38. Πῶς μένει ὁ Θεός μέσα μας_(Α΄ Ἰωαν. 4, 13-15), Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου καί Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, 30-6-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη
ζωντανή μετάδοση_ Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης_http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr
Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019
Κυριακή Β Ματθαίου. Ὁ Ἰερός Χρυσόστομος γιά τήν περιοδεία τοῦ Κυρίου στή Γαλιλαία. Μέρος Δεύτερο
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 4,
18-22)
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΗ
ΓΑΛΙΛΑΙΑ
[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός
των χωρίων Ματθ. 4,23-25]
Αφού λοιπόν τους έκανε μαθητές Του, τότε
αρχίζει να θαυματουργεί ενώπιόν τους, βεβαιώνοντας με τα έργα Του ό,τι είχε πει
γι’ Αυτόν ο Βαπτιστής Ιωάννης. Βρισκόταν αδιάκοπα στις συναγωγές και με την
πράξη Του αυτή τους δίδασκε ότι δεν είναι κάποιος αντίθετος, ούτε πλάνος, αλλά
έχει έρθει με το θέλημα του Θεού,
κατόπιν κοινής Τους συμφωνίας. Και συχνάζοντας στις συναγωγές, δεν κήρυττε
μόνο, αλλά και πολλά θαύματα επιτελούσε[βλ. Ματθ. 4,23-25: «Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν
Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς
διδάσκων ἐν ταῖς
συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων
τὸ εὐαγγέλιον
τῆς
βασιλείας καὶ
θεραπεύων πᾶσαν νόσον
καὶ πᾶσαν
μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. καὶ ἀπῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν,
καὶ
προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας
τοὺς κακῶς ἔχοντας
ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις
συνεχομένους, καὶ
δαιμονιζομένους καὶ
σεληνιαζομένους καὶ
παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν
αὐτούς· καὶ ἀπῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν,
καὶ
προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας
τοὺς κακῶς ἔχοντας
ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις
συνεχομένους, καὶ
δαιμονιζομένους καὶ
σεληνιαζομένους καὶ
παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν
αὐτούς· καὶ ἠκολούθησαν
αὐτῷ ὄχλοι
πολλοὶ ἀπὸ τῆς
Γαλιλαίας καὶ Δεκαπόλεως
καὶ Ἱεροσολύμων
καὶ Ἰουδαίας
καὶ πέραν τοῦ Ἰορδάνου(:και περιόδευε ο
Ιησούς όλη τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις συναγωγές τους, όπου κάθε Σάββατο
μαζεύονταν οι Εβραίοι για να ακούσουν την ανάγνωση της Αγίας Γραφής και να
προσευχηθούν. Και κήρυττε εκεί το χαρμόσυνο άγγελμα ότι πλησίαζε ο χρόνος της
πνευματικής βασιλείας, που θα έφερνε στους ανθρώπους την απολύτρωση και τη
χαρά.
Ὁ μαρτυρικός πατέρας Σταῦρος Κυριαζάτης ἀπό τήν Β.Ἥπειρο
Εφημέριος Λαζάτι - Αγ. Σαράντα Β. Ηπείρου.
Εγεννήθη ο 1895 στο χωριό Λαζάτι Αγίων Σαράντα. Από μικρός αγάπησε την εκκλησία και την διακονούσε κοντά στον ιερέα του χωριού. Το 1937, μεστωμένος πια, ζήτησε να την υπηρέτηση ως ιερεύς. Τον χειροτόνησε ο επίσκοπος Αργυροκάστρου Παντελεήμων Κοτόκος. Έκανε στο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο της Ι. Μητροπόλεως Γηρομερίου Φιλιατών και Φωτικής (Θεσπρωτίας) με δάσκαλο τον Θεόδωρο Παπανίκα. Υπηρέτησε τα χωριά Λειβαδιά, Καλτσάτι και άλλα της περιοχής. Τελείωσε το εξατάξιο δημοτικό σχολείο στο Λαζάτι. Τότε είχε πολλά παιδιά.
Στη συνέχεια μέχρι το 1967, κάπου 32 χρόνια, υπηρετούσε όλα τα χωριά της περιοχής. Δεν πληρωνόταν με χρήματα αλλά ο, τι του έδινε ο κόσμος.
Μετά την κήρυξη του νόμου αθεΐας από το καθεστώς Χότζα ο δεσπότης Δαμιανός Κοκονέσης, πρώην παρτιζάνος αξιωματικός και μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος Αλβανίας, παντρεμένος, με παιδιά που σήμερα ζουν στο Αργυρόκαστρο, συγκάλεσε σύναξη των ιερέων. Τους διέταξε να αποσχηματιστούν. Τους πήρε τα ράσα και τους έστειλε στα χωριά τους. Όταν ήλθε στο χωριό του ο π. Σταύρος Κυριαζάτης χωρίς τα ράσα ήταν «σαν να του έγινε η κηδεία του» από το κλάμα και την πικρία του. Δεν τον γνωρίσαμε, διηγείται σήμερα ο υιός του π. Γρηγόριος Κυριαζάτης. Μαζεύτηκαν όλοι οι συγγενείς.
- Γνωρίζω για τον Δαμιανό Κοκονέση τι επίσκοπος ήταν (είπα στον παπά – Γρηγόρη). ["Ν": άνθρωπος του καθεστώτος - ο Θεός ας τον αναπαύσει].
- Ναι, Δεσπότης πού κυκλοφορούσε με το πιστόλι παπά Λευτέρη.
- Ναι, ναι… ήταν από το Πόγραδετς.
- Η οικογένειά του ακόμη σήμερα βρίσκεται στο Αργυρόκαστρο και είναι πολύ καλά.
- Έζησε πολλά χρόνια ο πατέρας μου και έζησε τρείς εποχές.
Μετά το 1990 ξαναλειτούργησε στο χωριό του. Πέρασε πολλά βάσανα αμολόγητα, παπα-Λευτέρη. Τι να πρωτοθυμηθούμε;
«Καί Κυρά μου Παναγία, ἔλεγε, ἄνοιξε τήν πόρτα. Καί Κυρά μ’ Παναγία ἄνοιξέ μου».
Την ιστορία που ακολουθεί την διηγήθηκε ό ευλαβέστατος αείμνηστος Ιερομόναχος Προκόπιος, πού ήταν τυφλός και γηροκομήθηκε στη Ί. Μονή Παρακλήτου:
Υπήρχε λοιπόν, ένας άνθρωπος στο νησί Πάρος, απλούς και ταπεινός, ό όποιος ώνομάζετο Ιωάννης Γιακούμαρος και με το παρατσούκλι «Χονδρογιάννης», διότι είχε χονδρά πόδια. Αγαθός άνθρωπος. Περιουσία μεγάλη δεν είχε.
Και όσα είχε τα άφησε όλα στις τρεις αδελφές του. Κατήγετο από την περιφέρεια Καμπί – Μάγγανο. Εκοιμήθη το 1918. Αρκετά έτη προ του θανάτου του έμενε ως δόκιμος ή ως υπηρέτης της Μονής. Βοηθούσε στα μετόχια.
Είχε ό ευλογημένος μεγάλη ευλάβεια προς τον προφήτη Ηλία. Έκτισε τρία εξωκκλήσια, αφιερωμένα στο όνομα του Προφήτου, στην θέση Γουλιανού, στο υψηλό βουνό, στα Μούκινα. Όπου και εάν πήγαινε διηγείτο τον βίο και την πολιτεία του πυρφόρου αγίου. Παρ’ όλον πού οι προεστώτες της Μονής δεν τον είχαν σέ μεγάλη υπόληψη, αυτός διεκρίνετο διά την ταπείνωση και καθαρότητα της καρδίας. Ομοίαζε σαν ένα μικρό παιδί.
Κάποια ήμερα, κοντά στη θέση Καμάρες, έναντι της Λογγοβάρδας, όπου υπάρχουν μερικές «κατοικίες», κάθετο σέ μία πεζούλα και κουβέντιαζε με ορισμένες γυναίκες. Διηγείτο «αγιωτικά» για τον προφήτη Ηλία, για την Παναγία. Την ώρα εκείνη τον είδε ένα μοναχός, και συλλογισθείς πονηρά, ανέφερε στον ηγούμενο Ιερόθεο Βοσινιώτη το γεγονός.
Ερχόμενος ό Χονδρογιάννης στο μοναστήρι μετά την δύση του ηλίου βρήκε την Πύλη κλειστή. Τί να κάνη; Ή άπλότης και ή πίστη, πού είχε προς την Θεοτόκον, τον ανάγκασε να καταφυγή στην προσευχή, βέβαιος ότι κάποιος θα άνοιγε την Πύλη. Άρχισε, λοιπόν, να κάνη γονυκλισίες εκεί, εμπρός στην Πύλη, προσευχόμενος:
Ἐνημέρωση ἀπό τό ἱστολόγιο http:// hristospanagia3.blogspot.gr γιά τίς 28-6-2019 ἕως 30-6-2019
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί ἀδελφοί
Δόξα τῇ Ἁγίᾳ καί ὁμουσίῳ καί ζωοποιῷ καί ἀδιαιρέτῳ Τριάδι πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων
Εἴθε ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός μας, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά εὐλογεῖ τήν ζωή μας.
Εἴθε καί ἐμεῖς νά δεχόμαστε τήν εὐλογία Του ζώντας μέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη, ἀδιάλειπτη προσευχή, κατά Χριστόν ἄσκηση καί τακτική συμμετοχή στά Ἅγια Μυστήρια.
Ἕνα Νομοθέτημα μέ «σφραγίδα» τοῦ Ἀντιχρίστου
ΕΝΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑ ΜΕ «ΣΦΡΑΓΙΔΑ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
π. Φ., Ἁγιορείτης
Ἀντάξιο τοῦ ὀνόματός του ἀποδείχτηκε πράγματι τό μέχρι τώρα κυβερνών κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, γιά τόν ζῆλο του νά ξεριζώσει (σύρριζα=πρόρριζα=ριζηδόν) κάθε βλάστημα τῶν ἐχθρῶν του, πού δέν εἶναι βέβαια ἡ ἐν γένει διαφθορά, ὡς ὄφειλε, ἀλλά ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία, καθώς δείχνουν τά ἔργα του [1]. Ὁ νέος ποινικός κώδικας πού καταργεῖ τίς ποινές γιά τή βλασφημία τῶν Θείων καί τήν περιύβριση τῶν νεκρῶν εἶναι ἴσως ἡ πλέον φανερή ἀπόδειξη τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ μένους τοῦ ἐν λόγω κόμματος.
Τέσσερις μέρες πρίν τή προκήρυξη τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν καί ἐνῶ τά ἄλλα κόμματα εἶχαν ἀποχωρήσει σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τή συνέχιση τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς, ἔσπευσαν ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΠΟΤΑΜΙ νά ψηφίσουν τό ἀντίχριστο αὐτό νομοθέτημα. Ἐν μέσω καυχήσεων γιά τό «κατόρθωμά» τους, παρέδωσαν τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί τό τίμιο ὄνομα τῆς Παναγίας στά βλάσφημα στόματα τῶν ὑβριστῶν Τους, ἀγνοώντας οἱ δυστυχεῖς ὅτι παρέδωσαν μαζί καί τήν ψυχή τους στά χέρια τοῦ σατανᾶ (μόνο ἡ εἰλικρινής μετάνοια μπορεῖ πλέον νά τούς βοηθήσει).
Δέν ἔχουν βέβαια ἀνάγκη Εἰσαγγελέα ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία γιά νά ὑπερασπίσουν τόν ἑαυτό τους, σύμφωνα μέ ὅσα δήλωσε θρασυνόμενος στή Βουλή ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ· ἔχουμε ὅμως ἐμεῖς ἀνάγκη τόν Χριστό καί τήν Παναγία γιά νά σωθοῦμε, καί γι᾿ αὐτό δέν ἀνεχόμαστε νά ὑβρίζονται μπροστά μας ἤ δίπλα μας. Καί ἄν ἀκόμη δέν Τούς εἴχαμε ἀνάγκη, πάλι δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀνεχθοῦμε νά ὑβρίζονται Αὐτοί πού μᾶς ἀγαποῦν καί μᾶς ἔχουν εὐεργετήσει ὅσο κανένας ἄλλος.
Κατόπιν ὅλων αὐτῶν μόνο σύμπτωση δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ τό γεγονός ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικα ἔγινε στίς ἕξι τοῦ ἕκτου μήνα καί ὥρα ἕκτη βυζαντινή (κατά τήν ὁποία σταυρώθηκε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός [2] καί ἄρχισαν κατόπιν νά τόν βλασφημοῦν ὁ ἐξ ἀριστερῶν ληστής καί οἱ περαστικοί Ἰουδαῖοι)[3]. Εἴτε ἔγινε αὐτό σκόπιμα εἴτε ὄχι, δέν παύει νά ἀποτελεῖ «σφραγίδα» τοῦ ἀντιχρίστου (τό 666), πού προσφυῶς ἐτέθη στή βλάσφημη καί ἀντίχριστη αὐτή νομοθετική πράξη.
Τό ἀναπόφευκτο τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί οἱ μομφές εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων θεολόγων καί ἁγίων Πατέρων
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤ. ΠΟΝΗΡΟΣ Δρ Θ., Μ.Φ.
Συντονιστής Ἐκπαιδευτικοῦ Ἔργου Θεολόγων Ἀττικῆς
[Δημοσιεύθηκε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο στίς 7, 14, 21, 28/6/2019]
Ἡ δεύτερη καί τελευταία ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ἀναπόφευκτη, ἀναπόφευκτη διότι ὀφειλόταν σέ ὁλόκληρη σειρά ἀπό σφάλματα, τά ὁποῖα ἀποδυνάμωσαν σταδιακῶς τό κράτος καί ἔδωσαν ἔδαφος στούς ἐχθρούς του.
Ἡ πρώτη ἅλωση, ἡ ὁποία ὀφειλόταν στήν ἀνίκανη δυναστεία τῶν Ἀγγέλων καί ὑπῆρξε καίριο πλῆγμα γιά τήν Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως[1], τά ἀλλεπάλληλα ἐμπορικά προνόμια τά ὁποῖα ἐχορηγοῦντο στά ἰταλικά κρατίδια, ἡ κατάργηση τοῦ στόλου τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τόν Ἀνδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο τό 1284, ἡ ὁποία ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπό τούς ἱστορικούς καταστροφική[2] καί εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά φύγουν ναυτικοί καί ναυπηγοί καί νά προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες τους στούς Τούρκους, οἱ ἀλλεπάλληλοι ἐμφύλιοι πόλεμοι τοῦ δεκάτου τετάρτου αἰῶνος, ἦταν μερικά ἀπό τά αἴτια τῆς σταδιακῆς παρακμῆς τῆς Βασιλευούσης πόλεως, ἡ ὁποία ἐνῷ στήν ἀκμή της ὑπῆρξε μεγαλούπολη πεντακοσίων χιλιάδων ἀνθρώπων, εἶχε καταντήσει στά μέσα τοῦ δεκάτου τετάρτου αἰῶνος ἕνα σύνολο δεκατριῶν χωριῶν, τά ὁποῖα χωρίζονταν μεταξύ τους ἀπό ἀγρούς[3], ὁ δέ πληθυσμός στίς παραμονές τῆς ἁλώσεως κατέβηκε στίς ὀγδόντα περίπου χιλιάδες. Ἡ παρακμή ἔφερε καί τήν δεύτερη καί τελική ἅλωση, ἅλωση χαρακτηριζόμενη ἀπό ἀπόλυτη βαρβαρότητα[4].
Ἄς δοῦμε μερικά συμβάντα τῆς ἁλώσεως, τά ὁποῖα ἀποτυπώνουν ἀρκετά πειστικά τό μέγεθος τῆς συμφορᾶς. Ἡ πρώτη σειρά συμβάντων ἀφορᾶ τήν γενική λαφυραγώγηση, ἡ ὁποία ἀμέσως ἐξελίχθηκε σέ σωστή μανία:
"Ἡ ἀναζήτηση λαφύρων κατάντησε ἔμμονη ἰδέα. Ἡ ἑβραϊκή συνοικία κοντά στόν Κεράτιο καί οἱ Ἰταλοί ἔμποροι ἦταν ἀπό τούς πρώτους στόχους, λόγῳ τοῦ παραδοσιακοῦ ἐμπορίου πολύτιμων λίθων. Καθώς προχωροῦσε ἡ μέρα, τό πλιάτσικο ὀργανώθηκε περισσότερο. Ὁ πρῶτος πού ἔμπαινε σέ ἕνα σπίτι ἔστηνε ἀπ΄ ἔξω μιά σημαία γιά νά δείξει ὅτι αὐτό εἶχε ἤδη λεηλατηθεῖ, καί αὐτομάτως οἱ ἑπόμενοι ἔψαχναν ἀλλοῦ γιά λεία: "Ἔτσι ἔβαλαν σημαῖες παντοῦ, ἀκόμα καί σέ ἐκκλησίες καί μοναστήρια"."[5]
Ἱερό καί ὅσιο δέν ὑπῆρχε γιά τούς βαρβάρους, ἀλλά χρησιμοποιοῦσαν τά πάντα, ὥστε νά κορέσουν τά βαρβαρικά πάθη τους:
"Εἰσβάλλοντας στίς γυναικεῖες μονές, ἅρπαζαν τίς καλόγριες καί "τίς ἔριχναν στόν ὄχλο νά τίς βιάσει", τούς μοναχούς τούς ἔσφαζαν στά κελιά ἤ τούς "ἔσερναν ἔξω ἀπό τίς ἐκκλησίες ὅπου εἶχαν βρεῖ καταφύγιο, τούς ἐξευτέλιζαν καί τούς ἀτίμωναν". Οἱ τάφοι τῶν αὐτοκρατόρων ἀνοίχτηκαν μέ λοστούς μήπως περιεῖχαν κρυμμένο χρυσάφι. Αὐτά "καί δέκα χιλιάδες ἄλλα παρόμοια τρομερά συνέβησαν", ἔγραψε θρηνώντας ὁ Κριτόβουλος. Ἡ χιλιόχρονη χριστιανική Κωνσταντινούπολη ἐξαφανίστηκε σχεδόν ὁλοκληρωτικά σέ λίγες ὧρες."[6]
Ὁ ναός τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας δέν θά ἦταν δυνατόν νά ἀποτελέσει ἐξαίρεση:
Ἀπό τό Συναξάρι – Τό Γενέσιον τοῦ τιμίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου
Μόλις ο αρχάγγελος Γαβριήλ άφησε την Παναγία, αφού Της ανήγγειλε το χαρμόσυνο μήνυμα του ασπόρου τόκου Της, η Μαρία εκλαμβάνοντας ως απόδειξη των λεγομένων του το γεγονός ότι η εξαδέλφη Της Ελισάβετ είχε συλλάβει, έσπευσε στην Ιουδαία, στο χωριό όπου κατοικούσαν ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Χαιρέτησε την εξαδέλφη Της και αμέσως το βρέφος των έξι μηνών που ήταν στα σπλάχνα τής Ελισάβετ σκίρτησε από χαρά, γινόμενο πρόδρομος του Σωτήρος πριν ακόμα να γεννηθεί.
Η Ελισάβετ επλήσθη Πνεύματος Αγίου και μιλώντας για λογαριασμό του προφήτη αναφώνησε: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;» (Λουκ. 1:39-44).
Η Μαρία της απάντησε με τον θαυμαστό ευχαριστήριο ύμνο Της: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον…» (Λουκ. 1:46-56). Έμεινε τρεις μήνες κοντά στην Ελισάβετ βοηθώντας την και συζητώντας μαζί της για τα θαυμαστά του Θεού, και επέστρεψε κατόπιν στο σπίτι της.
Όταν έφθασε η ώρα να γεννήσει η Ελισάβετ, έφερε στον κόσμο έναν γιο που έγινε δεκτός με χαρές και γιορτές από τους συγγενείς και τους γείτονες. Την όγδοη ημέρα, ενώ γινόταν η περιτομή του νεογέννητου, όλοι ήθελαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, Ζαχαρία, σύμφωνα με το έθιμο. Η Ελισάβετ όμως πήρε τον λόγο και είπε με κατηγορηματικό τόνο: «Ουχί, αλλά κληθήσεται Ιωάννης!» (Λουκ. 1:59).
Οι παρευρισκόμενοι τής αντέτειναν ότι κανείς από τους συγγενείς της δεν έφερε το όνομα αυτό και απευθυνόμενοι με νοήματα στον Ζαχαρία, ο οποίος παρέμενε κουφός και μουγγός από τότε που τον επισκέφθηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ (23 Σεπτ.), ζήτησαν την γνώμη του.
Ὅσιος Γρηγόριος Μυστριώτης ὁ ἐν Στρογγυλή τῶν Λιχάδων
Όσιος Γρηγόριος Μυστριώτης ο εν Στρογγυλή των Λιχάδων
[εορτ. Την Κυριακή των Αγίων Πάντων]
από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα
''Γρηγόριε Ὅσιε τῇ σῇ ἀσκήσει,
Ταχέως εἴληφας τοῦ Χριστοῦ τὴν χάριν.''
Ο Όσιος Γρηγόριος, ήταν γόνος επίσημης οικογένειας χριστιανών της περιοχής του Μυστρά και έζησε κατά τον 11ο μ.Χ. αιώνα. Από μικρός διδάχθηκε τα ιερά γράμματα και επέδειξε ζήλο για τη μοναχική ζωή. Σε ηλικία 16 ετών, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αποσυρθεί σε μοναστήρι, χωρίς όμως να του το επιτρέψουν οι γονείς του. Αργότερα, ακολούθησε μια ομάδα μοναχών – επισκεπτών του Μυστρά, με σκοπό να προσκυνήσει μαζί τους, τους Αγίους Τόπους. Απρόβλεπτοι όμως λόγοι, τους οδήγησαν στη Ρώμη. Εκεί ο νεαρός Γρηγόριος γίνεται μοναχός, σε κάποια Ιερά Μονή της περιοχής.
Αργότερα αναχωρεί για τους Αγίους Τόπους, κι από εκεί στη Νίκαια της Μικράς Ασίας και έπειτα στη Θράκη, Μακεδονία για να εγκατασταθεί τελικά στην Εύβοια. Η παρουσία του γεμάτου από τη Θεία Χάρη Γρηγορίου στην πόλη του Ωρεού, ξεσηκώνει παλλαϊκό συναγερμό. Ο Ιερός Ναός που έμενε, κατακλυζόταν καθημερινά από πλήθη πιστών, που πήγαιναν στον Όσιο για να ακούσουν το κήρυγμά του και τις βαθυστόχαστες συμβουλές του. Πολύ γρήγορα όμως, για να αποφύγει την τιμή που του έκαναν οι άνθρωποι και για να βρει την πολυπόθητη ησυχία, φεύγει και εγκαθίσταται σε ένα πολύ μικρό νησάκι του Βορείου Ευβοϊκού, τη νήσο Στρογγυλή, το οποίο ανήκει στο συγκρότημα των Λιχαδονήσων απέναντι από το Βορειοδυτικό άκρο της Ευβοίας [Λιχάδα] και απέναντι επίσης από την Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως Καμένων Βούρλων1. Δεν άργησε όμως το νέο αυτό ησυχαστήριο του Οσίου Γρηγορίου να γίνει γνωστό και να προστρέχουν σ’ αυτόν πλήθη πλουσίων και φτωχών, Ιερείς και Αρχιερείς και Μοναχοί, για να διδαχθούν απ’ αυτόν την οδό της μετανοίας και ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Ο Όσιος Γρηγόριος, ο «εκ Μυστρά καταγόμενος», αφού διέπρεψε σε όλους τους τομείς της αρετής, πλήρης ημερών γενόμενος, μετέστη προς την ουράνια μακαριότητα, συναντώντας τον Πατέρα και Πλάστη του. Αναφέρεται ότι τα λείψανά του εξέχεαν μύρο και ευωδία σ` όλους όσους με ευλάβεια έρχονταν να προσκυνήσουν και να ζητήσουν, προσευχόμενοι, τη βοήθειά του, την οποία και ελάμβαναν. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας κάθε χρόνο την Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Ἅγιος Παΐσιος ἁγιορείτης: «Δέν χρειάζεται νά δίνουμε ἐξηγήσεις. Εἴτε σφάλλουμε εἴτε ὄχι, νά ζητοῦμε συγχώρηση»
Δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις. Είτε σφάλλουμε είτε όχι, να ζητούμε συγχώρηση. Έτσι ταπεινωνόμαστε και χαριτωνόμαστε. Αν άδικα κατηγορούμαστε, ας υπομένουμε την αδικία με χαρά να ξεπληρώσουμε καμμία αμαρτία
3 Ιουλίου. Ὑακίνθου μάρτυρος. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Τετ. γ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. η´ 2-13).
Ρωμ. 8,2 ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.
Ρωμ. 8,2 Διότι ο Νομος του Πνεύματος, η χάρις, ο φωτισμός και η δύναμις του Αγίου Πνεύματος, που μεταδίδει και καλλιεργεί και αναπτύσσει την κατά Χριστόν ζωήν, με απηλευθέρωσε από τον νόμον και την κυριαρχίαν της αμαρτίας και του θανάτου.