«Μακαρισμός ὄγδοος»

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

«οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας,

ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ».

Πρός Τιμ. Β΄ α΄: 7

Διότι ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδωκε πνεῦμα δειλίας,

ὥστε νά μᾶς φοβίζουν αἱ ἀπειλαί καί οἱ διωγμοί,

ἀλλά μᾶς ἔδωκε πνεῦμα καί

χάρισμα δυνάμεως διά νά ἀντέχουμε εἰς τούς πειρασμούς·

μᾶς ἔδωκε καί πνεῦμα ἀγάπης καί πνεῦμα,

πού μᾶς σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καί

συνετά νά κυβερνῶμεν καί

τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους.

Μετάφρ. Ν . Τρεμπέλα

Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου, τό περί μακαρισμῶν θέμα μας. Βρισκόμαστε στόν ὄγδοο μακαρισμό, πού λέει: «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»¹. Δηλαδή θά λέγαμε ὅτι εἶναι εὐτυχισμένοι ὅσοι ἐφαρμόσουν τούς ἑπτά προηγούμενους μακαρισμούς. Ὁ Θεός θά τούς εὐλογεῖ, καί οἱ ἄνθρωποι θά τούς τιμοῦν ἰδιαίτερα. Μέσα στή ζωή θά εἶναι ἕνα ὡραῖο, ζωντανό παράδειγμα πρός μίμηση. Ἔτσι βέβαια μποροῦμε νά φανταστοῦμε ἐκείνους πού ἐφάρμοσαν, τουλάζιστον ἕως τώρα, τούς ἑπτά μακαρισμούς.

Ἀλλά δυστυχῶς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ πιό περίεργη καί ἐκ πρώτης ὄψεως ἀνεξήγητη συμπεριφορά. Μόλις ἀρχίσει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ μία πνευματική ζωή, ἐνταγμένος ἀκριβῶς μέσα στόν χῶρο καί στό πνεῦμα τῶν μακαρισμῶν, ἀρχίζει ἕνας ἀσταμάτητος πόλεμος, καί ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀνήκουν στόν Διάβολο, καί λειτουργοῦν ὡς ὄργανά του, ὅπως ἀναφέρεται στή Σοφία Σολομῶντος, δηλαδή «τῆς ἐκείνου μερίδος»².

Ἐδῶ ἀμέσως τώρα θά προσπαθήσουμε νά κατανοήσουμε τό γιατί ξεσπάει αὐτός ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ θά περιμέναμε νά θεωροῦνται ὑπόδειγμα ζωῆς μέσα στό κοινωνικό μας σύνολο. Αὐτό τό γιατί θά ἐπιχειρήσουμε, ἀγαπητοί μου, νά ἀναλύσουμε ἀπόψε.

Βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι ὁ Κύριος αὐτούς τούς «δεδιωγμένους», δηλαδή αὐτούς πού διώκονται, πού ἔχουν διωχθεῖ ἀλλά καί διώκονται, τούς μακαρίζει καί τούς ὑπόσχεται τή δική Του τή Βασιλεία. «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» λέει ὁ ὄγδοος μακαρισμός. Προσέξτε ὅμως: ὄχι «δεδιωγμένοι» ἐξαιτίας πολιτικῶν φρονημάτων ἤ δέν ξέρω τί ἄλλο, ἀλλά «ἕνεκεν δικαιοσύνης».

Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἔννοια ἐδῶ τῆς δικαιοσύνης, πού γιά χάρη της αὐτοί θά διώκονται;

Ὅπως εἴδαμε στόν τέταρτο μακαρισμό, δικαιοσύνη, μέ τήν εὐρεῖα σημασία τῆς λέξεως, σημαίνει ἁγιότητα. Μέ τή στενή σημασία εἶναι τό νά θέλει κανείς νά ὑποστηρίξει κάτι τό δίκαιο. Καί αὐτό βεβαίως εἶναι, ἀλλά ἐδῶ κυρίως εἶναι μέ τήν ἔννοια τῆς ἁγιότητος. Εἶναι ὅπως καί λέξη δίκαιος, πού στήν Παλαιά Διαθήκη σημαίει ἅγιος, δηλαδή ἐκεῖνος πού ζεῖ καί πολιτεύεται σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἄν στόν τέταρτο μακαρισμό ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού πεινοῦν καί διψοῦν γιά τήν πνευματική τελειότητα, ἐδῶ μακαρίζει τή σταθερότητα στό φρόνημα αὐτό, δηλαδή στήν ἁγιότητα.Προσέξτε: δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά εἶναι κανείς ἅγιος, ἀλλά νά εἶναι καί σταθερός σ᾿ αὐτό, ἔστω καί ἄν ἀσκηθεῖ ἐναντίον του διωγμός.

