«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ» Α΄

Τὸ νέκταρ … τοῦ Νεκταρίου…

Γεώργιος Τζανάκης

«Καθὲ μέρα καὶ ὅλη μέρα. Κάθε μέρα καὶ ἕνα καινούργιο. Κάθε μέρα καὶ ἕνα νεώτερο ἀκούγομε, καὶ βγαίνουν. Ὕστερα, τελευταῖα, θὰ μᾶς κάνουν τρομερὸ πόλεμο καὶ θὰ γίνουμε ἔτσι (σηκῶνει τὰ χέρια πρὸς τὰ πάνω καὶ στρέφει πρὸς τὰ κάτω δείχνοντας τὸ ἀνακάτωμα, τὸ γκρέμισμα) Καὶ ἡ Ἑλλάδα… θὰ σβήσῃ τὸ ὄνομά της, καὶ θὰ βγάλουνε ἕνα δικό τους ὄνομα. Θὰ πάρουνε ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Ὁ σατανὰς ἔχει κίνησι, ἔχει δύναμι μεγάλη». (π. Εὐμένιος Λαμπάκης. 2002, μεταγραφὴ ἀπὸ βιντεοταινία).

«Κάθε μέρα καὶ ὅλη μέρα. Κάθε μέρα καὶ ἕνα καινούργιο». Αὐτὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος ἀπὸ τὰ Ρούστικα Ρεθύμνου γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε καὶ ἐπικρατεῖ -πολὺ ἐντονώτερα- καὶ σήμερα, τὴν καθημερινὴ καὶ ὁλοήμερη ἐπίθεσι ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρῖδος.

Καὶ δὲν εἶναι μόνον οἱ δεδηλωμένοι ἐχθροὶ τῆς πατρίδας καὶ τῆς πίστεως, ποὺ γαυριοῦν καὶ ἀπειλοῦν… Ἐνίοτε παρουσιάζονται ὡς τέτοιοι καὶ οἱ ταγμένοι ὑπερασπιστὲς τῆς πατρῖδος καὶ τῆς πίστεως, πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοί… Καὶ ἐδὼ ἡ θλίψις εἶναι μεγαλύτερη, γιατὶ καὶ ὁ κίνδυνος εἶναι μεγαλύτερος. Τὴν ἐπίθεσι τοῦ ἐχθροῦ τὴν βλέπεις καὶ ἀμύνεσαι, τὴν φθορὰ ποὺ ὕπουλα προκαλεῖ ἡ δράσι τοῦ σύγχρονου -συνειδητοῦ ἤ ἀσυνείδητου γενιτσαρισμοῦ δὲν τὴν καταλαβαίνεις εὔκολα.

Δὲν μπορεῖς εὔκολα νὰ τὸ πιστέψεις, νὰ τὸ παραδεχτεῖς. «Μὰ πῶς μπορεῖ ὁ κυβερνήτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ μὲ τὶς ἐνέργειες ἤ τὶς παραλείψεις του νὰ ὑπονομεύῃ τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἀσφάλειά της;» Εὔλογη ἡ ἀπορία.

Ὅμως (π.χ.): ὁ ἐποικισμὸς τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς μεθοδικῶς εἰσβάλοντας λαθρομετανάστες, ἡ μὴ ἀποστολὴ συντεταγμένων γιὰ τὴν Ἑλληνική ΑΟΖ ποὺ δίνει ἐπίφασι νομιμότητος στὴν τουρκολυβιακή συμφωνία, μὲ ὅλα τὰ πρακτικά ἐπακόλουθα -καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν εὐλογία ἤ ἀδιαφορία, ΟΗΕδων, Εὐρωενωσιτῶν, Νατοϊκῶν, ΜΚΟυέδων, καὶ κυρίως τῶν πολιτικῶν μας (κυβερνητῶν καὶ ἀντιπολιτευομένων)- εἶναι, μερικὰ μόνον, ἐνδεικτικὰ στοιχεία τῆς σκληρῆς πραγματικότητος, ποῦ ζοῦμε.

«Πῶς γίνεται οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ μὴν τὴν ὑπερασπίζονται στὸν σύγχρονο διωγμὸ ποὺ ὑφίσταται ἡ πίστις καὶ οἱ πιστοί;» Καὶ ὄχι μόνον δὲν ὑπερασπίστηκαν, ὡς ὤφειλαν, τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς χλευάζουν καὶ ὑβρίζουν ὅσους προσπάθησαν νὰ ψελίσουν λόγο… Ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα, εἶναι καὶ ἡ περίπτωσις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ. Νεκταρίου, ὅπως παρουσιάζεται στὸ δημοσίευμά του «Ἡ γῆ εἶναι τετράγωνη»

(https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/37137-argolidos-nektarios-i-gi-einai-tetragoni)

Ἄν ἔλειπε ἡ ὑπογραφὴ, ἀδύνατον νὰ ὑποψιαζόταν κάποιος ὅτι λόγος τέτοιου ὕφους ὑπάρχει περίπτωσις νὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ Ἰεράρχη. Ἡ ἐκλογίκευσις τῆς πίστεως, ἡ ἀνευθυνότης (δηλ. ἡ προσπάθεια ἀποποιήσεως κάθε εὐθύνης), ἡ ἔλλειψις οὐσιαστικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ ἡ σοφιστικὴ ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων, ἡ δημοσιογραφικῆς σκοπιμότητος παρουσίασις, οἱ παραπλανητικὲς ἀναφορὲς σὲ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα, ἡ εἰρωνικὴ ὑβριστικὴ καὶ ἀπαξιωτικὴ διάθεσις πρὸς ὅσους δὲν συμφωνοῦν μαζί του καὶ τοὺς θεωρεῖ ἐχθροὺς, δημιουργοῦν μιὰν εἰκόνα ποὺ μόνον χέρι κατ᾿ ἐπίγνωσιν Ἱεράρχου δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ συνθέσῃ.

Γι᾿ αὐτὸ ἡ στεναχώρια εἶναι μεγαλύτερη. Καὶ ὅταν ἀναγκάζεσαι νὰ προσπαθήσεις νὰ ξεδιαλύνεις κάπως ὅλα αὐτὰ, προκειμένου νὰ διαφανεῖ τί ἀπὸ αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι θέσεις τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποιὰ ἀποτελοῦν μὲν προσωπικὲς ἀπόψεις καὶ στάσεις τοῦ γράψαντος, ἀπέχουν ὅμως ἀπὸ τὸ παραδεδομένο ἐκκλησιαστικὸ πνεῦμα, μόνον εὐχαρίστησι δὲν μπορεῖς νὰ νοιώθῃς.

Μὲ τέτοιες συμπεριφορὲς ὁρισμένων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων φρονῶ ὅτι ἀδικεῖται ἡ πίστις μας, ἀδικεῖται ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀδικεῖται ἡ Ἱεραρχία μας, ἀδικοῦν καὶ τὸν ἵδιο τὸν ἑαυτό τους οἱ κληρικοὶ μας ποὺ τὶς ἐκδηλώνουν. Οὕτε περιφρονοῦμε, οὕτε ὑποβλέπουμε τοὺς Ἱεράρχες μας. «Τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ἀνεχόμεθα» (Παπαδιαμάντης). Σὲ αὐτὸν τὸν «ἀγώνα» δὲν ἀντιμαχώμαστε κανέναν, εἰδικῶς Ἰεράρχες, ἀλλὰ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀγωνιστοῦμε ἀπὸ τὴν ἰδιότητά μας ὡς χριστιανοὶ καὶ ἀπὸ χρέος πρὸς τοὺς Πατέρες μας ἀπὸ τοὺς ὁποίους παραλάβαμε τὴν Πίστι:

Στὴ ζωή μας ἀγωνιζόμαστε, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι στρεφόμαστε «ἐναντίον» κάποιων (μή γένοιτο!), ἀλλὰ ὅτι θέλουμε νὰ διαφυλάξουμε ἀβλαβῆ καὶ ἀμείωτη ἀπὸ τὶς διδαχὲς τῶν ἀνθρώπων ἐκείνη τὴν ἀλήθεια ποὺ διδαχθήκαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες. Ἀναγκαζόμαστε ἐξαιτίας αὐτοῦ νὰ ἀποκλίνουμε ἀπὸ κάθε διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας ἀπὸ ὁπουδήποτε καὶ ἄν προέρχεται.

Ἀρχιμ. (Ἁγίου) Σωφρονίου: Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. ἐκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ. 2011. σελ.290

(Χρησιμοποιῶ τακτικὰ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ, ἑνὸς συγχρόνου Θεοφόρου Ἁγίου Πατρός, ποὺ ἔζησε τὶς σημερινὲς συνθῆκες καὶ τὴν σημερινὴ κατάστασι τοῦ κόσμου καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὸ Ὅρος καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ εἶχε πνεῦμα βαθὺ φιλοσοφικὸ καὶ βίωμα γνήσιο ὀρθόδοξο καὶ μιλοῦσε καὶ ἔπραττε μετὰ ἄνωθεν δυνάμεως. Αὐτὸ ἔχω ἀντιληφθεῖ καὶ πιστεύω ὅτι δὲν κάνω λάθος)

Παρουσιάστηκε τὸ πρόβλημα τοῦ ἰοῦ μὲ τὴν ἔντασι καὶ τὴν μεθόδευσι ποὺ γνωρίσαμε. Ἡ Ἐκκλησία (ἡ ΔΙΣ συγκεκριμένα) εἶπε ΝΑΙ σὲ ὅλα. Ὅτι θέλει ἡ Πολιτεία. Ἀπόλυτη ὑπακοή. Κλείσανε τὶς ἐκκλησίες, λειτουργοῦσαν χωρὶς τὸν λαό, ἀπειλοῦσαν οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες τοὺς κληρικοὺς ὅτι θὰ τοὺς στείλουν στὸν εἰσαγγελέα ἄν τολμήσουν νὰ λειτουργήσουν, ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι συνελήφθησαν γιατὶ κοινώνησαν ἀνθρώπους ἤ λιτάνευσαν τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἀστυνόμοι φύλαγαν τοὺς ναοὺς, τηλεφωνοῦσαν σὲ ἱερεῖς νὰ τοὺς προειδοποιήσουν, ἄνθρωποι ἔψαχναν νὰ βροῦν ἐκκλησία νὰ μεταλάβουν, καὶ ὅλα αὐτὰ ΓΙΑΤΙ; Διότι ἡ Ἱεραρχία δὲν ἀντιμετώπισε τὸ θέμα αὐτὸ ὡς θέμα οὐσίας τῆς πίστεως.

Πρόβλημα ὁ ἱός. Μάλιστα. Σοβαρὸ. Μάλιστα. Μεταδίδεται πολὺ, λένε κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες. Μάλιστα. Νὰ περιορίσουμε τὴν διάδοσι. Μάλιστα. Νὰ ὀργανώσουμε λοιπὸν ὡς Ἐκκλησία τὶς δραστηριότητές μας (δράσεις , κατηχητικὰ, φιλανθρωπίες κλπ) μὲ προσοχὴ ὥστε νὰ περιοριστῇ ἡ πιθανότης μεταδόσεως τοῦ πιθανῶς παρόντος ἱοῦ. Νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς ἀνθρώπους μας καὶ νὰ συμβάλουμε στὴν προσπάθεια τῆς κυβερνήσεως. Μέχρις ἐδώ, ὅμως.

Στὸν χῶρο τοῦ ναοῦ, ἐκεὶ ὅπου τελεσιουργεῖται τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας ἐκεῖ δὲν ίσχύουν τὰ μέτρα καὶ οἱ φόβοι καὶ οἱ ἱοὶ διότι ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ πανταχοῦ παρών (καὶ οἱ δικοί Του, οἱ Ἅγιοι) ἐκεῖ θυσιάζεται καὶ προσφέρεται ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου ὁ ἱώμενος πάσαν νόσον καὶ πάσαν μαλακίαν… Ἄρα καὶ τὴν παροῦσαν νόσον καὶ τὴν παροῦσαν μαλακίαν μπορεῖ, ἄν θέλει, ἄν τὸ θεωρεῖ ὁφέλιμο, νὰ τὴν θεραπεύσῃ, ἀρκεῖ οἱ νοσοῦντες καὶ μεμαλακισμένοι νὰ τὸ θέλουν καὶ αὐτοί. Δική Του δουλειά, Αὐτὸς γνωρίζει.

Ὅμως ἐκεῖ μέσα, στὸν ΝΑΟ, δὲν μπορεῖ νὰ μπαίνει ὁ καθεὶς, νὰ κάνει ὅτι θέλει, νὰ διατάζει καὶ νὰ ἀπαγορεύῃ, ἄς εἶναι κυβερνήτης, ἄς εἶναι ἐπιστήμων, ἄς εἶναι δεσπότης. Γιὰ νὰ μπεῖ ἐκεῖ πρέπει νὰ ἀφήσει ἀπ᾿ ἔξω τὰ ἀξιώματά του καὶ τὶς ἐπιστῆμες του καὶ τὸν φαρισαϊσμό του (Φαρισαΐζων, Ἱεροῦ μακρὰν γίνου, Χριστὸς γὰρ ἔνδον, ᾧ ταπεινὸς δεκτέον. Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου). Ἐκεῖ ἀκούγεται ἡ φωνή: «Τὰς θύρας, τὰς θύρας» καὶ κλείνουν οἱ θῦρες γιὰ τοὺς «ἀμυήτους» (καὶ τοὺς ὑπερηφάνους καὶ ἐπηρμένους). Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχουν ἀξιώματα καὶ ἀξιωματούχοι, ἐκεὶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πιστοὶ καὶ κτιστοί ἐνώπιον τοῦ Κτίστου. Ἐκεῖ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ οὔτε ἡ μόλυνσις, οὔτε τὸ μικρόβιο, οὔτε ὁ φόβος, οὔτε ὁ πανικός. Ὅτι ὑπάρχει ἐκεὶ, τὸ Ἱερὸν, ἡ Ἁγία Τράπεζα, ὅλος ὁ διάκοσμος τοῦ ναοῦ, οἱ ἱερὲς εἰκόνες, ὅλα εἶναι ἅγια καὶ ἱερά καὶ ἀμόλυντα, γιὰ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ φυσικά. Τὰ ἔχει κάνει ἡ πίστις, καὶ τὰ λειτουργεῖ ἡ πίστις ἤ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς ὅσα ἔχουν θεσμοθετηθεῖ καὶ μυσταγωγοῦνται ἐκεῖ ἔγιναν ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦσαν ἐπέκεινα τῆς πίστεως –εἶχε ἀπέλθη εἶχε ξεπεραστεῖ ἡ πίστις ἀπὸ αὐτοὺς- διότι εἶχαν περάσει στὴν θεοπτία, ἦταν αὐτόπτες, εἶχαν πειστεῖ γιὰ τὰ τεράστια ποὺ τελεσιουργοῦνται ἐντὸς τοῦ Ναοῦ:

«πίστις μὲν γὰρ ἀπέρχεται, ὅταν αὐτοψίᾳ πεισθῶμεν ἰδόντες θεόν». ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ. PG09 644Β

(Αὐτὸ βέβαια συμβαίνει μετὰ θάνατον, τότε «βλέπομε» τὸν Θεό, ὅμως στοὺς θεόπτες Ἀποστόλους καὶ Πατέρες συνέβη, καὶ συμβαίνει, ἐν ζωῇ).

Ἔκεῖ, ἐντὸς τοῦ ΝΑΟΥ, εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Πνεύματος, ἐκεῖ ὅσοι ἀξίως διακονοῦν ἀπὸ σάρκες ἔχουν γίνει πνεῦμα καὶ δὲν φοβοῦνται ἱοὺς καὶ μικρόβια, οὔτε χάσκουν μπροστὰ σὲ λοιμοξιολόγους καὶ κυβερνητικοὺς κεκράκτες τοῦ φόβου, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ ὅσους μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ συναισθήσεως τῆς ἁμαρτωλότητός τους ἀκολουθοῦν ἀκλινῶς τὴν πίστι τοῦ Εὐαγγελίου:

«ἐν οἷς οὖν γίνεται βεβαία καὶ ἀμετάθετος ἡ εἰς τὸ εὐαγγέλιον πίστις, οὗτοι διὰ τῆς πίστεως μεταβαίνουσιν ἀπὸ τοῦ εἶναι σάρκες εἰς τὸ γίνεσθαι πνεῦμα, καθὼς λέγει ὁ Κύριος ὅτι «Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, τὸ δὲ γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος πνεῦμά ἐστιν» ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ (Ad Simplicium de fide στὸ TLG Volume 3,1, page 67 )

(Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συχωρέσει ποὺ λέω τέτοια πράγματα, ἀλλὰ γνώρισα καὶ ἔζησα ἀνθρώπους ποὺ τὰ ζοῦσαν, κατὰ τὴν δωρεὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία Χάρις βεβαίως ἐσκήνωσε καὶ φανερώθηκε σ᾿ αὐτοὺς λόγῳ τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἀγώνα τους σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν παρουσία Της ἀκόμη καὶ κακομοίρηδες ποὺ ἦταν πιὸ κάτω καὶ ἀπὸ σάρκες, τούβλα θὰ ἔλεγα. Τίποτα μεγαλύτερο καὶ καλύτερο στὸν ἀνωφελὴ βίο μου δὲν συνάντησα καὶ τουλάχιστον λόγῳ χρέους πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως ποὺ εἶδα σ᾿ αὐτοὺς, μουρλάθηκα -ὅπως λέγει καὶ ὁ Σεβασμιώτατος- καὶ γράφω αὐτὰ, διότι βλέπω στὶς μέρες μας νὰ κηρύσσεται ἀλλοιώτικη πίστις καὶ δὲν ἔχω τίποτα προσωπικὰ μὲ τὰ πρόσωπα, κυρίως ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα ἐνίοτε σχολιάζω μέσα στὸ παραπάνω πλαίσιο).

Ὅποιος ζεῖ καὶ κινεῖται σ᾿ αὐτὸν τὸν χῶρο τοῦ Πνεύματος καὶ μάλιστα λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου, ὄφειλε νὰ ἐξηγήσῃ στοὺς ἀμυήτους καὶ τρομοκρατημενους ἤ πονηροὺς καὶ δασκαλεμένους πολιτικοὺς ὅτι ΕΔΩ ΜΕΣΑ δὲν ὑπάρχει κίνδυνος καὶ ἀπὸ δῶ καὶ μέσα, ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ Ναοῦ, δὲν ἰσχύουν οἱ καραντίνες καὶ τὰ «μέτρα». Ὅτι συμβαίνει ΕΔΩ δὲν μετριέται μὲ τὴν μεζούρα τῆς λογικῆς καὶ δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ τὶς μεθοδεῖες τῆς πολιτικῆς. Ὅπως φαίνεται, ἀπὸ ὅσα λέγει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀργολίδος, καμμία τέτοια αἴσθησις δὲν ὑπάρχει στὸν ἴδιο:

«Το βασικό επιχείρημα των κατά φαντασίαν «ομολογητών» είναι ότι όταν μπαίνεις στην Εκκλησία, δεν αρρωσταίνεις. Σαν να λέμε ότι ο ναός είναι αποστειρωμένος, αντιμικροβιακός κλωβός, που δεν αφήνει τα μικρόβια να μπουν μέσα…»

Βέβαια, ἔχει δίκαιο ὅτι ὁ ναὸς δὲν εἶναι ἀντιμικροβιακός κλωβός. Ὅπως δὲν εἶναι καὶ χῶρος ποὺ δὲν ἔχει ἐξουσία ὁ διάβολος. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τὴν καθαρότητα βίου ποιμένων πρωτίστως καὶ ποιμενομένων κατὰ περίπτωσιν. Ἄπειρα τὰ παραδείγματα καὶ σαφὴς ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων… Ὄμως καὶ τὸ νὰ κλείσουν τοὺς ναοὺς καὶ νὰ λειτουργοῦν μέσα οἱ παπάδες καὶ ἔξω νὰ τριγυρίζει ὁ λαός; Νομίζω ὅτι πιὸ κάτω δὲν πάει.

Αὐτὴ τὴν ἐξήγησι Πίστεως, πολὺ περισσότερο, ὄφειλε νὰ τὴν κάνει ὁλόκληρη Σύνοδος Ἐπισκόπων. Καὶ τί ἔκαμε; ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Ὑπακοὴ στὸ θέλημα τῆς Πολιτείας. Συνειδητοποίησαν ἄραγε ὅτι ἔτσι παρουσιάζονται δοῦλοι τῆς Πολιτείας; Καὶ ὅμως. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ ἐρώτημα «Ἄν ὅποιος κάνει τὸ θέλημα κάποιου γίνεται κοινωνός του» ἀπαντᾶ: «Γνωρίζουμε ὅτι ὄχι ἀπλῶς κοινωνὸ, ἀλλὰ κάνει κύριο καὶ πατέρα του αὐτὸν τοῦ ὁποῖου τὸ ἔργον ποιεῖ». Καὶ προσθέτει καὶ τὸ ἀποστολικό «Γνωρίζετε ὅτι σὲ ὅποιον προσφέρετε τοὺς ἑαυτούς σας δούλους καὶ ὑπακούετε, γίνεστε δούλοι σ᾿ αὐτὸν ποὺ ὑπακούετε»:

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΣΠΓʹ. Εἰ ὁ ποιῶν τὸ θέλημά τινος κοινωνός ἐστιν ἐκείνου.

ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ: Εἰ πιστεύομεν τῷ Κυρίῳ λέγοντι· Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας· καὶ πάλιν· Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν· οἴδαμεν, ὅτι οὐχὶ κοινωνὸς ἁπλῶς, ἀλλὰ κύριον ἑαυτοῦ καὶ πατέρα ἐπιγράφεται ἐκεῖνον, οὗ τὸ ἔργον ποιεῖ, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν. Μαρτυρεῖ δὲ τοῦτο σαφῶς καὶ ὁ Ἀπόστολος, λέγων· Οὐκ οἴδατε, ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοὴν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην; ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. PG 31.1281

Καὶ ὅμως τὸ εἶχε ἀντιληφθεῖ καλὰ ὁ «φιλόσοφος» ποὺ τοὺς ραμφίζει χαιρέκακα: «Χθες, η Εκκλησία κατάλαβε ότι είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Κατάλαβε ότι είναι κομμάτι του κράτους» (https://www.romfea.gr/diafora/35951-stelios-ramfos-xthes iekklisia-katalabe-oti-einai-npdd) Οἱ ἐπίσκοποι κατάλαβαν ὅτι μὲ τὶς πράξεις τους ἀπέδειξαν ὅτι λειτούργησαν σὰν «κομμάτι τοῦ κράτους», σὰν «δοῦλοι τῆς Πολιτείας;» Σαφῶς καὶ ὄχι καὶ ἀντιθέτως ἐπιμένουν καὶ ὑβρίζουν καὶ συκοφαντοῦν -ἐννοεῖται ὅσοι τὸ κάνουν αὐτόὅποιον τολμᾶ νὰ ψελίσῃ κάτι τέτοιο, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ καὶ τὰ πράγματα καὶ τὰ λόγια ἀποδεικνύουν καὶ τοὺς τὸ λένε κατάμουτρα καὶ οἱ ἀνθρωπιστὲς «φιλόσοφοι».

Ἄς δοῦμε τὸν λόγο τοῦ Σεβασμιωτάτου:

«Πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες από τότε που άρχισαν να ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα στην χώρα μας από τα οποία δεν εξαιρέθηκε η εκκλησία μας. Αν για όλους τους χριστιανούς ήταν μια περίοδος οδύνης για την στέρηση των ιερών ακολουθιών και ιδιαίτερα της θείας Λειτουργίας, για τους κληρικούς ήταν πολύ πιο οδυνηρή η περίοδος αυτή. Αναγκαστήκαμε να λειτουργούμε χωρίς το λαό, με άδειες εκκλησίες, με ό,τι αυτό σημαίνει». (Ὅ.π.)

Ἄς προσέξουμε τὸν λόγο του: «άρχισαν να ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα». Λὲς καὶ μιλοῦμε γιὰ φυσικὸ φαινόμενο: Ἄρχισε ἡ βροχὴ, ἤ ἡ κακοκαιρία, ἤ ὁ καύσων (ἐδὼ, εὐτυχῶς, δὲν ἔχουμε κυκλῶνες καὶ τυφῶνες) … Δὲν «ἄρχισαν νὰ ἱσχύουν» μόνα τους. Ἐπεβλήθησαν ἀπὸ τὴν Πολιτεία. Τὰ ἐπέβαλε μὲ ἕναν τυφῶνα τρόμου ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως καὶ ἀπαίτησε τὴν ἐφαρμογή τους ἐπὶ ποινῇ προστίμων καὶ φυλακίσεων. Πολὺ ὡραία. Ἡ Πολιτεία ἔκανε τὴν δουλειά της. Ἔτσι φρονοῦσε, ἔτσι ἔκρινε, αὐτὰ ἀποφάσισε.

