Βρίσκεσαι ξαφνικά σέ ἕναν ἄλλο Ἁγιάννη Ρῶσο, Ρῶσος καί αὐτός, Ἰωάννης καί αὐτός, ἄφθαρτος καί αὐτός.

 

Εἴχαμε πρόσφατα τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε τό τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς στό Σάν Φρανσίσκο (ΗΠΑ). Ἄφθαρτο,χαριτόβρυτο, «δεσποτικό».

  

 Τά συναισθήματα ἀνάμεικτα, ἀντιδιαμετρικά ἀντίθετα μεταξύ τους. Ἐκεῖ πού περπατᾶς στό πανέμορφο Σάν Φρανσίσκο, ἡ χαρά τῆς φυσικῆς ὀμορφιᾶς του ξεθωριάζει σιγά-σιγά μέ τήν βιωματική μαρτυρία τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου πού ἀποτυπώνεται ἔντονα σέ κάθε γωνιά. Ἀπό τήν σεξουαλική ἐπανάσταση τοῦ ’70, μέχρι τήν σημερινή «πολιτισμένη» καί «φυσιολογική» διαστροφή κάθε λογῆς· αἰσθάνεται κανείς μία βαθιά λύπη βλέποντας νά ἀμαυρώνονται τόσες μά τόσες «εἰκόνες» Θεοῦ.

 

 Ἀγαπᾶ ὅμως ὁ Θεός καί περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας. Ἔτσι καί ἡ ἀγκαλιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, ἀνοικτή καί ἄφθαρτη γιά νά μᾶς θυμίζει τήν Μεγάλη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά δεχθεῖ τόν «ἄσωτο Υἱό» ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ.

Ἔτσι λοιπόν περπατώντας στόν φυσικό «παράδεισο» τῆς πόλης, βιώνεις σύντομα τήν κόλαση, καί ὅταν μπαίνεις στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας «Πάντων θλιβομένων ἡ Χαρά» πού βρίσκεται τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου … μυρωδιά ἐπουρανίου παραδείσου. 

Βρίσκεσαι ξαφνικά σέ ἕναν ἄλλο Ἁγιάννη Ρῶσο, Ρῶσος καί αὐτός, Ἰωάννης καί αὐτός, ἄφθαρτος καί αὐτός. Ὁ ἕνας στό Προκόπι τῆς Εὐβοίας καί ὁ ἄλλος στό Σάν Φρανσίσκο τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς.

 Αὐτός εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν γνωρίζει τόπο καί χρόνο. Ὁ ἴδιος στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Παντοῦ ἡ Χάρις Του, παντοῦ ἡ ἀγάπη Του. Ὄχι ἡ ψεύτικη ἀγάπη τῆς δῆθεν, καί μάλιστα ἐπιλεκτικῆς ἀνεκτικότητας, ἡ ἀγάπη πού συγχωρεῖ τά πάντα καί ἀναδεικνύει τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας Του.

πηγή /αντιγραφή

 

 https://proskynitis.blogspot.com/2019/04/blog-post_31.html?m=1