Προσοχὴ εἰς τάς χειροτονίας
Στὴν Ἐκκλησία συχνὰ ἐμφανίζονται μερικοὶ ἀνισόρροποι, μὲ ψυχοπάθειες, ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ κάποια ἁρμοδιότητα στὴν ἐνορία. Συνήθως δὲν φαίνονται οἱ ἀδυναμίες τους. Ἔχουν μία ὑποκριτικὴ εὐσέβεια, τὴν ὁποία ἐκδηλώνουν μὲ χειροφιλήματα, εὐχὲς καὶ ἐρωτήσεις πνευματικοῦ περιεχομένου. Μερικὲς φορὲς δὲν διστάζουν νὰ διδάξουν τοὺς καλοπροαίρετους τῆς ἐνορίας, οἱ ὁποῖοι δὲν τοὺς γνωρίζουν. Καὶ κάποια στιγμὴ θέλουν νὰ γίνουν καὶ κληρικοί. Ἀποσποῦν καὶ τὴ σύμφωνη γνώμη μερικῶν γνωστῶν ἐνοριτῶν. Ὑποβάλλουν τὸ αἴτημά τους στὸν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος χωρὶς πολλὴ ἔρευνα καὶ βάζοντας καλὸ λογισμό, ἀφοῦ τοὺς βλέπει πάντα στὸ ναό, τοὺς χειροτονεῖ. Μερικοὶ μάλιστα χαίρονται γιὰ τοὺς νέους κληρικοὺς καὶ ἐλπίζουν πολλά. Ὅμως σύντομα διαπιστώνουν ὅτι ἔπεσαν ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις τους. Βλέπουν ὅτι οἱ νέοι λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου δὲν ἰσορροποῦν πνευματικὰ καὶ ἡ συμπεριφορὰ τους εἶναι ἐνοχλητικὴ καὶ ὄχι σπάνια σκανδαλώδης. Ὅταν ἡ κατάσταση φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ἀναγκάζεται ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ συνεργάτες του νὰ σκέφτονται ποῦ νὰ τοὺς κρύψουν. Ἀλλὰ ὅπου καὶ νὰ βρεθοῦν τὴν ἴδια συμπεριφορὰ θὰ ἔχουν!
Συνήθως αὐτοὶ οἱ προβληματικοὶ κληρικοὶ ἔχουν ἀκατάσχετη πολυλογία καὶ θέλουν πάντα νὰ διδάσκουν. Τὸ κήρυγμά τους δὲν ἔχει τέλος. Ἐπὶ σαρανταπέντε λεπτὰ μποροῦν νὰ μιλοῦν καὶ νὰ ἀναφέρονται σὲ πολλὰ θέματα, μὲ τρόπο ἀσυνάρτητο καὶ προκλητικό, χωρὶς νὰ ὑποψιάζονται ὅτι καταπονοῦν τοὺς ἐνορίτες τους. Δίνουν πληθωρικὲς συμβουλὲς γιὰ πρακτικὰ ζητήματα καὶ δημιουργοῦν προβλήματα μὲ τὶς ἀδιάκριτες παρατηρήσεις ποὺ κάνουν στὶς γυναῖκες γιὰ τὴν ἐνδυμασία τους ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ πρόσφορα ποὺ πηγαίνουν στὸ ναό. Ἔχουν γιὰ ὅλα τὰ θέματα γνώμη καὶ ἀπαιτοῦν νὰ τὴν ἀποδέχονται οἱ πάντες, γιατί αὐτοὶ εἶναι οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ ἐπιβάλλεται σεβασμὸς ἐκ μέρους τους.
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἀνησυχοῦσε, ὅταν ἔβλεπε μερικοὺς ἐπισκόπους νὰ χειροτονοῦν ἀνισόρροπους ἀνθρώπους. Ἔλεγε: «Σήμερα, ξέρετε, οἱ ψυχοπάθειες εἶναι πάρα πολὺ διαδεδομένες. Πολὺς κόσμος ὑποφέρει ἀπὸ ψυχοπάθειες καὶ μάλιστα βαριές. Σὲ κάποιον, ἐκλεκτὸ κατὰ τὰ ἄλλα, ἐπίσκοπο, ἔλεγα πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια: «Νὰ κοιτᾶς οἱ ὑποψήφιοι νὰ μὴ εἶναι μόνο ἠθικοί, ἀλλὰ νὰ εἶναι καὶ ἰσορροπημένοι». Κι ἔλεγε κάποτε ποὺ συναντηθήκαμε, ἦταν καὶ ἄλλοι πολλοὶ παρόντες: «Μοῦ τὰ ‘λέγε, ἀλλὰ δὲν τὸν ἄκουσα καὶ γέμισα παλαβούς! Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μὲ δαύτους. Ἠθικοί, ἀλλὰ παλαβοί. Λοιπόν, εἶναι παλαβοί… Καὶ τί τραβάει ὁ κοσμάκης ἀπὸ δαύτους…».
Μερικοὶ ἐπίσκοποι, ὅταν ἐπικοινωνοῦν μὲ κάποιον ὑποψήφιο κληρικό, ἐκλαμβάνουν τὴν ἀφέλεια ὡς εὐσέβεια καὶ ἄλλοτε τὴ σαλότητα τὴ συγχέουν μὲ τὴν διὰ Χριστὸν σαλότητα! Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν ἐκείνους ποὺ τὸν γνωρίζουν καλύτερα, ἔχουν ἐπικοινωνήσει πολλὲς φορὲς μαζί του καὶ ἔχουν καταλήξει στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἀκατάλληλοι γιὰ τὴν ἱερωσύνη. Ἐκεῖνοι ὅμως χειροτονοῦν χωρὶς κανένα δισταγμό. Ἡ ἔγνοιά τους εἶναι νὰ καλύψουν κάποιο ἐφημεριακὸ κενὸ καὶ τίποτα ἄλλο. Καὶ χωρὶς νὰ πολυσκέφτονται λένε ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ ἀναπληρώσει τὰ ἐλλείποντα!
http://aktines.blogspot.com/2020/01/blog-post_53.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου