Σήμερα (6/5) εορτάζει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας τον άγιο και πολύαθλο Ιώβ, τον δίκαιο Ιώβ. Γιατί; Γιατί πολυ-άθλησε, έκανε πολλές αθλήσεις. Πήρε πολλά στεφάνια, έφερε πολλές νίκες. Πού; Στου βίου τη θάλασσα. Και βλέπουμε εκεί στη βιογραφία του, ότι αυτός ο Άγιος, στην εποχή που ζούσε, στα χρόνια εκείνα, που δεν υπήρχε Ορθόδοξος Εκκλησία, δεν είχε κατέβει ο Χριστός, δεν είχε σαρκωθεί ο Θεός Λόγος, δεν είδε ο κόσμος τη ζωή του Χριστού, δεν είδε τον Θεό εν σαρκί, δεν είδε τα θαύματά του, δεν είδε τίποτε. Και όμως με μία απλή πίστη στον Δημιουργό, στον Πλάστη, έγινε αυτός Μέγας Άτλας του Θεού. Με μια απλή πίστη, βλέποντας την δημιουργία, την λειτουργία της δημιουργίας, έβλεπε τον πάνω κόσμο, τους αστέρες, τις εποχές και όλα τα είδε να λειτουργούν άψογα, από αμνημονεύτους αιώνες, χωρίς να παραστρατεί κάποιο δημιούργημα από τη δημιουργία του, ούτε στο ελάχιστο. Πώς είναι δυνατόν, είπε, υλικά πράγματα να είναι φτιαγμένα με τέτοια επιστήμη και να λειτουργούν με τέτοια ακρίβεια επιστημονική χωρίς να υπάρχει Δημιουργός; Η λογική, η συνείδηση, του υπέβαλαν ακράδαντη πίστη. Με αυτή την επίγνωση, της πίστεως προς τον Κτίστη, αυτός έγινε ένας μεγάλος πιστός. Σ’ αυτή την πίστη επάνω θεμελιώνοντας και πατώντας αντιμετώπισε τον μεγάλο Δράκοντα, τον απατεώνα Διάβολο.
Ο Ιώβ ήταν, όπως ομολογεί ο ίδιος ο Θεός, άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, ο καλύτερος άνθρωπος πάνω στη γη. Είχε 7 αγόρια και 3 κορίτσια, 10 παιδιά το σύνολο…
Ο Θεός έδωσε την άδεια στον Διάβολο να τον πειράξει, εκτός από του να διασαλεύσει τον νου του. Και άρχισαν οι σκληρές δοκιμασίες, οι μεγάλοι πειρασμοί. Σκοτώθηκαν τα παιδιά του, έχασε όλα τα υπάρχοντά του, στερήθηκε την υγεία του για πολλά χρόνια, και δόξαζε τον Θεό.
Δεν έμεινε στον Ιώβ τίποτε όρθιο. Ούτε φίλοι, ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά, ούτε περιουσία, ούτε υγεία, ούτε τίποτε. Του έμεινε μόνο ο νους του, ο οποίος δεν είχε προσβληθεί, και η πίστη στον Θεό. Άνθρωπος ήτανε. Και ο Χριστός μας όταν σήκωσε το Σταυρό, γονάτισε ανεβαίνοντας στο Γολγοθά. Και όταν ήταν σταυρωμένος και ήταν στην κορυφή των πόνων και της οδύνης, για να δείξει ότι ο άνθρωπος έρχεται σε στιγμές που γονατίζει, είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;»