ΚΗΡΥΓΜΑ_217. Τους διεστραμμένους τους συμφέρει να υποφέρουν συμφορές, Άγιου Μάρκου Ασκητού, Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου, Φιλοκαλία τόμος Α', 11-1-2022, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου.
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.comΤρίτη 11 Ιανουαρίου 2022
«Ὁ ἀφορισμός εἶναι παιδαγωγία καί φιλανθρωπία» , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)
Απόσπασμα από την ομιλία Ἡ ἀποδοχή τῆς ἀδικίας Β΄, Ἁγ.Παϊσίου, 1-6-2020, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.comἩ ἁγία Συγκλητική γιά τίς ἀρρώστιες τοῦ σώματος
Η αγία Συγκλητική για τις αρρώστιες του σώματος
πηγή:εδώ
Έλεγε η αγία Συγκλητική: Είναι πολλές οι παγίδες του διαβόλου. Δεν μπόρεσε να κλονίσει μια ψυχή με τη φτώχεια; Παρουσιάζει τον πλούτο ως δόλωμα. Δεν έκανε τίποτε με τους εξευτελισμούς και τους χλευασμούς; Προβάλλει επαίνους και δόξα. Νικήθηκε με την υγεία; Φέρνει αρρώστια στο σώμα· επειδή δηλαδή δεν μπόρεσε να εξαπατήσει την ψυχή με τις ηδονές, προσπαθεί με τους αθέλητους πόνους να την κάνει να παρεκτραπεί. Μας προξενεί λοιπόν, αφού ζητήσει την άδεια, κάποιες πολύ βαριές αρρώστιες (πρβ. Ιώβ 2:5-7), ώστε με την αδημονία να θολώσει την αγάπη μας προς τον Θεό.
Εσύ όμως, ακόμη και αν το σώμα σου σφάζεται από τους πόνους και φλέγεται από υψηλό πυρετό, ή και ψήνεται από άσβεστη δίψα, αν τα παθαίνεις αυτά, επειδή είσαι αμαρτωλός, θυμήσου την αιώνια κόλαση, την αιώνια φωτιά και τις αφόρητες τιμωρίες, και δεν θα κυριευτείς από αδημονία εξαιτίας όσων υποφέρεις τώρα. Να χαίρεσαι μάλιστα, γιατί σε επισκέφτηκε ο Θεός, και να έχεις διαρκώς στο στόμα σου το παρήγορο ρητό του προφήτη Δαβίδ: «Πολλές παιδαγωγικές δοκιμασίες μου έστειλε ο Κύριος, στον θάνατο όμως της αμαρτίας δεν με παρέδωσε» (Ψαλμ. 117:18).
Ἡ ἄσκηση τῆς σιγῆς τοῦ ὁσίου Σεραφείμ
Η άσκηση της σιγής του οσίου Σεραφείμ
Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Για τους υψηλούς του αγώνες και την θεάρεστη ζωή του ο όσιος Σεραφείμ αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό το χάρισμα της διορατικότητας. Αλλά εκείνος ακόμη περισσότερο απέφευγε την δόξα των ανθρώπων και στρεφόταν προς την ησυχαστική ζωή και την άσκηση.
Το 1806 ο ηγούμενος της μονής του Σάρωφ π. Ησαΐας παραιτήθηκε λόγω ασθενείας και γήρατος και η αδελφότητα εξέλεξε ομόψυχα και ομόφωνα τον όσιο Σεραφείμ. Αυτός όμως το αρνήθηκε τόσο λόγω της βαθιάς του ταπεινοφροσύνης όσο και για την άκρα αγάπη του προς την έρημο και την ησυχία. Για ηγούμενο τότε εξέλεξαν τον π. Νήφωνα, γνωστό από παιδί στον όσιο Σεραφείμ.
Μετά τον θάνατο του π. Ησαΐα (1807), ο όσιος Σεραφείμ δεν μετέβαλε τρόπο αναχωρητικής ζωής άλλα πρόσθεσε νέα ιδιότητα στην άσκησή του αναλαμβάνοντας τον αγώνα της σιωπής. Σ’ αυτούς που τον επισκέπτονταν στην έρημο δεν παρουσιαζόταν. Αν συνέβαινε να συναντήσει κάποιον στο δάσος, έπεφτε κάτω με το πρόσωπο στη γη και δεν σήκωνε τα μάτια του μέχρις ότου ν’ απομακρυνθεί ο διαβάτης.
Μέσα σε τέτοια σιωπή πέρασε τρία χρόνια. Λίγο νωρίτερα είχε παύσει να επισκέπτεται το κοινόβιο του Σάρωφ τις Κυριακές ή τις εορτές. Μία φορά την εβδομάδα, κατά την Κυριακή, ένας αδελφός του έφερνε τροφή στο ερημητήριό του, ιδίως τον χειμώνα, όταν ο όσιος δεν είχε τα λαχανικά του.
Όταν ο αδελφός έμπαινε στον προθάλαμο, ο γέροντας λέγοντας μέσα του «αμήν» άνοιγε την πόρτα με το κεφάλι σκυμμένο προς την γη. Και μόλις έμελλε να αναχωρήσει ο αδελφός, ο όσιος έβαζε μέσα στο σκεύος, που ήταν επάνω στο τραπέζι, ένα κομματάκι ψωμί ή λίγο ξυνολάχανο και έτσι γνωστοποιούσε στον αδελφό τι ήθελε να του φέρει την επόμενη εβδομάδα.
π. Γεώργιος Μεταλληνός: Τὸ «ἐπὶ Γῆς εἰρήνη» ἀποτελεῖ τὸν μόνιμο πόθο τῶν ἀνθρώπων
Γράφει ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός
Γιὰ νὰ ἐξαπλωθεῖ καὶ νὰ ἐπικρατήσει τὸ πολυπόθητο ἀγαθό, προϋπόθεση εἶναι ἡ ὕπαρξη «καλῆς θελήσεως». Ἡ προθυμία, δηλαδή, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς Λυτρωτῆ καὶ Σωτήρα
Ἀναγγέλλοντας τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἄγγελοι, τὴ συνδέουν μὲ τὴν εἰρήνη, ποὺ εἶναι ὁ μόνιμος πόθος τοῦ ἀνθρώπου: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ Γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14). «Εὐδοκία» εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ εὐλογία Του. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ ἀρχαία λατινικὴ ἀπόδοση τῆς τελευταίας φράσης εἶναι «Hominibus bonae voluntatis», δηλαδὴ «στοὺς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως». Αὐτὸ ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ ἐξάπλωση καὶ ἡ ἐπικράτηση τῆς πολυπόθητης εἰρήνης προϋποθέτουν τὴν ὕπαρξη «καλῆς θελήσεως» στοὺς ἀνθρώπους. Προθυμία, δηλαδή, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς Λυτρωτῆ καὶ Σωτήρα, καὶ...
ἐνσάρκωση τῆς θεϊκῆς εἰρήνης, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Αὐτὸς (ὁ Χριστὸς) ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἠμῶν» (Ἐφεσ. 2, 14).
Οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες, καὶ μάλιστα οἱ ἰσχυροί, ποὺ ἐπαγγέλλονται τὴν εἰρήνη, ἐξαπλώνουν τὸν πόλεμο στὴ Γῆ μας διότι συνδέεται μὲ τὸ οἰκονομικὸ κέρδος καὶ τὴν ἐπέκταση τῆς «ἐξουσίας» τους. Ἔρχεται στὴ μνήμη μου μία παλαιὰ πολιτικὴ γελοιογραφία τοῦ κορυφαίου τοῦ εἴδους Κ. Μητροπούλου: Ἕνας καλοθρεμμένος «κύριος», μᾶλλον πολιτικός, ὅπως προδίδει ἡ ἐνδυμασία του, κρατᾶ στὸ ὑψωμένο ἀριστερό του χέρι τὸ περιστέρι τῆς εἰρήνης, ἐνῶ μὲ τὸ δεξί του κρύβει πίσω ἀπὸ τὸ σῶμα του ἕναν πύραυλο. Περιστέρι καὶ πύραυλος: τὰ σύμβολα δύο ἀντιθέτων μεταξύ τους καὶ σαφῶς ἀλληλοαναιρουμένων καταστάσεων, τῆς εἰρήνης καὶ τοῦ πολέμου. Εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ καπηλευτῆ τῆς εἰρήνης, πού, ἐνῶ φαίνεται εἰρηνόφιλος καὶ εἰρηνευτής, στὰ κρυφὰ ὄχι μόνο «ἑτοιμάζει πόλεμο», ἀλλὰ προωθεῖ μὲ κάθε ἀθέμιτο μέσο τὰ ὄπλα τοῦ ὀλέθρου. Δὲν θὰ μποροῦσε ἁπλούστερα, σαφέστερα καὶ εὐγλωττότερα νὰ παρασταθεῖ ἡ περιπέτεια τῆς εἰρήνης, ἀλλὰ μαζί της καὶ τῆς κοινωνίας μας.
Τά Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ
ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Μετά από τριάντα έτη κρυπτού και αφανούς βίου, έχοντας διανύσει όλα τα στάδια ενός κοινού ανθρώπου και έχοντας δώσει με τη διαγωγή Του το πρότυπο της ταπείνωσης, της υπακοής στους γονείς και της υποταγής στον Νόμο, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκαινίασε το δημόσιο κήρυγμα και την πορεία που θα Τον οδηγούσε ως το Πάθος, με μία τρανή αποκάλυψη της Θεότητάς Του. Ο Πατήρ και το Άγιον Πνεύμα έδωσαν μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι αληθώς ο Μονογενής Υιός του Θεού, ομοούσιος τω Πατρί, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Λόγος που έγινε σαρξ για τη δική μας σωτηρία, ο Σωτήρας που ανήγγειλαν οι Προφήτες και ότι στο Πρόσωπό Του η Θεότητα ενώθηκε ασύγχυτα με την ανθρώπινη φύση μας, κάνοντάς την να λάμπει από τη δόξα Του. Γι’ αυτό τον λόγο η εορτή του Βαπτίσματος του Χριστού ονομάσθηκε «Επιφάνεια» ή «Θεοφάνεια»: δηλαδή φανέρωση της Θεότητας του Χριστού και πρώτη σαφής αποκάλυψη του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος.
Από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, ο Χριστός ήλθε τότε στην Ιουδαία, στις όχθες του Ιορδάνη, πιο συγκεκριμένα στη Βηθανία (ή Βηθαβαρά), επτά με οκτώ χιλιόμετρα από τη Νεκρά Θάλασσα (βλ. Ιωάν. 1, 28). Εκεί συνήθιζε να κηρύττει ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος, αφού προετοιμάσθηκε κι αυτός επί τριάντα χρόνια στην έρημο, με άσκηση, με αποκοπή του σαρκικού φρονήματος και με πύρινη και καθαρή προσευχή· καλούσε τους Εβραίους να μετανοήσουν και βάπτιζε στα ύδατα του ποταμού το πλήθος κόσμου που προσέρχονταν εξαιτίας της φήμης του Τιμίου Προδρόμου ως δικαίου και μεγάλου Προφήτη του Θεού. Ανώτερο από τους καθαρμούς και το τελετουργικό λουτρό που υποδείκνυε ο Νόμος για την κάθαρση των ρύπων του σώματος (Λευ. 15), το βάπτισμα του Ιωάννη δεν χορηγούσε παρ’ όλ’ αυτά άφεση των αμαρτιών -αυτή θα την εξασφάλιζε ο Σταυρός και η θυσία του Χριστού-, καταδίκαζε όμως την ανόσια διαγωγή των Εβραίων και τις παρανομίες τους, υπενθυμίζοντας ότι
πλησιάζει για όλους η Ημέρα της Κρίσεως:ὁσάκις ἐὰν ζῶμεν, δι' ὑδάτων ζῶμεν· ὁσάκις ἐὰν πλουτῶμεν, δι' ὑδάτων πλουτοῦμεν·
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΕΙΣ ΤΑ ΥΔΑΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ
Τὸν λόγον χθὲς ἐπὶ τοὺς προφήτας καὶ πατριάρχας ἀποσχολήσας, παρ' ὀλίγον κατέλιπον τοῦ θεοῦ τὰ δημιουργήματα πάντα γὰρ τοῖς ὕδασι καὶ λούεται καὶ ποτίζεται καὶ καθαρίζεται. καὶ μὲν τῶν ὑδάτων ἡ φύσις μία, πολυμερῶς δὲ διὰ τῶν κτισμάτων μερίζεται· ἐν ἀμπέλῳ γίνεται στυφόν, ἐν ἐλαίῳ προσηνόν· ἐν κρίνῳ λευκόν, ἐρυθρὸν ἐν ῥόδῳ· ἐν γενήμασι θρεπτικόν, ἐν ξύλοις αὐξητικόν· τὰ τετράποδα ποτίζεται καὶ τοὺς ἰχθύας ἀνατρέφει· τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων καθαρίζει. ὁσάκις ἐὰν ζῶμεν, δι' ὑδάτων ζῶμεν· ὁσάκις ἐὰν πλουτῶμεν, δι' ὑδάτων πλουτοῦμεν· ὁσάκις ἐὰν ἀναπαυώμεθα, δι' ὑδάτων ἀναπαυόμεθα. ἄρα μὴ μικρά σοι φαίνεται ἡ τῶν ὑδάτων δύναμις; ἀλλὰ ταῦτα πάντα παρατρέχω διὰ τὸ μῆκος τοῦ λόγου. καὶ γὰρ ὁσάκις ἐὰν ἑρμηνεύσωμεν, τὰ πλείονα παραλιμπάνομεν· οὐ γὰρ ἐπαρκεῖ ὁ λόγος ὁ ἀνθρώπινος τὴν πολυύμνητον τῶν ὑδάτων χάριν ἀκριβῶς ἐξηγήσασθαι, ὡς οὐδ' ἔστιν θάλασσαν τῷ λόγῳ μετρῆσαι, οὐδ' ὅσα τῶν θαλασσίων ὑδάτων ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐκ τῆς τοῦ θεοῦ σοφίας ἐπινενέμηται. καὶ πάλιν ἐπὶ τὴν καινὴν σπεύσω μὲν διαθήκην|καὶ γὰρ πολλὰ ὁμιλήσας περὶ ὑδάτων οὐκ οἶδα πόθεν ἐδίψησα καὶ ὕδασιν τοῦ παρόντος διανηχόμενος πάλιν διψῶ|ἀλλὰ μνημονεύσω τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύσσοντος ἐν εὐαγγελίοις καὶ λέγοντος· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω· ὁ γὰρ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. οὐκοῦν δράμωμεν πρὸς αὐτὸν καὶ θεραπευθῶμεν ἡμῶν τὴν δίψαν, πνευματικοῖς νάμασι ποτιζόμενοι καὶ ἐπουρανίοις ὕδασιν ἀρδευόμενοι. μήπως ἆρα [καὶ ποταμὸν εὑρεθῶ περιφέρων ἐν ἐμαυτῷ] καὶ ποταμὸν μόνον ἐπιζητῶν ἅπασαν τὴν πηγὴν εὑρεθῶ κεκτημένος; τὸ γὰρ ἀθάνατον κτῆμα τῶν ψυχῶν ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν καὶ ἐπουράνιος πηγή. ἀλλὰ ποῦ δράμω;
Τὰ Θεοφάνεια στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Τὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας» μνῆμες Φαρασιωτῶν Γερόντων,
ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης
Τὰ Θεοφάνεια - Μικρὰ Φῶτα
Τὴν παραμονὴ τῶν Θεοφανείων οἱ Βαρασιῶτες τὴν ἔλεγαν «Μουτσούκκα Φῶτα», δηλαδὴ Μικρὰ Φῶτα. Πρωὶ-πρωί, νύχτα ἀκόμη, πήγαιναν στὴν ἐκκλησία, ὅπου γινόταν ὁ Ἁγιασμός. Ἔπιναν Ἁγιασμὸ καὶ ἔπαιρναν καὶ στὰ σπίτια τους, γιὰ νὰ ραντίσουν. Ἔβαζαν καὶ στὶς ποτίστρες, γιὰ νὰ πιοῦν καὶ τὰ ζωντανά τους. Μέχρι τὸ βράδυ τὸν τελείωναν. Πολλοὶ ἐκείνη τὴν ἡμέρα λούζονταν, γιατί πίστευαν πὼς ἔτσι δὲν θὰ εἶχαν πονοκέφαλο ὅλον τὸν χρόνο.
Ὁ παπὰς γύριζε τὸ χωριό, ράντιζε καὶ ἁγίαζε τὰ σπίτια καὶ τὰ ὑποστατικά. Τὸν συνόδευε ἕνα παιδὶ κρατώντας ἕνα μικρὸ μπακιρένιο σκεῦος, τὸ «σιτιλόκκο», γεμάτο μὲ Ἁγιασμό.
Ἐκείνη τὴν ἡμέρα οἱ Φαρασιῶτες κρατοῦσαν αὐστηρὴ νηστεία. Ἔτρωγαν μόνο...
νερόβραστα, γιὰ νὰ πιοῦν ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων Μεγάλο Ἁγιασμό, ποὺ τὸν θεωροῦσαν σὰν Θεία Κοινωνία. Ὅλο τὸ ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς ἔψαλλαν τὰ κάλαντα τῶν Φώτων. Καὶ γιὰ τὰ Φῶτα εἴχαμε δικά μας κάλαντα.
Μεγάλα Φῶτα
Τὰ Θεοφάνεια, τὰ «Μεγὰ τὰ Φῶτα», ὅπως λέγονταν, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία τοποθετοῦσαν στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ τὴν κολυμβήθρα. Τὴ γέμιζαν νερὸ καὶ ἔψαλλαν τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Στὸ τέλος ἄφηνε ὁ παπὰς μέσα στὴν κολυμβήθρα τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ γινόταν κατὰ κάποιο τρόπο, δημοπρασία.
11 Ἰανουαρίου. Θεοδοσίου ὁσίου τοῦ κοινοβιάρχου (†529). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ὁσίου, Κυρ. ιε΄ ἐπιστ. (Β΄ Κορ. δ΄ 6-15).
Β Κορ. 4,6 ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Β Κορ. 4,6 Και τούτο, διότι ο Θεός, ο οποίος κατά τους χρόνους της δημιουργίας διέταξε να λάμψη φως αντί του σκότους που υπήρχε τότε, αυτός έλαμψεν εις τας καρδίας μας και τας εφώτισεν, όχι μόνον δια να γνωρίσωμεν ημείς, αλλά δια να μεταδώσωμεν και στους άλλους φωτεινήν και καθαράν την γνώσιν της δόξης του Θεού, η οποία δόξα εφανερώθη δια του Ιησού Χριστού.