Οἱ γονεῖς ποὺ παραμελοῦν τὴν καλὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους, εἶναι χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς παιδοκτόνους ...

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν) για την οικογενειακή ζωή.Για την ανατροφή των παιδιών.

Για την ανατροφή των παιδιών

Η ζωή είναι δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται αφόρητα δύσκολη, όταν από αυτήν εκδιώκεται ο Θεός.

Αφού, όταν εκδιώκεται ο Θεός από το σπίτι, στη θέση Του έρχονται τα κάκιστα πνεύματα τα οποία σπέρνουν τη θανατηφόρα τους ήρα. Το έρεβος και το σκοτάδι έχουν αρχίσει πολύ καιρό τώρα να εφαρμόζουν τα θανατηφόρα σχέδιά τους, καθώς επιτίθενται στην οικογένεια, στην μητρότητα, η οποία κρύβει μέσα της το μέλλον του κόσμου, την ανατροφή των απογόνων.

Εμείς πρέπει να το καταλαβαίνουμε αυτό, επειδή είναι το παρόν μας και το μέλλον μας. Εδώ βρίσκεται και η δική μας ευθύνη ενώπιον του Θεού. Η τρομερή ευθύνη! 

Ακούστε προσεκτικά τα λόγια που είχε πει ο μεγάλος δάσκαλος της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Οἱ γονεῖς ποὺ παραμελοῦν τὴν καλὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους, εἶναι χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς παιδοκτόνους γιατί οἱ πρῶτοι θανατώνουν τὴν ἀθάνατη ψυχή, ἐνῷ οἱ δεύτεροι μόνο τὸ θνητὸ σῶμα».

Στα 70 χρόνια της ομηρίας της Εκκλησίας, τόσες γενιές μεγάλωσαν υποδουλωμένες στο σκοτάδι του αθεϊσμού και μολυσμένες με το υλιστικό πνεύμα της πολύ-κτημοσύνης και της συσσώρευσης. Οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει χωρίς τον Θεό. Και τώρα εμείς, μαζί, πρέπει να μπαίνουμε στις πραγματικές καταστάσεις της ζωής μας και να προσπαθούμε με κόπους και προσευχή να διορθώσουμε ό, τι είχε καταστραφεί.

Πολλοί θυμούνται τα τραγικά, για σας και τα παιδιά σας, χρόνια, όταν, μόνο για την επιθυμία σας να αναθρέψετε τα παιδιά σας εν πνεύματι χριστιανισμού, διατρέχατε τον κίνδυνο να τα χάσετε για πάντα. Οι γονείς στερούνταν μητρότητας και πατρότητας, και τα παιδιά με βίαιο τρόπο δίνονταν σε ιδρύματα. Έβαζαν εμπόδια μπροστά στα παιδιά σας στο δρόμο προς τη ζωή, και τους έκλειναν τις πόρτες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πέρασαν αυτοί οι δύσκολοι καιροί. Και, αναμφισβήτητα, δεν θα μπορούσαν να μην αφήσουν ουλές στις καρδιές σας. Πόσα δάκρια και τι πόνο κόστισε στη μητρική καρδιά να βλέπει πως αυτά τα λίγα που είχε καταφέρει να κάνει στο σπίτι, στην οικογένεια, τσαλαπατήθηκαν στην ψυχή του παιδιού στο σχολείο. Και έρρεαν δάκρια, έρρεαν προσευχές. Μη νομίζετε ότι δεν καταγράφηκαν και δεν εισακούστηκαν. Οι άνθρωποι μπορεί να μην εισακούουν και να μην καταλαβαίνουν. Όχι, όμως, ο Θεός. Για τον Θεό δεν είναι απλά δάκρια, είναι ο σταυρικός δρόμος της χριστιανής μητέρας που πολεμά για το τέκνο της ενάντια σε ολόκληρο τον κόσμο, ενάντια στον ίδιο το διάβολο. 

Δεν είναι απλά σταυρός. Είναι μαρτύριο. Μαρτύριο για τον Χριστό. Η χάρις του Θεού πάντα ενδυνάμωνε τους μάρτυρες. Ενδυνάμωνε και εσάς στην άνιση πάλη σας για τα παιδιά. Θα σας ενδυναμώσει και τώρα. Μόνο να μην χαλαρώσει η χριστιανική πεποίθηση και αφιέρωση, δηλαδή η πίστη μας. Τώρα και εμείς, σαν την Αγία Άννα (μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου), πρέπει να παρακαλάμε τον Κύριο για το θαύμα: «Κύριε! Γιάτρεψε την ασθένεια της καρδιάς μου. Είθε να ευλογείται και να δοξάζεται η ευσπλαχνία Σου στον γεννηθέντα από μένα». Και μην αμφιβάλετε, το θαύμα θα γίνει, κατά την πίστη σας.

Είναι φοβερό και καταστροφικό, όταν, σε μας τους μεγάλους, η πίστη στον Θεό μένει μόνο στα λόγια, δε μεταμορφώνει την καθημερινή μας ζωή και συνοδεύεται μέσα μας με πνευματική στειρότητα που δεν έχει τη ζωντανή ζωτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Όμως, και αυτό το θαύμα να ζητάτε και θα σας δοθεί.

Όλοι εμείς πρέπει να καταλάβουμε τώρα ότι χρειάζεται επειγόντως να σώζουμε την Μικρή μας Εκκλησία, την οικογένειά μας, από το ολέθριο πνεύμα της εποχής και να την επιστρέφουμε στον Θεό. Ακριβώς, μέσα της πρέπει να ανάψουμε το καντήλι της χριστιανικής ζωής εν Θεώ. Μόνο εδώ βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου και η δική μας.

Δε θα τα καταφέρουμε αμέσως. Θα δυσκολευτούμε πολύ, αλλά πρέπει να τα κάνουμε για χάρη της ζωής στην αιωνιότητα.

Οι πατέρες και οι μητέρες, οι ευλογημένοι από τον Θεό δημιουργοί και προστάτες των παιδιών τους, είναι υπεύθυνοι για αυτά και για τον εαυτό τους. Άραγε, δεν είναι έργο μας, τώρα, στην έρημο του κόσμου όπου βασιλεύουν η μοναξιά, η πολυπραγμοσύνη και η αδιαφορία, η ανησυχητική αβεβαιότητα και η κακία, να δημιουργήσουμε εστία προσευχής; Πρέπει να θυμόμαστε ότι όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρείς στο όνομα του Θεού, εκεί είναι και ο Κύριος ανάμεσά τους (παρ.Μτ.18,20).

Τότε θα ζωντανέψει το σπίτι! Και το ένα και το άλλο και το παράλλο. Θα αποκατασταθεί η τάξη στην εσωτερική ζωή της οικογένειας και του κάθε ανθρώπου που είχε αποδιοργανωθεί από την αθεΐα. Και η Βασιλεία του Θεού που θα επιστρέψει στην ψυχή, θα αρχίσει ξανά να μεταμορφώνει τον κόσμο.https://gr.pravoslavie.ru/137589.html

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/02/blog-post_710.html