9. Ἡ αἰτία καί ἡ θεραπεία τῆς κατάκρισης, Ἀσκητικά Ἀββᾶ Δωροθέου

9. Ἡ αἰτία καί ἡ θεραπεία τῆς κατάκρισης, Ἀσκητικά Ἀββᾶ Δωροθέου, ὁμιλία Στ΄, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, 26-1-2019, ζωντανή μετάδοση, Ιεραποστολικός Σύλλογος «ΚΥΡΙΑΚΗ», Κατερίνη, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Κυριακή ΙΕ Λουκᾶ:Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιά τή διόρθωση καί τή σωτηρία τοῦ ἀρχιτελώνη Ζακχαίου, Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ:

                          Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

     ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΛΩΝΗ ΖΑΚΧΑΙΟΥ

[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]

    Για προηγούμενες ομιλίες πνευματικού περιεχομένου που απευθύναμε προς την δική σας αγάπη πήραμε αφορμή από όσα εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς σχετικά με τη θεραπεία ανθρώπων που ήταν ως προς το σώμα λεπροί και τυφλοί. Σήμερα, ωστόσο, ως θέμα της ομιλίας μας θα έχουμε τον κάτοικο της Ιεριχούς Ζακχαίο, που ήταν τυφλός ως προς την ψυχή και την ανάβλεψή του ως προς αυτήν .

    Μεγάλο επίσης είναι και το θαύμα που διενεργήθηκε σε αυτόν και καθόλου μικρότερο από όσα επιτελέστηκαν σε εκείνους. Διότι και αυτός είχε στο σκοτάδι τους εσωτερικούς οφθαλμούς της καρδιάς, όπως ο τυφλός εκείνος(της Ιεριχούς) είχε στο σκοτάδι τους οφθαλμούς που εξωτερικά είχε στο πρόσωπό του· διότι ούτε αυτός δεν μπορούσε, σύμφωνα με όσα μας ιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, να δει τον Ιησού, και απαλλάχθηκε και αυτός από το πνευματικό του σκοτάδι, με μόνο τον λόγο Εκείνου που και στην αρχή του κόσμου με μόνο τον λόγο Του δημιούργησε το φως και καταύγασε όλη την αισθητή κτίση. Όπως δηλαδή τότε, πριν να πει ο Θεός: «γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς(:ας γίνει φως, και έγινε φως)»[Γεν.1,3], υπήρχε βαθύ σκοτάδι επάνω από την άβυσσο, έτσι και τώρα, πριν να πει προς τον Ζακχαίο ότι «σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι (:σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου)»[Λουκ.19,5], το φοβερό σκοτάδι της φιλαργυρίας ήταν καθισμένο επάνω στην ψυχή αυτού του ανθρώπου, ενώ η διάνοιά του ήταν οπωσδήποτε παραχωμένη μαζί με τον χρυσό σε σκοτεινούς τόπους, όπου θησαυρίζεται από τους φιλάργυρους ο χρυσός και ο άργυρος· «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν(:διότι εκεί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας)»[Ματθ.6,21 και Λουκ.12,34], λέγει ο Κύριος.

Γερω–Ἀρσένιος Σιμωνοπετρίτης

  Ἀπὸ τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση

Ήταν Ἠ­πει­ρώ­της στήν κα­τα­γω­γή. Γεν­νή­θη­κε τό 1913 στήν Φορ­τῶ­σα, ἕ­να χω­ριό τῶν Ἰ­ω­αν­νί­νων, ἀ­πό τόν Δη­μή­τριο καί τήν Χρυ­σαυ­γή. Οἱ γο­νεῖς του ἦ­ταν τα­πει­νοί καί πτω­χοί ἀλ­λά πι­στοί καί εὐ­γε­νεῖς. Τόν βάπτισαν δί­δον­τάς του τό ὄ­νο­μα Νι­κό­λα­ος καί τόν ἀ­νέ­θρε­ψαν μέ τήν ἁ­πλή, πα­ρα­δο­σια­κή εὐ­λά­βεια τῆς ὑ­πα­ί­θρου. Ἔ­μα­θε λί­γα γράμ­μα­τα καί βο­η­θοῦ­σε το­ύς γο­νεῖς του στίς ποι­κί­λες δου­λει­ές τοῦ σπι­τιοῦ. Σάν παι­δί εἶ­χε ἕ­να ἀ­τύ­χη­μα. Βρέ­θη­κε ξαφ­νι­κά στά πό­δια ἑ­νός τα­ύ­ρου καί αὐ­θόρ­μη­τα ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε τήν βο­ή­θεια τῆς Πα­να­γί­ας μας. Ὁ ταῦ­ρος πέ­ρα­σε ἀ­πό πά­νω του χω­ρίς νά πά­θη ὁ ἴ­διος κά­τι. Ἔ­κτο­τε θε­ω­ροῦ­σε τήν Πα­να­γί­α μας προ­στά­τι­δά του.

Ὁ Νι­κό­λα­ος ἄ­φη­σε τό χω­ριό του μι­κρό παι­δί καί ἦλ­θε στήν Ἀ­θή­να, κοντά στόν θεῖ­ο του πού εἶ­χε φοῦρ­νο.

Τό πρωΐ ἀ­πό πο­λύ ἐ­νω­ρίς ὁ Νι­κό­λα­ος μα­ζί μέ τόν θεῖ­ο του βρί­σκον­ταν στό ἐρ­γα­στή­ριο καί ἔ­βγα­ζαν τό ψω­μί καί τά κου­λο­ύ­ρια. Ὅ­ταν τε­λε­ί­ω­νε αὐ­τή ἡ ἐρ­γα­σί­α, ἔ­παιρ­νε τόν δί­σκο μέ τά κου­λο­ύ­ρια καί...

ἔ­βγαι­νε στόν δρό­μο πρωΐ–πρωΐ γιά νά τά που­λή­ση στο­ύς πρω­ϊ­νο­ύς δου­λευ­τά­δες καί πε­ρα­στι­κούς­.

Σέ μία γω­νιά ἑ­νός δρό­μου τόν βρῆ­κε ὁ Ἀρ­χιμ. Ἱ­ε­ρώ­νυ­μος, Ἡ­γο­ύ­με­νος τό­τε τῆς Σι­μω­νό­πε­τρας, πο­λύ ἐ­νά­ρε­τος καί πνευ­μα­τι­κός. Στήν πρό­σκλη­ση τοῦ μι­κροῦ νά ἀ­γο­ρά­ση κου­λο­ύ­ρια τοῦ λέ­ει χα­ρι­το­λο­γών­τας: «Ἐ­γώ ἐ­σέ­να θέ­λω, ὄ­χι τά κου­λο­ύ­ρια», καί ἀ­γό­ρα­σε κου­λο­ύ­ρια. Δι­α­κρί­νον­τας βα­θειά τίς ἀ­να­ζη­τή­σεις του, τοῦ μί­λη­σε γιά τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, γιά τήν Πα­να­γί­α μας, γιά το­ύς ἁ­γί­ους, το­ύς ἀ­σκη­τές, το­ύς μο­να­χο­ύς, τήν Σι­μω­νό­πε­τρα, κι ἔ­τσι ἄ­να­ψε ἀ­πό τό­τε μέ­σα του μία και­νο­ύρ­για φω­τιά, τήν ὁ­πο­ί­α δι­α­τη­ροῦ­σε ἀ­ναμ­μέ­νη μέ τίς με­τέ­πει­τα συ­ναν­τή­σεις του μέ τόν ἅ­γιο γέ­ρον­τα Ἱ­ε­ρώ­νυ­μο στό Με­τό­χι τῆς Μο­νῆς, στήν Ἀ­νά­λη­ψη Βύρωνος, ὅ­ταν αὐ­τός κα­τέ­βαι­νε ἀ­πό τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος γιά ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση.

 

Κάθε μο­να­χι­κή κλή­ση ξε­κι­νᾶ μέ θαυ­μα­στό καί ἰ­δι­α­ί­τε­ρο γιά τήν κά­θε ψυ­χή τρό­πο. Ἐ­δῶ ὁ λό­γος καί τό πα­ρά­δειγ­μα τοῦ γέ­ρον­τος Ἱ­ε­ρω­νύ­μου ἔ­κα­ναν τό νέ­ο παι­δί νά σκε­φθῆ τόν μο­να­χι­σμό καί τήν ἀ­φι­έ­ρω­ση στόν Θε­ό. Τά σκέ­φθη­κε, τά καλ­λι­έρ­γη­σε, καί ὅ­ταν πλέ­ον ὡ­ρί­μα­σαν, ἀ­πο­φά­σι­σε νά πραγ­μα­το­ποι­ή­ση τόν σκο­πό του, δη­λα­δή νά ἀ­φή­ση τόν κό­σμο, νά ἔρ­θη στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος καί νά γί­νη μο­να­χός–ἀ­σκη­τής.

 

Βρῆ­κε κά­ποι­ον τρό­πο κι ἔ­φθα­σε μέ­χρι τήν Θεσ­σα­λο­νί­κη κι ἀ­πό ἐ­κεῖ μέ τά πό­δια στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Ἔ­κα­νε τρεῖς μέ­ρες δρό­μο. Γιά νά μπῆ ὅ­μως στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἔ­πρε­πε νά ἔ­χη τά ἀ­πα­ρα­ί­τη­τα «χαρ­τιά», πι­στο­ποι­η­τι­κόν γεν­νή­σε­ως, ταυ­τό­τη­τα κ.λπ. Αὐ­τός δέν τά εἶ­χε κι ἐ­πει­δή ἦ­ταν καί «παι­δί» δέν τόν ἄφηνα­ν οἱ Ἀρ­χές νά μπῆ. Τότε αὐ­τός, ὡς Ἠ­πει­ρώ­της πού ἦ­ταν σκλη­ρα­γω­γη­μέ­νος, γεν­ναι­ό­ψυ­χος καί ἄ­φο­βος, μπῆ­κε ἀ­πό τήν Βόρεια πλευ­ρά τοῦ Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους μέ τά πό­δια καί διά ξη­ρᾶς ἔ­φθα­σε στήν Σι­μω­νό­πε­τρα τό 1929, ὅ­που ἔ­γι­νε δε­κτός ἀ­πό τόν γέ­ρον­τα Ἱ­ε­ρώ­νυ­μο.

Ἡ νεοορθοξία-μεταπατερική θεολογία εἶναι καρπός ἔπαρσης καί φιληδονίας

Ἡ νεοορθοξία-μεταπατερική θεολογία

εἶναι καρπός ἔπαρσης καί φιληδονίας

 

Ἡ νεοορθόδοξη-Μεταπατερική θεολογία εἶναι καρπός ἔπαρσης καί ἄγνοιας τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων. «Θά μπορούσαμε», παρατηρεῖ ὁ θεολόγος καθηγητής κ. Τσελεγγίδης, «ἀβίαστα νά ὑποστηρίξουμε ὅτι ἡ «μετα-πατερική» θεολογία συνιστᾶ σαφῆ καί κραυγαλέα ἀπόκλιση τόσο ἀπό τήν μέθοδο ὅσο καί ἀπό τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀπόκλιση, δηλαδή, ἀπό τήν παραδοσιακή θεολογία, τόσο ὡς πρός τόν τρόπο, τίς προϋποθέσεις καί τά κριτήρια τοῦ Ὀρθοδόξως θεολογεῖν, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας»[1].

Ὁ χαρισματοῦχος, ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, Γέροντας Ἀναστάσιος Κουδουμιανός, ὅταν ρωτήθηκε «Γιατί οἱ μεταπατερικοί θέλουν νά καταργήσουν τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων;», ἀπάντησε: «Ἐπειδή θέλουν μιά ἐκκλησιαστική ζωή ἐνήδονη, τρυφηλή, χωρίς ἄσκηση. Θέλουν νά κάνουν τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό νοσοκομεῖο τῆς Ἐκκλησίας, μιά εὔκολη ἰδεοληψία, μιά νεοπροτεσταντική ἀγαπολογία. Ὅλα νά ἐξαντλοῦνται στό στεῖρο συναίσθημα καί νά μήν ἔχουν ἐπαφή ἀπό τό φωτεινό καρδιακό αἴσθημα. Ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρική. Eἶναι ἐπώδυνη. Κοστίζει. Mετέχεις μέ ἀσκητικό ἀγῶνα καθάρσεως στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη καί ἔπειτα τήν ἐκχυλίζεις καί στήν κτίση, ἔλλογη καί ἄλογη. Aὐτοί θέλουν νά μουσουλμανοποιήσουν πρακτικά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία. Ὅ,τι λένε οἱ μουσουλμάνοι: καλά νά περνᾶμε ἐδῶ, καλά καί στήν ἄλλη ζωή. Ἡδονή ἐδῶ, ἡδονή καί ἐκεῖ. Ὁπότε, δέν θέλουν τούς Πατέρες, γιατί δέν βρίσκουν τίποτα σ’ αὐτούς γιά νά θεμελιώσουν τίς νεοπροτεσταντικές ἀπόψεις τους. Θέλουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, στοχαστές κ.λ.π. πού νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ τό ἔμβλημα τῆς ἀγάπης (δικαιολογώντας) τήν πεπτωκυΐα κατάστασή τους... Tούς εἶναι δηλαδή ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἐπειδή φοβοῦνται νά τά βάλλουν ἀπευθείας μέ τόν Ἐσταυρωμένο, πετροβολοῦν τήν σταύρωση ὡς μοναδική ὁδό σωτηρίας...»[2].

