Λοιπόν, εφόσον η επίκληση του ονόματος του Ιησού (δηλαδή η ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με) σώζει, ενώ ο νους και η καρδιά του ανθρώπου αποτελούν δημιουργήματα των χειρών του Θεού, τότε ποιο είναι το κακό για τον άνθρωπο εάν αναπέμπει από τα βάθη της καρδιάς του δια μέσου του νου του την προσευχή προς τον γλυκύτατο Ιησού, επιζητώντας το έλεός του;
«Όταν μονάσει κανείς στο μοναστήρι, αυτό σημαίνει ζωή μοναχική. Ο βίος στο μοναστήρι είναι δύσκολος μόνο γι΄αυτόν που θέλει να έχει σχέση με πολλούς και να ζει κοσμική ζωή. Στο μονή όμως πρέπει κανείς να γνωρίζει μόνο ένα πρεσβύτερο δηλαδή τον πνευματικό του πατέρα και Γέροντα. Τους δε λοιπούς αδελφούς να τους βλέπει ως συνδούλους Θεού. Τότε και μόνο θα περνά τη ζωή του ευχάριστα και με μεγάλη ανάπαυση και προκοπή».
«Μου γράφεις ότι θέλεις να απομονωθείς τελείως για να επΙδοθείς στην καρδιακή προσευχή. Εφόσον μένεις μόνος και σπάνια σε επισκέπτεται κανείς δεν στερείσαι την προσευχή. Το ότι εκκλησιάζεσαι δεν σου διασπά την ησυχία αλλά μάλλον σε δυναμώνει προς αυτό, ώστε και στην οικία σου να προσεύχεσαι. Όταν η προσευχή στερεωθεί μέσα στην καρδιά σου τότε θα υπάρχει μέσα σου η ησυχία όχι του τόπου αλλά της καρδιάς. Γιατί, τι είναι απομόνωση; Είναι, όταν ο νους απομονωθεί στην καρδιά και στέκεται μαζί με τον Θεό και ποτέ δεν επιθυμεί να βγει από κει. Μη ζητάς άλλη απομόνωση καλύτερη από αυτή. Διότι είναι δυνατό και με κλειστές πόρτες να ταξιδεύεις στο σύμπαν ή να επιτρέψεις να ορμήσει στο δωμάτιό σου ολόκληρη η οικουμένη».
Από το παλαιό ρωσικό χειρόγραφο, «Νοερά άθλησις»,
εκδοθέντος στην Ελληνική υπό Γέροντος Βλασίου και της Συνοδείας του
(Κατουνάκια Αγίου Όρους 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου