Ἐκεῖνος ποὺ ἄλλοτε θυμᾶται τὸ Θεὸ καὶ ἄλλοτε ὄχι, ἐκεῖνο ποὺ νομίζει ὅτι ἀποκτᾶ μὲ τὴν προσευχὴ τὸ χάνει μὲ τὴν ἀπραξία.

Ὅταν ἡ καρδιὰ μὲ ἕναν πόνο ποὺ καίει δέχεται τὰ τοξεύματα τῶν δαιμόνων, ὥστε νὰ νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι πραγματικὰ βέλη, τότε ἡ ψυχὴ μισεῖ μὲ πόνο τὰ πάθη, καθὼς βρίσκεται στὴν ἀρχὴ τῆς καθάρσεως· γιατί ἂν δὲν πονέσει πολὺ γιὰ τὴν ἀναίδεια τῆς ἁμαρτίας, δὲ θὰ μπορέσει νὰ χαρεῖ πλουσιοπάροχα γιὰ τὴν ἀγαθότητα τῆς ἀρετῆς. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θέλει νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του, ἂς τὴν φλογίζει διαρκῶς μὲ τὴ μνήμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, αὐτὸ μόνον ἔχοντας μελέτη καὶ ἀκατάπαυστη ἐργασία. Δὲν πρέπει ἄλλοτε νὰ προσεύχονται κι ἄλλοτε ὄχι, ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ ἀποβάλουν τὴ σαπρότητά τους, ἀλλὰ πάντοτε νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ φύλαξη τοῦ νοῦ, ἀκόμη καὶ ὅταν βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες. Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ καθαρίσει τὸν χρυσό, ἂν γιὰ λίγο ἀφήσει τὴ φωτιὰ νὰ σταματήσει, σκληραίνεται πάλι τὸ μετάλλευμα ποὺ καθαρίζει. Ἔτσι καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἄλλοτε θυμᾶται τὸ Θεὸ καὶ ἄλλοτε ὄχι, ἐκεῖνο ποὺ νομίζει ὅτι ἀποκτᾶ μὲ τὴν προσευχὴ τὸ χάνει μὲ τὴν ἀπραξία. Τὸ χαρακτηριστικό του ἀνθρώπου ποὺ ἀγαπᾶ τὴν ἀρετὴ εἶναι νὰ ἀφανίζει πάντοτε, μὲ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι γήινο ὑπάρχει στὴν καρδιά, ὥστε σιγὰ-σιγὰ τὸ κακὸ νὰ ἀφανιστεῖ τελείως ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς μνήμης τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἡ ψυχὴ νὰ ἐπανέλθει μὲ μεγαλύτερη δόξα στὴ φυσική της λαμπρότητα.

~ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ,ΤΟΜΟΣ Α’, ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς 100 πρακτικὰ κεφάλαια ΣΕΛ. 323

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=286087906191592&id=101864971280554