Πένθιμα ἠχοῦν οἱ καμπάνες γιά τή Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν

Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες σήμερα το απόγευμα σε πολλές περιοχές της Ελλάδος με εντολή των κατά τόπους Μητροπολιτών. Πένθιμα ήχησαν οι καμπάνες σε Βέροια, Αλεξάνδρεια, Κατερίνη, Κόνιτσα, κ.α.

https://thriskeftika.blogspot.com/2019/01/blog-post_48.html

Ἅγιος Μάξιμος: Ὁ Ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ὡς μία ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας μας συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Μέγας θεολόγος, φιλόσοφος, ἀσκητὴς καὶ ὁμολογητὴς τῆς ὀρθόδοξης πίστης.

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 580 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἀριστοκράτες γονεῖς, γι’ αὐτὸ ἀπέκτησε σπουδαία μόρφωση στὰ ἐκεῖ ὀνομαστὰ πανδιδακτήρια. Ἡ εὐγενὴς καταγωγὴ του τὸν βοήθησε νὰ ἀνέλθει σὲ σπουδαῖες θέσεις στὴν διοίκηση τοῦ Κράτους. Σὲ ἡλικία μόλις τριάντα ἐτῶν ἔγινε ἀρχιγραμματέας τοῦ αὐτοκράτορα Ἡράκλειου (610-641). Ὅμως πολὺ γρήγορα διαπίστωσε πὼς οἱ κοσμικὲς ἐξουσίες ἔχουν ἐφήμερο χαρακτήρα καὶ γι’ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν Ἐκκλησία. Ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ Φιλιππικοῦ στὴ Χρυσούπολη καὶ ἀργότερα στὴ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου στὴν Κύζικο, ὅπου ἔδειξε μεγάλο ζῆλο γιὰ τὴ μοναχικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση.

Ἀλλὰ δὲν ἔμελλε νὰ ἀπολαύσει τὴν ἤρεμη καὶ ἥσυχη μοναχικὴ ζωή. Στὶς μέρες του ἡ Ἐκκλησία σπαράσσονταν ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ, τὴν ὁποία εἶχε υἱοθετήσει ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος καὶ ἤθελε νὰ τὴν ἐπιβάλλει στοὺς ὀρθοδόξους πιστοὺς ὑπηκόους του. Σύμμαχοί του ὁ πατριάρχης Σέργιος καὶ ὁ διάδοχός του Πύρρος.

Ἡ αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ ἦταν προϊόν τῆς προηγηθείσας αἵρεσης τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, τὴν ὁποία εἶχαν καταδικάσει ἡ Δ΄ καὶ ἡ Ε΄ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ ἀρνοῦνταν τὴν πραγματικὴ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὁ μονοθελητισμὸς δίδασκε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε δύο...

θελήσεις καὶ ἐνέργειες, ὅπως δόξαζε ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μία θέληση καὶ ἐνέργεια, τὴ θεία. Ἡ αἱρετικὴ αὐτὴ πίστη εἶχε τεράστιες ἐπιπτώσεις στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἀπέρριπτε τὴν ἀληθινὴ ἀνθρώπινη ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄρα τὴν πραγματικὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Κυριακή ΙΕ Λουκᾶ, Ὁμιλία ἁγίου Ἰωάννου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου, «Εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν τελώνην»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ [Λουκ. κεφ. ιθ΄, εδάφια 1-10]

                                    

    Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,   

                     «Εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν τελώνην»

     Όσοι ποθούν έντονα καθετί καλό, καθόλου δεν διαφέρουν από όσους αισθάνονται δίψα, αγαπητοί μου. Όσο πιο πολύ δεν βρίσκουν αυτό που η ψυχή τους επιζητεί, τόσο περισσότερο ανάβει η δίψα τους για αυτά που ποθούν· και τη νύχτα ονειρεύονται σαν διψασμένοι τις πηγές των όσων ποθούν να βρουν· και όταν ξημερώσει, περιερχόμενοι από τόπο σε τόπο, με αεικίνητα μάτια κοιτάζοντας ερευνητικά γύρω, αναζητούν αυτά που ποθεί η καρδιά τους· και είναι όπως ακριβώς οι οδοιπόροι που σε ώρα μεσημεριάτικου καύσωνα διασχίζουν την άνυδρη γη, πιεσμένοι από τη δίψα, και που εξετάζουν γύρω τους να βρουν πηγές να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν και πολλές φορές θα τους δεις να ανεβαίνουν αυτοί ακόμη και βουνά, για να φτάσουν όπου υπάρχει κάποια πηγή· κι όταν από μακριά τη δουν, χαίρονται και σπεύδουν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την πορεία τους προς αυτήν· έπειτα φθάνουν στην πηγή και σβήνουν με το νερό τη δίψα τους· τέτοιοι είναι και οι άνθρωποι που είναι φίλοι του Χριστού. Την ημέρα αναζητούν τον ποθούμενό τους Χριστό με καλά έργα και τη νύχτα συνομιλούν μαζί Του με την προσευχή και όταν κοιμούνται βλέπουν στο όνειρό τους ότι περπατούν μαζί Του· όταν στα οράματά τους Τον δουν από μακριά, χαίρονται και αναγαλλιάζουν, όπως ακριβώς οι διψασμένοι, όταν βρουν τις πηγές που ποθούν· και πάλι όταν ξυπνήσουν, θέλουν να ξανακοιμηθούν, για να αντικρύσουν στον ύπνο τους την ίδια πάλι οπτασία.

   Τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Ζακχαίος που διαβάσαμε πριν από λίγο στο Ευαγγέλιο. Δες τον, σε παρακαλώ, που και τρέχει και από τον πόθο φλέγεται τον θείο και επάνω στο δέντρο σκαρφαλώνει και τον Ιησού ψάχνει ολόγυρα, για να δει τη ζωοδότρια πηγή.  Κι όταν ο Ζακχαίος αντίκρισε τον Κύριο, την όρασή του βέβαια την ανάπαυσε, την καρδιά του όμως περισσότερο εξήψε ο πόθος να μείνει για πάντα κοντά Του.

   «Έπειτα από λίγο ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ », λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ζακχαίος. Αυτός ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος. Και προσπαθούσε να δει τον Ιησού », επειδή επρόκειτο να περάσει από εκεί, «αλλά δεν μπορούσε».

26 Ἰανουαρίου. Ξενοφῶντος ὁσίου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Σαβ. ιε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. δ΄ 17 - ε΄ 5).

Α Κορ. 4,17        Διὰ τοῦτο ἔπεμψα ὑμῖν Τιμόθεον, ὅς ἐστι τέκνον μου ἀγαπητὸν καὶ πιστὸν ἐν Κυρίῳ, ὃς ὑμᾶς ἀναμνήσει τὰς ὁδούς μου τὰς ἐν Χριστῷ, καθὼς πανταχοῦ ἐν πάσῃ ἐκκλησίᾳ διδάσκω.

Α Κορ. 4,17               Δια τούτο σας έστειλα τον Τιμόθεον, πνευματικόν μου τέκνον, αγαπητόν και πιστόν εν Κυρίω, ο οποίος και θα σας υπενθυμίση πως ζω, πως εγώ φέρομαι και εργάζομαι εν Χριστώ, καθώς επίσης και πως διδάσκω το Ευαγγέλιον του Κυρίου πανταχού εις κάθε Εκκλησίαν.

Ἅγιος Εὐγένιος πολιοῦχος Τραπεζούντας(+21 Ἰανουαρίου)

    Στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰώνα,μία ἐποχή, ὑπὸ την αυτοκρατορία τῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, ὅπου ὁ χριστιανισμός ἐμφανίστηκε κι ἄρχισε νὰ ἐξαπλώνεται στὸν Πόντο, ὁ Ἅγιος Εὐγένιος ἔζησε καί μαρτύρησε στὴν Τραπεζούντα. 

Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 290,σὲ μία περίοδο σκληρῶν διωγμῶν ἀπέναντι στοὺς Χριστιανούς, ὅταν οἱ ἔπαρχοι τῆς Καππαδοκίας καὶ Ἀρμενίας, Λυσίας καὶ Ἀγρικόλαος, ἔκαναν πράξη τὸ διάταγμα νὰ θανατώνουν κάθε πιστό τῆς νέας θρησκείας, ὁ Ἅγιος Εὐγένιος μαρτύρησε μαζὶ μὲ τοὺς Κάνινδο, Οὐαλεριανὸ καὶ Ἀκύλα μαχόμενος ὑπὲρ τῆς βαθιᾶς τους πίστης στον Χριστό.

   Κάτοικοι καταγγέλλουν στὸ Λυσία τους τέσσερις συναθλητὲς μὲ τὴν κατηγορία ὅτι διδάσκουν τὸ λόγο τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ κρύβονται σὲ δασώδη περιοχή. Οἱ διῶκτες ὁδηγοῦνται στὴ σύλληψη τοῦ Κανιδίου, ἀρχικά, κι ἔπειτα τοῦ Οὐαλεριανοῦ καθ’ ὑπόδειξη τοῦ Ἀκύλα, ὁ ὁποίος εἶχε ἤδη ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Οἱ τρεῖς συναθλητὲς περνούν τή νύχτα στὴ φυλακὴ προσευχόμενοι. Τὸ πρωὶ τῆς επομένης ἡμέρας καλοῦνται νὰ ἐμφανισθοῦν μπροστὰ στὸ Λυσία, ἀνακρίνονται καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους. Ἡ παραδοχὴ τῆς πίστης τους φέρνει τὸ μαστίγωμά τους κι ἀφού ὑποβάλλονται σὲ βασανιστήρια, ἐπιστρέφουν στὴ φυλακή.

  Ἐν τῷ μεταξύ, στὸν Ἅγιο Εὐγένιο, ὁ ὁποῖος ὁλόκληρο το διάστημα αὐτὸ κρυβόταν σὲ μία σπηλιὰ μέσα στὸ δάσος, παρουσιάζεται ὁ Χριστός. Τὸν παροτρύνει νὰ φανερωθεῖ καὶ νὰ ἀναγγείλει τὴν πίστη του. Καί πράγματι, ὁ Ἅγιος ψάλλει καὶ...

ὑμνεῖ τὸ Θεό. Οἱ προσευχὲς του ἀκούγονται καί προδίδουν τὴν παρουσία του σὲ μία γυναίκα ποὺ περνᾶ, τυχαία, ἀπὸ ἐκεῖ. Στὸ ἄκουσμα τῶν προσευχῶν του τρέχει ταραγμένη στὴν πόλη καὶ τόν καταδίδει Ὁ Ἅγιος συλλαμβάνεται καὶ κακοποιημένος ὁδηγεῖται στὴ φυλακὴ καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα μπροστὰ στό Λυσία ὁμολογεῖ τὴν πίστη του. Ὡστόσο, ὁ Λυσίας τὸν προτρέπει νὰ προσφέρει θυσία στοὺς θεοὺς τῶν εἰδωλολατρῶν μέ ἀντάλλαγμα τὴ ζωή του.

  Ὁ Εὐγένιος προσποιεῖται ὅτι δέχεται καὶ μαζὶ μὲ πλῆθος κόσμου νὰ τὸν ἀκολουθεῖ, εἰσέρχεται σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό. Ἐνῶ ὁ Ἅγιος προσεύχεται στὸ Χριστό, τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος παρακολουθεῖ ἔκπληκτο τρία εἰδωλολατρικὰ ἀγάλματα να θρυμματίζονται καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ τὰ δαιμόνια νὰ παρακαλοῦν τὸν Ἅγιο νὰ μὴν τά ἐκδιώξει.

Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας, ὁ ἀσκητής τῆς προσευχῆς

Ο άγιος Ευθύμιος o Μέγας,  είναι ό ασκητής της προσευχής, στον όποιον βρήκε εκπλήρωση ό λόγος του Χριστού στο Ευαγγέλιο· «Πάντα όσα έάν αιτήσητε εν τή προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε». 

Έζησε έξηνταοκτώ χρόνια ερημικής ζωής κι απέθανε σχεδόν εκατό ετών, αφού προείδε κα­θαρά τό θάνατό του.

Έν’ από τα θαύ­ματα, πού έκαμε όταν ζούσε, είναι ότι σέ μία περίσταση 

ανάγκης, έθρεψε τετρακόσιους ταξιδιώτες, πού έχασαν τό δρό­μο τους καί χτύπησαν την πόρτα του Μο­ναστηριού του.

Θεοφάνεια στό Σολοβέτσκι