Πεντηκοστή καί παγκοσμιοποίηση
Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος
Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος. Ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν…». Ὅταν κατέβηκε ὁ Ὕψιστος καί ἐπέφερε σύγχυση στίς γλῶσσες, διαχώριζε τά ἔθνη. Ὅταν μοίρασε τίς γλῶσσες τοῦ πυρός, κάλεσε ὅλους σέ ἑνότητα… Τό κοντάκιο τῆς Πεντηκοστῆς ἀνακαλεῖ στή μνήμη μας τή γνωστή ἱστορία τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἀρχικά οἱ κάτοικοι τῆς γῆς μιλοῦσαν μία γλώσσα. Ὅταν ἀποφάσισαν νά διασπαροῦν καί σέ ἄλλα μέρη, συμφώνησαν μεταξύ τους νά κατασκευάσουν μία πόλη καί σ᾽ αὐτήν ἕναν πύργο τόσο ψηλό, πού ἡ κορυφή του νά φτάνει στούς οὐρανούς, ὥστε νά ἀφήσουν τό ὄνομά τους γνωστό σέ ὅλη τή γῆ καί σέ ὅλη τήν ἱστορία. Αὐτό ὅμως συνιστοῦσε ἔργο ἀλαζονικό καί καταφρονητικό κατά τοῦ Θεοῦ.
«Κατέβηκε» ὁ Θεός, εἶδε τήν κατασκευή τους καί δέν τήν εὐλόγησε· ματαίωσε τά προγράμματά τους. Ἔβαλε σύγχυση στή μία γλώσσα τους, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργηθοῦν πολλές, νά μήν μποροῦν νά συνεννοηθοῦν οὔτε καί νά συνεργαστοῦν. Ἀναγκάστηκαν ἔτσι νά διασπαροῦν. Ἡ πόλη ἐκείνη ὀνομάστηκε Βαβέλ, δηλαδή σύγχυση. Στή συνέχεια οἱ ἄνθρωποι διαιρεμένοι, ἀλλόγλωσσοι καί ἀσυνεννόητοι, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, γέμισαν τή γῆ (βλ. Γέ 11,1-9)· καί ὁ Θεός διαμέρισε τά ἔθνη καί ὅρισε τά σύνορα μεταξύ τους (βλ. Δε 32,8). Ἡ ἀνθρώπινη ὑπεροψία καί αὐτοπεποίθηση προξένησε τή σύγχυση καί διαίρεση τῶν γλωσσῶν καί τή διασπορά τῶν ἐθνῶν.
Ἀπέναντι ὅμως ἀπό τή Βαβέλ ὀρθώνεται ἡ Ἰερουσαλήμ, ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ, ὅπου κατά τήν Πεντηκοστή ὑπερνικήθηκε ἡ διαίρεση καί ἐγκαινιάσθηκε ἡ ἐν Πνεύματι ἑνότητα. Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πού ὁ Ὕψιστος διένειμε τίς γλῶσσες τοῦ πυρός, κάλεσε τούς ἀνθρώπους νά γίνουν ἕνα, νά ἑνωθοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία σέ ἕνα σῶμα. Ἡ γλώσσα, τό σύμβολο, τό αἴτιο καί τό ἀποτέλεσμα τοῦ χωρισμοῦ, γίνεται τώρα σύμβολο τῆς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἑνότητας τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὁ κατακερματισμένος καί διεσπασμένος εἰδωλολατρικός κόσμος μέ τήν ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας βρῆκε στό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἕνα σπουδαῖο ἑνοποιητικό παράγοντα, ὁ ὁποῖος κατά μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο ἕνωσε ὅλους τούς ἀνθρώπους σέ μία νέα, χριστιανική οἰκουμένη. Αὐτή τήν ἀλήθεια ἀπηχεῖ τό στιχηρό: «Γλώσσαις ἀλλογενῶν ἐκαινούργησας, Χριστέ, τοὺς σοὺς μαθητάς, ἵνα δι᾽ αὐτῶν σὲ κηρύξωσι…».
Εὔστοχα λέχθηκε ὅτι «μέ τίς γλῶσσες ὁ Θεός διαμέρισε τό ἀνθρώπινο γένος καί μέ τίς γλῶσσες πάλι τό ἕνωσε». Ἡ Πεντηκοστή «ἐπιδιορθώνει» τήν ἀλαζονεία ὅσων ἀποπειράθηκαν νά ὑψώσουν τόν πύργο τῆς Βαβέλ. Ἐκεῖνο πού στό ἑξῆς ἑνώνει ὅλους τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι ὁ πολιτισμός, τά κτήρια, τά μνημεῖα, ἀλλά τό ἅγιο Πνεῦμα.
Ἔχει γραφτεῖ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ τό ἅγιο Πνεῦμα ἡ ψυχή της, πού ζωοποιεῖ τό σῶμα καί συνδέει, ἑνώνει τά μέλη μέ τήν κεφαλή καί μεταξύ τους. Ἐκκλησία καί ἅγιο Πνεῦμα συνδέονται ὀντολογικά· δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, ἐκεῖ ὅπου δέν ἐνεργεῖ τό ἅγιο Πνεῦμα. Τονίζει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «εἰ μὴ Πνεῦμα παρῆν, οὐκ ἂν συνέστη ἡ Ἐκκλησία· εἰ δὲ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον ὅτι τὸ Πνεῦμα πάρεστιν». Ὁ ἴδιος πατέρας διδάσκει ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο δέν προέρχεται ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα: «…Τί γάρ, εἰπέ μοι, τῶν συνεχόντων τὴν σωτηρίαν τὴν ἡμετέραν οὐχὶ διὰ Πνεύματος ἡμῖν ᾠκονόμηται; Διὰ τούτου δουλείας ἁπαλλαττόμεθα, εἰς ἐλευθερίαν καλούμεθα, εἰς υἱοθεσίαν ἀναγόμεθα καὶ ἄνωθεν, ὡς εἰπεῖν, ἀναπλαττόμεθα, τὸ βαρὺ καὶ δυσῶδες τῶν ἁμαρτημάτων φορτίον ἀποτιθέμεθα· διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου ἱερέων βλέπομεν χορούς, διδασκάλων ἔχομεν τάγματα· ἀπὸ τῆς ἐνταῦθα πηγῆς καὶ ἀποκαλύψεων δωρεαὶ καὶ ἰαμάτων χαρίσματα καὶ τὰ λοιπὰ πάντα, ὅσα τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ κοσμεῖν εἴωθεν, ἐνταῦθα ἔχει τὴν χορηγίαν». Γιά τό ἴδιο θέμα ὁ Μ. Βασίλειος ὑπογραμμίζει: «οὐδὲ γάρ ἐστιν ὅλως δωρεά τις ἄνευ τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν κτίσιν ἀφικνουμένη». Αὐτό ἐπαναλαμβάνει, ἐπίσης, ὁ γνωστός ὕμνος τῆς Πεντηκοστῆς: «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξε, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θε- σμὸν τῆς Ἐκκλησίας».
Δυστυχῶς ὅμως σήμερα παρατηρεῖται μιά προσπάθεια ἐπαναφορᾶς τῆς πολυδιάσπασης καί τῆς πολυπολιτισμικότητας τοῦ παλαιοῦ κόσμου ἀπό ὅσους εὐαγγελίζονται τή δῆθεν Νέα Ἐποχή καί τή Νέα Τάξη πραγμάτων. Μία τέτοια κατάσταση ὅμως χωρίς τό ἅγιο Πνεῦμα, μόνο μέ ἀνθρώπινες δυνάμεις, δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά δαιμονική. Πρόκειται γιά μία νέα ὕβρη ἐναντίον τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ, γιά ἕνα νέο πύργο τῆς Βαβέλ, τόν πύργο τῆς παγκοσμιοποίησης, πού νοεῖται ὡς πολτοποίηση τῶν πάντων καί «πλανητική λεηλασία». Στήν πνευματική της διάσταση ἡ παγκοσμιοποίηση σημαίνει πλήρη ἀποορθοδοξοποίηση, ὁλοτελῆ ἐκφράγκευση καί ἄκρατο ἐκδυτικισμό. Μέ ἰταμότητα καί θράσος ἐπιχειροῦν νά θέσουν στό περιθώριο τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του.
Σέ αὐτή τήν ἀλλοτριωτική κίνηση μόνη ἀνάσχεση ἀποτελεῖ ἡ πατερική Ὀρθοδοξία· γι᾽ αὐτό ἡ Νέα Ἐποχή ζητεῖ νά τήν ἐξουθενώσει ἤ νά τήν ἀχρηστεύσει. Ὡστόσο, ἡ ὑπέρβαση τῆς παγκοσμιοποίησης μόνον ἁγιοπνευματικά εἶναι δυνατή· ἀλλ᾽ αὐτό προϋποθέτει ζωή ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, δηλαδή Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία.
Προειδοποιώντας σχετικά, οἱ ὕμνοι τῆς Πεντηκοστῆς διακηρύττουν: «Γλῶσσαί ποτε συνεχύθησαν, διὰ τὴν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας· γλῶσσαι δὲ νῦν ἐσοφίσθησαν, διὰ τὴν δόξαν τῆς Θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι· ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστὸς τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρὸς τιμωρίαν· ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Δηλαδή: «Κάποτε περιῆλθαν σέ σύγχυση οἱ γλῶσσες, γιατί τόλμησαν τήν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου. Τώρα ὅμως πλουτίστηκαν μέ σοφία οἱ γλῶσσες, γιά νά δοξασθεῖ ἡ Θεογνωσία. Ἐκεῖ καταδίκασε ὁ Θεός τήν ἀσέβεια τοῦ πταίσματος. Ἐδῶ φώτισε ὁ Χριστός μέ τό ἅγιο Πνεῦμα τούς ψαράδες. Τότε προκλήθηκε ἀσυνεννοησία γιά τιμωρία. Τώρα ἐγκαινιάζεται ἡ συμφωνία γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας». Μέ τόν τρόπο αὐτό προοικονομεῖται ἡ θαυμαστή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά παταχθεῖ κάθε ὕβρη καί αὐθάδεια βλάσφημη καί νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότητα καί θεογνωσία.
Κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν ὑμνογράφο ἀναφωνοῦμε: «Συντάττω, συνυμνῶ, συνδοξάζω, συνσέβω Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ τὸ πανάγιον Πνεῦμα», προκειμένου νά ἀνακοπεῖ ἡ ἀνοικοδόμηση τοῦ νέου πύργου τῆς Βαβέλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς παγκοσμιοποίησης· νά παύσουν «ρητόρων φληναφίαι ἀθέων πυρὶ τῷ τοῦ Πνεύματος», νά ἀναδείξει τό πανάγιο Πνεῦμα καί σήμερα «ἀποστόλους... φωστῆρας... τὴν τῶν αἱρέσεων ἀχλὺν ἀποδιώκοντας ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τῶν πιστῶν καταφωτίζοντας ψυχάς». Ἀμήν.
http://aktines.blogspot.com/2022/06/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου