http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_358.html
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022
Πώς πρέπει νά κινοῦμε τά 3 μέρη τῆς ψυχῆς μας, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου -Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Κήρυγμα 496. Πώς πρέπει νά κινοῦμε τά 3 μέρη τῆς ψυχῆς μας, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως καί ἀρετῆς χωρισμένος σέ 203 κεφάλαια (τά λεγόμενα ἀντιρρητικά καί εὐκτικά), Φιλοκαλία τόμος Α', Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου, 5-12-2022
Νά ζυγίζουμε τά ἔργα μας καί νά προσέχουμε τίς συναναστροφές μας, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου -Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Κήρυγμα 495. Νά ζυγίζουμε τά ἔργα μας καί νά προσέχουμε τίς συναναστροφές μας, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως καί ἀρετῆς χωρισμένος σέ 203 κεφάλαια (τά λεγόμενα ἀντιρρητικά καί εὐκτικά), Φιλοκαλία τόμος Α', Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 5-12-2022
Ὅταν κάποιος νηστευτὴς βιάσει τὴν καρδιά του στὴν νοερὰ προσευχὴ τόσο πολὺ ὥστε νὰ αἰσθάνεται στὸ βάθος τοῦ ἑαυτοῦ του τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς...
ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΣ Θ΄
Περὶ τῆς τελείας ἀτονίας τῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς καταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἄκρα βία τῆς καρδιακῆς προσευχῆς καὶ τῆς παντοτινῆς νηστείας, καὶ ὅτι ἡ ἀτονία αὐτὴ προξενεῖ στὴν ψυχὴ καὶ στὴν καρδιὰ τὴν γλυκύτητα καὶ τὴν παρηγορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εὐλόγησον πάτερ.
Ἀτονεῖ ἡ καρδιά μου, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, ἐξασθενοῦν τὰ νεφρά μου, ἀτονεῖ τὸ χέρι μου καὶ ὅλη ἡ ἁρμονία τοῦ ταπεινοῦ καὶ οἰκτροῦ μου σώματος καὶ δὲν μπορῶ ὁ ἐλάχιστος νὰ γράψω λεπτομερῶς τὸ μεγάλο ὄφελος καὶ τὴν μεγάλη δύναμη καὶ τὴν ἄρρητη χάρη, τὴν ὁποία προξενεῖ στὴν ψυχὴ ἡ ἄκρα ἀτονία τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν ἄκρα βία τῆς καρδιακῆς καὶ βίαιης προσευχῆς. Ἀλλά, σ᾿ αὐτὴν τὴν ἄκρα ἀτονία τῆς ἐσωτερικῆς καὶ τῆς ἐξωτερικῆς κατάστασης τοῦ σώματος ὅποιος θέλει νὰ φθάσει, ἢ νὰ πῶ καλύτερα, ὅποιος θέλει νὰ φθάσει στὰ μέτρα καὶ στὴν κατάσταση τῶν ἁγίων Πατέρων, γιὰ νὰ γευθεῖ κάπως ἡ ψυχή του καὶ ἡ καρδιά του τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν ἑαυτό του, ἀναλόγως μὲ τὸ μέτρο τῆς ἀτονίας του, εἶναι ἀναγκαῖο δύο πράγματα νὰ ἀκολουθήσει, νηστεία καὶ καρδιακὴ προσευχή. Διότι αὐτὰ τὰ δύο ἀφοροῦν τὴν ψυχὴ καὶ γίνονται γι᾿ αὐτὴν σὰν δύο μελιστάλακτα θεῖα φυτά, τὰ ὁποῖα σταλάζουν στὴν ψυχὴ συνεχῶς καὶ θαυμασίως κάθε θεϊκὴ γλυκύτητα. Λέγω, κάθε θεϊκὴ γλυκύτητα, διότι ὅποιος ἔχει αὐτὲς τὶς δύο ἐργασίες, γεύεται ἡ ψυχή του καὶ ἡ καρδιά του μυστικῶς κάθε πνευματικὴ παρηγορία. Δηλαδή, ὅσος οὐράνιος καὶ ἀκατανόητος πλοῦτος καὶ ὅση πνευματικὴ καὶ ἄρρητη χαρὰ βρίσκονται κρυμμένα μέσα στὶς ἅγιες καὶ θεόπνευστες Γραφές, αὐτός -λέγω- ὅλα αὐτὰ τὰ αἰσθάνεται στὸν ἑαυτό του, ὄχι σὰν σὲ ὄνειρο, ὄχι σὰν σὲ καθρέπτη, ὅπως τὰ φαντάζονται μόνον μὲ τὴν διάνοια ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν αὐτὲς τὶς δύο ἐργασίες, ἀλλὰ τὰ αἰσθάνεται πραγματικῶς τόσο στὴν ψυχή, ὅσο καὶ στὴν καρδιά. Τὰ αἰσθάνεται μάλιστα κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο·
Ὅταν κάποιος νηστευτὴς βιάσει τὴν καρδιά του στὴν νοερὰ προσευχὴ τόσο πολὺ ὥστε νὰ αἰσθάνεται στὸ βάθος τοῦ ἑαυτοῦ του τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς, τότε αὐτὸς κυριεύεται ἀπὸ κάποια ἄκρα ἀτονία, τόσο τῆς ἐσωτερικῆς κατάστασης ὅλου τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅσο καὶ τὴς ἐξωτερικῆς ὅλου τοῦ σώματός του. Αὐτὴ ἡ ἄκρα ἀτονία κόβει καὶ ἀπονευρώνει ὁλοκληρωτικῶς κάθε φανερὴ καὶ νοητὴ σαρκικὴ ἡδονὴ ποὺ βρίσκεται κρυμμένη μέσα στὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ μετὰ ἀπ᾿ αὐτὰ γεύεται ὁ ἄνθρωπος τὴν οὐράνια καὶ πνευματικὴ ἡδονὴ μέσα του καὶ γι᾿ αὐτὸ λέγει· «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. ιζ΄ 21). Αὐτὴ ἡ οὐράνια καὶ πνευματικὴ ἡδονή, τὴν ὁποία γεύεται μέσα του ὁ ἄνθρωπος, ἀναγνωρίζεται καλύτερα μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο·
Λέγοντας κανεὶς μὲ τὴν καρδιά του τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ἀποκτάει μέσα του μία ἀληθινὴ καὶ ἀνεπιτήδευτη εὐλάβεια πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὰ θεῖα Του λόγια. Συγχρόνως δὲ καὶ μαζὶ μὲ ἐκείνην τὴν καθαρὴ καὶ ἀνεπιτήδευτη εὐλάβεια, σημαδεύεται μέσα του ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι μία παρηγορία καὶ εὐφροσύνη τόσο τῆς ψυχῆς, ὅσο καὶ τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Διότι, ὅποτε πλησιάσει στὴν καθαρὴ καρδιὰ ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρηγορεῖται ὄχι μόνον ἡ ψυχή, ἀλλὰ γλυκαίνεται καὶ ἡ καρδιὰ μὲ τρόπο ἀκατανόητο καὶ μυστικό, ὅπως γλυκαίνεται καὶ ἡ γλῶσσα τοῦ ἀνθρώπου ὅταν προσεύχεται νοερῶς μὲ τὴν καρδιά του γιὰ πολλὲς ὧρες, μὲ ἄκρα προσοχὴ στὴν εὐχή.
Πάλι λέγουμε ὅτι ἐκείνη ἡ γλυκύτητα τῆς καρδιᾶς, τὴν ὁποία αἰσθάνεται ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι μυστικότατη καὶ πνευματική, ὅμως ὁμοιάζει μὲ ἐκείνην τὴν αἰσθητὴ γλυκύτητα, τὴν ὁποία νοιώθει μέσα στὸ στόμα του ὁ ἄνθρωπος ὅταν τρώγει μέλι ἢ ζάχαρη. Ἡ δὲ ψυχὴ αἰσθάνεται τὴν γλυκύτητα τῆς Χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο·
Ὅπως στεκόταν βλέπει τό χέρι τοῦ ἁγίου Φιλουμένου μέ τό γκρίζο ἀντερί
Ένα βράδυ,ο γέροντας Ιουστίνος, Ηγούμενος του Ι.Ν. της Αγίας Φωτεινής – Φρέαρ του Ιακώβ τον είδε πάλι στον ύπνο του.
-Σήκω, του είπε, είναι η ώρα της ακολουθίας.
Πράγματι σηκώθηκε, αλλά είδε το ρολόι και διεπίστωσε ότι ήταν νωρίς ακόμη. Όπως στεκόταν δίπλα στο κρεββάτι του, βλέπει το χέρι του αγίου Φιλουμένου με το γκρίζο αντερί, που συνήθιζε να φοράει και άκουσε αυστηρή την φωνή του να του λέει:
-Σου είπα να σηκωθείς, αλλά κατέβα στην εκκλησία από την αριστερή πόρτα, όχι από την δεξιά.
Σκέφτηκε μήπως είναι πειρασμός από τον διάβολο και άρχισε να λέει το Θεοτόκε Παρθένε… Ο άγιος τον έπιασε από τον αριστερό ώμο και του ξαναλέει:
-Έλα,ο ίδιος είμαι,ο Φιλούμενος, μη δοκιμάζεις.Σου ξαναλέω, κατέβα στο προσκύνημα από την αριστερή πόρτα και όχι από την δεξιά.
Ἐν Συνειδήσει, ἐν Ἀγάπῃ καί ἐν Ἀληθείᾳ Τά σύγχρονα ἐκκλησιολογικά προβλήματα καί προτάσεις γιά τήν θεραπεία τους Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου
Τά σύγχρονα ἐκκλησιολογικά προβλήματα
καί προτάσεις γιά τήν θεραπεία τους
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου
Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἁγίων Μετεώρων
28 Νοεμβρίου 2022
Τόν Δεκέμβριο τοῦ 2021, μία ἀπό τίς πιό γνωστές Ἑταιρεῖες Δημοσκοπήσεων δημοσίευσε μία ἔρευνα[1], ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ τάσεις στήν ἑλληνική κοινωνία κατά τήν τελευταία δεκαετία. Εἰδικότερα ἐξετάστηκαν οἱ προτιμήσεις καί ἡ ἐμπιστοσύνη πού δείχνουν διαχρονικά οἱ Ἕλληνες πολίτες σέ θεσμούς, μεταξύ αὐτῶν καί ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία καταγράφει τήν πιό θεαματική πτώση στά ποσοστά προτιμήσεως τῶν πολιτῶν.
Συγκεκριμένα, «οἱ θεσμοί πού ἀπώλεσαν τή μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη μεταξύ 2001 καί Δεκεμβρίου τοῦ 2021 ἦταν, κατά σειρά προτεραιότητας, ἡ Ἐκκλησία μέ ἀπώλεια 46 μονάδων, τό συνδικαλιστικό κίνημα μέ ἀπώλεια 32 μονάδων καί τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης μέ ἀπώλεια 31 μονάδων»[2]. Στήν διάρκεια τῆς τελευταίας δεκαετίας, ἡ ἐκτίμηση τῶν πολιτῶν στήν Ἐκκλησία, ἀπό τό 71% πού ἦταν τό 2001, ἔπεσε στό ποσοστό τοῦ 25%.
Πρόκειται, βεβαίως, γιά μία κατάσταση πού προκαλεῖ ἔντονο προβληματισμό καί βαθύτατη ὀδύνη σέ ὅλους τούς πιστούς, στούς ἀνθρώπους πού ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἀφιερώσει τήν ζωή τους στήν διακονία της. Καί ὅλα αὐτά σέ μία ἰδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία, πού ἡ κοινωνία μας βρίσκεται σέ μία ἀκραία καί πρωτοφανή πνευματική καί ἠθική κατάπτωση καί ἀποστασία. Ἀπό τήν καθημερινή εἰδησεογραφία καί μόνο ἀποκαλύπτεται ἡ τραγικότητα τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς πραγματικότητας. Συνεχῆ καί εἰδεχθῆ ἐγκλήματα, βία, κακοποίηση, δολοφονίες, γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, παιδεραστίες, βιασμοί παιδιῶν καί γυναικῶν, μεγάλη ἔξαρση τῶν σεξουαλικῶν ἐγκλημάτων καί τῶν κάθε λογῆς διαστροφῶν, κατάλυση καί ἰσοπέδωση τῶν ἠθικῶν, πνευματικῶν, ἐθνικῶν, πολιτιστικῶν καί κοινωνικῶν ἀξιῶν, ἠθική κατάπτωση, κοινωνική, πολιτική καί ἐθνική παρακμή καί τόσα ἄλλα, συνθέτουν ἕνα πραγματικά ζοφερό σκηνικό.
Καί ἐνῶ θά ἀνέμενε κανείς ἀπό τήν Διοίκηση[3] τῆς Ἐκκλησίας νά ἐκφράσει τόν εὐλαβή λαό τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποτελέσει τό ἀνάχωμα σέ ὅλη αὐτή τήν παρακμή, βλέπουμε τήν καταβαράθρωση τῆς μαρτυρίας της καί τήν κατάληξή της σέ θέση οὐραγοῦ.
Τήν ἀπαξίωση αὐτή τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας (μεταξύ ἄλλων παραδοσιακῶν θεσμῶν) στήν ἑλληνική κοινωνία σχολιάζει, σέ πρόσφατο ἄρθρο του, ὁ διευθυντής τῆς Ἐφημερίδος Καθημερινή κ. Ἀλέξης Παπαχελάς: «Ἠθικά δοκάρια γιά νά ἀκουμπήσει [ἡ κοινωνία] δέν ὑπάρχουν. Ὁ πήχυς κατεβαίνει συνέχεια. Καί τραβάει τούς πάντες πρός τά κάτω... Μέχρι καί ἡ Ἐκκλησία μοιάζει νά ἀπορροφεῖται ἀπό μπίζνες καί νά ξεχνάει τόν ρόλο της. Σέ κρίσιμες θέσεις βρίσκονται, δυστυχῶς, ἄνθρωποι πού δέν μποροῦν νά χειριστοῦν μέ κῦρος καί σοβαρότητα τούς θεσμούς πού ἐκπροσωποῦν»[4].
Δυστυχῶς, ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀποδεικνύεται τίς περισσότερες φορές κατώτερη τῶν περιστάσεων. Σιωπῶσα καί ὑπνώττουσα, ἐγκλωβισμένη στόν ἀσφυκτικό ἐναγκαλισμό της μέ τήν κρατική ἐξουσία καί ὑποταγμένη στήν πολιτειοκρατία, βαθειά διαβρωμένη ἀπό τήν ἐκκοσμίκευση, ἄνευρη καί νωχελική, ἀδυνατεῖ νά ἀρθρώσει λόγο ἀληθείας. Ἀδυνατεῖ νά συμβάλει στήν ἀναχαίτιση τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς κατάπτωσης, πού κατακλύζει τήν κοινωνία μας· ἀδυνατεῖ νά ἀντιδράσει καί νά ἀντιταχθεῖ ἀποφασιστικά στό ἀντίθεο καί ἀνθελληνικό κατεστημένο, πού συνεχῶς ἰσχυροποιεῖται καί ἑδραιώνεται στήν πατρίδα μας.
Πορεύεται ἀποκομμένη καί σέ πλήρη ἀναντιστοιχία μέ τίς καθημερινές ἀνάγκες καί τά προβλήματα τοῦ λαοῦ της, πού στενάζει πραγματικά κάτω ἀπό δυσβάστακτες συνθῆκες. Ἕνας λαός φτωχοποιημένος, πικραμένος καί πονεμένος, ἀποίμαντος, ἀκατήχητος, ἀπογοητευμένος καί ἐγκαταλελειμμένος καί ἀπό τούς πνευματικούς καί ἐκκλησιαστικούς του ταγούς, καθώς βλέπει τούς περισσότερους ἀπό αὐτούς ἀπόντες καί ἀδιάφορους, σέ ἄλλο μῆκος κύματος, κλεισμένους ἑρμητικά σέ ἕναν μικρόκοσμο καί μιά εἰκονική πραγματικότητα διαμετρικά ἀντίθετη ἀπό τήν τραγική πραγματικότητα πού ὁ ἴδιος βιώνει. Τούς βλέπει ἀπορροφημένους, ἀφοσιωμένους, ἀσχολούμενους καί συμμετέχοντες σέ λαμπερές καί πολυπρόσωπες ἐκκλησιαστικές τελετές, σέ διάφορες τιμητικές ἐκδηλώσεις, ὀνομαστήρια, ἐπετείους καί ποικίλες ἐκκοσμικευμένες δραστηριότητες.
Ἡ πίστη, ἡ κατάκριση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἄσκηση, Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου. Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
[Ματθ. 20, 1- 16]
Πολλοί «ἐγόγγυζον κατά τοῦ οἰκοδεσπότου»[1]. Πολλοί ἄνθρωποι τά βάζουν μέ τόν Θεό∙ πειράζουν, κατηγοροῦν τόν Θεό, γογγύζουν. «Λέγει ὁ σοφός Σολομών, ὅτι «ὁ Χριστός εὑρίσκεται τοῖς μή πειράζουσιν Αὐτόν»[2]», στή Σοφία Σολομῶντος στό πρῶτο κεφάλαιο στόν δεύτερο στίχο. «Οἱ πειράζοντες τόν Θεό», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ὅσοι ἀμφιβάλλουν, διστάζουν ἤ καί, χειρότερα ἀκόμη, ὅσοι ἀνθίστανται στήν παντοδυναμία Του καί πανσοφία Του. Δέν πρέπει ἡ ψυχή μας ν' ἀντιστέκεται καί νά λέει «γιατί τό ἔκανε ἔτσι αὐτό ὁ Θεός, γιατί τό ἄλλο ἀλλιῶς, δέν μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά;»[3]. Παίρνουμε δηλαδή μιά στάση ὑπεροχική, κριτική ἀπέναντι στόν Θεό καί ἐπικριτική. Μπαίνουμε πάνω ἀπό τόν Θεό καί ἔχουμε μιά πάρα πολύ μεγάλη ἑωσφορική ὑπερηφάνεια καί κρίνουμε καί κατακρίνουμε τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.
«Ὅλα αὐτά», λέει ὁ Ὅσιος Πορφύριος, «δείχνουν μιά ἐσωτερική μικροψυχία καί ἀντίδραση. Δείχνουν τήν μεγάλη ἰδέα πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, τήν ὑπερηφάνειά μας καί τόν μεγάλο ἐγωισμό μας. Αὐτά τά «γιατί» πολύ βασανίζουν τόν ἄνθρωπο, δημιουργοῦν αὐτά πού λέει ὁ κόσμος «κόμπλεξ». Παραδείγματος χάριν, «γιατί νά εἶμαι πολύ ψηλός;» ἤ -καί τό ἀντίθετο- «πολύ κοντός;». Αὐτό δέν φεύγει ἀπό μέσα. Καί προσεύχεται κανείς καί κάνει ἀγρυπνίες, ἀλλά γίνεται τό ἀντίθετο. Καί ὑποφέρει κι ἀγανακτεῖ χωρίς ἀποτέλεσμα. Ἐνῶ μέ τόν Χριστό, μέ τήν Χάρη, φεύγουν ὅλα.
Ὑπάρχει αὐτό τό «κάτι» στό βάθος, δηλαδή το «γιατί», ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπισκιάζει τόν ἄνθρωπο κι ἐνῶ ἡ ρίζα εἶναι τό κόμπλεξ, ἐκεῖ πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά μέ ὡραῖα τριαντάφυλλα. Κι ὅσο ποτίζεται μέ τήν πίστη, μέ τήν ἀγάπη, μέ τήν ὑπομονή, μέ τήν ταπείνωση, τόσο παύει νά ἔχει δύναμη τό κακό, παύει νά ὑπάρχει. Δηλαδή δέν ἐξαφανίζεται, ἀλλά μαραίνεται. Ὅσο δέν ποτίζεται ἡ τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κι ἀμέσως ξεπετάγεται τό ἀγκάθι»[4]. Δηλαδή, μᾶς συμβουλεύει ὁ Ὅσιος, νά καλλιεργοῦμε τήν πνευματική ζωή, νά καλλιεργοῦμε τήν πίστη στόν Θεό, τήν ἐμπιστοσύνη στήν θεία Του ἀγάπη, στίς θεῖες Του ἐνέργειες καί τότε ξεπερνᾶμε ὅλα τά «γιατί», ὅλα τά κόμπλεξ, τά συναισθήματα κατωτερότητας, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας μεγάλος ἐγωισμός.
«Δέν εἶναι μόνο ὅμως», λέει ὁ Ἅγιος, «ἡ ἀντίδραση καί τα «γιατί», πού δείχνουν ὅτι ἐκπειράζομε τόν Θεό. Ἐκπειράζομε τόν Θεό καί ὅταν ζητοῦμε κάτι ἀπό Ἐκεῖνον, ἀλλά ἡ ζωή μας εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ»[5]. Πολλοί λέγουν, ἐζήτησα ἀπό τόν Θεό βοήθεια. Ναί. Γιατί δέν ζήτησες σωστά, δέν ἔχεις τίς προϋποθέσεις, δέν ζεῖς σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός θέλει ὄχι νά σοῦ δώσει κάτι γιά νά περάσεις καλά λίγα χρόνια ἐδῶ στή γῆ, ἀλλά γιά νά σοῦ δώσει τόν ἑαυτό Του καί νά ζήσεις αἰώνια μαζί Του, στήν αἰώνια μακαριότητα.
«Τόν ἐκπειράζομε τόν Θεό», λέει ὁ Ὅσιος, «ὅταν ζητοῦμε κάτι, ἀλλά ἡ ζωή μας δέν εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημά Του, πράγματα δηλαδή ἐνάντια στόν Θεό»[6]. Γιατί ἐκεῖνο πού θέλει ὁ Θεός προπάντων ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους εἶναι νά σωθοῦν καί νά ζητοῦν τήν σωτηρία τους. Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δέν ἔχει μετανοήσει, ζητεῖ μάταια πράγματα, τά ὁποῖα θά τά χρησιμοποιήσει κι αὐτά γιά νά ἁμαρτήσει, γιά νά καταστραφεῖ.
Πῶς εἶναι ὁ Παράδεισος;
Ω, και να ξέραμε τι είναι ο Παράδεισος! Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της ωραιότητας του! Εκεί ψάλλουν οι χοροί των αγγέλων και των αγίων ψυχών! Ένα Πάσχα αιώνιο, ατελείωτο! Εκεί οι ψυχές συνομιλούν με αγαλλίαση, συζητούν το πώς πέρασαν σε αυτήν την μάταια ζωή και πόσο ο Θεός τους βοήθησε και διέφυγαν την κόλαση...
Ατελείωτες ευχαριστίες στον Θεό για την τεράστια αυτή ελεημοσύνη Του!
Ο Παράδεισος τι είναι;
Τά Ἔθνη ἔχουν ἕνα μυστικό σκοπό νά ἐπιτελέσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Tους Λαούς που κάνουν ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ζωή, ο Θεός τους δοκιμάζει με ποικίλους τρόπους. Επιτρέπει μεγάλες φυσικές καταστροφές, αφήνει απροστάτευτα τα σύνορά τους και τ' άρματά τους κ.ο.κ. ενώ όταν έχουν καθαρή ζωή, τους προστατεύει ο Θεός.
Ὁ Ἅγ.Φιλούμενος κατά τήν ἐπανακομιδή τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Σάββα (φῶτο)
Ὁ ἅγιος Φιλούμενος ἀπὸ τὴν ἐπανακομιδῆ τοῦ ἱεροῦ σκηνὠματος τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ηγιασμένου στὰ Ἱεροσόλυμα το 1965 ἀπὸ τὴν Βενετία.
Ὁ ἅγιος Φιλούμενος εἶναι στὰ ἀριστερὰ μὲ τὰ γυαλιά.
πηγή
https://proskynitis.blogspot.com/2022/11/blog-post_528.html
6 Δεκεμβρίου. † Νικολάου ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ (†330). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἱεράρχου, 6 Δεκ. (Ἑβρ. ιγ΄ 17-21).
Εβρ. 13,17 Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο.
Εβρ. 13,17 Να πείθεσθε και να υποτάσσεσθε με προθυμίαν, χωρίς δισταγμούς και δυσφορίας, στους πνευματικούς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν δια την σωτηρίαν των ψυχών σας, επειδή θα δώσουν λόγον δια σας στον Χριστόν. Υπακούετε, λοιπόν, εις αυτούς με προθυμίαν, ώστε να εκτελούν το έργον αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεώς σας με χαράν και όχι με στεναγμούς· διότι το να στενάζουν από την ιδικήν σας απείθειαν, είναι επιζήμιον εις σας τους ιδίους. Θα φέρη επάνω σας την οργήν του Θεού.