Ο Γέροντας Σεραφείμ ὁ Σαββαΐτης εἶχε ἁπλότητα, ἀμεσότητα, καλωσύνη, ἁγιότητα. Εἶχε πνευματικότητα ἑνός πραγματικοῦ λευΐτη καί σέ ὅλη τή ζωή του ὑπῆρξε ἕνας ἀκούραστος καί ἀθόρυβος ἐργάτης τῆς ἀρετῆς, μιά σύγχρονη ἁγιοταφική μορφή, ἕνας πραγματικά σπουδαῖος Γέροντας. Ταπεινά κλίνω γόνυ ψυχῆς καί καρδίας-σώματος στήν αἰώνια μνήμη του καί προσεύχομαι ὅπως ἡ πρός τόν οὐράνιο Πατέρα ἀναχώρησή του συνεχίσει νά μᾶς καθοδηγεῖ καί μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν.
Οταν γιά πρώτη φορά ὁ Κύριος ὁδήγησε τά βήματά μου στή Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, πρίν ἀπό χρόνια, ἁγιοταφίτες Πατέρες στά Ἱεροσόλυμα μοῦ εἶχαν μιλήσει προηγούμενα γιά τόν Πνευματικό της Γέροντα Σεραφείμ. Μοῦ σύστησαν νά τόν συναντήσω, νά πάρω τήν εὐχή του καί ἄν βέβαια μποροῦσα, νά τοῦ ἀποσπάσω λόγια θείας χάριτος καί Θεοῦ σοφίας.
Ξεκίνησα, λοιπόν, τό μικρό αὐτό ὁδοιπορικό μου γιά τήν ἀκρόπολη τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, πού συμπλήρωνε χρόνια ἔντονης παρουσίας καί προσφορᾶς στήν ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί ὄχι μόνο, μέ πολλές κρυφές ἐλπίδες. Πάντα ἡ ἔρημος, ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς θρησκείας τῆς Ἀγάπης, εἶχε νά ἐπιδείξει πνευματικά ἀναστήματα, ἡσυχαστές καί ἀσκητές, πού σημάδεψαν στά δύσκολα χρόνια καί καθοδήγησαν καί ἑδραίωσαν τόν χριστιανισμό ἀπό τόν Ἅγιο Ἀντώνιο καί τόν Ἅγιο Εὐθύμιο, μέχρι τόν Ἅγιο Σάββα καί τόν Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, ἀλλά καί τούς σύγχρονους ἁγιορεῖτες Πατέρες καί Γέροντες, τόν Παΐσιο, τόν Πορφύριο καί τόν Ἰάκωβο Τσαλίκη.
Ἡ Ἱερά Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, κείμενη ἐν μέσω κρημνῶν ἀποτόμων καί φύσεως ἀγρίας καί ἐρημικῆς, ἀπό τόν 6ο αἰῶνα καί μέχρι τίς ἡμέρες μας, ἀποτελεῖ πρότυπο ἀσκήσεως, μοναχικῆς καί ἡσυχαστικῆς ζωῆς, θησαυρόν ἀδαπάνητον παγκοσμίου ἀναγνωρίσεως καί σεβασμοῦ εἰς αἰῶνας. Οἱ ἡγούμενοι καί Πνευματικοί της, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἅγιο Σάββα, τῶν μοναστῶν τό καύχημα, μέχρι τόν σημερινό γέροντα Εὐδόκιμον, ἀποτέλεσαν πρότυπα μοναχικῆς ἀφιέρωσης, πού
διακρίθηκαν γιά τήν ὀρθόδοξη μαρτυρία τους καί τά πνευματικά τους χαρίσματα. Ἐλάλησαν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ μέ τίς συμπεριφορές καί τά ἔργα τους καί ἀναδείχθησαν ἄξιοι συνεχιστές Ἐκείνου...
Τόν Γέροντα τῆς Ἐρήμου, τόν Ἀρχιμανδρίτην καί πνευματικόν της π. Σεραφείμ τόν ἐκ Κυθήρων, δέν εἶχα τήν εὐτυχία νά τόν γνωρίσω στήν πρώτη αὐτή προσκυνηματική ἐπίσκεψή μου στή Λαύρα.
Τόν συνάντησα ἀργότερα στό χωρίο τῶν Ποιμένων, ἐγγύτατα τῆς Θεοδόχου Βηθλεέμ, στόν τόπο ὅπου ἀκούστηκε ἡ Δοξολογία τῶν Ἀγγέλων, τό Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῶ καί ἐπί γῆς εἰρήνη...
Ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή, διέκρινα στό γαλήνιο πρόσωπό του μίαν ὁσιακή μορφή, ἕναν πνευματικόν γίγαντα, παρά τό μικρό δέμας του, τό φορτωμένο μέ 9 καί πλέον δεκαετίες ἀσκητικῆς, αὐστηρῆς διαβίωσης.
Ἀμέσως διέκρινα τά πολλαπλά χαρίσματά του, τήν πραότητα, τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση, τήν γαλήνη καί κυρίως τήν ἁπλότητα καί ἀκακία του. Πλησιάζοντας τόν αἰώνα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, εἶχε τά γνωρίσματα ἑνός Βιβλικοῦ Γέροντα πού εἶχε περάσει δεκαετίες ὁλόκληρες ἐν ἀσκήσει καί ἐφησυχασμό, κοντά σέ μεγάλους Σαββαΐτες Πατέρες, ὅπως ὁ Γέροντας Παντελεήμων, πού χρημάτισε καί πνευματικός του Πατέρας, ὁ Ἀρχιμανδρίτης καί Πνευματικός τῆς Λαύρας Σάββας, ὁ καί προικισμένος μέ τό διορατικόν χάρισμα, ἀλλά καί ὁ μοναχός Ἀντώνιος, ὁ Ρῶσσος καί πολλοί ἄλλοι.
Ἕλκων τήν καταγωγήν του ἐκ τῆς φτωχικῆς νήσου τῶν Κυθήρων κί ἔχοντας γιά προστάτην του τήν Παναγία μας, ἔφθασε στούς Ἁγίους Τόπους ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ὡς διψῶσα ἔλαφος καί σύντομα ἐνεδύθη τό μοναχικόν ρᾶσον, ἀφιερωθείς καί ἐνταχθείς, στήν ὑπηρεσία τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας καί τό εὐλογημένον περιβάλλον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.
Σύντομα, ἀπό νεαρός, διακρίθηκε γιά τόν ζῆλον του, τήν ὑπακοήν του, τόν σεβασμόν ἀλλά καί τήν μεγάλην θρησκευτικήν του εὐλάβεια στήν αὐστηρή τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἔτσι, ἡ παρουσία του στή Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἄρχισε νά διαδίδεται σ ὁλόκληρο τόν χριστιανικό κόσμο καί ὁ σεβασμός στό πρόσωπό του συνεχῶς αὔξανε, κερδίζοντας ἀκόμα καί μή ὀρθοδόξους, πού ἔφθαναν εἴτε στά Ἱεροσόλυμα, εἴτε στή Λαύρα. Δέν εἶναι λίγοι ἀρχιερεῖς καί μοναχοί, καθηγητές Πανεπιστημίων καί Ἱερατικῶν Σχολῶν, ἕλληνες καί ξένοι, ἀλλά καί χιλιάδες ἁπλῶν προσκυνητῶν, πού ἔτυχε νά γνωρίσουν τόν Γέροντα τῆς Ἐρήμου καί νά συνδεθοῦν πνευματικά μαζί του. Τά πνευματικά του παιδιά, πολλά μποροῦν νά διηγηθοῦν ἐπιβεβαιώνοντας τοῦ λόγου τό ἀληθές...
Ὁ Γέροντας Σεραφείμ ἀποτελοῦσε ὑπόδειγμα Ἱερομονάχου καί πνευματικοῦ συγχρόνου ἀνδρός. Τήρησε μέ αὐστηρότητα, ἀλλά καί ἀπόλυτη ἀκρίβεια τό Τυπικό τῆς Λαύρας καί καλλιέργησε συστηματικά καί σέ μεγάλο βαθμό τήν ἀρετή. Πύρωσε τήν καρδιά του στοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία καί ἐπέδειξε ἰδιαίτερο σεβασμό πρός τήν Μητέρα Του, τήν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον, τήν ὁποία κυριολεκτικά ἐλάτρευσε καί τίμησε.
Ἀργότερα, τό 1957, μετά τήν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ τῆς Λαύρας Σάββα τοῦ ἐξ Ἐλασσόνος, κάτω ἀπό δύσκολους καιρούς καί συνθῆκες, ἀνέλαβε τήν πνευματική καθοδόγηση τῆς Ἀδελφότητας τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων καί πρωτοστάτησε ἐπί Πατριαρχείας Βενεδίκτου, στήν ἐπιστροφή, τό 1965 ἐξ Ἰταλίας, τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ἁγίου καί Προστάτου του Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου. Ὁ κοιμηθείς γέροντας ἔγινε πρότυπο ἀσκητικῆς τελειότητος καί φύλαξ αὐστηρός τοῦ καθήκοντος, ἐργασθείς μετά πόνου καί κόπου.
Πρόσφερε ὁ Γέροντας πολλαπλά στή Λαύρα, ἀλλά καί τό χωρίο τῶν Ποιμένων, οἱ ἄραβες κάτοικοι τοῦ χωρίου, πάντα θά θυμοῦνται τίς εὐεργεσίες του. Ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου καί Ἡγουμένου του Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἀνέδειξε τό προσκύνημα τῶν Ποιμένων στό Μπετσαχούρ καί τό 1971 ξεκίνησε, ὕστερα ἀπό πατριαρχική εὐλογία καί μέ δικά του ἔξοδα, τήν ἀνέγερση τῆς νέας ἐκκλησίας σ αὐτόν τόν ἱερό τόπο, μετόχι τῆς Λαύρας, πού σήμερα λαμπρύνει τό χωρίο τῶν Ποιμένων, ἀφιερωμένη στήν Παναγία μας.
Τά τελευταῖα χρόνια, λόγω συνεχῶν προβλημάτων ὑγείας, ἕνεκα γήρατος, διέμενε στό προσκύνημα, χωρίς ὅμως καί νά ἐγκταλείψει τόν Ἅγιο Σάββα. Δέν ὑπῆρξε πανήγυρις καί μεγάλη ἑορτή στή Λαύρα πού νά ἀπουσιάζει καί νά μήν εἶναι παρών στό καθολικό τῆς Μονῆς, ὅπως καί στό τελευταῖο ἑορταστικό καί ἐπετειακό τριήμερο τοῦ Δεκεμβρίου 2002, συμπροσευχόμενος μετά τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν πάνω στό ἀναπηρικό καροτσάκι του, λαμπρύνοντας τίς Ἱερές Ἀκολουθίες.
Γνώρισα περιπτωσιακά τόν Γέροντα στό προσκύνημα τῶν Ποιμένων καί στό ταπεινό κελάκι του, προσπάθησα καί πέρα τῆς εὐχῆς καί τῆς εὐλογίας του, νά ἐκφράσω τό θαυμασμό καί σεβασμό μου πρός τό πρόσωπό του, ἀντλῶντας δύναμη καί πατρικά λόγια σοφίας Θεοῦ...
Ὁ Γέροντας Σεραφείμ μπορεῖ νά μήν εἶχε πανεπιστημιακές περγαμηνές καί τίτλους Θεολογίας καί οὔτε τό Ἀβραμιαῖο ἀνάστημα, πού νά προκαλεῖ καί νά προδιαθέτει τόν ἐπισκέπτη-προσκυνητή. Εἶχε, ὅμως, ἀναρίθμητα ἄλλα χαρίσματα, μέ πρώτη τήν ταπείνωση, πού τόν ἔκαναν νά διακρίνεται μεταξύ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Εἶχε θεία χαρίσματα καί πολλαπλές θεῖες εὐεργεσίες πού εὔκολα θά μποροῦσε ὁ προσερχόμενος πιστός νά διακρίνει καί νά διαπιστώσει πλησιάζοντάς τον. Γι αὐτό καί ὁ τότε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Εἰρηναῖος τόν τίμησε μέ τήν μεγαλύτερη τιμητική διάκριση τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Πόλεως. Ὁ μακαριστός καί ἀείμνηστος Γέροντας, εὐδοκίμησε ὡς ὑποτακτικός, ὡς ἡσυχαστής, ὡς ἱερουργός, ὡς Ἡγούμενος καί πνευματικός Πατέρας. Τό χωρίο τῶν Ποιμένων, τό Μπετσαχούρ, θά μποροῦσε νά τόν ἀποκαλεῖ ἐθνικό του εὐεργέτη, γιά τίς ἀδιάκοπες προσφορές, γιά τήν ἀγάπη του. Ὁ Γέροντας δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνας Πνευματικός πού εἶχε ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καί λύειν κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου μας. Κυρίως διακρινόταν ὡς πραγματικός καί στοργικός Πατέρας καί Κα θοδηγητής.
Τό πρόβλημα τῆς ἐξομολογήσεως ἦταν γι αὐτόν ὄχι μιά ἁπλή διαδικασία μιᾶς τυπικῆς ἀκρόασης καί μιᾶς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἦταν ἕνας πραγματικός Γολγοθᾶς, πού θά ἔφερνε στήν Ἀνάσταση, ὅταν κατόρθωνε νά προσφέρει στόν προσερχόμενο πιστό τήν μετάνοια, τήν εἰλικρινή καί τήν ἄντληση δύναμης. Ὅπως διηγοῦνται τά πνευματικά του παιδιά, συνέπασχε καί συνεκοπίαζε πνευματικά μέ ὅσους προσέτρεχαν κοντά του, αἰτοῦντες τήν εὐχήν καί τήν εὐλογίαν του.
Ὁ κοιμηθείς Γέροντας Σεραφείμ ὁ Σαββαΐτης εἶχε ἁπλότητα, ἀμεσότητα, καλωσύνη, ἁγιότητα. Εἶχε πνευματικότητα ἑνός πραγματικοῦ λευΐτη καί σέ ὅλη τή ζωή του ὑπῆρξε ἕνας ἀκούραστος καί ἀθόρυβος ἐργάτης τῆς Ἀρετῆς, μιά σύγχρονη ἁγιοταφική μορφή, ἕνας πραγματικά σπουδαῖος Γέροντας. Ταπεινά κλίνω γόνυ ψυχῆς καί καρδίαςσώματος στήν αἰώνια μνήμη του καί προσεύχομαι ὅπως ἡ πρόσφατη πρός τόν οὐράνιο Πατέρα ἀναχώρησή του συνεχίσει νά μᾶς καθοδηγεῖ καί μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα
Ο μακαριστός Γέροντας Σεραφείμ Σαββαΐτης ὁ ἐκ Κυθήρων γεννήθηκε τό 1902, ὅπως ἀναφέρεται στό διαβατήριό του ἀπό φτωχούς γονεῖς. Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1932 ἔρχεται στούς Ἁγίους Τόπους καί τήν Ἱεράν Λαύραν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί ἀμέσως γίνεται ρασοφόρος, ἀπό τόν γέροντά του καί ἡγούμενο τῆς Μονῆς Καστελίων Παντελεήμονα Τσαμπηρᾶ. Στίς 18 Μαρτίου τοῦ 1934 γίνεται μικρός μοναχός (κουρά) στήν ἱερά Μονή Καστελλίων. Στίς 13 Μαρτίου 1939 γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός στή Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα. Στίς 10 Φεβρουαρίου 1949, ὕστερα ἀπό ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διορίζεται ἐπίτροπος καί οἰκονόμος τῆς Ἱερᾶς Λαύρας Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἀφοῦ προηγούμενα διακρίθηκε γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν Μονήν τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί τῆς ἀσκήσεώς του. Στίς 19 Σεπτεμβρίου 1949 χειροτονήθηκε ἱεροδιάκονος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ὑπό τοῦ Ἀρχιερέως καί Ἐπιτρόπου τῆς αὐτοῦ Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, Ἁγίου Σεβαστείας κυροῦ Ἀθηναγόρου. Τό Δεκέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους (1949) χειροτονήθηκε ἱερομόναχος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον παρά τοῦ τότε ἀρχιερέως κυροῦ Ἐλευθερουπόλεως Φιλοθέου. Στίς 22 Δεκεμβρίου 1949 λειτουργεῖ γιά πρώτη φορά στόν Ἅγιο Σάββα.
Ἔκτοτε καί μέχρι τό 1957, λειτουργεῖ ἀδιάκοπα στή Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου. Λαμβάνει καί τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, φέροντας καί τόν Σταυρόν τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου μας ἐπιστηθίως. Τό 1957 ἀναλαμβάνει, μετά τήν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ καί ἡγουμένου τῆς Λαύρας, Σάββα Ἀρχιμανδρίτου ἐξ Ἐλασσόνος καί ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τά πνευματικά καί διοικητικά ἠνία τῆς Μονῆς, τά ὁποῖα καί διατήρησε μέχρι σχεδόν τοῦ θανάτου του, βοηθούμενος τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τόν ἐπίσης πνευματικό τῆς Λαύρας Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐδόκιμο.
Ὁ Γέροντας Σεραφείμ κοιμήθηκε ἄγοντας τό 102 ἔτος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του στό κελλί του στό προσκύνημα τῶν Ποιμένων (μετόχι τῆς Λαύρας στό χωρίο τῶν Ποιμένων πλησίον τῆς Βηθλεέμ) στίς 8 τό πρωΐ τῆς 26 Δεκεμβρίου 2002 (Ν.Η. 8 Ἰανουαρίου 2003), ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ προσκυνήμαος καί πρίν ὁλοκληρωθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία στή Νέα Ἐκκλησία πού ὁ ἴδιος μέ δαπάνες καί πολλές φροντίδες ἔκτισε στόν ἱερό αὐτό τόπο. Ἐτάφη στή Λαύρα Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου τήν ὁποία καί ὑπηρέτησε περισσότερα ἀπό 70 χρόνια. Ἄς εἶναι ἡ μνήμη του αἰώνια. ἐφημ. Ορθ.Τύπος 7/2/03
https://proskynitis.blogspot.com/2023/12/blog-post_90.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου