Αὐτός πού δέν εἶναι συγγενής μέ τό Χριστό , ὁποιαδήποτε ἀγαθοεργία καί νά κάνει, θά κριθεῖ ἀπό τόν Θεό ὡς ἄπιστος.

Ξέρετε τι θα πει, να σου ανήκει ένα διαμέρισμα πολυτελέστατο, με 6 δωμάτια, πραγματικός παράδεισος και να μην έχεις το κλειδί για να εισέλθεις μέσα σ' αυτό;

Μεγάλο πράγμα αυτό!

Σ' αυτήν την θέση βρίσκονται οι άνθρωποι εκείνοι, που έχουν μεν πολλά καλά έργα στη ζωή τους, αλλά δεν έχουν συγγένεια με τον Χριστό, διότι δεν Κοινωνούν (παραμένουν αμετανόητοι και ανεξομολόγητοι) και έτσι δεν ρέει το Αίμα του Χριστού μέσα τους.

Ο Χριστός είναι το «κλειδί» για να εισέλθουν στον παράδεισο και γι' αυτό μένουν εκτός της Βασιλείας Του. Τα καλά μας έργα δηλαδή αξιοποιούνται, μόνο όταν έχουμε τον Χριστό.

Πράττουμε το καλό, όχι για να εισέλθουμε στον Παράδεισο, αλλά για να καλυτερεύσουμε την θέση μας στον Παράδεισο. Το εισιτήριο που μας εξασφαλίζει την είσοδο στον Παράδεισο είναι η Θεία Κοινωνία, με την οποία συγγενεύουμε με τον Χριστό, αφού γινόμαστε κατά Χάρη αδέρφια Του. Αυτός που δεν είναι συγγενής με το Χριστό [εννοεί ο βαπτισμένος], οποιαδήποτε αγαθοεργία και να κάνει, θα κριθεί από τον Θεό ως άπιστος.

Μην νομίσεις λοιπόν, άνθρωπε, ότι επειδή έκανες καλά έργα στην ζωή του, θα πας στον Παράδεισο.

Γιατί ο Χριστός δεν είναι εργοδότης, αλλά Ζωοδότης.

Τα κακά έργα και τις αμαρτίες τις αποφεύγουμε, για μην σβήσει μέσα μας το φως του Βαπτίσματος, να παραμείνει δηλαδή η Χάρη του Θεού μέσα μας ενεργή και έτσι αποδεικνύουμε έμπρακτα την πίστη και την αγάπη μας στο Θεό.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †