει τρούλο και περίτεχνο ψηφιδωτό δάπεδο.

Κατεβαίνοντας ακόμα 13 πέτρινα σκαλιά από το άνοιγμα που υπάρχει στο παρεκκλήσι, βρισκόμαστε στο χώρο εύρεσης του Τιμίου Σταυρού. Στο δεξιό μέρος πάνω στο έδαφος βρίσκεται πορφυρόλευκο μάρμαρο με χαραγμένο το Σταυρό που ανήκει στους Ορθοδόξους.

ΣΤΑΡΕΤΣ Ἰλαρίωνας (Τζουμπανίν)

Στην προσευχή υπάρχει η δύναμη του Θεού, που κάνει θαύματα στις καρδιές σας. Η προσευχή είναι η πιο σημαντική από όλες τις υποθέσεις ενός χριστιανού. Όλα τα άλλα θέματα είναι μικρά και ασήμαντα, αρκετά ασήμαντα σε σχέση με το έργο της προσευχής.

14 Οκτωβρίου Συναξαριστής. Ἅγιοι Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος καὶ Κέλσιος, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελωδός, Ὅσιος Σιλβανὸς, Ἅγιοι 40 Μάρτυρες, Ἅγιος Πέτρος, Ὁσία Παρασκευὴ, Ἅγιος Ἰγνάτιος, Ὅσιος Νικόλαος ὁ Θαυματουργός καὶ ἁπλὸς ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ, δούκας Τζερνηγοβιγίας (Ρῶσος).

Οἱ Ἅγιοι Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος καὶ Κέλσιος οἱ Μάρτυρες

Οἱ γονεῖς τοῦ Ναζαρίου (Ἀφρικανὸς καὶ Περπετούα) λέγεται ὅτι ὑπῆρξαν μαθητὲς τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ὁ ὁποῖος τοὺς εἵλκυσε στὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ τοὺς βάπτισε. Ὁ γιὸς τους ἔμεινε ὀρφανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία, μέσα σὲ μία διεφθαρμένη κοινωνία. Ἀλλὰ ὁ Ναζάριος εἶχε κληρονομήσει τὶς ἀρετὲς τῶν γονέων του.
Ἔμεινε ἁγνὸς καὶ ἄμεμπτος, σύμφωνα μὲ τὴν συμβουλὴ τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα Ἀπ. Πέτρου, ποὺ λέει: «Τᾶς ψυχᾶς ὑμῶν ἠγνικότες ἐν τῇ ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας».
Ὀφείλετε, λέει ὁ Ἀπ. Πέτρος, νὰ κάνετε ἁγνὲς καὶ καθαρὲς τὶς ψυχές σας ἀπὸ κάθε ἀκάθαρτο πάθος καὶ ἐπιθυμία καὶ κλίση, μὲ τὴν ὑπακοή σας στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
Καὶ ὁ Ναζάριος ὄχι μόνο ἔμεινε ἁγνὸς μέσα στὸ διεφθαρμένο κοινωνικό του περιβάλλον, ἀλλὰ ὅταν ἔγινε 20 χρονῶν διαμοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἄρχισε περιοδεῖες, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο μὲ πολλὴ καρποφορία.
Ὅταν πῆγε στὰ Μεδιόλανα, συνάντησε δυὸ εὐσεβεῖς ἄνδρες, τὸν Προτάσιο καὶ τὸν Γερβάσιο. Ἐκεῖ, καὶ οἱ τρεῖς μαζὶ διὰ τοῦ θείου λόγου πέτυχαν πολλὲς κατακτήσεις. Ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ὄχλο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς ἀνώτερες κοινωνικὲς τάξεις.

Persecution of traditional monasticism and hesychastic life

ΤΗΕ ROLE OF THE ORTHODOX CHURCH

previous:https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/10/western-theology-spirit-influence-our.html

Before we go on with our main issue, I believe it would make us better understand, if I say a few words about Hesychasm, a spiritual tradition endorsed by St. Gregory the Palamas (15^th century), and collected by Demetrios Tselengidis, Professor of Dogmatics at the Aristotle University of Thessaloniki.

Hesychastic life is the highest form of ascetic life, through which man can achieve the highest spiritual experience, théosis or theoria (deification).

According to St. Gregory Palamas, hesychia (stillness, “quietness”), par excellence an ascetic term, is of existential and experiential content. Hesychia implies the state of peace settling inside the inner man, when we (permitted by God) see, detest and get rid of our ugly mask, which was established due to the wandering activity of our nous. Hesychia is indispensably connected with the nepsis (watchfulness) of our nous, with the spiritual wakefulness and the experience of all the conditions being realized during nepsis in a spiritual and inexpressible manner.

Consequently, the work of an hesychast (person practicing hesychia) is the guarding of the heart by lovingly keeping God’s commandments, maintaining his (or her) spiritual purity and by partaking of the Mysteries of our Church (leading an active liturgical life). By observing God’s commandments, an hesychast expels the low of sin and replaces it with the supervision of his nous. His senses are being controlled by self-restraint (abstinence), while the pathetikon (emotional) part of the soul is ruled by love, and the logistikon (logical) by watchfulness (nepsis). Hesychastic life allows for the Devine Grace to operate in our inner existence and “repair” us, mold us into our original version, and give us our “flourished” ancient and indescribable beauty.