Ἡ προσευχή εἶναι τό πιο δύσκολο πνευματικό ἄθλημα...

Η προσευχή είναι το πιο δύσκολο πνευματικό άθλημα και μέχρι της τελευταίας αναπνοής συνοδεύεται από έναν ισχυρό και κοπιαστικό πόλεμο. Κατά καιρούς όμως ο ελεήμων Κύριος δίνει στον προσευχόμενο και κάποια παρηγοριά για να μην εξασθενήσει η προσευχή του.

Κανόνισε μόνος σου τον καθημερινό σου κανόνα ανάλογα με το χρόνο που διαθέτεις. Αυτό δεν είναι αυταρχία. Μόνο σου συνιστώ να μην αναλάβεις πάρα πολλές προσευχές για να μη γίνεις δούλος του κανόνος σου και αναγκάζεσαι να βιάζεσαι.

Στην εργασία σου και όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους άλλους προσπάθησε νοερώς να στέκεσαι μπροστά στο Θεό. Διατήρησε δηλαδή τη μνήμη του Θεού, την αίσθηση ότι ο Θεός είναι παρών.

Μην τρέμεις και αθυμείς έτσι, όταν τυχαίνει να πέσεις από καμμιά αρετή. Σήκω, ορθώσου και συνέχιζε την πορεία σου. Γνώριζε ότι η παραμονή μας στην αρετή δεν εξαρτάται από μας αλλά είναι έργο της Θείας Χάριτος. Να είσαι ταπεινός και να μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου μέχρι ότου βρεθείς στον τάφο.

Αν φροντίζουμε περί του «ενός εστί χρεία», τότε και όλα τα υπόλοιπα θα μας δοθούν όπως ο ίδιος ο Κύριος το υποσχέθηκε.

Πόσο σύντομη είναι η επίγεια ζωή μας μπροστά στην αιωνιότητα, σαν κόκκος άμμου στη θάλασσα!

Γιά τούς δώδεκα ἀναχωρητές

Γιὰ τοὺς δώδεκα ἀναχωρητὲς

1. Δώδεκα ἀναχωρητὲς ἅγιοι, σοφοὶ καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, συγκεντρώθηκαν κάποτε καὶ ζήτησαν νὰ ὁμολογήσει ὁ καθένας ὅσα κατόρθωσε στὸ κελί του καὶ ποιὰ ἦταν ἡ πνευματική του ἄσκηση.

Ὁ πρῶτος, ὁ μεγαλύτερος στὴν ἡλικία, εἶπε:

«Ἀδελφοί, ἐγὼ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἄρχισα νὰ ζῶ ἡσυχαστικὴ ζωὴ σταύρωσα ὅλο τὸν ἑαυτό μου ἀπέναντι στὰ ἐξωτερικὰ πράγματα, ἔχοντας στὸν νοῦ μου αὐτὸ ποὺ εἶναι γραμμένο: Νὰ σπάσουμε τοὺς δεσμοὺς ποὺ μᾶς συνδέουν μαζί τους καὶ νὰ ρίξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν ζυγό τους. Ἔτσι, ἔκανα ἕνα τεῖχος ἀνάμεσα στὴν ψυχή μου καὶ στὰ σωματικὰ πράγματα καὶ ἀναλογίσθηκα ὅτι, ὅπως αὐτὸς ποὺ εἶναι μέσα ἀπὸ τὸ τεῖχος δὲν βλέπει αὐτὸν ποὺ στέκεται ἔξω, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ σὺ μὴ θελήσεις νὰ βλέπεις τὰ πράγματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὰ ἔξω. Ἀλλὰ νὰ ἔχεις στραμμένη τὴν προσοχή σου στὸν ἑαυτό σου, ἀναμένοντας κάθε μέρα μὲ ἐλπίδα τὸν Θεό.

Ἔτσι θεωρῶ τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες φίδια καὶ ἀπόγονους ἀπὸ ὀχιές, καὶ ὅταν τὶς αἰσθάνομαι νὰ ξεφυτρώνουν στὸ νοῦ μου, τὶς ξηραίνω μὲ φοβέρες καὶ ὀργή. Ἀκόμη, δὲν σταμάτησα ποτὲ νὰ τὰ βάζω μὲ τὸ σῶμα μου καὶ μὲ τὴν ψυχή μου, γιὰ νὰ μὴν ἐκτραποῦν σὲ τίποτε ἀνάρμοστο».

