12. Ἡ ὠφέλεια τῆς ἐξομολόγησης (Γ΄), Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

12. Ἡ ὠφέλεια τῆς ἐξομολόγησης (Γ΄), Ἐρωταποκρίσεις Ἁγ. Ἀναστασίου Σιναΐτου (Ἐρώτηση 6η), 15-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση_ Πν. Κέντρο Ἱ.ν. Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου_http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Κυριακή τοῦ παραλύτου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ. Μέρος πέμπτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ[:Ιω.5,1-16]
                       Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
         ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ 

[Μέρος πέμπτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω.5,18-22]

    «Διὰ τοῦτο οὖν μᾶλλον ἐζήτουν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι, ὅτι οὐ μόνον ἔλυε τὸ σάββατον, ἀλλὰ καὶ πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ(:Όταν λοιπόν οι Ιουδαίοι άκουσαν τα λόγια Του αυτά, επιζητούσαν ακόμη περισσότερο να Τον θανατώσουν γι’ αυτά που έλεγε˙ επειδή δηλαδή όχι μόνο κατέλυε την αργία του Σαββάτου, αλλά και έλεγε ότι έχει Πατέρα Του τον Θεό και εξίσωνε έτσι τον εαυτό Του με τον Θεό)»[Ιω.5,18]. Και όμως δεν καθιστούσε φανερό αυτό μονάχα · διότι δεν το αποδείκνυε μόνο με τα λόγια, αλλά πολύ περισσότερο με έργα. Τι συμβαίνει λοιπόν και φέρονται έτσι οι Ιουδαίοι; Διότι τα λόγια τούς έδιναν τη δυνατότητα να Του επιτίθενται και να Τον κατηγορούν για αλαζονεία, ενώ όταν έβλεπαν την αλήθεια των πραγμάτων να αποκαλύπτεται και στα έργα ακόμη να ανακηρύσσεται περίτρανα η δύναμή Του, δεν μπορούσαν πλέον να προβάλουν καμία αντίρρηση.
    Όσοι όμως δεν θέλουν να δεχτούν αυτά με ευσεβή διάθεση, υποστηρίζουν ότι δεν έκανε ο Χριστός τον εαυτό Του ίσο προς τον Θεό, αλλά οι Ιουδαίοι είχαν την υποψία αυτήν. Για τον λόγο αυτόν, ας εξετάσουμε από την αρχή όσα έχουν λεχθεί. Πες μου, λοιπόν, κατεδίωκαν οι Ιουδαίοι τον Ιησού ή δεν Τον κατεδίωκαν; Είναι φανερό, νομίζω, στον καθένα ότι Τον κατεδίωκαν. Και Τον κατεδίωκαν γι’ αυτήν την αιτία ή για κάποια άλλη; Και αυτό είναι συνομολογούμενο ότι για τη συγκεκριμένη αιτία Τον κατεδίωκαν. Κατέλυε την αργία του Σαββάτου ή δεν την κατέλυε; Ούτε και σε αυτό μπορεί κανείς να έχει αντίρρηση. Ονόμαζε τον Θεό Πατέρα Του ή δεν Τον ονόμαζε; Και τούτο είναι αληθές. Επομένως, αυτή τη σειρά συλλογισμών ακολουθούν και τα εξής: Όπως δηλαδή το ότι έλεγε τον Θεό Πατέρα Του, το ότι κατέλυε την αργία του Σαββάτου, το ότι καταδιωκόταν από τους Ιουδαίους και για την κατάλυση της αργίας και για την επίκληση του Θεού ως Πατέρα δεν ήταν μία εσφαλμένη υποψία, αλλά γεγονός πραγματικό, κατά όμοιο τρόπο και το ότι έκανε ο Ιησούς τον εαυτό Του ίσο με τον Θεό ήταν απόδειξη που πήγαζε από την ίδια συλλογιστική διαδικασία.
    Αλλά και από τα όσα ειπώθηκαν προηγουμένως είναι δυνατό να το αντιληφθούμε αυτό με σαφέστερο τρόπο. Πραγματικά η φράση του Χριστού «Ο Πατήρ εργάζεται και εγώ εργάζομαι» σημαίνει ότι υποδείκνυε τον εαυτό Του ως ίσο με τον Θεό· διότι σε αυτά τα λόγια δεν φανέρωνε καμία διαφορά μεταξύ Τους να υπάρχει. Διότι δεν είπε: «Εκείνος μεν εργάζεται, ενώ εγώ Τον υπηρετώ», αλλά : «Όπως εργάζεται Εκείνος, έτσι εργάζομαι και εγώ». Με αυτά τα λόγια απέδειξε μεγάλη ισότητα μεταξύ τους.
    Εάν όμως ο Κύριος δεν ήθελε να παρουσιάσει αυτήν την ισότητα προς τον Πατέρα, αλλά οι Ιουδαίοι μάταια είχαν την υποψία αυτήν, ασφαλώς δεν θα τους άφηνε να έχουν την εσφαλμένη αυτή γνώμη, αλλά θα τους απομάκρυνε από την «πλάνη» αυτήν. Ούτε και ο Ευαγγελιστής θα το αποσιωπούσε, αλλά θα έλεγε καθαρά ότι οι Ιουδαίοι είχαν αυτήν την υποψία, ενώ ο Ιησούς δεν έκανε τον εαυτό Του ίσο με τον Θεό. Όπως ακριβώς έκανε το ίδιο και σε άλλη περίπτωση, όταν έβλεπε ότι αυτό που έλεγε το αντιλαμβάνονταν οι ακροατές Του με διαφορετική σημασία από την πραγματική· παραδείγματος χάρη, ο Χριστός έλεγε : «λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν(: γκρεμίστε τον ναό αυτό και σε τρεις ημέρες εγώ θα τον ανοικοδομήσω)»[Ιω.2,19],αναφερόμενος στο σώμα Του.

"Στό μοναστήρι πρέπει νά γνωρίζεις μόνο ἕναν πρεσβύτερο πνευματικό Γέροντα γιά νά περνᾶ ἡ ζωή μέ ἀνάπαυση καί προκοπή".

Λοιπόν, εφόσον η επίκληση του ονόματος του Ιησού (δηλαδή η ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με) σώζει, ενώ ο νους και η καρδιά του ανθρώπου αποτελούν δημιουργήματα των χειρών του Θεού, τότε ποιο είναι το κακό για τον άνθρωπο εάν αναπέμπει από τα βάθη της καρδιάς του δια μέσου του νου του την προσευχή προς τον γλυκύτατο Ιησού, επιζητώντας το έλεός του;

…Ξέρεις; Τώρα εἶμαι ἐντελῶς καλά. Δέν μέ πονάει τίποτε πιά…

 

…Ξέρεις; Τώρα είμαι εντελώς  καλά. Δεν με πονάει τίποτε πια…

Ο Γρηγόριος Μωυσέεβιτς Καλιμανόβιτς, Εβραίος, κουρέας στο επάγγελμα, υπέφερε χρόνια πολλά από καρκίνο στον οισοφάγο. Δοκίμασε πολλές θεραπείες, αλλά καμιά δεν τον ανακούφιζε. Το κακό όλο και μεγάλωνε. Το 1927 πήγε με την γυναίκα του στην Μόσχα, να τον δει ένας μεγάλος καθηγητής. Αυτός τον εξέτασε προσεκτικά και μετά είπε στην γυναίκα του:

— Το πολύ να ζήσει ο σύζυγός σας δύο εβδομάδες. Φάρμακο κανένα δεν ωφελεί. Πηγαίνετε στο σπίτι σας και υποταχτείτε στην μοίρα σας.

Έφυγαν από την κλινική και τράβηξαν για τον σταθμό του Γιαροσλάβ, να πάρουν τραίνο για το Βλαδίμηρ.  Στην οδό Νικολάου (Νικόλσκι Προσπέκτ) βλέπει ο άρρωστος το παρεκκλήσι του αγίου Παντελεήμονος.

Και αρχίζει να φωνάζει:

— Εκεί θέλω να πάω!

— Είναι εκκλησία χριστιανική εκεί, δεν είναι της  θρησκείας μας. Πάμε να φύγουμε!, του λέει η γυναίκα του:

— Εσύ πήγαινε! Εγώ θα πάω εκεί! επέμενε παραδόξως  ο άρρωστος.

Μπήκε στο εκκλησάκι και στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Έπεσε στα γόνατα και άρχισε να παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια τον Άγιο νοερά. Μετά σηκώθηκε, φίλησε την Εικόνα με πίστη και βλέποντας την γυναίκα του δίπλα του, της είπε:

— Ξέρεις; Τώρα είμαι εντελώς  καλά. Δεν με πονάει τίποτε πια. Πάμε πάλι στην κλινική να με εξετάσουν.

«Ἀναστάσιμος θάνατος» ἤ Ἀνάσταση ζωῆς;

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τή 13η Μαΐου 2019 

Διανύουμε τήν ἀναστάσιμη περίοδο καί βιώνουμε ὁ καθένας, κατά τό μέτρο τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως, τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ἄρρητη χαρά καί εὐφροσύνη, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπό τόν κενό τάφο. Ἑορτάζουμε μέ ὑπερβάλλουσα λαμπρότητα τά ἐπινίκια της πιό μεγάλης καί περιφανοῦς νίκης ὅλων τῶν αἰώνων, τῆς νίκης κατά τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Ἑορτάζουμε τό θάνατο τοῦ θανάτου μας, διά τοῦ θανάτου τοῦ Σωτήρα καί Λυτρωτή μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ψάλλουμε ἀκατάπαυτα τόν νικητήριο ὕμνο τοῦ Πάσχα: «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτω θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», καί πληροῦται κάθε κύτταρο τῆς ὕπαρξής μας μέ οὐράνια αἰσιοδοξία καί βεβαιότητα, ὅτι «Χριστός ἀνέστη καί Ἅδης ἐσκυλεύθη», ὅτι, «μηδείς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσεν γάρ ἠμᾶς τοῦ Σωτῆρος...

ὁ θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν Ἅδην, ὁ κατελθῶν εἰς τόν Ἅδην. Ἐπικρανεν αὐτόν, γευσάμενος τῆς σαρκός αὐτοῦ», σύμφωνα μέ τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Στή μεγαλειώδη καί πανεφρόσυνη ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἀναστάσεως ψάλλουμε «ἐν ἐνί στόματι καί μία καρδία», τήν ἁγία αὐτή ἡμέρα: «θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν Ἅδου τήν καθαίρεσιν», γιά νά διαλαλήσουμε σέ ὅλους τους κόσμους ὅτι νικήθηκε ὁ μεγαλύτερος καί πλέον ἔχθιστος ἐχθρός μας, ὁ πικρός θάνατος καί ὅτι χάρις στό κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Κυρίου μας, στό ζωοποιό Του πάθος καί τήν λαμπροφόρο ἀνάστασή Του, μποροῦμε νά μήν πεθάνουμε τόν αἰώνιο πνευματικό θάνατο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἀπό τώρα νά περάσουμε στήν αἰώνια ζωή, ἐφόσον πιστεύουμε στό Νικητή τοῦ θανάτου καί τοῦ ἀναθέτουμε τήν ἐπί γής βιωτή μας. 

 

Ὅμως ὑπάρχουν δυστυχῶς πολλοί συνάνθρωποί μας σήμερα, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νά μένουν ξένοι καί ἀμέτοχοί του φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως. Καί ὄχι ἁπλῶς προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νά ἀπαξιώσουν τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά νά πείσουν καί τούς ἄλλους, ὅτι ὁδεύουν πρός τό θάνατο, τήν ἀνυπαρξία καί τήν ἐκμηδένιση, «χαίροντες» γι’ αὐτή τούς τήν ὀλέθρια πορεία, τήν ὁποία «βαπτίζουν» ὡς «πρόοδο», ὡς «ἐπιστήμη», ὡς «ἀξιοπρέπεια»! 

Κυριακή τοῦ παραλύτου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ. Μέρος τέταρτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ[Ιω.5,1-16]

                       Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

         ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ 

[Μέρος τέταρτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω.5,15-17]

      «Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ(:Έφυγε τότε ο άνθρωπος από το ιερό και, αφού συνάντησε τους Ιουδαίους, τους ανήγγειλε ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που τον γιάτρεψε)»[Ιω.5,15].Πρόσεξε ότι  ο παραλυτικός εξακολουθεί να παραμένει στην ίδια εκδήλωση ευγνωμοσύνης· διότι δεν είπε ότι ο Χριστός ήταν αυτός που του είπε να σηκώσει το κρεβάτι του· επειδή δηλαδή εκείνοι προέβαλλαν συνεχώς το θεωρούμενο αμάρτημα της καταλύσεως της αργίας του Σαββάτου, αυτός πάντοτε προβάλλει διαρκώς την απολογία και έτσι αποκαλύπτει τον Ιατρό και προσπαθεί να προσελκύσει και τους άλλους και να τους κάνει φιλικά προσκείμενους προς τον Ιησού· διότι δεν ήταν τόσο αναίσθητος, ώστε ύστερα από τόσο μεγάλη ευεργεσία και σπουδαία συμβουλή για την υπόλοιπη ζωή του, να προδώσει τον ευεργέτη του και να πει αυτά τα λόγια με κακοπροαίρετη διάθεση.

    Πραγματικά, και αν ακόμη ήταν θηρίο ή αν ήταν απάνθρωπος και σκληρός σαν την πέτρα, η ευεργεσία και ο φόβος θα ήταν αρκετά για να τον συγκρατήσουν· διότι στα αυτιά του θα ηχούσε ακόμη η απειλή και θα φοβόταν μήπως πάθαινε τίποτε χειρότερο, επειδή είχε λάβει πολύ μεγάλες αποδείξεις για τη δύναμη του Ιατρού·  άλλωστε, αν ήθελε να Τον διαβάλλει, θα μπορούσε να αποσιωπήσει τη θεραπεία και να αναφέρει την παράβαση του νόμου και έτσι θα διατύπωνε την κατηγορία. Δεν συνέβη όμως αυτό, οπωσδήποτε δεν συνέβη. Αντίθετα, οι λόγοι του φανερώνουν μεγάλη παρρησία και ευγνωμοσύνη και επαινεί τον ευεργέτη του όχι λιγότερο από τον τυφλό. Διότι τι είπε εκείνος; «ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα(:Ένας άνθρωπος που ονομάζεται Ιησούς έκανε πηλό και μου άλειψε μ’ αυτόν τα μάτια και μου είπε: Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίψου. Πήγα λοιπόν εκεί και νίφτηκα, και βρήκα το φως μου)» [Ιω.9,11]. Το ίδιο είπε και ο παράλυτος: «Αυτός που με έκανε υγιή είναι ο Ιησούς».

     «Καὶ διὰ τοῦτο ἐδίωκον τὸν Ἰησοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐζήτουν αὐτὸν ἀποκτεῖναι, ὅτι ταῦτα ἐποίει ἐν σαββάτῳ(:Και γι’ αυτό οι Ιουδαίοι καταδίωκαν τον Ιησού και ζητούσαν να τον φονεύσουν, διότι έκανε τις θαυματουργικές αυτές θεραπείες κατά την ημέρα του Σαββάτου)»[Ιω.5,16].Και τι απάντησε ο Ιησούς λοιπόν; «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι(:Ο Θεός Πατέρας μου εργάζεται έως τώρα συνεχώς και χωρίς διακοπή˙ διότι όχι μόνο δημιούργησε, αλλά και κυβερνά τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν. Κι εγώ λοιπόν, ο Υιός Του, εργάζομαι συνεχώς όπως ο Πατέρας μου, χωρίς να διακόπτω το σωτήριο έργο μου τις ημέρες του Σαββάτου)»[Ιω.5,17].

Αὐτή εἶναι «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἢ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν»

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Εἰρήνη ὑμῖν! Ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου χαιρετᾶ τὸ μικρὸ στρατό Του μὲ τὰ λόγια αὐτά. «Κύριος εὐλογήσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν εἰρήνῃ» (Ψάλμ. κὴ’ 10). Ἀπὸ τὸ βάθος τῶν αἰώνων ὁ προφήτης Δαβὶβ προεῖδε τὴ χαρμόσυνη αὐτὴ στιγμή.

 Εἰρήνη ὑμῖν! Αὐτὸς ἦταν ἕνας συνηθισμένος χαιρετισμὸς στὴν Ἀνατολή. Στὰ χείλη τοῦ Χριστοῦ τώρα ὅμως ἀποκτοῦσε ἕνα ἰδιαίτερο περιεχόμενο κι ἕνα εἰδικὸ νόημα. Νωρίτερα, τὴν ὥρα πού ἀποχωριζόταν τοὺς μαθητές Του, ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: 

«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία» (Ἰωάν. ιδ’ 27). 

 Ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ αἷμα Του μέσα στὸ ἄδειο δοχεῖο τοῦ κόσμου. Στὸν κοινὸ καὶ συνηθισμένο χαιρετισμὸ ἔδωσε οὐράνια γλυκύτητα. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι χάνουν τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη τους κι οἱ ἐπίγειες μέριμνες τοὺς γονατὶζουν, λένε εἰρήνη ὑμῖν, ἀλλὰ προσφέρουν κάτι πού οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν. Ὁ χαιρετισμὸς αὐτὸς οὔτε τὴ δική τους εἰρήνη μπορεῖ ν’ αὐξήσει οὔτε τὴν εἰρήνη ἐκείνων στοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται. Τὸ λένε αὐτὸ ἀπὸ συνήθεια, ἀπὸ εὐγένεια, ἀπερίσκεπτα, χωρὶς νόημα. Τὸ ἴδιο πράγμα λένε ὅταν μαζεύονται γιὰ νὰ διασκεδάσουν ἢ νὰ μηνὺσουν καὶ ν’ ἀπατήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.

Κυριακή τοῦ παραλύτου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ. Μέρος τρίτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ[Ιω.5,1-16]

                       Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

         ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ 

[Μέρος τρίτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω.5,14-17]

  «Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται(:Ύστερα από αρκετό καιρό τον βρήκε ο Ιησούς στο ιερό και του είπε: Βλέπεις, τώρα έχεις γίνει υγιής. Πρόσεξε λοιπόν από δω και πέρα να μην αμαρτάνεις πια, για να μη πάθεις τίποτε χειρότερο από την ασθένεια που είχες, και η οποία σου συνέβη από τις αμαρτίες σου. Πρόσεξε μην πάθεις χειρότερη συμφορά στο σώμα σου, και χάσεις μαζί με την υγεία του σώματος σου και την ψυχή σου)»[Ιω.5,14].

  Φοβερό πράγμα η αμαρτία, φοβερό και ολέθριο για την ψυχή. Πολλές φορές μάλιστα το κακό υπερπλεονάζει και βλάπτει και τα σώματα. Επειδή δηλαδή ως επί το πλείστον, όταν ασθενεί η ψυχή μας, δεν συναισθανόμαστε τον πόνο ενώ, όταν το σώμα μας πάθει έστω και την παραμικρή βλάβη, καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να το απαλλάξουμε από την ασθένεια, για τον λόγο αυτό πολλές φορές ο Θεός τιμωρεί το σώμα για τα αμαρτήματα της ψυχής, ώστε με τη δοκιμασία του μικρότερου να θεραπευτεί το μεγαλύτερο.

      Με αυτόν τον τρόπο και ο απόστολος Παύλος θεράπευσε τον άνθρωπο που πόρνευε στην Κόρινθο, αφού συγκράτησε την ασθένεια της ψυχής με την φθορά του σώματος· διότι κατέστειλε το κακό, κάνοντας εγχειρητική τομή στο σώμα, σαν να ήταν ένας άριστος γιατρός, ο οποίος, όταν δεν υποχωρεί η υδρωπικία ή η ασθένεια της σπλήνας, με την χρησιμοποίηση εσωτερικών φαρμάκων, τα καυτηριάζει εξωτερικώς[βλ.Α΄Κορ.5,1-5: «Ὄλως ἀκούεται ἐν ὑμῖν πορνεία, καὶ τοιαύτη πορνεία, ἥτις οὐδὲ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ὀνομάζεται, ὥστε γυναῖκά τινα τοῦ πατρὸς ἔχειν. καὶ ὑμεῖς πεφυσιωμένοι ἐστέ, καὶ οὐχὶ μᾶλλον ἐπενθήσατε, ἵνα ἐξαρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας!   ἐγὼ μὲν γὰρ ὡς ἀπὼν τῷ σώματι, παρὼν δὲ τῷ πνεύματι, ἤδη κέκρικα ὡς παρὼν τὸν οὕτω τοῦτο κατεργασάμενον,ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθέντων ὑμῶν καὶ τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ(:Είναι σε όλους γνωστό και διαδεδομένο ότι επικρατεί ανάμεσά σας μια περίπτωση πορνείας και μάλιστα τέτοιου είδους πορνεία που ούτε μεταξύ των ειδωλολατρών δεν αναφέρεται, ώστε κάποιος από εσάς να έχει τη γυναίκα του πατέρα του, τη μητριά του δηλαδή. Και εσείς, αντί να ντρέπεστε  γι' αυτό, εξακολουθείτε να είστε φαντασμένοι και φουσκωμένοι για τη σοφία σας, και δεν κηρύξατε μάλλον πένθος επίσημο και γενικό, για να εκδιώξει ο Θεός από την εκκλησιαστική σας κοινότητα εκείνον που έκανε την πράξη αυτή! Η ευθύνη πέφτει ολόκληρη επάνω σας. Διότι εγώ, καθώς απουσιάζω βέβαια σωματικά, είμαι όμως παρών στην Κόρινθο με τον νου και την καρδιά μου, έχω πλέον κρίνει και καταδικάσει σαν να ήμουν παρών τον αναίσχυντο αυτόν που έκανε τη μισητή αυτή πράξη. Και τώρα, αφού συναχθούμε στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εσείς και εγώ παρών ανάμεσά σας πνευματικά μαζί με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ας παραδώσουμε τον άνθρωπο αυτόν στον σατανά, αποκόπτοντάς τον από την Εκκλησία, για να τιμωρηθεί και να κολαστεί σκληρά το σώμα του και να συνετιστεί με την παιδαγωγία αυτή, ώστε να σωθεί έτσι η ψυχή του την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου Ιησού)».

«Τώρα, ὁ διωγμός τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἄλλη μορφή.

 «Τώρα, ο διωγμός της Εκκλησίας έχει άλλη μορφή. Οι εχθροί έρχονται με τα ''ανθρώπινα δικαιώματα'', με την ''ελευθερία συνειδήσεων'', όπου κρύβεται η μεγάλη ανηθικότητα. Στόχος είναι η διάλυση του έθνους, του οποίου οι αξίες είναι ακριβώς η ταυτότητά μας στον κόσμο.

19 Μαΐου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. Μνεία τῆς τοῦ παραλύτου θεραπείας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Κυρ. Παραλύτου. (Πρξ. θ´ 32 -42).

Πραξ. 9,32         Ἐγένετο δὲ Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. 

Πραξ. 9,32               Συνέβη δε, όταν ο Πετρος περιώδευε όλα αυτά τα μέρη, να κατεβή στους πιστούς, οι οποίοι κατοικούσαν εις την Λυδδαν.