Ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ τὴ σωτηρία μας, παρα­χωρεί τὴν ἀσθένεια. Εὐδοκεῖ τὴν ἀρετή, παραχωρεῖ τὴν πτῶσι στὴν ἁμαρτία.

Καὶ ἕνα δεύτερο. Τὸ «ἴνα» δὲν ἔχει πάντοτε τελικὴ σημασία, ἀλλὰ καὶ ἐκβατική. Τὸ «ὅπως» καὶ τὸ «ἴνα» δὲν εἶναι μόνο τελικοὶ σύνδεσμοι στὴ Γραφὴ - καί στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο, ἰδιαίτερα ὅμως στὴ Γραφή -, ἀλλὰ καὶ ἐκβατικοί. Δηλαδὴ δὲν δείχνουν τὸ σκοπό, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Κάνε αὐτό καὶ ’κεῖνο ἴνα, μὲ ἀποτέλεσμα. «Τετύφλωκεν αὐτῶν τὸν νοῦν καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν ἵνα μὴ .... ἐπιστραφῶσι» (Ίω 12, 40· πρβλ. Ήσ 6, 10). Ἐπέτρεψε - τό ἑπόμενο θέλημα, δηλαδὴ ἡ παραχώρησι -, παρεχώρησε ὁ Θεὸς νὰ σκληρυνθοῦν ἴνα μὴ ἐπιστρέψωσι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἐπιστρέφουν. Τὸ «ἴνα» εἶναι ἐκβατικό, δὲν εἶναι τελικό.

Ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ μὴν ἐπιστρέφουν, ἀλλὰ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν επιστρέ­φουν. Ἐπειδὴ εἶναι αὐτοί πωρωμένοι, δὲν πρόκειται νὰ ἐπιστρέφουν καὶ ἔτσι δὲν πρόκειται νὰ τοὺς θεραπεύσω. Πρέπει νὰ ξέρει κανεὶς τὴν πτωχεία τῆς γλώσσας τῶν Ἑβραίων. Μὴ θέλοντας νὰ ἀποδώσουν τὰ κακὰ σὲ κάποιο ἄλλο ὂν καὶ νὰ καταντήσουν σὲ διθεΐα, ὅπως οἱ Μανιχαϊοι πού πίστευαν ὅτι ὑπῆρχαν δύο θεοί, ὁ θεὸς τοῦ κακοῦ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ καλοῦ, καὶ μὴ διακρίνοντας παραχώρησι καὶ εὐδοκία ἔλεγαν ὅτι ὅλα τὰ κάνει ὁ Θεὸς καὶ καλὰ καὶ κακά. Ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα μιλοῦμε περὶ παραχωρήσε­ως καὶ εὐδοκίας. Ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ τὴ σωτηρία μας, παρα­χωρεί τὴν ἀσθένεια. Εὐδοκεῖ τὴν ἀρετή, παραχωρεῖ τὴν πτῶσι στὴν ἁμαρτία.

✞ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος