 |
| Ρωσία με τα πόδια για να λάβω Θεία Κοινωνία» |
Αναμνήσεις για τον Όσιο Γαβριήλ (Urgebadze), τον δια Χριστόν Σαλό
Кωνσταντίνος Τσερτσβάντζε
Η αγάπη προς τον Όσιο Γαβριήλ, τα θαύματα που έγιναν όχι μόνο κοντά στα ιερά λείψανά του, αλλά και μπροστά σε πολλές εικόνες του Γέροντος ... δεν θα έχουμε άδικο εάν πούμε ότι κάθε μέρα αυτή η αγάπη, σαν χιονόμπαλα, αυξάνεται και κερδίζει δύναμη. Η δύναμη της προσευχής και της αγάπης! Ένα θαύμα, ένα πραγματικό θαύμα που συμβαίνει σήμερα μπροστά στα μάτια μας – πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι στις διχασμένες μέρες μας ο Γέροντας Γαβριήλ έχει γίνει ένα ισχυρό ενωτικό νήμα για τους Ορθόδοξους λαούς μας;
Προτείνουμε στους αναγνώστες μας να γνωρίσουν και να πάρουν μια ιδέα από αναμνήσεις και μαρτυρίες για τον Γέροντα Γαβριήλ, οι οποίες δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό και έτσι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν στον καθένα μας την ουσία για τις πράξεις του, που πηγάζουν από την καρδιά του γεμάτη πάντα με αγάπη.
Ο Γέροντας Γαβριήλ και ο Οτάρ Νικολαïσβίλι
Ο Γέροντας Γαβριήλ και ο Οτάρ Νικολαïσβίλι
Αναθυμάται το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Γαβριήλ ο Οτάρ Νικολαïσβίλι:
– Μπλεγμένος σε πάθη του κόσμου τούτου, έψαχνα την αγαπημένη μου, η οποία κρυβόταν στο γυναικείο μοναστήρι του Samtavro. Ήμουν τόσο εξοργισμένος (ας με συγχωρήσει ο Θεός!) που ήμουν έτοιμος για οποιαδήποτε βιαστική πράξη, ακόμη και για έγκλημα. Πώς λοιπόν θα μπορούσα να ακούσω κάποιες νουθεσίες; Και σε αυτή την κατάσταση που ήμουν, συνάντησα τον π. Γαβριήλ. Μου φάνηκε ότι αυτός ήταν ένας αμαρτωλός μοναχός, πεινασμένος, προσβεβλημένος και εγκαταλειμμένος από όλους. Και έτσι έγινε. Εκείνη την ημέρα ο Πατριάρχης Εφραίμ και ο μοναχός Γαβριήλ λειτούργησαν μαζί. Βλέποντας τον Γέροντα Γαβριήλ, όλοι οι ενορίτες έκλαψαν από χαρά. Όλο το ποίμνιο ήταν χαρούμενο., που σε έφερε κατευθείαν σε μένα: Θα σε βοηθήσω να λύσεις τα προβλήματά σου, μην στεναχωριέσαι. Εγώ, ο μοναχός Γαβριήλ, είμαι «ειδικός» στην οργάνωση τέτοιων πραγμάτων. Να εμπιστευτείς αυτό το θέμα σε μένα και θα σου επιστρέψω την αγαπημένη σου. Υπάρχουν ήδη αρκετές ευχέτες στο μοναστήρι. Σε λίγο καιρό όλα θα πάνε καλά, αλλά τώρα πάμε στο κελί μου να φάμε ένα μικρό γεύμα, αν δεν σε πειράζει να μοιραστείς το ψωμί σου με έναν τόσο αμαρτωλό σαν εμένα!».
Ευχαριστώντας τον Κύριο μέσα μου, σκέφτηκα: «Φαίνεται ότι ο Θεός με αγαπά πραγματικά, αφού με έφερε κοντά σε έναν τόσο αμαρτωλό και λίγο τρελό μοναχό που, χωρίς περιττή αναστάτωση, σύντομα θα λύσει ήρεμα και ωραία όλα τα προβλήματά μου». Τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι σε «λίγο καιρό», όπως υποσχέθηκε ο Γέροντας, θα βρεθώ κάτω από την επιρροή αυτού του «τρελού μοναχού» τόσο πολύ που θα αποφασίσω να χωρίσω ειρηνικά όχι μόνο την αγαπημένη μου γυναίκα, αλλά και παμπόλλες αμαρτίες μου!
Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα ότι ο Γέροντας Γαβριήλ ήταν ένας εξαιρετικά καλός πνευματικός. Έπρεπε να ζήσει κανείς δίπλα του για αρκετούς μήνες για να καταλάβει κατά πόσο οι εξωτερική του συμπεριφορά και οι πράξεις του διέφεραν από τον εσωτερικό πνευματικό του κόσμο: απείχαν τόσο πολύ, όσο ο ουρανός απέχει από τη γη. Σιγά σιγά, βλέποντας τον Γέροντα από κοντά, άρχισα να αλλάζω τη γνώμη μου για αυτόν – έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου οι απόψεις μου για τον Γέροντα άλλαξαν ριζικά. Στην αρχή τον λυπήθηκα ως έναν φτωχό μοναχό που τα είχε χαμένα, μετά άρχισα να χαίρομαι, και βρήκα τη συμπάθεια και την κατανόηση του ίδιου. Μετά από λίγο καιρό, με εξέπληξε το γεγονός ότι αυτός ο αμαρτωλός Γέροντας ήξερε την Παλαιά και την Νέα Διαθήκη σχεδόν απ’έξω. Έχοντας αυτοπεποίθηση ότι ένα άτομο μπορεί να χάσει το μυαλό του και από υπερβολικές γνώσεις, άρχισα να συμπεροφέρομαι στον Γέροντα με ακόμη μεγαλύτερη συμπόνια. Σύντομα με εξέπληξε και πάλι, έδινε απαντήσεις στις ερωτήσεις που με ανησυχούσαν και με ενδιέφεραν, αν και δεν τις εξέφραζα ποτέ φωναχτά. Μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου! Αυτό με μπέρδεψε πάρα πολύ και σε κάποιο βαθμό με τρόμαξε: με τι δύναμη είχα να κάνω; Και μόνο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς αυτή η δύναμη στην οποία υποκλίνονται όλοι. Η δύναμη που μπορεί να ηρεμήσει όχι μόνο έναν αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά ακόμη και το πιο άγριο λιοντάρι: ήταν η δύναμη της προσευχής και της αγάπης.
Ο Κύριος έδωσε στον Γέροντα Γαβριήλ μεγάλη σοφία και δύναμη, ενώ έκρυβε αριστοτεχνικά τα χαρίσματά του και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκανε. Ο Γέροντας έκρυβε τόσο καλά τα εξαιρετικά χαρίσματά του υπό το πρόσχημα της τρέλας που δεν είχε νόημα να αποδείξω στους πλησίους μου τη σοφία, την διορατικότητα και την προορατικότητά του: κανένας δεν θα με πίστευε ούτως ή άλλως! Όσον αφορά εμένα, έχω πειστεί επανειλημμένα ότι βρίσκομαι κοντά σε έναν μεγάλο Ιερέα, ο οποίος εχώρεσε μέσα μια θάλασσα αγάπης, σοφίας και ταπεινότητας. Ήμουν έτοιμος να υπακούσω σε οποιαδήποτε από τις ευλογίες του χωρίς παράπονο. Το σημαντικότερο για μένα ήταν να είμαι κοντά του. Μια φορά όταν πήγαμε στην αγορά, μου είπε να γονατίσω και να ακουμπήσω το κεφάλι μου σε ένα δοχείο απορριμμάτων γεμάτο από ένα μάτσο φλούδες καρπουζιού και να μην σηκωθώ χωρίς την ευλογία του. Είδα τα πόδια των περαστικών που είχαν σταματήσει γύρω μου – ήταν οι άνθρωποι που ενδιαφέρθηκαν πιθανώς να μάθουν τι τρελός γονάτισε μπροστά από τα σκουπίδια.
Μια φορά στην Τιφλίδα ο Γέροντας Γαβριήλ βγήκε στο δρόμο. Έκατσε σε μια καρέκλα στη μέση του δρόμου και άρχισε να κηρύττει τα λόγια αγάπης προς τον λαό και να μιλάει σε περαστικούς. Συνήθως, ο δρόμος αυτός είχε πολλή κίνηση και τα αυτοκίνητα έτρεχαν ασταμάτητα, για αυτό ήταν περίεργο ότι ενώ ο Γέροντας Γαβριήλ καθόταν στην καρέκλα, εκείνο το διάστημα δεν είχε περάσει ούτε ένα αυτοκίνητο, ενώ μόλις είχε σηκωθεί, τα αυτοκίνητα συνέχισαν να κυκλοφορούν αμέσως ξανά.
Όλοι γνωρίζουν ότι το 1965 ο Γέροντας Γαβριήλ μπροστά σε χίλια άτομα κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης της Πρωτομαγιάς έβαλε φωτιά σε ένα πορτρέτο του Λένιν. Τότε ήταν μόνο 36 ετών, αλλά, παρ΄όλα αυτά, έμοιαζε με έναν γέρο. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρωτάκουστής πράξης, έπρεπε να υπομείνει πολλές κακουχίες, δυσκολίες και κιόλας βασανιστήρια. Μερικοί ιεράρχες αρνήθηκαν από τον Γέροντα, αλλά αυτός δεν είχε καταδικάσει ποτέ κανέναν. Τα μεσάνυχτα πήγαινε (ανέβαινε) με τα πόδια στον Όρο Δαβίδ στον Ιερό ναό, και εκεί το πρωί συνέβαινε να τον κοινωνούσαν κρυφά.