Ὁ δεύτερος εἶπε:

«Ἐγὼ ἀπὸ τότε ποὺ ἀρνήθηκα τὸν κόσμο, εἶπα στὸν ἑαυτό μου: Σήμερα ἀναγεννήθηκες, σήμερα ἄρχισες νὰ δουλεύεις στὸν Θεό, σήμερα ἄρχισες νὰ κατοικεῖς ἐδῶ σὰν ξένος. Ἔτσι κάθε μέρα νὰ αἰσθάνεσαι, σὰν ἕνας ξένος καὶ ὅτι αὔριο θὰ φύγεις».

Μία ψυχή ἔχεις...σοῦ τήν ἐμπιστεύτηκε ὁ Χριστός, πρόσεξέ την!

*Όταν ο άνθρωπος απλωθεί επάνω στη θάλασσα (ξαπλώσει δηλ. ανάσκελα) μη κάνοντας καμμία κίνηση, η θάλασσα δεν τον καταπνίγει* (λόγω της άνωσης). «Κάνει», λέει, «τον νεκρό». Δεν συμβαίνει αυτό; Δεν ξαπλώνουμε επάνω στη θάλασσα και δεν μας πηγαίνει κάτω;

*Εάν η θάλασσα όταν της παραδοθούμε δεν θα μας πνίγει, ο Χριστός θα μας πνίξει; Αλλά που εμπιστοσύνη τέτοια;* Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη τέτοια στον Χριστό... Ούτε και σε αυτούς τους Χριστιανούς. Γι’ αυτό και βλέπετε Χριστιανούς με πολλά εικονίσματα, με πολλά καντήλια, με πολλούς σταυρούς, με πολλά λιβάνια, αλλά πολιτεύονται σαν ορφανά.

Λ *ένε «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...», αλλά όταν τους πλησιάσεις σε κάποια στενοχώρια, σε κάποια αρρώστια, σε κάποια δυσκολία κ.λπ. πολιτεύονται σαν ορφανά. Και τους λυπάται η καρδιά σου*, διότι δεν έχουν φιλοσοφήσει, ότι πρέπει να περάσουν απ’ αυτά. Κλασσικά έχουνε μείνει τα λόγια του Χριστού μας, που είπε προς Εμμαούς στον Λουκά και στον Κλέοπα:

- Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού; (Λουκ. 24,26)

Δεν έπρεπε δηλ. ο Χριστός να τα πάθει αυτά (και να Σταυρωθεί) και να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών; Γιατί σας κακοφαίνεται λοιπόν;

Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ[:Πράξ. 2,1-11]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό (:το πρωί της ημέρας της Πεντηκοστής -καθώς ολοκληρωνόταν η ημέρα αυτή η οποία άρχισε από το απόγευμα της παραμονής της- όλοι οι πιστοί με μια καρδιά ήταν συναγμένοι στο ίδιο μέρος)»[Πράξ. 2,1].

Ποια είναι αυτή η Πεντηκοστή; Όταν το δρεπάνι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για την συγκομιδή από τον θερισμό· όταν έπρεπε να συναθροίζει τους καρπούς. Είδες τον τύπο; Βλέπε πάλι την αλήθεια. Όταν έπρεπε να επιβάλλει το δρεπάνι του λόγου, όταν τους καρπούς έπρεπε να συλλέγει, τότε το Πνεύμα σαν δρεπάνι κοφτερό, πετά πάνω σε αυτούς. Διότι άκουσε τον Χριστό που λέει: «Οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη (:Δεν λέτε εσείς ότι τέσσερις μήνες μένουν ακόμη και ο θερισμός έρχεται; Στην πνευματική όμως σπορά είναι δυνατόν ο λόγος του Θεού να καρποφορήσει και σε χρονικό διάστημα πολύ πιο σύντομο. Και για να πειστείτε για το θέμα αυτό που σας λέω, σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε το πλήθος αυτό των Σαμαρειτών που έρχονται. Μοιάζουν οι ψυχές τους με χωράφια, στα οποία δεν πρόφθασε να σπαρεί ο λόγος της αλήθειας, κι όμως είναι λευκά και ώριμες πλέον, έτοιμα να θεριστούν. Έτσι και σ’ όλα τα μέρη του κόσμου οι ψυχές των ανθρώπων είναι τώρα ώριμες για να δεχθούν τη σωτηρία)»[Ιω. 4,35] και πάλι τους έλεγε: «Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι· δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ(:τα ώριμα στάχυα για θερισμό είναι πολλά, αλλά οι εργάτες που θα τα θερίσουν είναι λίγοι. Πολλοί δηλαδή είναι οι καλοδιάθετοι να δεχτούν το Ευαγγέλιο και να σωθούν, λίγοι όμως είναι οι πνευματικοί εργάτες που θα υπηρετήσουν στο πνευματικό αυτό έργο. Παρακαλέστε λοιπόν τον Θεό, που είναι ο κύριος και ο ιδιοκτήτης της έτοιμης για θερισμό σποράς, να βγάλει και να στείλει εργάτες στο θερισμό του)»[Λουκ. 10,2]. Ώστε αυτός ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το δρεπάνι· διότι Αυτός ανέβασε στον ουρανό τις προσφορές των πρώτων καρπών, αφού προσέλαβε το ανθρώπινο ένδυμα. Γι’ αυτό και τούτο καλεί θερισμό.

Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία.

Έκανες κάτι που δεν ήταν σωστό; Το σκέφτηκες;

Το είδες;

Το αναγνώρισες; Το εξομολογήθηκες; Προχώρα· μη σκαλώνης. Κράτησέ το μόνο στον νού σου, για να προσέξης άλλη φορά, αν σού δοθή παρόμοια αφορμή.

Η στενοχώρια για τα σφάλματά μας είναι άσκοπη, όταν δεν προσπαθούμε να τα διορθώσουμε.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο θά βρεῖς ἀνάπαυση ἐν τῷ Θεῷ...

«Αν συνηθίσει στην αμαρτία, τότε θα ελκύεται συνεχώς στην αμαρτία, και σε αυτό βοηθούν οι δαίμονες. Αν πάλι συνηθίσει στο καλό, τότε συνεργεί ο Θεός με τη χάρη Του. Έτσι, αν συνηθίσεις να προσεύχεσαι συνεχώς, να αγαπάς τον πλησίον σου και να κλαίς στην προσευχή σου για όλον τον κόσμο, η ψυχή σου θα ελκύεται προς την προσευχή, τα δάκρυα και την αγάπη.

Μέ τήν ἀγάπη φτάνει κανείς σύντομα σέ μεγάλα μέτρα...διότι ἡ ἀγάπη μετέχει σέ ὅλα

«Τίποτε άλλο δεν μπορεί τόσο να βοηθήσει και να κατευνάσει τον θυμό και όλα τα πάθη, όσον η αγάπη προς τον Θεόν και προς όλους τους συνανθρώπους. Με την αγάπη ευκόλως νικάς, παρά με τους άλλους αγώνες. Με την αγάπη φτάνει κανείς σύντομα σε μεγάλα μέτρα και χωρίς να κοπιάσει πολύ κάνοντας πνευματικό αγώνα, διότι η αγάπη μετέχει σε όλα».

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

17 Ἰουνίου. Πέμπτη. ’Ισαύρου διακόνου, Βασιλείου καὶ ᾿Ιννοκεντίου ( γ΄ αἰ.). Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσμαὴλ τῶν μαρτύρων (+362). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Πέμ. ζ´ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. κε΄ 13-19).

Πραξ. 25,13       Ἡμερῶν δὲ διαγενομένων τινῶν Ἀγρίππας ὁ βασιλεὺς καὶ Βερνίκη κατήντησαν εἰς Καισάρειαν ἀσπασόμενοι τὸν Φῆστον.

Πραξ. 25,13             Αφού δε επέρασαν μερικές ημέρες, ο βασιλεύς Αγρίππας και η αδελφή του Βερνίκη ήλθαν εις την Καισάρειαν με τον σκοπόν να χαιρετήσουν και να συγχαρούν τον Φήστον.