Ἡ νεοορθοξία-μεταπατερική θεολογία εἶναι καρπός ἔπαρσης καί φιληδονίας

Ἡ νεοορθοξία-μεταπατερική θεολογία

εἶναι καρπός ἔπαρσης καί φιληδονίας

 

Ἡ νεοορθόδοξη-Μεταπατερική θεολογία εἶναι καρπός ἔπαρσης καί ἄγνοιας τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων. «Θά μπορούσαμε», παρατηρεῖ ὁ θεολόγος καθηγητής κ. Τσελεγγίδης, «ἀβίαστα νά ὑποστηρίξουμε ὅτι ἡ «μετα-πατερική» θεολογία συνιστᾶ σαφῆ καί κραυγαλέα ἀπόκλιση τόσο ἀπό τήν μέθοδο ὅσο καί ἀπό τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀπόκλιση, δηλαδή, ἀπό τήν παραδοσιακή θεολογία, τόσο ὡς πρός τόν τρόπο, τίς προϋποθέσεις καί τά κριτήρια τοῦ Ὀρθοδόξως θεολογεῖν, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας»[1].

Ὁ χαρισματοῦχος, ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, Γέροντας Ἀναστάσιος Κουδουμιανός, ὅταν ρωτήθηκε «Γιατί οἱ μεταπατερικοί θέλουν νά καταργήσουν τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων;», ἀπάντησε: «Ἐπειδή θέλουν μιά ἐκκλησιαστική ζωή ἐνήδονη, τρυφηλή, χωρίς ἄσκηση. Θέλουν νά κάνουν τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό νοσοκομεῖο τῆς Ἐκκλησίας, μιά εὔκολη ἰδεοληψία, μιά νεοπροτεσταντική ἀγαπολογία. Ὅλα νά ἐξαντλοῦνται στό στεῖρο συναίσθημα καί νά μήν ἔχουν ἐπαφή ἀπό τό φωτεινό καρδιακό αἴσθημα. Ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρική. Eἶναι ἐπώδυνη. Κοστίζει. Mετέχεις μέ ἀσκητικό ἀγῶνα καθάρσεως στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη καί ἔπειτα τήν ἐκχυλίζεις καί στήν κτίση, ἔλλογη καί ἄλογη. Aὐτοί θέλουν νά μουσουλμανοποιήσουν πρακτικά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία. Ὅ,τι λένε οἱ μουσουλμάνοι: καλά νά περνᾶμε ἐδῶ, καλά καί στήν ἄλλη ζωή. Ἡδονή ἐδῶ, ἡδονή καί ἐκεῖ. Ὁπότε, δέν θέλουν τούς Πατέρες, γιατί δέν βρίσκουν τίποτα σ’ αὐτούς γιά νά θεμελιώσουν τίς νεοπροτεσταντικές ἀπόψεις τους. Θέλουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, στοχαστές κ.λ.π. πού νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ τό ἔμβλημα τῆς ἀγάπης (δικαιολογώντας) τήν πεπτωκυΐα κατάστασή τους... Tούς εἶναι δηλαδή ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἐπειδή φοβοῦνται νά τά βάλλουν ἀπευθείας μέ τόν Ἐσταυρωμένο, πετροβολοῦν τήν σταύρωση ὡς μοναδική ὁδό σωτηρίας...»[2].

Καί πάλι παρατηροῦσε: «Ὁνομάζω ἀνεπιφύλακτα τούς μεταπατερικούς «θεολόγους» συγκεκαλυμμένους μουσουλμάνους, ὅσο καί ἄν φαίνεται βαρύς ὁ χαρακτηρισμός. Ἔχουν νά ἐπιδείξουν τά δύο χαρακτηριστικά τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας: τήν ἀχαλίνωτη ἡδονή τῶν αἰσθήσεων, τήν ὁποία βάπτισαν ‘ἀναστάσιμη χαρά τῆς Ἐκκλησίας’ καί τήν βία στήν μετάδοση τῶν στοχασμῶν τους, πού ἐκδηλώνεται μέ εἰρωνεῖες καί ὑπονοούμενα εἰς βάρος τῶν διαφωνούντων, κάποτε δέ καί μέ ἀπειλές καί φωνασκίες… Καί ὅλα αὐτά τά σκέπασαν κάτω ἀπό θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, τά ὁποῖα σοφιστικῷ τῷ τρόπῳ ἀπομονώνουν καί παραποιοῦν…"»[3]. Ἄλλωστε καί ἡ ὅλη ζωή πολλῶν σύγχρονων ὀρθοδόξων νεοελλήνων (θεολόγων καί μή), μέ τίς τόσο διαδεδομένες προγαμιαῖες- πολυγαμικές σχέσεις, δέν ὁμοιάζει μέ τήν ζωή τῶν πολυγαμικῶν Μουσουλμάνων; Γι’ αὐτό καί ἡ μεταπατερική «θολολογία», πού μουσουλμανοποιεῖ τήν θεολογία μας, «στεγάζει-δικαιολογεῖ» τήν ἤδη μουσουλμανοποιημένη ζωή πολλῶν «ὀρθοδόξων».

Οἱ μεταπατερικοί, ὅπως καί ὅλοι οἱ Νεο-Νικολαΐτες, μέ τήν ἡδονιστική, τήν ἀντίθετη στούς ἱερούς κανόνες καί ἀντισταυρική θεολογία τους, ἀποτελοῦν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ ὁποίου τό σύμβολο καί ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του εἶναι τό ΧξΣτ΄ (666). Ὁ Ἀντίχριστος θά ἀντιταχθεῖ στήν ὅλη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί θά διακηρύξει μία «χριστιανική ζωή χωρίς Σταυρό, χωρίς ἄσκηση, χωρίς πνευματικό ἀγῶνα». Γι’ αὐτό καί μία ἀπό τίς ἐπικρατέστερες Πατερικές ἑρμηνεῖες τοῦ συμβόλου του εἶναι τό Χριστιανός ξένος Σταυροῦ (ΧξΣτ΄=666).

Ὁ σύγχρονος ἀσκητής τῆς Κρήτης, π. Θεόδωρος ἁγιοφαραγγίτης - μοναχός Νεῖλος[4], δήλωνε σέ ἱερέα-πνευματικό του τέκνο: «Μέ λυπεῖ ἀφάνταστα ἡ

καταπάτηση τῶν ἱερῶν κανόνων, ἡ περιφρόνησις στούς Ἁγίους Πατέρες και ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Θέλουν μία Ἐκκλησία μέ ἡδονές, χωρίς πόνο, χωρίς ἄσκηση, χωρίς δάκρυα, χωρίς μαρτύριο… Ἔρχονται ἐδῶ ἱερεῖς μέ πολλά κωλύματα… μέ συμβουλεύονται… τούς ὑποδεικνύω τήν δική μου ὁδό (ἐννοεῖ τῆς ἐρήμου καί τῆς ἐγκατάλειψης τῆς ἱερουργίας), ἀλλά ταυτόχρονα ἀναλύω καί τήν μαρτυρική συνέχειά της. Τούς ρωτῶ: Θά ἀντέξετε; Ἄν ναί, προχωρῆστε… διαφορετικά, κάνετε ἄσκηση, ἀλαδιές, μετάνοιες, καθαρή ἐξομολόγηση, κλαυθμό νά ἔχετε… καί μετά τήν σύνταξη παύσετε να λειτουργεῖτε… Φεύγουν προβληματισμένοι»[5].

 

 

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

 

 

[1]               Δ. Τσελεγγίδη, «Μετα-Πατερική» ἤ «Νεο-Βαρλααμική» θεολογία; Ἄγνοια ἤ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἡ ὑπεροψία καί ἡ θεολογική ἐκτροπή τῶν ἐπίδοξων «μεταπατερικῶν» θεολόγων, στό: Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, Πατερική Θεολογία καί Μεταπατερική αἵρεση, Πρακτικά Θεολογικῆς Ἡμερίδος, Πειραιεύς 2012, σελ. 44-45.

[2]               Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου.

                Ἐπίσης τόνιζε ὁ χαρισματοῦχος π. Ἀναστάσιος Κουδουμιανός ὅτι ἀνάλογες ἰδέες περί ἡδονῆς καί πανσεξουαλισμοῦ εἰσέβαλλαν στήν Δύση μέσω τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ. «Ἀναφέρεται», διηγεῖται ὁ ὅσιος, «ὅτι ὁ ἀρχαῖος βασιλιάς τῶν Ἑλλήνων Ἀλέξανδρος ἔκλεισε τίς πύλες τῶν Ἰνδιῶν. Tό ἀναφέρει καί ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός. Tί ἐννοοῦν ὅμως; Kάποιοι παρερμήνευσαν καί ἐθεώρησαν ὅτι ἔκλεισε τίς πύλες τῆς γῆς ἀπ’ ὅπου ἐξέρχονταν στήν ἐπιφάνεια ὑποχθόνια ὄντα... Δέν εἶναι αὐτό. Δέν ὑπάρχουν ἐξωγήινοι καί ὑποχθόνιοι. Ἀκοῦστε τήν ἑρμηνεία: ὁ πολιτισμένος καί ἐξευγενισμένος ἐκεῖνος βασιλιάς, ἀντίκρυσε φοβερό θέαμα γύρω ἀπό τά Ἱμαλάια. Εἶδε, ὄχι πρωτόγονους, ἀλλά ὑποκτηνώδεις λαούς νά τρῶνε φίδια, μύγες, ἀράχνες καί κάθε ἀκαθαρσία. Ἐπιπλέον, ἔπρατταν μεταξύ τους κάθε διαστροφή καί εἶχαν ἐγκληματικά ἔνστικτα. Tότε γονάτισε. Ἔνδακρυς σήκωσε τά χέρια στόν οὐρανό, προσευχήθηκε καί εἶπε: "Mόνε ἀληθινέ Θεέ (δέν πίστευε στό δωδεκάθεο), στεῖλε ἀξεπέραστα στοιχεῖα τῆς φύσης καί ἀπομόνωσε τά βδελυρά αὐτά ἔθνη γιά νά μήν ἔρθουν ποτέ σέ ἐπιμειξία μέ τούς ἄλλους λαούς καί μολύνουν τό αἷμα τους...". Εὐθύς ἀμέσως δημιουργήθηκαν τεράστιοι παγετῶνες καί περιόρισαν τά σιχαμερά (βδελυρά) ἐκεῖνα ἔθνη στίς περιοχές τοῦ Θιβέτ καί τῶν Ἱμαλαΐων. Πέρασαν αἰῶνες καί οὐδέποτε μετακινήθηκαν ἀπό τά ἀνατολικά ἐκεῖνα μέρη πληθυσμοί στίς δικές μας περιοχές. Ἐμποδίσθηκαν ἀπό τίς φυσικές περιοριστικές συνθῆκες καί τήν πύρινη ἐκείνη προσευχή τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Tελευταῖα, τά βρώμικα ἤθη τους εἰσέβαλαν στόν δικό μας πολιτισμό. Ἡ χάρτα τοῦ πανσεξουαλισμοῦ (Κάμα Σούτρα) προέρχεται ἀπ’ αὐτούς. Ἰνδοί καί Ἀγαρηνοί ἔχουν τήν σήψη τῆς διαφθορᾶς. Τρῶνε βρωμιές, εἶναι αἱμοχαρεῖς, λατρεύουν τόν σατανᾶ, καλλιεργοῦν κάθε εἴδους διαστροφή καί μαγεία. Τό Θιβέτ εἶναι τό παγκόσμιο ἄντρο τοῦ σατανισμοῦ. Θά δεῖτε στό μέλλον φοβερούς σεισμούς, ἐπιδημίες καί θεομηνίες νά συνταράσσουν τήν περιοχή. Ἐκεῖ θά γίνει ἰσχυρότατος σεισμός, ὅπως στήν Ἰαπωνία...». (Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου).

[3]               Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου.

[4]               Βλ. σχετικά: Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, Ὁ Γέροντας Θεόδωρος – Νεῖλος, ὁ ἀσκητής τῆς Κρήτης, http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/07/blog-post_59.html.

                 Καί: Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερεμίου Γεωργαλῆ, Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης: «Ὁ ἀσκητής τοῦ Ἁγιοφαράγγου», http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/05/blog-post_29.html.

[5]               Μαρτυρία ἱερέως πού κατέγραψε τήν συνομιλία.