«Δὲν έξαιρέθηκε ἡ Ἐκκλησία μας». Ὄχι, ἀπλὰ, δὲν ἐξαιρέθηκε. Ἔγινε ὁ χῶρος ποὺ ἐφαρμόστηκαν τὰ μέτρα μὲ τρόπο ἀπόλυτο καὶ ὁλοκληρωτικὸ, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ ἀπειληθῇ ὅχι μόνον ἡ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας (σταμάτησαν τὰ πάντα) ἀλλὰ τὰ ἴδια τὰ θεμέλιά της: ἡ Πίστις. Καὶ γιατὶ νὰ ἐξαιρεθῆ; Ποιὸς νὰ τὴν ἐξαιρέσῃ. Ἡ Πολιτεία; Γιατὶ; Ἀπὸ ἀγάπη ἤ σεβασμό; Δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ Ἱεράρχες μας τὸ ρόλο τοῦ Κράτους καὶ τῶν Πολιτικῶν; Πρέπει νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ αὐτά; Τὰ «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων» καὶ τὸ «Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν» ἤ «Οἱ ἐσθίοντες τὸν λαὸν μου ἐν βρώσει ἄρτου» δὲν φτάνουν; Ἡ μέχρι σήμερα πορεία τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ τί διδάσκει; Τί λένε οἱ Πατέρες μας; Ἤ μήπως οἱ ἐπιχορηγήσεις καὶ τὰ ὀψώνια τῆς ἐξουσίας ποὺ ἀπολαμβάνουν τοὺς κάνουν νὰ μὴν βλέπουν καὶ νὰ μὴν κατανοοῦν; Ὅπως καὶ νὰ ἔχει χρέος δικό σας ἦταν νὰ ὑπερασπισθῆτε τὴν Ἐκκλησία ἐναντι τῶν διαθέσεων τῆς πολιτείας. Δὲν εἶναι ἔτσι;

«Ἀναγκαστήκαμε νὰ λειτουργοῦμε χωρὶς τὸν λαό». Ἀναγκαστήκατε; Ποιὸς σᾶς ἀνάγκασε; Ἡ Πολιτεία πάλι; Πῶς σᾶς ἀνάγκασε; Μὲ βασανισμοὺς; Μὲ ἀπειλὲς; Τί συνέβη; Δὲν φαίνεται κάτι τέτοιο ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια σας.

Ἐν προκειμένῳ: Μὲ ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σοβαρότητα, ἐπιστημονικότητα…

«Μίλησα με συνεπισκόπους και ιερείς που διακρίνονται για την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα. Μίλησα με σοβαρούς επιστήμονες, που διακρίνονται για τη βαθειά τους πίστη και αγάπη στο Θεό και στην εκκλησία».

…. ὑπευθυνότητα (ὄχι ἀνευθυνότητα), βαθεία ἐξέτασι τοῦ ζητήματος (ὄχι ἐπιπολαιότητα), ὥστε νὰ μὴν γίνετε ἀκούσιοι φονιάδες (τῶν σωμάτων, γιὰ τὶς ψυχὲς παρακάτω)…

«Κατανόησα ότι όταν συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα και επιπόλαια, μπορεί να γίνουμε υπαίτιοι διασποράς του ιού και τελικά ακούσια φονείς».

…. μὲ κατανόηση, ὡς νουνεχεῖς ἄνθρωποι….

«Οι νουνεχείς άνθρωποι δέχτηκαν τα μέτρα με κατανόηση»

… ἐπειδὴ, προέχει ἡ ὑγεία…

«Όμως τη στιγμή αυτή προέχει η υγεία». (Ὅλα τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ κείμενου τοῦ Σεβασμιωτάτου)

Ἄρα σύμφωνα μὲ τὰ ἴδια τὰ λόγια σας ἐκουσίως, πεισθέντες, ΚΑΝΑΤΕ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ καὶ δὲν ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΤΕ. (Ἐκῶν ἤμαρτον).

Ὁπότε γίνεται σαφὲς ὅτι ὅπως τὸ δένδρο ἀπὸ τοὺς καρποὺς, ἔτσι καὶ ἐσεῖς ἀπὸ τὰ ἔργα σας καὶ ὅχι ἀπὸ τὰ λόγια, ἀποδείξατε ποιὰ εἶναι ἡ πίστις σας. Δείξατε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι δὲν εἴχατε δύναμη πίστεως καὶ συντελέσατε ὥστε νὰ ἀποδυναμωθεῖ καὶ ἡ δική τους πίστις:

«Φανερὸν τὸ δένδρον ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὕτως οἱ ἀπαγγελλόμενοι Χριστιανοὶ εἶναι, δι᾿ ὧν πράττουσιν ὀφθήσονται. Οὐ γὰρ νῦν ἐπαγγελίας τὸ ἔργον, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει πίστεως ἐάν τις εὑρεθῇ εἰς τέλος». ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ PG5 656ΒC

Ἔτσι δὲν χρειάστηκε κἄν νὰ ἀντιτάξατε λόγο πίστεως ἀπέναντι στὴν Πολιτεία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποδεχθήκατε καὶ οἱ ἴδιοι ἀπολύτως τὴν δική της λογική, λογικὴ φόβου καὶ ὑστερίας καὶ φιλοσαρκίας, ἀλλά καὶ διαβολικὴ λογική (»Ο διάβολος τους έβαλε να κλείσουν τους Ναούς» Κοζάνης Παῦλος, συνεπίσκοπός σας) βγήκατε σὲ ἕναν πόλεμο μὲ τὰ ὅπλα τοῦ κόσμου, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ (ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις) καὶ ἀφήσατε ἀνενεργά καὶ ἀνεκμετάλευτα τὰ ὅπλα τῆς πίστεως. Θυμήθηκα τὴν περίπτωσι ἑνὸς ἱερέως ὁ ὁποῖος ἐνῷ τὸν τυραννοῦσαν μάγισσες δὲν χρησιμοποίησε τὸ ὅπλο τοῦ Σταυροῦ:

Τὸ 1958, παραμονὴ Χριστουγέννων, πήγαμε μαζὶ μὲ τὸ Γεωργατζὴ στὸ Μοναστήρι. … Μετὰ τὸ φαγητὸ καὶ λίγο προτοῦ κοιμηθοῦμε, λέει ὁ Γέροντας: «Τὸν εὐλογημένο ἔχει τὸ μεγαλύτερο ὅπλο μαζί του καὶ τὸν τυραννάνε πολύ». Μᾶς τὸ εἶπε 4-5 φορές. Ἐμεῖς δὲν καταλαβαίναμε ποιὸν ἐννοοῦσε. Ἐννοοῦσε τὸν παπὰ τοῦ χωριοῦ, ποὺ , ὅταν γύριζε βράδυ ἀπὸ τὸ βουνὸ, τὸν ταλαιπώρησαν οἱ μάγισσες ὅλη τὴ νύχτα. Τὶς πρωϊνὲς ὧρες ὁ Γέροντας μᾶς εἶπε: «Βγῆτε ἔξω καὶ θὰ δεῖτε ἕναν παπὰ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸ βουνό». Πράγματι ἔτσι ἦταν. Προτοῦ μᾶς μιλήσει τὸν καλημερίσαμε καὶ τότε ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «Βρὲ παιδιὰ, ὁ Γέροντας σᾶς ἔστειλε;» Σὲ λίγο συναντήθηκε ὁ παπᾶς μὲ τὸν Γέροντα καὶ τότε ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Ἀπόψε σὲ τυράννησαν πολύ. Αὐτὸ τὸ ὅπλο ποὺ ἔχεις, γιατὶ τὸ ἔχεις;» (ἐννοοῦσε τὸ σταυρό). «Ἄστα, Γέροντα, τὸ ξέχασα τελείως». Γ.Κ. Χατζόπουλου: ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ . Δράμα. ἄ.χ. σελ 46-47

Ἑνῷ ἔχουν ὑποστηριχθεῖ λοιπὸν ἀπὸ τὴν διοικοῦσα ἐκκλησία ὅλα τὰ παραπάνω καὶ ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ἀργολῖδος, λέγει:

«Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα μπορούσαν τα μέτρα αυτά να είναι ηπιότερα, όπως έγιναν στη δεύτερη φάση.Να υπάρχουν αυστηροί κανόνες όπως στα super markets κ.λ.π. Και αυτό το λέω με επιφύλαξη, γιατί δε ξέρω πόσο μπορούσε να λειτουργήσει. Ό,τι έγινε, έγινε.»

Μάλιστα! Θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἠπιότερα. Δηλάδή; Τἰ ἐννοεῖται Σεβασμιώτατε ἡπιότερα; Ἐδὼ καταργεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Χωρίζονται οἱ Ποιμένες ἀπὸ τοὺς πιστοὺς. Κάποιος ποὺ θέλει νὰ πάει νὰ κοινωνήσει ἤ νὰ ἐξομολογηθεῖ δὲν μπορεῖ. Τοῦ κλείσατε τὴν πόρτα. Ἄν πεθάνει τί γίνεται; Μιλᾶτε καὶ σκέφτεστε μὲ ὅρους γήϊνους, ἀνθρωποκεντρικοὺς, αὐτὸ καταλαβαίνω ἐγώ. «Δὲν ξέρω ἄν θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσῃ» Μὰ ἡ ἐφαρμογὴ «μέτρων» στὸν Ναό εἶναι δική σας εὐθύνη καὶ τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας. Πῶς λειτούργησε τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἀποκλεισμὸς τῶν πιστῶν; Δὲν συνεργήσατε ἀπλῶς, οἱ ποιμένες, πρωτοστατήσατε. Μὲ λόγια καὶ ἔργα. Σὲ αὐτὴ τὴν κατεύθυνσι εἴσασταν σίγουροι ὅτι «θὰ λειτουργοῦσε ἡ προσπάθεια»; Στὴν ἄλλη γιατὶ δὲν εἴχατε σιγουριά; Γιατὶ αὐτὸ θέλατε νὰ γίνῃ. Αὐτὸ πιστέψατε, αὐτὸ δεχθήκατε, αὐτὸ ἐπιβάλλατε στὴν Ἐκκλησία.

Ἐκεῖνο ποὺ πικραίνει περισσότερο, ὅσον ἀφορᾶ τὸ κεφάλαιο αὐτὸ, εἶναι ἡ καταληκτήριος φράσις: «Ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε». Τόσο ἀπλὰ ἀλλὰ καὶ τόσο ἀπερίσκεπτα, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ, καὶ τόσο ἐπικίνδυνα. Μὲ τρεῖς λέξεις προσπερνᾶτε ὅλα τὰ παραπάνω ἐνοχλητικὰ καὶ ἐλεγκτικά.

Ἔλεγε κάποιος ὅτι ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι σὰν τὴν ξυνίλα στὸ στομάχι καὶ ὅλοι τὴν ἀποφεύγουν, εἰδικῶς ὅπου ὑπάρχει πνεῦμα δεσποτικὸ, ἐξουσιαστικό, διάθεσις ἐπιβολῆς, ὅταν βλέπει κάποιος τὶς πράξεις καὶ τὶς σκέψεις του ἀπολύτως σωστὲς καὶ – προκαταβολικῶς- ὁτιδήποτε ἄλλο λάθος. Δὲν μπαίνετε κἄν στὸν κόπο νὰ στοχαστῆτε τὶ ἔχετε διαπράξει. Νὰ δεῖτε μήπως κάτι δὲν κάνατε καλά. Μήπως κάτι πρέπει νὰ διορθώσετε. Ἔτσι ἀπλά: «Ὅ,τι ἔγινε , ἔγινε»; Ἄν ὅμως ἡ πληγὴ δὲν καθαριστεῖ καλά καὶ δὲν μποῦν τὰ ἀναγκαία φάρμακα, ἀλλὰ καλυφτεῖ πρόχειρα-πρόχειρα νὰ μὴν φαίνεται, ἡ μόλυνσις θὰ ἐπεκταθῇ καὶ μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἀκρωτηριασμοὺς ἤ καὶ θάνατο. Αὐτὸ δείχνει ἡ μέχρι τώρα πείρα. Ἐσεῖς δὲν τὸ βλέπετε; Ἤ βλέπετε μόνον φανατικοὺς καὶ παλαβοὺς ποὺ διαταράσσουν τοὺς μακαρίους κύκλους σας ἀντιτασσόμενοι καὶ διαμαρτυρόμενοι στὶς ἐνέργειές σας καὶ στοὺς ὑψιπετεῖς λογισμούς σας, σὰν αὐτοὺς ποὺ βλέπουμε στὸ δημοσίευμά σας;

Ἄνθρωποι εἴμαστε ὅλοι Σεβασμιώτατε. Μπροστὰ στὸν Θεὸ ὅλοι πρόβατα εἴμαστε. Δὲν ξέρουμε πότε θὰ μᾶς ζητήσει ὁ Κύριος νὰ ἐξέλθουμε ἀπὸ τὴν σκηνὴ τοῦ θεάτρου τοῦ κόσμου τούτου, πότε λήγει ὁ ρόλος μας. Δὲν ξέρουμε τί μᾶς ἐπιφυλάσσει τὸ αἰνιγματικὸ βλέμμα Του. Ἄς ξανασκεφτοῦμε τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις μας. Ἐμεῖς ὡς λαϊκοὶ καὶ μουρλοὶ καὶ φανατικοὶ καὶ τζάμπα μάγκες ὅπως λέτε, λέμε τὴ γνώμη μας, ποὺ μπορεῖ νἄναι καὶ λάθος, (ἀντὶ νὰ βρίζετε (ὄχι ὅτι προσωπικὰ μὲ ἐνοχλεῖ τόσο, ἀλλὰ δὲν εἶναι παραγωγικὸ καὶ οὐσιαστικὸ, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἐπίθετα) ὁμιλήσατε περὶ τοῦ λάθους). Ἀλλὰ καὶ ἐσεῖς ὡς ποιμένες ὑπεύθυνοι ποὺ φορᾶτε ἐπιτραχήλιον καὶ ἔχετε τὴν εὐθύνη ψυχῶν καὶ πράττετε αὐτὰ ποὺ πράττετε.

Ἄν εἴσασταν κοντὰ θὰ ἔβαζα μετάνοια στὴν Ἀρχιερωσύνη σας, τὸ κάνω καὶ ἐξ ἀποστάσεως, καὶ θὰ συνεχίσω τὴν προσεκτικὴ ἐξέτασι τῶν λόγων σας. Δὲν μπορῶ νὰ ἀκούσω φωνὲς ποὺ λένε: «Μά, μὲ αὐτὸν ἀσχολεῖσαι…». Ἰεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀξία, καὶ συνάνθρωπος καὶ σύνδουλος ὅσον ἀφορᾶ τὴν φύσιν. «Καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα» καὶ κανεὶς δὲν εἶναι ἐχθρὸς καὶ ἀπόβλητος. Ἄν θέλετε σκεφτεῖ τε το καὶ σεῖς καὶ ὁ Θεὸς ἄς μᾶς φωτίσει ὅλους, στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε. Πάντως ὅποιες διαφωνίες καὶ νὰ ὑπάρχουν ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν ἱερωσύνη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ κάθε πρόσωπο δὲν ἐπηρεάζονται, οὔτε ὅμως καὶ ὁ ἀγῶνας -ἔστω καὶ μὲ τὰ λόγια- γιὰ τὴν πίστι σταματᾶ, ὅταν κινδυνεύει, ὅπως τώρα.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων 29.5.2020

https://tasthyras.wordpress.com/2020/05/29/αιδωσ-αργειοι-α΄/