Ἡ ζωή καί ἡ μαρτυρική ὁμολογία τοῦ π. Ἰλαρίωνα Felea.Μέρος Δεύτερο

Η ΖΩΗ KAI Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π. ΙΛΑΡΙΩΝΑ FELEA . ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Ό οικογενειάρχης

Ό π. Ιλαρίων είχε άφιερωθή ολοκληρωτικά στό ποιμαντικό του έργο, με πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού καί με αφοσίωση στήν οικογένεια του- τόσο, που δεν θά μπορούσε κανείς νά ξεχωρίση τις δύο αποστολές του, δηλαδή αυτήν τού Ιερέα κι αυτήν τού πατέρα μιας οικογένειας.

Με τήν πρεσβυτέρα Βαλερία απέκτησε δύο γυιούς, τον Φλώριν, πού σημαίνει λουλούδι (τόν ώνόμασαν έτσι γιατί ήθελαν νά κρατηθή αγνός σάν τό λουλούδι) και τόν Ιωάννη.

Ίσως ή μεγαλύτερη δοκιμασία τού π. Ιλαρίωνος ώς πατέρα ήταν ό θάνατος τού Φλώριν σε παιδική ηλικία. Τό ημερολόγιο του αύτή τήν εποχή είναι γεμάτο λόγια έντονης θλίψεως και λύπης, αλλά καί λόγια παρηγοριάς, διότι ήταν βέβαιος ότι ό Θεός θά έδινε ανάπαυση στήν ψυχή τού αγαπημένου του υιού.

Ό Ιωάννης σπούδασε φυσικές επιστήμες και έγινε πολιτικός μηχανικός. Σύμφωνα μέ μαρτυρία του, ό πατέρας του τόν εκπαίδευσε μέ έναν πολύ βαθύ πνευματικό τρόπο. Ό ίδιος διατηρεί ζωντανές τις μνήμες τού πατέρα του νά γράφη συνέχεια στή γραφομηχανή, όπου ξώδευε ώρες στή συγγραφή, ξεχνώντας πολλές φορές νά κοιμηθή. Ωστόσο, παρ' ολη τή συγγραφική του δραστηριότητα, ό π. Ίλαρίων ποτέ δεν αδιαφορούσε γιά τά ποιμαντικά του καθήκοντα ούτε τά καθήκοντά του ώς πατέρα, γιατί ζούσε καί τά δύο οχι ώς επάγγελμα άλλα μάλλον ώς κλήση τής ζωής του.

Ή ανιψιά του Χριστίνα διατυπώνει, επίσης, στις Αγαπημένες της αναμνήσεις απο τόν π.  Ίλαρίωνα, τότε πού φιλοξενήθηκε από τό θείο καί τή θεία της γιά μερικές εβδομαδες.  «Όταν ερχόταν ή ώρα του υπνου  γιά όλους, ο π. Ίλαρίων παρ’ ολη τήν κούραση του από τα ιερατικά καθήκοντα , γαλήνιος, ειρηνικός, μάς μάθαινε πώς να προσευχόμαστε με τρόπο απλό ώστε να μπορούμε και εμείς τα παιδία να καταλαβαίνουμε» επίσης θυμάται  ότι από τον θειο της άκουσε για πρώτη φορά κατήχηση γιά τήν ορθόδοξη πίστη κι ότι όταν τους μιλούσε δεν αισθανόταν ότι τούς δίδασκε, γιατί «όλα φαίνονταν σαν μια θαυμάσια πραγματικότητα πού μας αγκάλιαζε με αγάπη και φως».

Ή πολιτική και ή μη συμμετοχή του σ' αύτήν

Σέ όλη τή ζωή του ό π. Ίλαρίων απέφευγε τή συμμετοχή στά πολιτικά, παρ’ όλο πού ήταν αυστηρά αντίθετος με τόν κομμουνισμό και τόν αθεϊσμό πού προάγονταν από το ίδιο το σύστημα. Σε πολλά κηρύγματα και μαθήματά του προειδοποιούσε τούς Χριστιανούς γιά τούς κινδύνους τού κομμουνισμού και των μπολσεβίκων.

Λόγω αυτής τής αντιστάσεώς του στόν κομμουνισμό είχε μιά φυσιολογική συμπάθεια πρός τή μεγαλύτερη κίνησι τής έποχής του στή Ρουμανία, «τή Λεγεώνα τού Αρχαγγέλου Μιχαήλ», ή όποία είχε ώς σκοπό τήν πνευματική αναγέννηση της Ρουμανίας διά μέσου της καλλιέργειας των Χριστιανικών αρετών στους νέους. Αλλά ό π. Ίλαρίων άρνιόταν νά συμμετέχει σε όποιαδήποτε πολιτική κίνηση, εκφράζοντας τήν άποψη του ότι, αν οι καιροί το απαιτούσαν, οι ιερείς θά έπρεπε να συμμετέχουν σε τέτοιες κινήσεις μόνο ώς πνευματικοί πατέρες και όχι ώς πολιτικοί μαχηταί.

Το 1940 παρ’ όλη τήν επιθυμία του ν’ αποφύγει κάθε πολιτική συμμετοχή, κάποιοι φίλοι του τόν έπεισαν να γίνη μέλος της λεγεώνος. Τον Ιανουάριο τού 1941 παραιτήθηκε από τήν κίνηση λόγω βίαιων επεισοδίων και δήλωσε «Ή αντίδραση της Λεγεώνος με έκανε να ξεχωρίσω αμέσως τή θέσι μου από τήν κίνηση ή βία και οι φόνοι πού διέπρατταν οι λεγεωνάριοι δεν  μπορεί να επιδοκιμασθεί από κανέναν Ιερέα και μ’ έκαναν να αηδιάσω με κάθε δραστηριότητά τους».

Το γεγονός όμως ότι έγινε έστω και γιά λίγο μέλος της κινήσεως έκανε τούς κομμουνιστάς να τόν υποπτευτούν γιά συνωμοσία εναντίον τού καθεστώτος και να ερμηνεύσουν όλες τις δραστηριότητές του ώς αντικομουνιστικές. Κατά συνέπεια κάθε κήρυγμά του, κάθε προσπάθεια να μαζέψει χρηματική ή υλική βοήθεια γιά οικογένειες πού δοκιμάζονταν από τόν κομμουνισμό και κάθε συγγραφικό του έργο θεωρούνταν ώς κινήσεις με άντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Σε ένα κήρυγμά του είχε τονίσει, ότι σε κάθε εποχή μεγάλης δοκιμασίας μόνο ή Εκκλησία αναδείχθηκε θεσμός πού δεν ξεφεύγει ποτέ από τήν παράδοση. Αυτή ή ομιλία του θεωρήθηκε ώς αντικομμουνιστική.

Στήν πραγματικότητα, οι ίδιοι οι πράκτορες τού καθεστώτος, οι όποιοι είχαν τήν ευθύνη να παρακολουθούν τά βήματα τού π. Ιλαρίωνος, παρατήρησαν τήν αποφυγή ενασχολήσεως του με τα πολιτικά και έγραφαν συγκεκριμένα στις αναφορές τους, ότι «αποφεύγει κάθε είδους πολιτική συζήτησι». Μάλιστα ό διευθυντής της Θεολογικής Σχολής φθάνοντας στο ίδιο συμπέρασμα ανακοίνωσε, ότι κανένα έργο τού π. Ιλαρίωνος δεν γράφτηκε γιά λόγους πολιτικούς ή Ιδεολογικούς. Παρομοίως ό π.  staniloae δήλωσε, ότι ό π. Ίλαρίων άπλα αγωνιζόταν να διατήρηση τις ορθόδοξες άξιες και τη θεολογία σε μια εποχή μεγάλου πολιτικού θορύβου.

Οι φυλακίσεις

Ό π. Ίλαρίων φυλακίστηκε γιά πρώτη φορά το Μάρτιο τού 1945 σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως γιά πολιτικούς αιχμαλώτους στή νότια 'Ρουμανία. Μεταφέρθηκε με τόν συνήθη τρόπο της τότε έποχής τού κομμουνισμού, δηλαδή με τραίνο σε βαγόνια πού χρησιμοποιούνταν γιά τη μεταφορά βοδιών. Στο στρατόπεδο ή εργασία τού π. Ιλαρίωνος ήταν ή μεταφορά υλικών γιά το χτίσιμο των λουτρών. Μετά από πέντε μήνες, τόν Αύγουστο τού 1945, αποφυλακίστηκε.

Ή δεύτερη φυλάκιση του ήταν ανήμερα των Θεοφανείων τού 1949. Μόλις τελείωσε τόν άγιασμό των σπιτιών, τόν άπομάκρυναν από το χωριό του και στή συνέχεια φυλακίστηκε, άνακρίθηκε και βασανίστηκε από τούς κομμουνιστάς περνώντας άπό όλες τις πιο φρικτές φυλακές τού τότε κομμουνιστικού καθεστώτος, στο Arad, στήν Timisoara και στο Αiud. Αποφυλακίστηκε μετά από ένα χρόνο και τού απαγόρευσαν κάθε εκπαιδευτική δραστηριότητα λόγω της «μη δημοκρατικής συμπεριφοράς» του. Τού έπέτρεπαν μόνο να τελεί όλα τα ιερατικά του καθήκοντα στο Arad.

Πριν τήν τρίτη και τελευταία φυλάκιση του ό π. Ιλαρίων συνήθιζε να εξηγεί στους πιστούς ότι, από τη στιγμή πού χειροτονήθηκε ιερεύς, είχε δώσει ιερή υπόσχεση ενώπιον της άγιας τραπέζης να με-ταφέρη μόνο τον λόγο τού Θεού στους ανθρώπους και όχι τα λόγια κάποιου ανθρώπου. Ομολόγησε σε ένα μαθητή του, τον π. Μωυσή Velesku, ότι γνώριζε τις συνέπειες πού θά είχαν οι ομιλίες του, άλλ’ αυτός ώς ιερεύς είχε τήν υποχρέωση να ζήση σαν το Χριστό, να όμιλή στους ανθρώπους γιά το Χριστό, ανεξάρτητα άπό το τί θά γινόταν. Έπρεπε να υπακούσει στο Θεό και το θέλημά Του. (συνεχίζεται)

[πηγή• περιοδικό “THE ORTHODOX WORD”

μετάφρ. I. M. 'Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/02/blog-post_507.html