ΓΈΡΩΝ ΣΩΦΡΌΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Ἐγώ ὁ ἴδιος θρηνοῦσα σάν νά ἤμουν καταραμένος, λόγω τῆς ἀνικανότητός μου νά ζήσω ὡς χριστιανός.

Όσο φλογερότερη είναι η επιθυμία μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό -παρόλο που βλέπουμε ότι δεν είμαστε ικανοί-, τόσο ο νους και η καρδιά μας είναι γεμάτα από έναν άλλο πόνο, όχι αυτόν για τη σωτηρία του κόσμου, αλλά για τη δική μας σωτηρία. Μη έχοντας το δικαίωμα να θίξω τη δική σας ζωή, θα μιλήσω για μένα. Βλέποντας τον εαυτό μου ανίκανο να αγαπήσει όπως μας εντέλλεται ο Χριστός, αισθανόμουν σαν τον ελεεινότερο άνθρωπο του κόσμου, σαν να ήμουν κάτω από την απειλή μιάς τρομερής κατάρας, και έκλαιγα επί δεκαετίες για να ελευθερωθώ από αυτή την αρρώστια. Καταλαβαίνω ότι, όταν και εσείς βλέπετε αυτή την ανημπορία, την αδυναμία να ακολουθήσετε τον Χριστό, οι καρδιές σας είναι πραγματικά γεμάτες από πόνο.

Ο πόνος μας είναι ανάλογος με την αγάπη μας προς τον Χριστό.

Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς παθήματα. Γι` αυτό είπε ο Χριστός: «Ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ούκ έστι μου άξιος». Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα αυτής της οδού. Να γνωρίζετε καλά πως αν άνθρωποι του αναστήματος του οσίου Σεραφείμ, του οσίου Σιλουανού και άλλων οσίων ασκητών, έκλαψαν μέχρις εξαντλήσεως, αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγάπης, η οποία πάσχει μέσα στον κόσμο αυτό.

Ζήτησα να έρθετε μόνο εσείς σήμερα. Σας παρακαλώ λοιπόν να φυλάξετε αυτό πού σας εμπιστεύθηκα από τη ζωή μου. Μην το φανερώνετε εύκολα στον οποιονδήποτε.

Εγώ ο ίδιος θρηνούσα σαν να ήμουν καταραμένος, λόγω της ανικανότητός μου να ζήσω ως χριστιανός.

Όσο για μας, διαλέξαμε αυτή την οδό, την ποτισμένη με δάκρυα. Πρέπει όμως να κρατήσουμε τη στάση των «καλλιεργημένων» πνευματικά μοναχών: Οφείλουμε να μη δείχνουμε τον πόνο μας επί παρουσία άλλων. Δεν πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε καν να μιλούμε γι’ αυτόν. Γι’αυτό, όσοι μας επισκέπτονται θαυμάζουν: «Να ένας χώρος ειρήνης, ένας χώρος προσευχής, όπου κανείς αισθάνεται την παρουσία του Θεού». Αλλά εμείς οι ίδιοι υποφέρουμε! Είμαστε συντετριμμένοι από την εργασία, από την αδυναμία να ζήσουμε σύμφωνα με τις εντολές Του.

Εγώ ο ίδιος βίωσα κάποτε στιγμές, όπου μου φαινόταν πως το να ακολουθήσω τον Χριστό ήταν πολύ δύσκολο δεν μπορούσα να Τον ακολουθήσω πλέον: «Όχι… αν είναι με τέτοιο τίμημα, δεν θέλω!».

Ζω με τον πόνο ότι είμαι ανάξιος της σωτηρίας.

Αν ζω με τέτοιον τρόπο, όλη μου η ζωή δεν είναι παρά μια κρίση. Καταλαβαίνετε γιατί δεν θα έρθουμε σε Κρίση; Διότι την βιώνουμε συνεχώς από εδώ κάτω.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/07/blog-post_571.html