Ἄν ἀφεθῶ νά δῶ τίς ἁμαρτίες μου, δέν μου φθάνουν άλλοι τρεις ή τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι΄ αυτές”.

Ο Γέροντας του μίλησε τότε για τον αββά Διόσκορο, ότι στο κελί του έκλαιγε πάντοτε για τον εαυτό του, ενώ ο μαθητής του καθόταν στο άλλο κελί.

Πήγε λοιπόν κάποια φορά ο μαθητής στο κελί του Γέροντα και τον βρήκε να κλαίει, οπότε του λέει:

“Πάτερ, γιατί κλαις;”

Κι ο Γέροντας του απαντά:

“Τις αμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω”. Του λέει ο αδελφός:

“Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ” Και ο Γέροντας του αποκρίνεται:

“Αλήθεια, αν αφεθώ να δω τις αμαρτίες μου, δεν μου φθάνουν άλλοι τρεις ή τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι΄ αυτές”.

Είπε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν: “Έτσι είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τον εαυτό του”.

8. Ο αββάς Ηλίας είπε:

“Εγώ τρία πράγματα φοβούμαι,

την έξοδο της ψυχής από το σώμα,  τη συνάντησή μου με τον Θεό και την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης για μένα”.

9. Ο αββάς Ησαϊας είπε:

“Είναι απαραίτητο αυτός που ζει τη ζωή της ησυχίας να βάζει τον φόβο της συνάντησης με τον Θεό μπροστά από την ανάσα του, γιατί ενόσω η αμαρτία πείθει την καρδιά του να την ακολουθεί, δεν ήρθε ο φόβος του Θεού μέσα του ακόμα και βρίσκεται μακριά από το έλεος του Θεού”.

14. Έλεγε ο αββάς Ησαϊας:

 “Αλίμονό μου, αλίμονό μου, γιατί δεν αγωνίσθηκα για τη σωτηρία μου.

Αλίμονό μου, αλίμονό μου, γιατί δεν αγωνίσθηκα να καθαρίσω τον εαυτό μου, ώστε να είμαι άξιος να γείρει λίγο προς το μέρος μου ο ελεήμων Θεός.

 Αλίμονό μου, αλίμονό μου, γιατί δεν αγωνίσθηκα να βγω νικητής στους πολέμους των εχθρών σου, ώστε Εσύ να βασιλεύσεις μέσα μου”.

15. Είπε πάλι:

 “Αλίμονό μου, που ολόγυρά μου βρίσκεται τ΄ όνομά Σου, κι όμως εγώ υπηρετώ τους εχθρούς σου.