Το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Γαβριήλ ο Οτάρ Νικολαïσβίλι αναθυμάται:
– Συχνά έλεγε ότι κατά τη διάρκεια πολλών ετών καταπιέστηκε με κάθε δυνατό τρόπο «ένεκεν της αλήθειας και της αγάπης προς τον Κύριο» και δεν του επιτράπηκε να μετέχει στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. «Είχα συνηθίσει να πηγαίνω στη Ρωσία με τα πόδια για να κοινωνήσω», αναθυμόταν ο Γέροντας Γαβριήλ. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να περπατήσει και πόσο δύσκολο μονοπάτι περνούσε πριν φτάσει στη Ρωσία και πόσες δοκιμές και πειρασμούς υπέφερε – μόνο ο Θεός το ξέρει!
Με τη χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη μεσολάβησή της, στον Γέροντα επέτρεψαν επιτέλους να μετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Όπως αναθυμάται ο Αρχιεπίσκοπος Αρτσίλ Μοντιασβίλι (Archil Mindiashvili), το πνευματικό παιδί του Γέροντος Γαβριήλ, στον τότε Πατριάρχη Εφραΐμ, πριν από την Θεία λειτουργία στη γιορτή του Χιτώνα του Κυρίου (στα Γεωργιανά Svetitskhovloba), εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και του είπε: «Δεν θα δεχτώ τη θυσία από εσάς, αλλά μόνο από τον Γαβριήλ».
Αργότερα ο ίδιος ο Γέροντας διηγήθηκε:
«Εκείνη την ημέρα έμεινα στο Σβετιτσχοβέλι. Την αυγή, ένιωσα σαν κάποια άγνωστη δύναμη να με οδηγεί στο ιερό. Ο Πατριάρχης Εφραίμ και οι κληρικοί ήταν εκεί, έπρεπε να ξεκινήσουν την εορταστική λειτουργία – καθώς ο Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκαν στην εκκλησία, σταμάτησαν τον Πατριάρχη και του είπαν: «Δεν θα δεχτούμε τη θυσία χωρίς τον Γαβριήλ!». Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένιωσα ότι ο Χριστός και η Μητέρα του Θεού με παρηγορούσαν! Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόμουν δεκτός στην Θεία Κοινωνία.
Ο Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκαν στην εκκλησία, σταμάτησαν τον Πατριάρχη και του είπαν: «Δεν θα δεχτούμε τη θυσία χωρίς τον Γαβριήλ!».
Σε λίγο καιρό, ο Πατριάρχης έστειλε τους ιερείς να με βρουν και μετά με κάλεσε στο ιερό. Ρώτησε αν ήμουν έτοιμος για την Θεία Κοινωνία. Του απάντησα ότι ήμουν έτοιμος. Τότε ο Πατριάρχης κάλεσε τους ιερείς και τους ευλόγησε να με ντύσουν για να λειτουργήσω μαζί του».
Και έτσι έγινε. Εκείνη την ημέρα ο Πατριάρχης Εφραίμ και ο μοναχός Γαβριήλ λειτούργησαν μαζί. Βλέποντας τον Γέροντα Γαβριήλ, όλοι οι ενορίτες έκλαψαν από χαρά. Όλο το ποίμνιο ήταν χαρούμενο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Γέροντας Γαβριήλ δίδαξε πρακτικά μαθήματα ταπεινότητας, υπακοής και αγάπης. Έλεγε συχνά ότι η αγάπη δεν είναι μόνο ένα έμφυτο ταλέντο: η αγάπη μπορεί να διδαχθεί, διαβεβαίωσε ο Γέροντας και πρέπει να αγωνιστούμε για να την αποκτήσουμε. Ο Γέροντας Γαβριήλ είχε μια ιδιαίτερη προσέγγιση σε εκείνους που ήθελαν να γίνουν μοναχοί. Με κάποιους επικοινωνούσε σκληρά (το έκανε σκόπιμα για να τους ταπεινώσει), ενώ με άλλους μιλούσε με έμπνευση και με έπαινο. Η στάση του απέναντι στους ανθρώπους ήταν ατομική και μεταβλητή. Ήταν εύκολο να τον πλησιάσει κανείς για να ζητήσει την ευλογία ή την υποστήριξή του, και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει κανέναν χωρίς προσοχή και παρηγοριά
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/09/urgebadze.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου