Ἀμβλώσεις: Νομικαί διατάξεις εἰς τό χεῖλος τοῦ ἠθικοῦ γκρεμοῦ

Ἀμβλώσεις: Νομικαί διατάξεις εἰς τό χεῖλος τοῦ ἠθικοῦ γκρεμοῦ

Γράφει ὁ κ. Θεοχάρης Ἀποστόλου, Δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, Νομικός Σύμβουλος Δήμου Κηφισιᾶς, Πρόεδρος Πολιτιστικοῦ Συλλόγου «Ὁ Κηφισσός»

Τὸ ποινικὸ ἀδίκημα τῆς ἄμβλωσης προβλέπεται καὶ τιμωρεῖται στὰ ἐγκλήματα κατὰ τῆς ζωῆς, στὸ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Ἀξίζει μάλιστα νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ ποινικὸς νομοθέτης σὲ μία προσπάθεια, ἐπιφανειακή, νὰ μετριάσει τὴν κοινωνικὴ ἀπαξία τῆς πράξης ἀντικατέστησε τὸν ὅρο «ἄμβλωση» μὲ τὸν ὅρο «τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης».

Ἡ ἐπιλογὴ ὅμως δὲν ἀπέφερε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, καθόσον ἡ πράξη τῆς ἄμβλωσης ἀπασχολοῦσε καὶ ἀπασχολεῖ πάντα τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία ὡς φαινόμενο μὲ νομικές, ἰατρικὲς καὶ θεολογικὲς προεκτάσεις.

Γιὰ τὴ νομικὴ ἐπιστήμη κρίσιμο παραμένει τὸ ἐρώτημα, ἐὰν φορέας τοῦ δικαιώματος ποὺ προστατεύεται εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἐμβρύου ἢ τὸ δικαίωμα τῆς γυναίκας νὰ ἐπιλέγει ἡ ἴδια ἰδίως σὲ περιπτώσεις ἐξαιρετικές, ὅπως σὲ βιασμὸ ἢ αἱμομιξία.

Σὲ κάθε περίπτωση ὁ Ἕλληνας νομοθέτης σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες Χῶρες δὲν ἔχει ἀποποινικοποίησει τὴν πράξη.

Ἀναλύοντας τὸ ἄρθρο κρίσιμο στοιχεῖο γιὰ τὴν ἀπόδοση ποινικῆς εὐθύνης εἶναι ἡ μὴ συναίνεση τῆς γυναίκας, ὁπότε καὶ ἡ πράξη θεωρεῖται κακουργηματικὴ .

Ἐπίσης ἄδικη θεωρεῖται ἡ πράξη ποὺ ἔγινε μὲ τὴ συναίνεση τῆς γυναίκας μετὰ τὴν εἰκοστὴ τέταρτη ἑβδομάδα τῆς κύησης, ὁπότε ὅμως θεωρεῖ­ται ἥσσονος ποινικῆς ἀπαξίας μὲ μειωμένη προβλεπόμενη ποινὴ φυλάκισης.

Στὸ ἴδιο ἄρθρο προβλέπονται ἐξαιρέσεις ποὺ καθιστοῦν τὴν πράξη μὴ ἄδικη συνιστάμενες σὲ κύηση ὡς ἀπότοκο βιασμοῦ, αἱμομιξίας ἢ ἄλλων γεννετήσιων ποινικῶν πράξεων ἢ ὅταν ἔχει ἀποδειχθεῖ ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιὰ τὴ ζωὴ τῆς γυναίκας ἢ σοβαρὴ ἀνωμαλία τοῦ ἐμβρύου.

Ἑπομένως συμπερασματικὰ γιὰ τὸ ποινικὸ νομοθέτη τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ἐγκληματικῆς συμπεριφορᾶς εἶναι ἡ μὴ συναίνεση τῆς γυναίκας.

Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση θεωρεῖ τὴν ἄμβλωση, μὲ συναίνεση, ποινικὸ ἀδίκημα μικρῆς ποινικῆς ἀπαξίας, (μετὰ τὴν 24η ἑβδομάδα κύησης) μὲ τὴν πρόβλεψη περιπτώσεων ποὺ αἴρουν τὸ ἄδικο.

Τὴν ἴδια στιγμὴ ὅμως ἕνα ποσοστὸ γυναικῶν γύρω στὸ 56 % στὶς ΗΠΑ σύμφωνα μὲ πανεθνικὴ ἔρευνα νοιώθουν ἐνοχὲς γιὰ τὴν ἀπόφασή τους νὰ προβοῦν σὲ ἄμβλωση, ἐνῷ 25% τῶν γυναικῶν χρειάστηκαν ψυχολογικὴ ὑποστήριξη καὶ ψυχιατρικὴ φροντίδα. Στὴν πατρίδα μας τὸ ποσοστὸ τῶν γυναικῶν ποὺ νοιώθουν ἐνοχὲς μετὰ τὴν ἄμβλωση εἶναι πολὺ μικρότερο.

Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀνοχὴ ποὺ δείχνει ἡ Ἑλληνικὴ πολιτεία στὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀμβλώσεις ποὺ γίνονται ἐτήσια, στὴν ἠθικὴ χαλαρότητα,, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐν μέρει νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, ἡ ὁποία δίνει τὴ ψευδαίσθηση ὅτι «ὅλα εἶναι καλά».

Ἄλλωστε γιὰ τὸ ποινικὸ νομοθέτη ἡ ἄμβλωση θεωρεῖται διακοπὴ τῆς κύησης καὶ σὲ καμία περίπτωση ἀνθρωποκτονία μὴ θεωρούμενο τὸ ἔμβρυο ἔλλογο ὄν.

Ὁ ποινικὸς νόμος ἀπεικονίζει ἄλλωστε δυσ­τυχῶς πιστὰ τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα, ἡ ὁποία συνεχῶς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς Ὀρθοδόξου Διδασκαλίας ὅτι ἅπαντες εἴμαστε εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι βέβαια ἄνθρωπος ὑπάρχει «ἐξ ἄκρας συλλήψεως».

Τὸ ἔννομο ἀγαθό τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου στὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη ὑπολείπεται ἄλλων ἔννομων ἀγαθῶν ποὺ προστατεύει ὁ νόμος, ὅπως ἡ ὑγεία τῆς γυναίκας, τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση στὸ σῶμα τῆς γυναίκας.

Ὁ ποινικὸς νομοθέτης στὴν ἐπιλογὴ του λαμβάνει ὑπόψη τὴν δυσχέρεια ἀποδοχῆς καὶ ἀνατροφῆς ἑνὸς μὴ «ὑγειοῦς» παιδιοῦ ποὺ δυστυχῶς δύσκολα γίνεται ἀποδεκτὸ ὡς ἴσο πρὸς ὅλους ἀπὸ τὴν κοινωνία μας.

Τέλος τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου θεώρησε ὅτι δὲν ἦταν οὔτε ἐπιθυμητὸ οὔτε δυνατὸ στὴν παροῦσα κατάσταση νὰ ἀπαντήσει σὲ ἀφηρημένο ἐπίπεδο στὸ ἂν τὸ κυοφορούμενο θεωρεῖται πρόσωπο κατὰ τοὺς ὁρισμοὺς τοῦ ἄρθρου 2 τῆς Σύμβασης. Ἀκολούθως θεώρησε ὅτι ἤδη ἡ προστασία τοῦ ἀγέννητου τέκνου κρίνεται ἐπαρκής, καθὼς βρίσκεται σὲ ἄμεση σύνδεση καὶ ἐξάρτηση μὲ αὐτὴ τῆς μητέρας ὑπὸ τὴ σκέπη τῆς ὁποίας προστατεύεται.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας βέβαια δὲν τίθεται ζήτημα καθόσον ἡ κύηση εἶναι πρῶτα ἀπὸ ὅλα Δῶρο Θεοῦ καὶ ἡ γυναίκα δὲν ἔχει μόνο δικαίωμα ἀλλὰ καὶ ὑποχρεώσεις. Ἀντιμετωπίζει βέβαια μὲ ἐπιείκεια καὶ εὐσπλαγχνία ὅσες γυναῖκες προέβησαν σὲ ἄμβλωση σὲ περιπτώσεις ἄμεσου κινδύνου γιὰ τὴ ζωὴ τῆς γυναίκας ἀπὸ τὴ συνέχιση τῆς ἐγκυμοσύνης, ὄχι ὅμως καὶ σὲ περιπτώσεις ὕπαρξης προγεννετήσιων ἀνωμαλιῶν, προβάλλοντας ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπιχείρημα πιστικὸ περὶ τῆς ἠθικότητας τῆς ἄμβλωσης ἑνὸς παθολογικοῦ ἐμβρύου καὶ τῆς ἀνηθικότητας τῆς θανάτωσης ἑνὸς νεογέννητου μὲ περισσότερα προβλήματα, ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ περιπτώσεις βιασμοῦ προβάλλοντας ὅτι μία ἀδικία δὲ δικαιώνει τὴ διάπραξη μίας δεύτερης ἐξίσου σοβαρῆς ἀδικίας, προτείνοντας ὡς ἔσχατη λύση, μὲ σκοπὸ πάντα τὴν ἀποφυγὴ θανάτωσης τοῦ ἐμβρύου, τὴν υἱοθεσία.

Ἐξαιρουμένων τῶν εἰδικῶν ἀνωτέρω περιπτώσεων, ποὺ ἀπαντῶνται σὲ μικρὸ ἀριθμό, ἡ ἀπάντηση στὸ μεγάλο ἐτήσιο ἀριθμὸ ἀμβλώσεων εἶναι ἡ Ἠθικὴ καὶ ἡ Ἐγκράτεια.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

https://aktines.blogspot.com/2023/09/blog-post_577.html