Ἐδῶ λοιπόν δέν μακαρίζει, ὅπως στόν τέταρτο μακαρισμό, αὐτούς ἁπλῶς πού ἔχουν τή δικαιοσύνη, δηλαδή τήν ἁγιότητα, ἀλλά ἐκείνους πού μένουν σταθεροί στό νά κρατοῦν αὐτή τήν ἰδιότητα τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου. Γιατί δέν εἶναι τόσο μεγάλο πράγμα, ξέρετε, τό νά ματανοήσεις καί νά ἐξομολογηθεῖς, ὅσο τό νά μείνεις σταθερός στό ἀρχικό σου φρόνημα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἔχουμε πολλές περιπτώσεις, καί ἀπό ἐσᾶς τά ἴδια τά παιδιά, πού πολλοί πῆραν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τελικά λίγοι ἔμειναν σταθεροί! Πολλά χρόνια ὁ Θεός μέ ἀξιώνει νά εἶμαι κατηχητής – ἴσως πενήντα χρόνια· ἀπό δεκαοκτώ–δεκαεννέα χρόνων ξεκίνησα καί τό ἔχω διαπιστώσει αὐτό πολλές φορές.

Μπορεῖ βέβαια κάποτε ἐκεῖνο πού πῆραν νά εὐδοκιμήσει. Ὅπως τό σιτάρι, ἄς ποῦμε, πού ἐπειδή τό ἔχουμε στήν ἀποθήκη μέσα στό τσουβάλι, δέν φυτρώνει, γιατί πρέπει νά πέσει στή γῆ. Ἔτσι κι ἐδῶ, δέν ἔμειναν αὐτά τά παιδιά σταθερά. Κάποτε ὅμως μπορεῖ κάτι νά γίνει καί νά ξαναγυρίσουν πίσω, χωρίς φυσικά νά τό ξέρω ἐγῶ· αὐτό δέν ἔχει σημασία. Ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἐντολή ἁπλῶς νά σπείρουμε, καί τό τί θά γίνει παρακάτω ἀφήνεται στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς ἔχουμε τέτοιες καταστάσεις –εὐτυχῶς ἔχουμε –καί δέν ματαιοπονήσαμε· ἀλλά ἔχουμε καί ἀνθρώπους πού ἐπειδή δοκιμάσαν κάποιους διωγμούς στά ζωή τους, δέν ξαναγύρισαν πίσω. Εἶναι κρῖμα!

Ἔτσι, θά λέγαμε ὅτι πολλοί ἀρχίζουν, ἀλλά λίγοι τελειώνουν. Γιά ἀκοῦστε το καλά αὐτό πού λέω, καί ἄς ρωτήσει ὁ καθένας τόν ἑαυτό του: «Μήπως καί ἐγώ ἀρχίζω, ἀλλά δέν θά τελειώσω;». Σᾶς θυμίζω ἐκείνη τήν παραβολή τοῦ οἰκοδόμου τοῦ πύργου, πού ὁ Χριστός εἶπε γιά κάποιον ὅτι ξεκίνησε νά κτίζει ἕναν πύργο, ἀλλά δέν κάθισε νά λογαριάσει τήν “δαπάνη”,δηλαδή τό τί θά τοῦ κοστίσει αὐτός ὁ πύργος. Ἄρχισε νά οἰκοδομεῖ, ἀλλά δέν ὁλοκληρώθηκε ἡ οἰκοδομή· ἔμεινε χωρίς σκεπή, θά λέγαμε. Καί τότε αὐτοί πού περνοῦσαν καί ἔβλεπαν αὐτή τήν οἰκοδομή πού δέν ὁλοκληρώθηκε, κορόιδευαν ἐκεῖνον πού τήν ξεκίνησε, καί δέν λογάριασε τί κοστίζει.³

Παιδιά, ἀγαπητοί μου φίλοι, ἡ οἰκοδομή τοῦ ἑαυτοῦ μας κοστίζει. Ἡ Δικαιοσύνη –μέ δέλτα κεφαλαῖο– δηλαδή ἡ ἁγιότητα, κοστίζει, ὄχι μόνο στό πῶς θά τήν ἐφαρμόσει κανείς, ἀλλά καί πῶς θά τήν συντηρήσει μέχρι τήν τελευταία του πνοή, κοστίζει!

Τό θέμα εἶναι νά μείνει κανείς σταθερός καί ἀνδρεῖος στήν πορεία τῆς πνευματικῆς του ζωῆς, παρά τίς δυσκολίες καί τά ἐμπόδια πού θά τοῦ προβληθοῦν. Αὐτό εἶναι ὁ μεγάλος ἄθλος. Ὄχι ἁπλῶς, σέ κάποια στιγμή, τό πῶς θά ξεκινήσει, ἀλλά κυρίως τό πῶς θά τελειώσει. Αὐτό τό ξέρουμε.

Ἡ περίπτωση τῆς σταθερότητος μᾶς θυμίζει ἐκείνη τήν κατηγορία τῶν ἀκροατῶν πού εἶπε ὁ Κύριος, στήν παραβολή τοῦ σπορέως, πού γιά μιά στιγμή ξεκινοῦν, ἐνθουσιάζονται μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὁ σπόρος πέφτει στήν πέτρα. Καί ἐδῶ τελικά φυτρώνει· ἀλλά «διά τό μή ἔχειν ἰκμάδα»,⁴ ἀλλά ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἡ δροσιά, ἡ ὑγρασία ἀπό κάτω, ξεραίνεται. Ἔτσι λοιπόν ξεκινάει κανείς, ἀλλά δέν ὁλοκληρώνει.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει νά καρποφορεῖ στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων· ἀλλά μόλις παρουσιαστεῖ ὁ διωγμός, ἀπορρίπτουν τόν Χριστό, καί τότε πλησιάζουν στόν κόσμο καί συμβιβάζονται μ᾿ αὐτόν. Εἶναι ὅμως δυστύχημα!

Κάποτε εἶχα ἕναν μαθητή στό κατηχητικό σχολεῖο, πού μετά, μεγαλώνοντας, προσχώρησε στόν Μασονισμό, μόνο καί μόνο γιατί τά συμφέροντά του ἔκλιναν πρός τά ἐκεῖ! Εἶναι φοβερό πράγμα.

Γι᾿ αὐτό, σᾶς λέω ἀλήθεια, ὅλα μου τά χρόνια, σ᾿ αὐτά τά πενήντα χρόνια, μιλοῦσα στούς ἀνθρώπους γιά τόν Μασονισμό, μόνο καί μόνο γιά νά ξέρουν, ἄν τούς τύχει κάποια δυσκολία στή ζωή τους, τί εἶναι καί ὁ Μασονισμός, ἀλλα καί ἄλλα συναφῆ.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ἔμμεσα στήν Πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του ὅτι παλαιότερα εἶχαν μία σταθερότητα στήν ἁγιότητα οἱ Χριστιανοί τῶν Ἱεροσολύμων, ἐνῶ τώρα ἔχουν χαλαρώσει. Πάντα νά φοβόμαστε τή χαλάρωση. Μόλις τήν ἀντιληφθοῦμε, νά ποῦμε: «Τί κάνω; Ποῦ πάω;».

Γράφει λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Ἀναμιμνήσκεσθε δέ τάς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλήν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων, τοῦτο μέν ὀνειδισμοῖς τε καί θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο δέ κοινωνοί τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γεννηθέντες... καί τήν ἁρπαγήν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετά χαρᾶς προσεδέξασθε».

Δηλαδή: Νά θυμᾶστε πάντα τόν πρῶτο καιρό, τίς πρῶτες ἡμέρες πού εἴχατε φωτισθεῖ, καί ἔτσι ὑπομείνατε μέ σταθερότητα κάθε πάθημα πού σᾶς προκαλοῦσαν· ἀπό τό ἕνα μέρος σᾶς ἐξευτέλιζαν μέ ὀνειδισμούς καί θλίψεις, ἀλλά ἀπό τό ἄλλο ἐσεῖς γίνατε καί συμπαραστάτες ἐκείνων πού ὁμοίως ὑπέφεραν... Ἀκόμη δεχθήκατε μέ χαρά νά σᾶς ἁρπάξουν τήν περιουσία σας. Οἱ ἴδιοι ἦταν ἐκεῖνοι πού ἀνέχθηκαν διωγμούς καί θλίψεις, ἀλλά δέν παράλειψαν νά εἶναι καί κοινωνοί, συμπαραστάτες, τῶν ὁμοιοπαθῶν τους.

Καί συνεχίζει: «Μή ἀποβάλητε οὖν τήν παρρησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην... καί ἄν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ. ἡμεῖς δέ οὐκ ἐσμέν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλά πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς»⁵.

Δηλαδή: Νά μήν ἀποβάλετε αὐτή σας τήν παρρησία, πού ἀποφέρει κέρδος πολύ... Φαίνεται ὅτι εἶχαν ἀρχίσει κάτι νά παρουσιάζουν· γι᾿ αὐτό τούς τά γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος αὐτά.

Στήν συνέχεια μιλάει ὁ Θεός – παραλείπω μερικά γιά νά εἶμαι σύντομος – καί λέει: «Καί ἄν δειλιάσει κάποιος –ἤ ἄν κατεβεῖ ψυχολογικά, ὅπως λέμε– ἡ ψυχή μου δέν εὐαρεστεῖται σ᾿ αὐτόν» λέει ὁ Θεός. «Ἐμεῖς ὅμως, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν εἴμαστε παιδιά τῆς ὑποστολῆς, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, γιά νά σώσουμε τήν ψυχή μας». Αὐτή λοιπόν ἡ ὑποστολή, ἡ δειλία, εἶναι πραγματικά πολύ κακό πράγμα!

Πρέπει ὅμως νά σημειώσουμε ὅτι αὐτή ἡ λιποταξία ἀπό τίς τάξεις τοῦ Χριστοῦ, αὐτή ἡ ὑποστολή τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἐξαιτίας τῆς δειλίας –γιατί ἐκεῖ εἶναι ἡ ρίζα· ὑπάρχει δειλία– τιμωρεῖται ἀπό τόν Θεό.

Καί στήν Ἀποκάλυψη, δίνοντας τή μαρτυρία του, ὁ Χριστός λέει: «τοῖς δέ δειλοῖς... τό μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρί καί θείῳ ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος».

Δηλαδή: Γιά τούς δειλούς ὅμως ἡ θέση τους εἶναι μέσα στή λίμνη πού καίγεται μέ φωτιά καί θειάφι –εἶναι ἡ Κόλαση– καί αὐτό εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.

Νά προσέξουμε τό θέμα τῆς δειλίας. Ἀπό τώρα νά ἀσκούμαστε νά τήν ἀποβάλουμε σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς μας, πρῶτα καί κύρια στήν πνευματική ζωή. Μή λογαριάσουμε ἄν μᾶς κοροϊδέψουν. Ξέρετε ὅτι πολλοί σταματοῦν τήν πνευματική τους ζωή, χάνουν τήν ἁγνότητά τους – θά τό δοῦμε ἀμέσως παρακάτω– μόνο καί μόνο γιά νά μήν τούς κοροϊδεύουν οἱ ἄλλοι, οἱ συμμαθητές, οἱ συνάδελφοι στόν στρατό, οἱ συμφοιτητές, καί γενικά οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό περιβάλλον τους. Ναί. Ὅλα αὐτά τά ὑποστέλουν γιατί ἔχουν δειλία, δέν μποροῦν νά ὑπομένουν τίς κοροϊδίες.

Ἀλλά ρωτάω τό ἑξῆς: Ἄν κανείς εἶναι προσωπικότητα πού μπορεῖ νά στέκεται, αὐτό θά φοβηθεῖ; Καί γιατί δέν παίρνει μία στάση δυναμική καί ὄχι παθητική; Πρέπει νά πολεμήσει. Νά δείξει πώς οἱ ἄλλοι κοροϊδεύουν ἐκεῖνο πού ἔχει ἀξία, ἐνῶ ἄξιο κοροϊδίας εἶναι ἐκεῖνο πού αὐτοί ζοῦν, ναί. Νά μή συσταλεῖ, νά μή μαζευτεῖ, νά μή συρρικνωθεῖ. Νά κάνει ἐπιθεση. Νά τούς δείξει ὅτι δέν εἶναι ἄξιο κοροϊδίας. Πάντως ἄς τό προσέξουμε αὐτό, σέ ὅποιο περιβάλλον κι ἄν βρισκόμαστε, στό σπίτι μας, στό σχολείο, στόν στρατό, στή δουλειά μας, ὁπουδήποτε. Ἄς κοροϊδεύουν, ἄς λένε ὅ,τι θέλουν!

Παιδιά, δοκιμάστε το. Μένετε σταθεροί στό εὐαγγελικό ἦθος, καί θά δικαιώνεστε ἑκατό τοῖς ἑκατό, γιατί ὁ Θεός θά σᾶς δίνει δύναμη. Καί κάποια φορά, ὄχι στόν ἄλλο κόσμο ἀλλά στήν παροῦσα ζωή, θά σᾶς δείξει ὅτι διαλέξατε καλό δρόμο, ὅτι δέν κάνετε λάθος, ὅτι ἐκεῖνοι πού σᾶς κορόιδεψαν –ὁ παλιός σας συμμαθητής, ὁ παλιός σας συνάδελφος, ὁ ὁποιοσδήποτε– θά ἔρθουν κάποια μέρα νά σᾶς ποῦν: «Εἶχες δίκαιο. Εἶναι καλός ὁ δρόμος πού πῆρες. Ἐμεῖς πλανηθήκαμε». Ὁ Χριστός τό λέει αὐτό στήν Ἀποκάλυψη, σέ μία ἀπό τίς ἑπτά ἐπιστολές πρός τίς Ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας: «Θά τούς φέρω αὐτούς μπροστά σου –μιλάει γιά κάποιους Ἑβραίους ἐκεῖ– νά σοῦ φιλήσουν τό χέρι –νά τό πῶ ἔτσι ἁπλᾶ– νά σέ προσκυνήσουν»⁶.Ναί, θά ἔρθουν κάποια μέρα καί θά σᾶς ποῦν: «Εἶχες δίκαιο».

Ἡ Ἱστορία πάντως εἶναι μάρτυρας ὅτι οἱ ἅγιοι καί οἱ ἐνάρετοι διώκονται. Καί τό χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἡ ἱστορία αὐτή ἀρχίζει μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἀνθρώπινου γένους πάνω στή γῆ, μέ τήν ἀδελφοκτονία τοῦ δικαίου, δηλαδή τοῦ ἐναρέτου, δηλαδή τοῦ ἁγίου καί ἐνθέου Ἄβελ.

Εἶσαι ἁγνός; Ὑπάρχει ἕνας τρόπος νά σοῦ κλέψουν ἐκεῖνο πού ἔχεις, μόνο καί μόνο γιά νά εἶσαι ὅμοιος μέ τούς ἄλλους, κι αὐτό εἶναι ὁ διωγμός. Γιατί διωγμός εἶναι ὅταν σοῦ ὑποκλέψουν τήν ἁγνότητά σου καί δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά σέ κυνηγοῦν ἀπό πίσω! Ἅμα σοῦ ἀφαιρέσουν τήν ἁγνότητα, εἶναι ὁ ἄλλος δρόμος διωγμοῦ. Αὐτό γίνεται μόνο καί μόνο γιά νά μή διαφέρεις ἀπό ἐκεῖνο πού κάνουν οἱ ἄλλοι· αὐτή εἶναι ἡ ψυχολογία, δηλαδή αὐτό πού κάνουν οἱ ἄλλοι, τό ἴδιο νά κάνεις κι ἐσύ. Ἔχεις ἐδῶ τή δύναμη νά μείνεις σταθερός καί νά πεῖς ὄχι; Καί ἄν μέν δέν ἔχεις τή δύναμη νά τό ὁμολογήσεις, τουλάχιστον ἔχεις τή δύναμη νά μείνεις σταθερός; Ἐγώ θά ἔλεγα ὅτι εἶναι δύο οἱ τομεῖς· καί νά μείνεις σταθερός, καί νά τό ὁμολογήσεις. Εἶναι, ὅπως σᾶς ἐξήγησα προηγουμένως, ἡ δυναμική στάση πού πρέπει νά πάρουμε ἀπέναντι σ᾿ ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά μᾶς ἀφαιρέσουν τό καλό.

Ἄς θυμηθοῦμε ἀκόμη ἐκείνη τή χαρακτηριστική ἱστορία τοῦ Ἰωσήφ.⁷ Ἐπαναλαμβάνεται διαρκῶς, καθημερινά.

Ξέρετε τί εἶπε ὁ Ἰωσήφ, ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ, ὅταν πιεζόταν νά χάσει τήν ἁγνότηττά του; Καί ἦταν ὀμορφόπαιδο, ὅπως τό λέει ἡ Γραφή - δέν τό λέω ἐγώ. Καί νέος ἦταν, εἴκοσι χρονῶν παιδί, καί ὀμορφόπαιδο! Τό τονίζω αὐτό, γιατί πολλές φορές τέτοια παιδιά γίνονται στόχος τῆς ἁμαρτίας. Ναί, ἡ Γραφή τό λέει: «καί ἦν Ἰωσήφ καλός τῷ εἴδει καί ὡραῖος τῇ ὄψει σφόδρα». Δηλαδή ὁ Ἰωσήφ ἦταν καλός στήν ψυχή καί πάρα πολύ ὡραῖος στήν ὄψη. Ἦταν ἐμφανίσιμος, ὀμορφόπαιδο. Κι ὅμως δέν ἐνέδωσε. Καί εἶπε στή διεφθαρμένη κυρά του: «Καί πῶς ποιήσω τό ῥῆμα τό πονηρόν τοῦτο, καί ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;»⁸. Καί πῶς θά κάνω ἐγώ αὐτό τό πράγμα τό πονηρό; Μέ βλέπει ὁ Θεός· βρίσκομαι ἀπέναντι στόν Θεό!... Καί διώχθηκε ὁ Ἰωσήφ. Αὐτό τό πλήρωσε γιά μιά ὁλόκληρη δεκαετία στή φυλακή. Διωγμός δέν ἦταν;

Ἀκόμη, ἄςθυμηθοῦμε τόν προφήτη Ἠλία, πού τόσο διώχθηκε ἀπό ἐκείνη τή φοβερή βασίλισσα, τήν Ἰεζάβελ!⁹

Ἐπίσης ἡ ἁγνή Σωσσάνα –εἶναι στό βιβλίο τοῦ Δανιήλ– προτίμησε τόν θάνατο, παρά τή μοιχεία, ὅταν τήν ἐκβίαζαν ἐκεῖνοι οἱ δύο πονηροί πρεσβύτεροι, ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι, πού ἦταν καί δικαστές τοῦ λαοῦ!

Ἄς θυμηθοῦμε ἀκόμα ἐκείνη τή Μακκαβαία, τή Σολομονή, πού ἦταν μητέρα ἑπτά παιδιῶν, γιά τήν ἰδιαίτερα θαρραλέα στάση της, ὅταν τά ἑπτά ἀγόρια της, μαζί μέ τόν διδάσκαλό τους, τόν Ἐλεάζαρο, εἶπαν τό ὄχι στό νά προδώσουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, καί εἶχαν ὅλοι μαρτυρικό τέλος.¹⁰ Ἴσως εἶναι πρῶτο μαρτύριο στόν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ Ἐκκλησία μας τούς γιορτάζει τήν 1η Αὐγούστου.

Ἀκόμα, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος δέχεται τόν θάνατο, ἐπειδή ἐλέγχει τή διαφθορά τοῦ παλατιοῦ τοῦ Ἡρώδη. Καί γιά τόν Ἰωάννη εἶπε ὁ Χριστός ὅτι δέν ἦταν «κάλαμος ὑπό ἀνέμου σαλευόμενος»¹¹, δέν ἦταν δηλαδή μιά καλαμιά στόν κάμπο, νά σαλεύεται μιά ἀπό ἐδῶ καί μιά ἀπό ἐκεῖ· ἦταν δηλαδή σταθερός.

Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς διώκεται καί σταυρώνεται, ἐπειδή θεωρεῖται ἀντίπαλος τῆς τότε κρατούσης τάξεως.

Καί οἱ Μαθητές, ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος, ὁ Παῦλος, τό νέφος τῶν Μαρτύρων,¹² οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν, γιά τήν ἀρετή τους, τήν ἀκεραιότητά τους καί τήν τιμιότητά τους, πιέζονται, στεροῦνται, δέν παίρνουν ἐκεῖνο πού δικαιοῦνται, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι Χριστιανοί.

Ἀλλά καί ὁ ὑπάλληλος στήν ἐποχή μας, πού πιέζεται νά πεῖ ψέμματα ἤ νά κλέψει, ἤ τό παιδί πού ἐμποδίζεται ἀπό τούς γονεῖς νά ἐκκλησιάζεται, νά θρησκεύει, γιατί, τάχα, θά γίνει καλόγερος!... Ἄλλωστε ἀναφέρεται καί στήν Ἁγία Γραφή αὐτό:«καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ»¹³, καί ἐχθροί τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ σπιτικοί του! Γιά σκεφθεῖτε το!

Οἱ εὐσεβεῖς λοιπόν διώκονται. Ἀλλά γιατί;

Κυρίως γιατί δέν συμφωνοῦν μέ τόν κόσμο. Ὁ Κύριος σημειώνει στήν ἀρχιερατική Του προσευχή: «ἐγώ δέδωκα αὐτοῖς τόν λόγο σου καί ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσίν ἐκ τοῦ κόσμου, καθώς ἐγώ οὐκ εἰμί ἐκ τοῦ κόσμου»¹⁴. Δηλαδή: Ἐγώ τούς μετέδωσα τόν λόγο σου καί ὁ κόσμος τούς μίσησε, γιατί δέν εἶναι ἀπό τόν κόσμο αὐτό, δέν ταιριάζουν μαζί του.

Ἀλλά τί σημασία ἔχει ἄν δέν συμφωνοῦν μέ τόν κόσμο; Τί τούς πειράζει τούς ἄλλους; Ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους πού κυκλοφοροῦν, ὑπάρχουν ἰδέες ἐντελῶς διαφορετικές, χωρίς κανείς νά ξεσηκώνεται γιά νά τίς πολεμήσει. Δέν εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά λέει τή γνώμη του; Γιατί νά μήν τήν πεῖ;

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστιανοῦ γιά τόν κόσμο, ἀγαπητοί μου, εἶναι κάτι τό ἐπαναστατικό καί ἐνοχλητικό, καί ἐδῶ εἶναι τό σημαντικό. Ὁ Χριστιανός γίνεται ὁ σιωπηλός ἐλεγκτής τῶν κακῶν πράξεων μέ τή δική του ὑποδειγματική ζωή. Γίνεται φῶς, πού ξεσκεπάζει ὅλη τή φαύλη ζωή τῶν ἄλλων. Ἀκόμη γίνεται ἄκανθα, πού κεντρίζει ἐνοχλητικά τή συνείδηση τῶν ἄλλων.

Ὁ ἐνάρετος δέν πρέπει νά ὑπάρχει γι᾿ αὐτούς, πρέπει νά ἐξαφανισθεῖ. Ζητοῦν μέ κάθε τρόπο νά τόν ἐξαφανίσουν, σάν νά θέλουν νά ἐξαφανίσουν τή δική τους συνείδηση. Γι᾿ αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς περιγράφει, κατά τρόπο ἀριστοτεχνικό, τίς βουλές αὐτῶν τῶν κακῶν ἀνθρώπων. Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς ἀναφέρω ἐπιλεκτικά, πολύ σύντομα βέβαια, μόνο κάποια σημεῖα:

«Ἐνεδρεύσωμεν δέ τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καί ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καί ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα νόμου καί ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν... Ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν, βαρύς ἐστιν ἡμῖν καί βλεπόμενος, ὅτι ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ, καί ἐξηλλαγμέναι αἱ τρίβοι αὐτοῦ... καί ἀλαζονεύεται πατέρα Θεόν»¹⁵.Δηλαδή: Νά βάλουμε παγίδα στόν δίκαιο – Ὅπως εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, ὁ ἄλλος δρόμος: Νά δεῖς τί ὡραῖα πού θά περάσουμε ἀπόψε... Ἔλα μαζί μας στό πάρτυ μας! ». Εἶναι ὁ ἄλλος δρόμος· γιά νά σέ κάνουν νά στραβοπατήσεις– γιατί μᾶς εἶναι δύσχρηστος καί ἐναντιώνεται στά ἔργα μας καί μᾶς κατηγορεῖ γιά παραβάσεις τοῦ νόμου, μᾶς δυσφημεῖ γιά ἁμαρτήματα παρά τήν ἀγωγή μας...

Γίνεται ὁ ἔλεγχος τῶν πράξεών μας ὁ δίκαιος, καί μόνο πού τόν βλέπουμε, μᾶς εἶναι ἐνοχλητικός, γιατί ἡ ζωή του δέν μοιάζει μέ τῶν ἄλλων –φθόνος τοῦ Διαβόλου, πού εἶναι οἱ κακοί ἄνθρωποι– καί ἡ συμπεριφορά του εἶναι διαφορετική καί παράξενη... Ἔχει καί τήν ἀλαζονεία νά λέει ὅτι ἔχει πατέρα τόν Θεό –ἄν αὐτό θεωρεῖται ἀλαζονεία!

Καί τώρα ἔρχεται ἡ ἀμοιβή, ἀγαπητοί μου φίλοι. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀμοιβή τῶν δικαίων!

Μιά ὡραία ἀπάντηση δίνει τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος, στό 5ο κεφάλαιο (αὐτά πού σᾶς εἶπα εἶναι στό 2ο κεφάλαιο τοῦ ἴδιου βιβλίου): «Τό τε στήσεται ἐν παῤῥησίᾳ πολλῇ ὁ δίκαιος κατά πρόσωπον τῶν θλιψάντων αὐτόν καί τῶν ἀθετούντων τούς πόνους αὐτοῦ. ἰδόντες ταραχθήσονται φόβῳ δεινῷ καί ἐκστήσονται ἐπί τῷ παραδόξῳ τῆς σωτηρίας. καί ἐροῦσιν· ...οὗτος ἦν ὅν ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα καί εἰς παραβολήν ὀνειδισμοῦ οἱ ἄφρονες... ἄρα ἐπλανήθημεν ἀπό ὁδοῦ ἀληθείας»¹⁶.

Δηλαδή: Καί τότε –τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως– θά σταθεῖ ὁ δίκαιος μέ πολλή παρρησία μπροστά σ᾿ αὐτούς πού τόν γέμιζαν θλίψη καί δέν ὑπολόγιζαν τούς κόπους του. Καί ὅταν δοῦν τόν παράδοξο τρόπο τῆς σωτηρίας τοῦ δικαίου, θά ταραχθοῦν ἀπό τρομερό φόβο καί θά μείνουν ἐκστατικοί καί κατάπληκτοι. Θυμηθεῖτε αὐτά πού μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, πῶς θά ἔχουν τά πράγματα στήν τελική Κρίση.¹⁷ Καί θά ποῦν... «Αὐτός δέν εἶναι ἐκεῖνος πού κοροϊδεύαμε καί τόν περιγελούσαμε;... Αὐτός δέν εἶναι;... Ὦ, ἐμεῖς οἱ ἄφρονες... Πλανηθήκαμε λοιπόν ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀλήθειας! ...» Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα.

Ἀγαπητοί μου φίλοι, θά τό ξαναπῶ: Ὁ κόσμος θά μᾶς διώξει· ἀλλά ἐμεῖς πρέπει νά μείνουμε σταθεροί, καί στήν πίστη μας καί στή ζωή μας. Εἶναι ἐκεῖνο πού γράφει στούς Κορινθίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε»¹⁸. Νά μένετε σταθεροί στήν πίστη, νά μάχεσθε μέ ἀνδρεία, νά ἔχετε δύναμη καί θάρρος, γιατί αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιά νά γίνετε οἱ ἄξιοι τοῦ ὄγδοου μακαρισμοῦ, πού λέει: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»!

Κυριακή, 28 Ἰανουαρίου 1996

«οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας,

ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ».

Πρός Τιμ. Β΄ α΄: 7

Δόξα Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ”

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

1Ματθ. Ε΄ : 10.

2Σ. Σολ. 1 : 16.

3Βλ. Λουκ. ΙΔ΄ : 28-30.

4Λουκ. Η΄ : 6.

5Ἑβρ. Ι΄ : 32-39.

6Βλ. Ἀποκ. Γ΄ : 9.

7Γέν. 39.

8Βλ. Γέν. 39, 9.

9Βλ. Γ΄ Βασ. κεφ. 18, 19, 20.

10Βλ. δ΄ Μακ.

11Ματθ. Ια΄ : 7. Λουκ. Ζ΄ : 24.

12Βλ. Ἑβρ. Ιβ΄ : 1.

13Ἰωάν . Ιζ΄ : 14.

14Ματθ. Ι΄ : 36.

15Σ. Σολ. 2, 12-16.

16Σ. Σολ. 5, 1-6.

17Βλ. Ματθ. Κε΄ : 31-46.

18Α΄ Κορ. ιστ΄ : 13.