Ολισθήματα των νέων στις παραθρησκείες
Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996).
Η Ορθόδοξη πίστη μας είναι πηγή με άφθονο γάργαρο νερό «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. δ’, 14).
Δυστυχώς, ελάχιστοι όμως, από τους νέους μας φεύγουν από την πηγή την καθάρια και πηγαίνουν στους βούρκους να βρουν νερό, να πιουν. Εδώ ισχύει ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α’. Κορινθ. ε’ 33).
Συναναστρεφόμενοι οι νέοι μας με διαφόρους αλλοθρήσκους παρασύρονται, γιατί είναι ακατήχητοι στην πίστη, σαν τα ψόφια ψάρια, που πηγαίνουν όπου το ρεύμα τον ποταμού τους οδηγεί.
Γι’ αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας απαγορεύει να συναναστρεφόμαστε με αυτούς που δεν έχουν την διδαχή του Ιησού και δεν ζουν σύμφωνα με αυτήν. Μήτε χαίρετε να τους λέμε, μήτε στα σπίτια μας να τους παίρνουμε, για να μη γίνουμε μέτοχοι της ασεβείας τους, μας προστάζει. «Ει τις έρχεται προς υμάς και του Χριστού την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτού μη λέγετε» (Β’ Ιω. 10-11).
Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύσαμε, μήτε πιστεύουμε απλώς και ως έτυχε. Μήτε θυσιάζουμε την ζωή μας και όλες τις χαρές του κόσμου για μια πίστη και μια αλήθεια που δεν έχουμε εξετάσει την ορθότητά της.
Κάθε ένας μας έχει το σπίτι του, έχει το κτήμα του, έχει την περιουσία του. Όλα αυτά τα βεβαιώνουμε με τα συμβόλαια που έχουμε και τους μάρτυρες που διαθέτουμε. Στην πίστη για συμβόλαια έχουμε την Παλαιά Διαθήκη, η οποία έχει μεταφρασθεί στα Ελληνικά τριακόσια χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού και μάλιστα από Εβραίους, που είναι πολέμιοι του Χριστού· μάρτυρες δε έχουμε αυτούς που είδανε με τα ίδια τους τα μάτια τα θαυμαστά του Θεανθρώπου Ιησού· πρώτον τους Αποστόλους και δεύτερον τους Έλληνες, που πήγαν να τον συναντήσουν και είδαν την νίκη της Αναστάσεως, την Ανάληψή Του στους ουρανούς και την επιφοίτηση στους μαθητές Του του Παναγίου Πνεύματος.
Η Ανάσταση του Χριστού μας δεικνύει την παντοδυναμία της Θεότητος, γιατί κανείς θνητός δεν μπορεί μόνος του να αναστηθεί. Ο Κύριός μας με την ανάστασή του κατεπάτησε το κράτος τον διαβόλου, ενίκησε τον Άδη και χαροποίησε τους μαθητές Του, με τους οποίους παρέμεινε μαζί για σαράντα ημέρες.
Στην Ανάληψή Του στους ουρανούς, που γίνηκε ενώπιον όλων, Άγγελοι με λευκή περιβολή είπαν στους μαθητές: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ ημών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσετε ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξ. α’. 11).
Θα ξαναέλθει, Γαλιλαίοι, ο Ιησούς πάλι με τον ίδιο θαυμαστό τρόπο που τον είδατε να ανεβαίνει στον ουρανό. Σε αυτούς τους απλοϊκούς και αγράμματους ψαράδες ο Θεός έδωσε δύναμη, ώστε, αν και άοπλοι, να υποτάξουν όλη την οικουμένη.
Μήτε Καίσαρες, μήτε φιλόσοφοι, μήτε ψευτοφαντασμένοι μπόρεσαν να αντισταθούν στην δύναμη των λόγων τον Ευαγγελίου της αγάπης, που είχαν για όπλα τους οι Απόστολοι.
Γι’ αυτό και δυο χιλιάδες τώρα χρόνια βασιλεύει ο Χριστός και αυτός εσταυρωμένος. Δύο πράγματα ωθούν τους νέους να εγκαταλείψουν την Ορθοδοξία και να πορεύονται στις ανατολικές θρησκείες. Πρώτα η άγνοια και δεύτερον η πονηρή περιέργεια.
Δεν βλέπετε και αυτοί οι φακίρηδες έρχονται εδώ στο Άγιον Όρος να ιδούν την πραγματική θέωση του ανθρώπου. Να καταλάβουν ότι απόλυτος προορισμός του ανθρώπου είναι να ανέβει στο «καθ’ ομοίωσιν» και να ενωθεί με τον Θεό.
Αν δεν το πετύχει, καλύτερα να μην γεννιόταν, γιατί δεν ωφελείται και χίλια χρόνια να ζήσει, που δεν έζησε κανείς, αφού τέρμα έχει την ατέλειωτη κόλαση. Οι νέοι πηγαίνουν στις πλάνες, για να ησυχάσουν από τον έλεγχο της συνειδήσεως.
Πηγαίνουν εκεί, για να βρουν άλλο Θεό, που ανέχεται την ακαθαρσία, την βρωμιά, την παραλογία και την ψευτιά, όπως λέγει και ο Μωάμεθ, να βρεθούν σε έναν ευδαιμονιστικό παράδεισο, όπου αιωνίως θα τρώνε πιλάφια, θα πίνουν ποτάμια σιρόπια και θα πορνεύουν και θα ασελγούν.
Μπορούν, όμως να φάνε οι πεθαμένοι; Μπορούν να πιουν; Μπορούν να πορνεύουν; Φυσικά όχι. Πιστεύουν, λοιπόν, οι νέοι τα εύκολα αυτά ψεύδη και παρασύρονται, ενώ βλέπετε, και αυτοί οι λογικοί φακίρηδες του Θιβέτ και των άλλων μερών της Ασίας έρχονται εδώ να ιδούν την πραγματική θέωση του ανθρώπου, πώς δηλαδή αυτός φθάνει στο «καθ’ ομοίωσιν».
Πώς το επιτυγχάνει με την βία και την άσκηση σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας: «Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ια’. 12).
Αυτή είναι, αγαπητοί μου, η οδός για την Βασιλεία τον Θεού. Να βιάζουμε τον εαυτό μας να μην πράξουμε το κακό και όχι να βιάζουμε τον εαυτό μας να προδώσουμε την πίστη, να προδώσουμε το αγαθό, για να σωθούμε, δήθεν, αιωνίως.
Έχουμε την αλήθεια! Οι νέοι μας πρέπει να αποφεύγουν τις Σειρήνες που πρόσκαιρα θέλγουν, αλλά οδηγούν στην καταστροφή.
Ο Ο Χριστός είναι ο μόνος που οδηγεί αυτούς που τηρούν τις εντολές Του στο λιμάνι της σωτηρίας και οι νέοι μας πρέπει να εστερνισθούν το μήνυμα αυτό.
Από Το Βιβλίο Του Δρ. Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Ο «Γέρων Άνθιμος Ο Αγιαννανίτης, Ο Σοφός Και Θεοφόρος Σύγχρονος Πατέρας Του Άθωνος», Β’ Έκδοση, Των Εκδόσεων Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2001. diakonima.gr (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη).
http://aktines.blogspot.com/2020/10/blog-post_17.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου