Ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ χτίζεται καί πάλι μέ ρυθμούς “ἀνάπτυξης”

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Ο Πύργος της Βαβέλ χτίζεται και πάλι με ρυθμούς “ανάπτυξης”

Όλοι γνωρίζουμε από παιδιά την ιστορία του Πύργου της Βαβέλ. Την εποχή που δεν ντρέπονταν οι δάσκαλοι και οι Υπουργοί Παιδείας να διδάσκονται τα θρησκευτικά στα σχολεία μας, μάθαμε πως κάποτε (Γένεση 11, 1-9) οι απόγονοι του Νώε, που μιλούσαν μία γλώσσα, ευρισκόμενοι στην πεδιάδα Σεναάρ θέλησαν να χτίσουν μιά επιβλητική πόλη με νέα υλικά όπως οι πλίνθοι και η πίσσα. Μαζί, για να αφήσουν πίσω τους κάτι πολύ εντυπωσιακό που θα τους χάριζε δόξα και φήμη, σχεδίασαν έναν πύργο που θα ήταν τόσο ψηλός που θα έφτανε στον ουρανό.

Όπως περίπου σήμερα κάνουν κάποιοι άλλοι αλαζόνες “ειδικοί” της ημεδαπής και αλλοδαπής με την απολυτοποίηση της επιστήμης, διά της οποίας νομίζουν πως μπορούν να υποκαταστήσουν ή και να παραστήσουν τον Θεό.

Ενώ, λοιπόν, ο πύργος άρχισε να υψώνεται, ο Κύριος προκάλεσε σύγχυση γλωσσών με αποτέλεσμα ο ένας να μην καταλαβαίνει τον άλλον και να εγκαταλειφθεί τελικά το εγχείρημα και να διασκορπιστούν όλοι στη γη ανάλογα με το ποιά γλώσσα καταλάβαιναν.

Ο πύργος ονομάστηκε Βαβέλ που σημαίνει “σύγχυση”. Το ίδιο συμβαίνει και σ’ εμάς που έχουμε πάθει “βαβέλ” αξιών, ιδανικών, εννοιών, θρησκειών και δεν μπορούμε πια να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.

Δεν πρέπει, εδώ, να μας διαφύγει το γεγονός ότι αυτή η σύγχυση προέρχεται από την αλαζονική διάθεση των ανθρώπων να βάζουμε τον δήθεν πανίσχυρο εαυτό μας πάνω από τον Θεό, ειδωλοποιώντας τον διά της ιδίας με

των Πρωτοπλάστων πλάνης του Πονηρού ότι αν τον ακολουθήσουμε διά των επιτευγμάτων και των ανθρώπων του θα γίνουμε κι εμείς θεοί.

Αυτή η κατάσταση χωρίζει τους ανθρώπους αφού πρώτα εξαφανίσει ή έστω αποδυναμώσει την μεταξύ τους αγαπητική κοινωνία και την αγάπη τους προς τον Θεό. Αυτό επιφέρει δριμύτατη σύγχυση στην συννενόηση, κι ας μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Μόνο η κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, μόνο η χάρις του Αγίου Πνεύματος μπορεί να θεραπεύσει αυτήν την ψυχοσωματική ασθένεια του ανθρώπου, την καύχηση δηλαδή, την αλαζονεία, την υπερύψωση του Εγώ σε αυταξία και απόλυτη αυθεντία, και να ενώσει τελικά την ανθρωπότητα η οποία αν και πολύγλωσση και πολυδιαλεκτική γίνεται σύσσωμη και σύναιμη με τον Κύριο εάν Τον κοινωνεί εν πίστει και μετανοία και ουσιαστικά μιλάει και ζει την ίδια κατάσταση, δηλαδή την Πεντηκοστή και έτσι παρουσιάζεται ως μιά μεγάλη οικογένεια σε κοινωνία αγάπης.

Αυτό δεν ψάλλουμε άλλωστε την Κυριακή της Πεντηκοστής στο γνωστό κοντάκιο : “Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος. Ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε εις ενότητα πάντας εκάλεσε...”;

Στις πονηρές μέρες μας όμως, ζούμε ξανά τις συνέπειες της Βαβέλ αφού θεοποιήσαμε τον άνθρωπο και την ύλη που τον περιβάλλει.

Η ανθρωπότητα, επηρεασμένη διά των πανίσχυρων ΜΜΕ, από τις άθεες, μηδενιστικές αρχές των παγκοσμιοποιητών και των πρόθυμων” δορυφόρων” τους στο πολιτικό και επιχειρηματικό – κυρίως – στερέωμα, οι οποίοι απολυτοποίησαν τις “αρχές” και τις δήθεν ουμανιστικές ανησυχίες των πάσης λογής “Διαφωτιστών” της Δύσης και ευκαιριακά επικαλέστηκαν τις ψευτο- “παρακαταθήκες” της Γαλλικής Επανάστασης, κυριολεκτικά απο-θέωσαν τον άνθρωπο αν και επαγγέλθηκαν παραπλανητικώς έναν υποκριτικό , ψευδή ανθρωπισμό-ουμανισμό ζυμωμένο με τις νέες αρχές και αξίες ενός παγκοσμιοποιημένου ανάποδου και άκρως υλόφρονα κόσμου.

Αυτός ο κόσμος και το σύστημα που αυτός προωθεί δεκαετίες τώρα αργά και μεθοδικά, καμμία σχέση δεν έχει με τον άνθρωπο – εικόνα του Θεού – αλλά ούτε και με τον ίδιο τον Θεό. Κι ας προέρχεται και δρα στο χώρο που ιδρύθηκαν και ανδρώθηκαν οι πρώτες χριστιανικές εκκλησιαστικές κοινότητες.

Ο Χριστός ήταν, είναι και παραμένει το μέγα εμπόδιο στο δρόμο του οδοστρωτήρα των εθνών-κρατών και της γαβάθας με τη “σούπα” των πολιτισμών όπως τόνιζε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος. Μωρία και σκάνδαλο, άλλωστε, ήταν πάντα, από την εποχή του Αποστόλου Παύλου ακόμα, ο Χριστός και ο Τίμιος Σταυρός.

Στις μέρες μας η προσπάθεια αποδόμησης της αποστολής και του ρόλου της Εκκλησίας στα μάτια του λαού ξεκίνησε πριν χρόνια με την σκανδαλολογία. Την εποχή του 2005-2006 κυρίως, αν και θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πολύ νωρίτερα με την προσπάθεια υφαρπαγής της εναπομείνασας περιουσίας της Εκκλησίας (νόμος Τρίτση) που έληξε άδοξα για την Πολιτεία και τις εξοντωτικές επιθέσεις κατά του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, του σκαπανέως και μπροστάρη του αντιαιρετικού αγώνος της Εκκλησίας, από το σατανικής έμπνευσης και πρακτικών πρώην ΚΕΦΕ, της γνωστής επικίνδυνης αίρεσης της Σαηεντολογίας. Στο πρόσωπο του π. Αντωνίου οι άνθρωποι αυτοί – κυρίως πρόθυμοι (πρώην και νυν) πολιτικοί και δημοσιογράφοι – που υπερασπίζονταν τον αγώνα διάβρωσης μέσω του ΚΕΦΕ κατά του αντιρρητικού και απολογητικού έργου της Εκκλησίας της Ελλάδος, έβαλλαν τα πυρά τους κατευθείαν εναντίον του προσώπου του μακαριστού π. Αντωνίου και μέσω αυτού κατά αυτής της ίδιας της Εκκλησίας, ώστε να την φιμώσει και αποδυναμώσει.

Μετά, την περίοδο 2005-2006, προσπάθησαν με υπαρκτά αλλά και κατασκευασμένα σκάνδαλα να πλήξουν την αγάπη, τον σεβασμό και τον σύνδεσμο της Εκκλησίας με τον πιστό λαό.

Από τότε συνέχισαν με σποραδικές επιθέσεις με σκοπό πάντα την αποδόμηση, την σχετικοποίηση, τη αλλοίωση της αποστολής της Εκκλησίας στον κόσμο.

Φτάσαμε, έτσι, στο σήμερα, με το φαινόμενο όχι μόνο να μην έχει περιοριστεί στα της Εκκλησίας αλλά επεκτάθηκε σε όλους τους φορείς και θεσμούς και ακόμα κατά αυτής της ίδια της κοινωνίας με σκοπό την φίμωση, την δημιουργία σύγχυσης, την υποκειμενοποίηση πανάρχαιων και συχνά αιματοβαμμένων αξιών και ιδανικών που αποτελούσαν την ραχοκοκκαλιά του Χριστιανικού και Ελληνικού πολιτισμού μας. Όπως η οικογένεια, η πατρίδα, η δικαιοσύνη, ο στρατός, η χριστιανική ηθική, οι παραδόσεις του λαού μας, η ελευθερία, η ισότητα και ισονομία, η παιδεία, η ιστορία, κλπ.

Έτσι, χτυπήθηκε στη ρίζα του όλος ο πολιτισμός μας και έτσι κάπως ξεκίνησε η γενική σύγχυση. Η σύγχρονη ελληνική “Βαβέλ”!

Τα “πειστήρια” είναι πολλά.

Ας δούμε μερικά.

Μεγάλη σύγχυση επικρατεί μεταξύ θεολόγων σχετικά με τα πάθη των ανθρώπων και την σωτηρία της ψυχής τους. Είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι επειδή ο Θεός είναι αγάπη, αρκεί να είσαι “καλός άνθρωπος, ταπεινός και ελεήμων” για να κερδίσεις τον Παράδεισο! Κι ας είσαι αμετανόητος για κάποιο σαρκικό πάθος σου όπως η ομοφυλοφιλία!!!

Έτσι κάπως, με παρανοήσεις και αλλοιώσεις προτεσταντικού τύπου των ευαγγελικών αληθειών και της Πατερικής παράδοσης, φτάσαμε να παρερμηνεύουμε την χριστιανική αρετή της αγάπης αποδίδοντάς την και σε άτομα με αυτό το σαρκικό πάθος το οποίο ακριβώς οφείλεται στον εγωϊσμό του ανθρώπου, δηλαδή στην έλλειψη ταπείνωσης. Πως λοιπόν ο συγκεκριμένος θεολόγος “βλέπει” πιθανή ταπείνωση σε έναν άνθρωπο που λόγω της έλλειψής της παγιδεύεται μέσα στο σαρκικό πάθος και κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, με την αμετανοησία του αυτή (αν ισχύει) χάνει τελικά τον Παράδεισο;

Γι’ αυτό οι κοσμικοί άνθρωποι, βλέποντας τη δική μας αλλοίωση ανέδειξαν την ομοφυλοφιλία περίπου σε “αρετή” που δήθεν αναδεικνύει την οικογένεια, την αγάπη, την συντροφικότητα, την ελευθερία και φτάνει πέρα από τα όρια της λογικής και της μόνης γνήσιας πίστης στον μόνο Αληθινό και Ζώντα Θεό, με το να αφήνει το περιθώριο της ταυτόχρονης υποδούλωσης σε ένα σαρκικό πάθος – κατά την Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση – και την πνευματική ζωή που (Ω της βλασφημίας!) προάγει στην βασιλεία των ουρανών και μάλιστα με αρχιερατική επιβεβαίωση!!!

Περαιτέρω επιδεινώνεται η κατάσταση στο εν λόγω θέμα με τη σχετική διεθνή φρασεολογία όπως τις καινοφανείς και κενοφανείς λέξεις “ομοφυλοφιλία” και “ομοφοβία”. Η δεύτερη μάλλον εξυπηρετεί τον διανοητικό “βιασμό” των ανθρώπων από την καθοδηγούμενη εν πολλοίς δικαιοσύνη (όχι μόνο της ημεδαπής) αφού η άγνωστη πριν λίγα χρόνια λέξη, σήμερα διώκεται ποινικά ως έγκλημα ρατσισμού!!!

Ακόμα και με την απλή διατύπωση της αντίθετης με το “συρμό” απόψεως. Όσον αφορά στην πρώτη, την “ομοφυλοφιλία” θα παραθέσω την πολύ εύστοχη παρατήρηση του κ. Ανδρέα Παπαβασιλείου, Διδάκτωρος της Θεολογίας και πρώην Επιθεωρητού Μέσης Εκπαίδευσης σε άρθρο του με τίτλο “Ομοφυλοφιλία και ομοφοβία” (simerini.sigmalive.com 20/6/2014) : “Σήμερα όλα αυτά τα είδη των σαρκικών εκτροπών περιλήφθηκαν υπό τον γενικό όρο ‘ομοφυλοφιλία’. Η επιλογή όμως του όρου τούτου δεν εκφράζει κυριολεκτικά τη σχέση δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου, διότι η σχέση πάνω στην οποία στηρίζεται το φαινόμενο αυτό δεν είναι η φιλία, αλλά η αμοιβαία ερωτική έλξη και η σεξουαλική σχέση…

Η σχέση αυτή των ομοφύλων δεν εδράζεται πάνω στη φιλία, διότι άλλο είναι το νόημα και το περιεχόμενο της μεγάλης αυτής έννοιας. Συνεπώς, η ταύτιση της ομοφυλοφιλίας με τη φιλία, ως βασικού γνωρίσματός της, αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια, η οποία αποσκοπεί στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης, χρυσώνοντας έτσι το χάπι της “παρά φύσιν” ικανοποίησης της γενετήσιας ορμής”!!!

Μιάς και έγινε αναφορά στο θέμα αυτό ας γίνει ένα σχόλιο και σ’ αυτή τη σύγχυση.

Κάποιοι κληρικοί όλων των βαθμίδων συχνά αντικαθιστούν τις κλασσικές για την Εκκλησία 

μας λέξεις με

άλλες που έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα με άμεση συνέπεια την εννοιολογική σύγχυση στην αντίληψη των ανθρώπων και τελικά την σχετικοποίηση των θεόσδοτων. Όπως, για παράδειγμα, η επιλογή των λέξεων “αστοχία” ή “λάθος” αντί της λέξης “αμαρτία”!

Μερικοί εξ αυτών το δικαιολογούν αυτό ως προσπάθεια να απενοχοποιήσουν τους ανθρώπους ώστε να μην φτάσουν στην απόγνωση. Με μιά επιδερμική “ανάγνωση” αυτό μπορεί να είναι θεμιτό σε κοσμικούς ανθρώπους ως ψυχολογική στήριξη. Καθόλου δε βοηθά όμως τον άνθρωπο που θέλει να συνεργήσει με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ώστε να εργαστεί για τον Παράδεισο.

Άλλο παράδειγμα ασυννενοησίας είναι η ακατάσχετη φλυαρία κάποιων βαθυστόχαστων και χαρισματικών – συχνά – στην επικοινωνία και την εκφορά του λόγου επιστημόνων, κληρικών και λαϊκών, και οι αναλύσεις και τα πάσης λογής αστεία έως και προσβλητικά “ψυχογραφήματα” όσων προέβαλλαν αντιρρήσεις στο θέμα της αντιμετώπισης του κορωνοϊού και της αποτελεσματικότητας των ενέσιμων φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Σύγχρονη ιατρική βαβέλ. Άλλα έλεγε ο ένας επιστήμονας άλλα καταλάβαινε ο άλλος.

Επαγγέλονταν “ελευθερία” αλλά δεν καταλάβαμε από τί; Από ποιού είδους κατάσταση προσπάθησαν να μας “ελευθερώσουν”; Από τον κορωνοϊό με εκείνα τα περιβόητα και αμφιλεγόμενα “πρωτόκολλα”; Από την μετάδοση του ιού με όλες εκείνες τις θλιβερές υποχρεωτικότητες;

Από τους μη προβατοειδείς, σκεπτόμενους ανθρώπους που λόγω της ανελευθερίας τους να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους – ακόμα κι αν ήταν ειδικοί επιστήμονες – “βαπτίστηκαν” συνομωσιολόγοι, εγκληματίες, αντιεμβολιαστές, προτεστάντες, φασίστες, ναζιστές, ψεκασμένοι κλπ;

Μήπως η “ελευθερία” τους μεταφραζόταν σε πακτωλούς χρημάτων στα ΜΜΕ για να ανακυκλώνουν μόνο το δικό τους παραμυθάκι φθάνοντας στο έσχατο σημείο της αντιεπιστημονικής δεοντολογίας και του θράσους να ζητούν την επέμβαση εισαγγελέων και τη σύλληψη επιστημόνων με διαφορετική άποψη;

Περάσαμε μιά τρομερή περίοδο ιδιότυπης σκλαβιάς, ανελευθερίας, σκληρώτατων μέτρων, υψηλότατων προστίμων, πλύσης εγκεφάλου, διαστροφής και κατασκευής “μελετών” a la carte, (με το αζημίωτο προφανώς) και με μιά περίεργη και ανεξήγητη κίνηση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να απονείμει στα μέλη της ειδικής επιτροπής το “ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ”!!!

Μα γιατί; Τι φοβόταν η Επιτροπή; Αφού αποτελούνταν από επιστήμονες που απλά έκαναν τη δουλειά τους. Έτσι κάνουν με όλες τις Επιτροπές π.χ. της Βουλής; Συστήνουν, θέτουν σκοπούς και παραχωρούν το ακαταδίωκτο; Οι καημένοι μάλλον θα το μπέρδεψαν με την βουλευτική ασυλία των πολιτικών που τους καθιστά ακριβώς ίσους απέναντι στους νόμους με τους πολίτες- ισονομία γαρ (ή τρομερή κατευθυνόμενη σύγχυση;)

Να μην ξεχάσουμε δε και τους εξοντωτικούς για το λαό, την παιδεία, την οικονομία και την κοινωνική ζωή περιορισμούς στις μετακινήσεις και την εξοντωτική περιφρόνηση και προσβολή της Εκκλησίας με σκληρά μέτρα.

Θυμηθείτε την απαράδεκτη αντιμετώπιση του θρησκευτικού συναισθήματος και των λατρευτικών αναγκών των πιστών από την Αστυνομία, την Πολιτεία, τις τοπικές και κρατικές αρχές, τους “αλλοιθωρίζοντες” εισαγγελείς, οι οποίοι έφτασαν μέχρι του σημείου να συλλαμβάνουν κληρικούς επειδή περιέφεραν πάνω σε αυτοκίνητο Ιερή Εικόνα της Παναγίας μας με συνοδεία λιγότερων των 10 ατόμων ή επειδή κοινώνησαν 2, 3 ανθρώπους και ταυτόχρονα αδειοδοτούσαν και περιφρουρούσαν, μάλιστα, πολλές εκατοντάδες ανθρώπους που διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας και ενώ ίσχυε καθολική απαγόρευση συναθροίσεων σε δημόσιο ανοιχτό χώρο.

Κι όλα αυτά, αυτοί τα ονόμασαν “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”!!! Μάλλον με άλλο νόημα και όχι αυτό που κατανοεί ο κοινός νους.

Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, ίσως να πήγαινε περισσότερο στα γνωστά σκευάσματα, ξέρετε, απ αυτά που ή τα έκανες ή “πέθαινες”! Βέβαια, ποτέ δε μας εξήγησαν που οφείλεται η έξαρση των ξαφνικίτιδων και μάλιστα μεταξύ νέων υγιέστατων ανθρώπων και αθλητών. Τι φοβούνται; Αφού έχουν το ακαταδίωκτο γιατί ανησυχούν;

Θα μου πείτε γιατί αναφερόμαστε ξανά σε ένα θέμα που έχει κορεστεί. Μα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της νοητικής Βαβέλ στην οποία αναφερόμαστε. Ελευθερία μνημονεύουν και δεν είναι αυτή που γνωρίζουμε και θέλαμε να ζούμε εμείς. Δικαιοσύνη επικαλούνται αλλά δεν την εννοούν όπως ο μέσος νους. Την ισονομία στοχεύουν αλλά τελικά την “κατακρεουργούν”. Την αντικειμενικότητα υποκριτικώς προασπίζονται αλλά την υποκειμενικότητα προωθούν. Στην επιστήμη και τα επιτεύγματά της στηρίζονται αλλά διώκουν τους επιστήμονες που δεν συμφωνούν μαζί τους.

Πολυφωνία επαγγέλλονται και φίμωση του λόγου και απαγόρευση της κριτικής επιβάλλουν. Δημοκρατία ονειρεύονται και φασισμό προωθούν.

Ένα ακόμη “βαβελικό” σύμπτωμα έχει να κάνει με την λεγομένη συνταγματικότητα των νόμων της Πολιτείας.

Μας λένε πως οι νόμοι που ψηφίζουν δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα αλλά ποτέ δεν αποδεικνύουν ότι αυτοί οι ίδιοι νόμοι “ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ” με αυτό.

Έτσι κάπως, όλη σχεδόν η νομολογία των τελευταίων ετών κρίθηκε ορθή συνταγματικώς και μάλιστα σε καθολικό σχεδόν βαθμό εις βάρος των πολιτών αλλά όχι και εναντίον “ισχυρών”, όπως οι δικαστικοί και βουλευτές σε ότι τους αφορούσε και μάλιστα μέσα στην εποχή των μνημονίων που οδήγησε χιλιάδες συμπολίτες μας στην οικονομική, οικογενειακή, κοινωνική καταστροφή. Μήπως άλλαξε και το νόημα των εννοιών “δικαιοσύνη” και “αδικία”, ώστε να σημαίνουν την απονομή δικαιοσύνης στους ισχυρούς;

Ένα άλλο μείζον πρόβλημα η ασυνεννοησία σε θέματα κακοποίησης ανθρώπων και ζώων.

Έννοιες και αξίες όπως ζωή, οικογένεια, ηθική, δικαιώματα των παιδιών, συναίνεση, ψυχική υγεία κλπ. Πλήρης σύγχυση προκαλείται στο λαό από τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία όσον αφορά στη μη διάκριση μεταξύ ψυχοσωματικού ανθρώπου και του δημιουργήματος του Θεού μεν, αψύχου δε ζώου. Όπως ο νομοθετικά παράδοξος νόμος 4745/2020 που προβλέπει ποινή κάθειρξης έως 10 έτη και χρηματικό πρόστιμο έως 50.000€ σε όποιον κακοποιεί ή θανατώνει ζώα “συντροφιάς” και ο 4619/2019 – Άρθρο 304 του ΠΚ – που επιβάλλει φυλάκιση έως 6 μήνες ή χρηματικό ποσό σε όποια έγκυο εκτρώνει το κυοφορούμενο βρέφος ΜΕΤΑ 6ο μήνα, δηλαδή μετά την 24η εβδομάδα!

Πόση σύγχυση να αντέξουμε πια; Πόση ύβρη; Και πώς δεν συνιστά ύβρη κατά του Θεού για το άψυχο γατί (δεν συμφωνώ με τον βασανισμό των ζώων αλλά θα έπρεπε να ισχύει εδώ κάποια αναλογικότητα, δε νομίζετε;) ως 10 χρόνια φυλακή ΚΑΙ ως 50.000€ πρόστιμο, ενώ για τον εκούσιο φόνο ενός βρέφους 6, 7, 8 μηνών μόνο 6 μήνες Ή χρηματικό ποσό;

Μήπως επειδή το κυοφορούμενο δεν εκτρώνεται κατά την μοντέρνα ορολογική βαβέλ αλλά του “διακόπτεται η κύηση”; Είναι διαφορετικές οι λέξεις, έτσι;

Κάπως έτσι μπέρδεψαν τον κόσμο οι νομοθέτες μας και αφήνουν εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις κάθε χρόνο χωρίς ίχνος συστολής και φόβου για την δικαιοσύνη του Θεού ενώ πρόκειται για καθαρό φόνο και μάλιστα εκ προμελέτης. Αυτή η άμβλυνση των κριτηρίων των ανθρώπων “επιδοτείται” από τα τερτίπια του νόμου που φτάνει να χαρακτηρίζει τα προοριζόμενα γιά πειράματα ή συντήρηση γονιμοποιημένα ωάρια ως “πλεονάζον” και” κρυοσυντηρημένο” υλικό”!. Έλεος, αδελφοί! Παιδιά είναι. Εν δυνάμει μη ολοκληρωμένοι άνθρωποι αφού η Εκκλησία μας δέχεται και διδάσκει την εξ άκρας σύλληψης εμψύχωση!

Στο θέμα των εκτρώσεων τα παράδοξα κορυφώνονται με χιλιάδες εκτρώσεις βρεφών από κορίτσια μόλις 12, 13, 14 ετών με τη συναίνεση των γονέων που σημαίνει ότι οι γονείς τους, αναγνωρίζουν σε ανήλικα τέκνα, εμμέσως, την πρώιμη ερωτική ζωή ενώ πιθανόν αυτοί οι ίδιοι γονείς να κατέφευγαν στη δικαιοσύνη αν ακόμη και μεγαλύτερα παιδιά τους έπεφταν θύματα βιασμού.

Οι “κύριοι” αυτοί που με τις πράξεις τους οδηγούν ανήλικα κορίτσια στις κλινικές για έκτρωση δεν θα έπρεπε να διώκονται ως παιδεραστές και παιδοβιαστές; Ή μήπως όλοι αυτοί είναι ανήλικοι ή συνομήλικοί των 12χρονων κοριτσιών; Μήπως κι αυτό δεν είναι προβληματικό αφού προδίδει άλλη μία μορφή εγκληματικής παραμέλησης ανηλίκων αγοριών;

Εάν ένας γονέας παραμελήσει το ανήλικο κορίτσι του κι αυτό συνάψει σχέση που οδηγήσει σε καταγγελία στις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές, αυτός ο γονέας διώκεται για παραμέληση ανηλίκου. Αν όμως ο ίδιος γονέας υπογράψει για την έκτρωση του 12χρονου ή μεγαλύτερου κοριτσιού στις παραπάνω κλινικές είναι αλληλέγγυος, καλός γονέας, μοντέρνος, κοντά στο παιδί του; Πως έφτασε το παιδί σ’ αυτήν την κατάσταση; Όχι από εξίσου ποινικά κολάσιμη παραμέληση;

Το μπέρδεμα, όμως, επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της καθημερινότητάς μας όπως στην παιδεία.

Μιλάμε για συνταγματικά κατοχυρωμένη “δωρεάν” παιδεία αλλά εννοούμε την αντισυνταγματικώς καθιερωμένη εδώ και δεκαετίες ημι-νόμιμη παραπαιδεία που απομυζά τις μεσαίες και μικρομεσαίες οικογένειες πολύτιμα κονδύλια για να βρουν τα παιδιά το δρόμο τους προς την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση.

Να η “μαγική” λέξη. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ! Παραπέμπει ευθέως στον ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ.

Είναι κοινή λογική και όχι δική μας οξυδέρκεια, αν οι εκπαιδευτικοί ήταν συνειδητοί λειτουργοί που αγαπούσαν τα παιδιά και την αποστολή τους με ένα εκπαιδευτικό σύστημα, βέβαια, που θα στήριζε τους ευσυνείδητους με κάθε τρόπο και απομόνωνε τους “καιροσκόπους” και “ψαράδες” των κατ’ οίκον μαθημάτων, αυτό θα κρατούσε σε εγρήγορση τα παιδιά και θα ήταν υπερ-αρκετό για όσα παιδιά θα ήθελαν να προχωρήσουν. Δε θα χρειαζόμασταν “δεκανίκια” αν όλοι δούλευαν συνειδητά.

Αλλά πρέπει να πιστέψουμε, παρά τα όσα βιώνουμε, ότι η παιδεία είναι…δωρεάν. Σύγχυση κι εδώ. Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, πως “δωρεάν παιδεία” σημαίνει απλά δωρεάν βιβλία. Ως εκεί. Για να μπορούμε να συνεννοούμαστε! Στο πεδίο της παιδείας θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στο θέμα της βαθμιαίας αλλαγής της ιστορίας μας όπως με εκείνο το γελοίο ιστορικά “συνωστισμό” στη Σμύρνη και την αποκλειστική χρήση του όρου “ολοκαύτωμα” ή “γενοκτονία” από το εβραϊκό στοιχείο και την παράλληλη εφεύρεση νέων όρων για την περιγραφή της ιστορικής μας αλλοιωμένης πραγματικότητας όπως οι όροι “εκτοπισμός πληθυσμών”, “μετακίνηση”, κλπ αντί του όρου “γενοκτονία”, ακόμη κι αν αυτός τελικά αποδόθηκε διεθνώς σε λαούς με παρόμοια ιστορικά γεγονότα.

Πολλές άλλες νοηματικές “βαβέλ” μας έχουν μπερδέψει σε σημείο πλήρους ασυννενοησίας.

Μια απ αυτές και οι λέξεις “πρόοδος” και “ανάπτυξη”. Άλλο εννοούμε εμείς κι άλλο οι πολιτικοί.

Εκείνοι αναφερόμενοι στην “πρόοδο” αυτήν εννοούν κυρίως την απελευθέρωση του πολιτικού κόσμου και του κοινωνικού συνόλου από τον εναγκαλισμό τους με την Εκκλησία και τις ευαγγελικές αρχές της από τις οποίες, όμως, πηγάζει όλο το σύστημα δικαίου. Πρόοδος για τους πολιτικούς μας είναι η μετατροπή του κράτους σε λαϊκό, τύπου άθεης Γαλλίας, η διάκριση των εξουσιών της Εκκλησίας και της Πολιτείας, η καθιέρωση νομοθετικά του γάμου των ομοφυλοφίλων ως χτύπημα κατά της Εκκλησίας και των πιστών αφού θα έφτανε νομικά η τέλεση του συμφώνου συμβίωσης, ο υποβιβασμός του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία και όσα άλλα θεωρούνται ως “αντίπραξη” στην επιρροή της Εκκλησίας στην κοινωνία που όμως κρατεί από τα βυζαντινά χρόνια, δηλαδή εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια. Συχνά ως πρόοδο εννοούν και την άκρατη εκμοντερνοποίηση της κοινωνίας μας και τη βίαιη αποκοπή της από την εθνική, λαϊκή και θρησκευτική παράδοσή μας. Όπως η λαϊκίστικη κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων, η κατάργηση της προσευχής στα σχολεία, η απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δημόσια κτίρια, η αλλαγή της σημαίας και του εθνικού ύμνου και άλλα που είχαν στοχοποιήσει πρόσφατα πολιτικά κόμματα για την “πρόοδό” μας.

Από την άλλη όταν μιλούν για “ανάπτυξη” αποδείχτηκε πως δεν εννοούν, όπως εμείς, την αληθινή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με στόχο την ευημερία, την δραστική μείωση της ανεργίας, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την υποβοήθηση της πρωτογενούς παραγωγής, το θετικό ισοζύγιο, την αύξηση των εξαγωγών, την μείωση τιμών των αγαθών για αύξηση της κατανάλωσης που θα φέρει με τη σειρά της κέρδη για το κράτος. Όχι. Ανάπτυξη γι’ αυτούς σημαίνει ανακατανομή του πλούτου, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, παράνομες και αντισυνταγματικές ιδιωτικοποιήσεις, απευθείας θολές αναθέσεις, διάλυση του πρωτογενή τομέα ώστε να εισάγουμε τα πάντα, χρέη μέσω μνημονίων που δεν θα αποπληρωθούν ποτέ και μάλιστα σε χώρες που οι ίδιες είναι υπερ-χρεωμένες όπως οι ΗΠΑ που κάθε φορά που ξεφεύγουμε λίγο μας «κουνούν» το δάχτυλο, αναβαθμίσεις χρηματοπιστωτικές ξένων οίκων που κάθε φορά που μας ανεβάζουν βαθμίδα (τεχνηέντως έχουν δημιουργήσει τόσες πολλές δεκάδες βαθμίδες που άρχισε να γίνεται γελοίο όλο αυτό!) σημαίνει πιο πολλά πλεονάσματα και συνεπώς πιο πολλοί φόροι, κόψιμο επιδομάτων κλπ.

Προς επίρρωσιν τούτου, σκεφτείτε την απίθανη για το μέσο σκεπτόμενο Έλληνα απάντηση υπουργού ο οποίος ερωτώμενος γιατί η Πολιτεία δεν μειώνει το φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα, είπε το απίστευτο, ότι έτσι θα ωφεληθούν οι πλούσιοι!!! Δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι εδώ. Με ξεπερνάει το σκεπτικό τους.

Για ανάπτυξη μιλάμε όλοι, αλλά δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα δυστυχώς.

Για να μη μιλήσουμε για το γλυκανάλατο παραμύθι της “πράσινης” ανάπτυξης που καθόλου πράσινη δεν είναι εκτός κι αν δικαιολογεί την ανακατανομή του ρευστού – κυρίως στις μεγάλες εταιρείες κατασκευών “οικολογικών” υλικών και υποδομών από τα ταμεία της ΕΕ και της “Ψωροκώσταινας”.

Αναφερθήκαμε σε πολλά παραδείγματα στοχευμένης σύγχυσης αφήνοντας εκτός όλες εκείνες τις εκκλησιαστικές συγχύσεις, μερικές των οποίων είναι πολύ κρίσιμες για την σωτηρία μας.

Για το λόγο αυτό θα γίνει μιά τελευταία προσέγγιση στην “εκκλησιαστική βαβέλ” για να κλείσουμε το κείμενο αυτό με κρίσιμους προβληματισμούς.

Η μεγαλύτερη ίσως εκκλησιαστική παρανόηση που θέτει εν αμφιβόλω τουλάχιστον το εκκλησιολογικό δόγμα μας, η χρήση του όρου που αποδίδεται ως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, “οικουμενική”, εννοώντας όμως κάτι διαφορετικό που περιγράφεται από τους σύγχρονους θεολόγους ως “οικουμενιστικό” και συνιστά παναίρεση αφού εξισώνει όλες τις αιρέσεις ως δήθεν “εκκλησίες” με τμήματα της όλης αληθείας την οποίαν δεν κατέχει καμμία καθ’ ολοκληρίαν. Άλλο είναι όμως ο οικουμενισμός και άλλο η οικουμενικότητα.

Άλλο θέμα η Εκκλησία. Ναι, η Εκκλησία μας, ειδικά όταν αυτή ταυτίζεται με τη βοήθεια λεκτικών ασαφειών με την διοίκησή της.

Όταν, επί παραδείγματι, κάποιος λέει ότι πρέπει να κάνουμε στο τάδε θέμα υπακοή στην Εκκλησία, άθελά του συγχέει στο μυαλό των πιστών την αληθινή έννοια της Εκκλησίας αφού έτσι Εκκλησία και Σύνοδος ταυτίζονται ενώ στην πραγματικότητα η Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ ή Ιεραρχία) είναι μόνο ένα μικρό τμήμα της. Ασκεί διοίκηση ο ανώτατος κλήρος και ο λαός οφείλει υπακοή αλλά υπό δύο όρους. Πρώτον ότι διευκρινίζεται στο λαό ότι Εκκλησία είναι όπως γράφει σε ένα βιβλίο του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος (“Σύνοδος ουρανού και γης”, Εκδ. Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου, 2014) – “σύνοδος ουρανού και γης, του Χριστού και των φίλων Του, των αγγέλων και των ανθρώπων, των κεκοιμημένων και των ζώντων”.

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού με κεφαλή τον Ίδιο. Και όλοι οι βαπτισμένοι και χρισμένοι πιστοί συναποτελούν τα μέλη του σώματος αυτού. Συνεπώς όταν αναφερόμαστε στην Εκκλησία, δεν εννοούμε μόνο και αποκλειστικά την διοίκησή της από τους εκλεγμένους προς τούτο Επισκόπους αλλά και όλους εμάς, κλήρο και λαό. Όλοι φέρουμε την ευθύνη του σεβασμού προς αυτήν αλλά και της διαφυλάξεως των ευαγγελικών λόγων που η Εκκλησία μεταδίδει.

Οπότε, όταν θέλουμε να κρίνουμε την Εκκλησία οφείλουμε να κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας ως ανάξια μέλη της και να μη νομίζουμε ότι όταν η Εκκλησία σφάλλει φταίνε μόνο οι “δεσποτάδες”, όπως πολύ συχνά λένε οι άνθρωποι.

Επίσης, οφείλουν και οι Επίσκοποι ως μέλη της και “προεστοί της θ. Ευχαριστίας”, να κάνουν υπακοή στο θέλημα της Εκκλησίας, δηλαδή στους λόγους του Ιησού Χριστού έτσι όπως μας παρουσιάζονται στο Ευαγγέλιο, στους Αγίους Αποστόλους, στις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στους Πατέρες της Εκκλησίας.

Γιατί πώς να υπακούσει κανείς σε μιά καινοφανή θεωρία εκκλησιαστικών προσώπων που όχι μόνο δεν χαρακτηρίζει ως αιρέσεις τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες αλλά και απονέμει λανθασμένα σ αυτές τον όρο “Εκκλησία”, ενώ η Αγία μας Εκκλησία στην οποία κάνουμε όλοι υπακοή μας λέει πως αυτή είναι η “Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική” Εκκλησία; Άλλωστε, αυτό δεν αιτούμαστε στη Θ. Λειτουργία όταν ψάλλουμε “εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του Αρχιεπισκόπου ημών…και ορθοτομούντα τον λόγον της σης αληθείας”;

Οφείλουμε να υπακούμε σε όσους ορθοτομούν το λόγο της του Χριστού αληθείας. Αλλά για τις λεπτές αυτές σχέσεις έχουν ήδη προ αιώνων μεριμνήσει οι κανόνες της Εκκλησίας μας.

Η ίδια σύγχυση επικρατεί και όταν παλαιοί και σαφείς όροι αλλοιώνονται και στη συνείδηση του πιστού λαού μάλλον ανανοηματοδοτούνται. Όπως ο όρος “αγρυπνία”.

Κάποτε όταν ακούγαμε ότι θα τελεσθεί σε κάποιο Ναό ιερά αγρυπνία γνωρίζαμε ότι θα γίνει όπως στα μοναστήρια μιά μακρά κατανυκτική ακολουθία που θα τελειώσει πολύ μετά τα μεσάνυχτα, με ένα πολύ συγκεκριμένο τυπικό. Σήμερα, τείνει δυστυχώς να καθιερωθεί η τέλεση της θ. Λειτουργίας με το γνωστό “αγιορείτικο” – συνήθως – τυπικό αργά το απόγευμα περισσότερο ως “νυκτερινή” θ. Λειτουργία. Η οποία όμως είναι νεοφανής, αντιπαραδοσιακή, εκκοσμικευμένος τύπος ιεράς ακολουθίας που καμμία σχέση δεν έχει με την Παράδοση της Εκκλησίας μας. Συχνά, ούτε και με το λεγόμενο” αγιορείτικο τυπικό”!

Ένα τελευταίο παράδειγμα εθνικής ασυνεννοησίας το προσφάτως ανακύψαν θέμα στη Βουλή μεταξύ του Προέδρου του κόμματος ΝΙΚΗ και της Υφυπουργού Παιδείας κ. Δόμνας Μιχαηλίδου όταν ο πρώτος κατέθεσε επερώτηση σχετικά με τα βιβλία που διδάσκονται στα Δημοτικά σχολεία.

Μνημονεύοντας το πώς προωθείται στα σχολεία “η εθνική και θρησκευτική συνείδηση” η κ. Μιχαηλίδου λέει στον κ. Νατσιό πως “καλλιεργείται με την εδραίωση της πίστης μας στη δημοκρατία και τους θεσμούς της, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, την καταπολέμηση διακρίσεων και κοινωνικών ανισοτήτων, την αποδοχή της διαφορετικότητας και τον σεβασμό προς τον άλλον”!!!

Ακραίο φαινόμενο σύγχυσης! Έτσι καλλιεργείτε εσείς την εθνική και θρησκευτική συνείδηση στα Δημοτικά σχολεία κ. Υφυπουργέ;

Συγχωρέστε με, καταθέτω τα “όπλα” μου ενώπιον της “προοδευτικής” ιδεολογικής Βαβέλ. Στο χωριό μου, σε ανάλογες περιπτώσεις επικαλούμαστε τη λαϊκή σοφία που λέει : “άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες”!

Τίποτα άλλο και ο νοών νοείτω!

Μετά από όλα αυτά τα παραδείγματα και πολύ περισσότερα, αβίαστα συνάγεται το συμπέρασμα πως πλέον δεν είναι δυνατόν να συννενοηθούμε μεταξύ μας αφού άλλα λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος.

Η γλώσσα μας έχει τεράστια δυναμική αλλά έχει και συγκεκριμένες λέξεις για να περιγράφει επακριβώς μιά ιδέα, μιά κατάσταση, έναν άνθρωπο, μιά αρετή.

Όταν, λοιπόν, κάποιοι “προοδευτικοί” ινστρούχτορες του μετα-ανθρωπισμού της αλλοδαπής και οι αεί πρόθυμοι εντολοδόχοι τους της ημεδαπής αλλοιώνουν το φρόνημα του πιστού – κυρίως – λαού διά της άμβλυνσης των κριτηρίων επιλογής του καλού και του κακού η οποία άμβλυνση καθοδηγείται και επιβάλλεται μέσω μιάς νέας φρασεολογίας ή μιάς παλιάς ανανοηματοδοτημένης όμως, τότε επιτυγχάνεται η πλήρης σύγχυση, δηλαδή η εννοιολογική βαβέλ που μας διαλύει εκ των έσω και με αργό ρυθμό.

Όταν με τον όρο “οικογένεια” εμείς εννοούμε αυτήν την από Θεού ευλογημένη κοινωνία των προσώπων, δηλαδή ανδρός-γυναικός-τέκνων και κατ οικονομίαν και τις μονογονεϊκές περιπτώσεις λόγω χηρείας ή διαζυγίου και η νέα “μετα-κοινωνία” των “σβαμπιστών” μας επιβάλλει διά νόμων που ίσως να μην αντίκεινται στο Σύνταγμα αλλά δεν συμφωνούν απαραίτητα με αυτό, νέες μορφές “οικογένειας” όπως αυτές των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, διεμφυλικών κλπ, και μάλιστα τη στιγμή που κανείς δεν τους εμποδίζει ή επικρίνει γιά την επιλογή τους και τους παρέχει, επιπλέον, όλα τα νομικά δικαιώματα διά του συμφώνου συμβίωσης, τότε η σύγχυση είναι δεδομένη και η οσονούπω άμβλυνση του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος επί θύραις!

Ίσως αναρωτηθεί κανείς για την σκοπιμότητα μιά τέτοιας τακτικής αποκαλύπτοντας έτσι μιά ενδόμυχη σκέψη ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν σενάριο ταινίας του Σπίλμπεργκ. Σ’ αυτούς έχουμε να προτείνουμε να σκεφτούν και να δώσουν απάντηση στο ίδιο τους τον εαυτό. Αν δεν αποσκοπούν αυτά όλα κάπου, τότε γιατί τόσο πολλοί έχουν αναλωθεί στο να μας παρουσιάσουν το μαύρο ως άσπρο και το αντίθετο; Να δούμε ένα “μαύρο”; Η υπεξαίρεση ή κατασπατάληση δημοσίου χρήματος δεν είναι κακό; Είναι. Και μάλιστα διώκεται ως έγκλημα από την δικαιοσύνη. Θυμάστε πολλούς πολιτικούς να έχουν μπει φυλακή ή να έχουν χάσει τις βουλευτικές τους έδρες; Εγώ δεν θυμάμαι καλά. Ίσως 1 ή 2 τα τελευταία 50 χρόνια. Αναλογιστείτε τώρα πόσοι μικροί, μικρομεσαίοι, φτωχοί, μικροεπαγγελματίες, μεροκαματιάρηδες δεν απέφυγαν πρόστιμα, απόλυση, δήμευση περιουσίας, φυλάκιση για μικροποσά (συγκρινόμενα πάντα με αυτά των μεγαλιεπιχειρηματιών, εφοπλιστών, πολιτικών, βουλευτών, δικαστικών); Τι συμβαίνει εδώ αγαπητοί; Το δίκαιο του ισχυρού; Που είναι η δικαιοσύνη; Που είναι η ισονομία; Υπάρχει; Όχι. Κι όμως όλοι οι παραπάνω την επικαλούνται ενόσω την παραβιάζουν.

Και επειδή η Πολιτεία εν τη πονηρία της ψηφίζει άδικους νόμους με αναδρομική ισχύ, ας μνημονεύσουμε κι εμείς με την ίδια ισχύ την απάτη του χρηματιστηρίου. Θυμάστε πόσοι πλούτησαν τότε από τους μεγάλους και ισχυρούς; Πολλοί και μάλιστα με τον “νόμιμο” τρόπο της “ελεύθερης” αγοράς. Θυμάστε μήπως από τότε και για πόσα χρόνια μετά, μακριά ακόμα από τα επάρατα αντισυνταγματικά μνημόνια που ελέω “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης χαρακτηρίστηκαν όλα συνταγματικά, πόσες χιλιάδες (!!!) συνάνθρωποι και συμπολίτες μας αυτοκτόνησαν έχοντας χάσει ολόκληρες περιουσίες γιατί αυτοί δεν είχαν καταλάβει ότι κάποιοι άλλοι θα πλούτιζαν τόσο “νόμιμα” ώστε να δηλώνουν ευθαρσώς τα κέρδη τους στο πόθεν έσχες τους που για τα κορόιδα θα γινόταν… “πόνον έσχες”!

Δικαιοσύνη, ισονομία, αλήθεια, θεμιτό-νόμιμο κέρδος, νομιμότητα, κλπ σε ανάποδο κόσμο με αντίστροφες ερμηνείες. Αυτό, τώρα, φανταστείτε το σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης και ζωής, της οικονομικής δραστηριότητας, των κοινωνικών, οικογενειακών σχέσεων, της πνευματικής ζωής καθενός. Τι προκύπτει; Μιά ζωή που δεν είναι ζωή. Το γράψαμε και σε προηγούμενο κείμενό μας, “βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος”, (Μένανδρος), δηλαδή “η ζωή που φοβάται τη ζωή δεν είναι ζωή”!

Τέλος, όλη αυτή η κατάσταση, δημιουργεί πολίτες χριστιανούς με αλλοιωμένο φρόνημα αφού οι ίδιες λέξεις (πίστη, Θεός, Ορθοδοξία, προσευχή, άσκηση, αμαρτία, πνευματική ζωή, κλπ) έχουν ανανοηματοδοτηθεί με έντεχνο δαιμονικό τρόπο ώστε να εννοούν όχι αυτό που όλοι βιώσαμε και γνωρίσαμε στη ζωή μας αλλά κάτι άλλο.

Παράδειγμα, η δαιμονικής, βουδιστικής προέλευσης τεχνική προετοιμασίας για το θάνατο (!!!) γιόγκα που σε όλα τα μήκη και πλάτη του δυτικού κόσμου προωθείται ως άσκηση για την ποιότητα της ζωής συνδεδεμένη με τον διαλογισμό που σχετίζεται με δαιμονικές επικλήσεις θεών του Ινδουϊσμού και εξισώνεται με την ορθόδοξη προσευχή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ορθόδοξοι χριστιανοί να κάνουν ταυτόχρονα πνευματική ζωή και παράλληλα τη γιόγκα και να γεμίζουν αυτοί τους Ιερούς Ναούς μας. Αυτό το είχε πολύ νωρίς επισημάνει ο μακαριστός εμπνευστής και οργανωτής του αντιαιρετικού έργου της Εκκλησίας της Ελλάδος, π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος όταν τόνιζε σε βιβλία του πως η “Νέα Εποχή” δεν θα επιδίωκε να αδειάσουν οι Ναοί από ανθρώπους αλλά αντίθετα, να γεμίσουν με χριστιανούς με αλλοιωμένο χριστιανικό φρόνημα!!!

Αυτή όλη η κατάσταση της σύγχρονης Βαβέλ οδηγεί τελικά σιγά σιγά στην δημιουργία μιάς άχρωμης, απνευμάτιστης, με γνήσιους ορθόδοξους όρους, μάζας ανθρώπων που θα είναι εύκολα διαχειρίσιμη και ελέγξιμη από την ελίτ της “μεγάλης επανεκκίνησης”. Θέλουν να χειρίζονται ανθρώπους – αριθμούς χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δημιουργικές ικανότητες πέραν αυτών που έχει ορίσει το “βιβλίο λειτουργίας μαζάνθρωπου” , χωρίς πατρίδα, χωρίς ήθος, χωρίς κρίση, χωρίς μόρφωση, καλλιέργεια, παιδεία και μάλιστα όχι ελληνοχριστιανική, χωρίς παράδοση, χωρίς οικογένεια ή με μιά νέα “διευρυμένη” μορφή της και τελικά χωρίς Θεό.

Άνθρωποι των Φόρουμ, των ΜΚΟ, των Κυβερνήσεων του κόσμου που επιμένετε να σας χτίσουμε τον Νέο Πύργο της Βαβέλ, μετανοήσατε διότι “νυν κρίσις εστί του κόσμου” (Ιωα. ιβ’ 31).

Όσον δε αφορά σ’ εμάς, τους πιστούς χριστιανούς και πολίτες της χώρας αυτής, ας προσέξουμε μήπως καταντήσουμε ως εκείνοι οι Λαοδικείς, οι ταλαίπωροι και ελεεινοί, οι πτωχοί, τυφλοί και γυμνοί προς τους οποίους ο Κύριος απηύθυνε τον σκληρό εκείνο λόγο.

Πρόκειται για την 7η Επιστολή της “Αποκαλύψεως“, την πιο συγκλονιστική, προς τον Επίσκοπο της Λαοδικείας (Γ. Ψαλτάκη “Μηνύματα από το Βιβλίον της Αποκαλύψεως”, Εκδ. “Ο Σωτήρ”, Αθήνα 2010, σελ. 46 κ.εξ).

Η Λαοδίκεια, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ήταν “ονομαστή για το εμπόριο και την βιοτεχνία της, αλλά και ως κέντρο ιατρικής και ιδιαιτέρως οφθαλμιατρικής”. Ο Κύριος εκφράζει εδώ (Αποκ. γ’ 14-17) την δυσαρέσκειά Του γιατί ο Επίσκοπος όπως και το ποίμνιό του στη Λαοδίκεια ήταν ούτε ψυχροί, ούτε ζεστοί, αλλά “χλιαροί”!

Δηλαδή, προσπαθούσαν με την ζωή τους να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα κατά τον Απόστολο Παύλο (Β’ Κορ. στ’ 11-16) “τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίςπιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσιςναώ Θεού μετά ειδώλων;”.

Πολύ εύστοχα δε ο κ. Γ. Ψαλτάκης περιγράφει τους “χλιαρούς” αδελφούς ως εξής :

“Τέτοιοι χλιαροί Χριστιανοί υπάρχουν και σήμερα… Άνθρωποι που θέλουν να ζουν άνετο Χριστιανισμό…που να μη τους στοιχίζει τίποτε. Συνδυάζουν κοσμική και λατρευτική ζωή… Συσχηματίζονται με το περιβάλλον τους… Έτοιμοι για κάθε συμβιβασμό, προκειμένου να μη χαλάσουν την ησυχία τους, να μη διακινδυνεύσουν τη θέση τους ή τα χρήματά τους… Χάνονται αν χρειασθεί να βάλουν την υπογραφή τους σ’ ένα έγγραφο διαμαρτυρίας για σοβαρά θέματα που αφορούν την Πίστη και την Ηθική…

Άνθρωποι του συμφέροντος και των υποχωρήσεων, με φρόνημα κοσμικό, αμαρτωλό.

Άνθρωποι που δεν θυμούνται τον θάνατο και δεν μετανοούν ειλικρινά για τις αμαρτίες τους.

Άνθρωποι που ‘νερώνουν όλο και πιο πολύ το κρασί τους’…και ζουν μιά αποχρωματισμένη πνευματική ζωή”!

Όλους αυτούς προειδοποίησε ο Χριστός, διά του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, ότι” μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου”!!!

Ίσως σ’ αυτούς τους χλιαρούς χριστιανούς μπορούμε να συμπεριλάβουμε και αυτούς που ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης αποκαλούσε “κατά φαντασίαν χριστιανούς“.

Πάντως, φαίνεται πως χλιαροί χριστιανοί είναι μάλλον οι μπερδεμένοι, οι υπάρχοντες και ενεργούντες εν πλήρει συγχύσει. Αυτοί που έχει ήδη “καταπιεί” το αδηφάγο σύστημα που παράγει μετα-ανθρώπους που μόνο στην ταμπέλα παραμένουν χριστιανοί και στην πραγματικότητα μετατρέπονται σιγά σιγά σε νούμερα και όχι σε πρόσωπα-εικόνες του Θεού.

Ο Χριστός μεθ’ ημών! Στήκετε και κρατείτε…

entaksis.gr

https://aktines.blogspot.com/2023/10/blog-post_52.html