Ἡ κατάρα

Η ΚΑΤΑΡΑ

Ο Παρθένιος Μπιτσάκης εγκαθίσταται Μητροπολίτης Κισάμου το έτος 1887. Δυσκολα χρόνια, βρίσκει την πρωτεύουσα της μητροπόλεως του χωρίς επισκοπικό οίκημα, χωρίς γραφεία, χωρίς πρωτοσύγκελο, δίχως γραμματέα. Η πρώτη του έγνοια είναι να νοικιάσει ένα σπίτι για να εγκαταστήσει όλα αυτά που χρειάζονται ώστε να ξαναδουλέψει η μητρόπολη του. Νοικιάζει την παλιά επισκοπή που εκείνη εποχή την είχαν οι κληρονόμοι του παλιού επισκόπου Καλυμνίου και επανδρώνει την επισκοπή με δυο ιεροδιάκονους και ένα πρωτοσύγκελο. Στην επισκοπή ακόμα προσλήφθηκε και μια μαγείρισσα για τις ανάγκες του προσωπικού, από τα Κάτω Μεσόγεια. Εδώ αρχίζει και η δική μας ιστορία.

Μετά από κάμποσο καιρό η μαγείρισσα έμεινε έγκυος και ένα τεράστιο κουτσομπολιό σκέπασε την πόλη εις βάρος του δεσπότη που την είχε στην δούλεψη του, μιας και η κακομοίρα πολλά βράδια αναγκαζόταν λόγω καιρού να κοιμηθεί στην επισκοπή. Δεν άργησαν τα νέα να φτάσουν και στα αυτιά του δέσποτα. Έτσι μην αντέχοντας άλλο, ο δέσποτας, πήρε μια απόφαση που έμεινε στην ιστορία.

Κάλεσε όλους τους ιερείς της επισκοπικής περιφέρειας του, 86 στον αριθμό, τους προέδρους όλων των κοινοτήτων τον δήμαρχο του Καστελλιού μαζί με το δημοτικό συμβούλιο σε τακτή ημερομηνία να βρίσκονται στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα όπου μετά την λειτουργία θα τους ανακοίνωνε κάποιο βαρυσήμαντο γεγονός. Πράγματι την καθορισμένη ημερομηνία η εκκλησία ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Στο τέλος της λειτουργίας ο δεσπότης αφού βγήκε από το ιερό είπε με δυνατή φωνή.

Τούς 4 καβαλάρηδες Ἅγιους Μηνᾶ, Γεώργιο, Δημήτριο καί Νικήτα που ἦταν σχεδόν ἡ μόνιμη συντροφιά της...Γερόντισσα Γαλακτία

Οί 4 καβαλάρηδες, Άγιος Μηνάς, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Δημήτριος και Άγιος Νικήτας ήταν σχεδόν η μόνιμη συντροφιά της, και οι Άγγελοι τῆς συστήθηκαν μέ τά ὀνόματά τους τά οποία δεν λησμόνησε ἀλλά ἐνέταξε στήν καρδιακή της μνήμη: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Οὐριήλ, Ραφαήλ, Φαναήλ, Θαναήλ!

Ὁ Οὐριήλ τῆς εἶπε ὅτι φυλάει τήν ἄβυσσο, σήκωσαν ψηλά τίς ρομφαῖες καί τῆς ἔκαναν «ρεκάπιτο» ὅπως εἶπε, γιά νά περάσει, τήν ὁδήγησαν σε ένα πάγχρυσο παλάτι και της είπαν εἶναι ὁ τόπος τῆς κατοικίας σου!

Στη μέση ξεχείλιζε ένα ὁλόχρυσο δοχεῖο που ανέβλυζε κρυστάλλινο νερό και όταν ρώτησε τί εἶναι αὐτό;

Της απάντησαν εἶναι τό δοχεῖο τῆς καρδιᾶς σου, καί ξεχειλίζει ἡ ἁγνότητά σου, ἡ σιωπή σου, ἡ ταπεινοφροσύνη σου καί οἱ ἐλεημονιές σου!

Προσευχή καί Διαλογισμός εἶναι τό ἴδιο; Πλάνη ἤ ἀνεντιμότητα;

+ Αντωνίου Αλεβιζοπούλου

(Απόσπασμα από ομιλία του στο Θεολογικό σεμινάριο του Ο. Ε. Κ. Ε. Δ.)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ; ΠΛΑΝΗ ή ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ;

Η προσευχή μας φέρνει σε κοινωνία αγάπης με τον Θεό. Ο διαλογισμός, αντίθετα, αποτελεί κοινωνία με τον εαυτό μας. Το να χρησιμοποιούμε τον όρο προσευχή και να εννοούμε διαλογισμό, σημαίνει πως ή δεν έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει προσευχή στο χριστιανικό χώρο, ή ότι κινούμεθα στο χώρο της ανεντιμότητας. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι σύγχυση. Μια τέτοια σύγχυση προδίδει το ακόλουθο απόσπασμα από το δάσκαλο της θρησκείας της «Αρμονικής Ζωής».

«Η προσευχή, είναι μία μέθοδος με την οποία μπορεί ο νους να εστιάσει σε μια ανώτερη πνευματική κατεύθυνση, για να ελευθερωθεί από τον κύκλο των παρορμήσεων και τον ιστό της προσκόλλησης. Η προσευχή μπορεί να γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο που μας μαθαίνει η θρησκεία μας ή μπορεί να είναι μια απλή, ειλικρινής επικοινωνία ανάμεσα σε μας και το Θείο. Η συνεχής επανάληψη του ονόματος του Θεού ή μιας προσευχής, στο διάστημα της ημέρας, είναι ένας εξαιρετικά δυνατός τρόπος για να ελευθερώσουμε το νου από τη βίαιη επίθεση των υποσυνείδητων παρορμήσεων. Η παραδοσιακή προσευχή για τους Χριστιανούς, είναι «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Οι Ινδουιστές μπορεί να μεταχειρίζονται τα «Hari rama, Hari Krishna», ή «Om namah shivaya». Ένας Βουδιστής μπορεί να μεταχειριστεί τα «Om mane padme hum (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 198)».

Σ‘ αυτό το σημείο πρέπει να θέσουμε ένα σοβαρό ζήτημα: Ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ ισχυρίζεται πως είναι χριστιανός. Ταυτόχρονα αναγνωρίζει τον γκουρού Σάι Μπάμπα ως Avatar (Δάσκαλο) και θεωρεί τη διδαχή του τουλάχιστον ισάξια με την Καινή Διαθήκη. Έχει συναίσθηση πως οι δύο πραγματικότητες, η προσευχή και ο διαλογισμός είναι μεταξύ τους ασυμβίβαστες; Αν όντως δεν μπορεί να διακρίνει τα δύο αυτά πράγματα, βρίσκεται σε οικτρή πλάνη και παρασύρει σ’ αυτή την πλάνη ανύποπτους χριστιανούς. Αν όμως τα έχει αυτά υπόψη του, τότε πρόκειται για ανέντιμη συμπεριφορά και ανεπίτρεπτο τρόπο προσηλυτισμού.

Ὁ χριστιανός εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ (Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς)

Ἐδῶ βρίσκεται τὸ θεῖο γνώρισμα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης: ὅτι ὁ Θεὸς τὴν γεμίζει, ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται τὸ περιεχόμενό της, ὅτι ὁ Θεὸς ζεῖ σ’ αὐτὴν σὰν σὲ δικό του ναό, οἶκο του, σῶμα του. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει ἐκπληρώσει αὐτὸ τὸ γνώρισμα στὴν τελειότητά του στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου πλήρης Θεοῦ καὶ εἶναι στ’ ἀλήθεια ναὸς Θεοῦ, στὸν ὅποιο «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κόλ. 2,9).

Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ οἱ χριστιανοὶ εἶναι χριστιανοὶ, διότι εἶναι ὅπως εἶναι αὐτός: εἶναι δηλαδὴ κι αὐτοὶ ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπου ζεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Μὲ ποιὸν τρόπο ζεῖ κάποιος μέσα στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ; Μὲ τὴ θεία λατρεία, μὲ τὴν προσευχή.

Ἐπειδὴ ὁ χριστιανὸς εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ (Α΄ Κόρ. 6,19), ἡ ζωή του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μία συνεχὴς θεία λατρεία. Κάθε σκέψη τοῦ χριστιανοῦ, κάθε του αἴσθηση, κάθε του πράξη μετέχει στὴν θεία λατρεία, ποὺ ἀδιάκοπα ἐπιτελεῖται στὸν θρόνο τῆς καρδιᾶς του.

Ὁ χριστιανὸς εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ: ἂν ἡ ψυχὴ του εἶναι ζωντανὸ εἰκονοστάσι, μὲ Ἅγιο δίπλα στὸν Ἅγιο, μὲ ὑπηρέτη τοῦ Θεοῦ πλάι στὸν ὑπηρέτη τοῦ Θεοῦ, μὲ δίκαιο πλάι στὸ δίκαιο. Κι ἂν οἱ σκέψεις, οἱ αἰσθήσεις, οἱ πράξεις του εἶναι ἀναρίθμητα καντήλια ποὺ καῖνε μπροστά τους. Κι ἂν οἱ εὐαγγελικές του ἀρετὲς εἶναι χρυσὰ θυμιατήρια ἀπὸ τὰ ὁποία ἡ εὐωδία τῆς μυρωμένης εὐώδους εὐαγγελικῆς διάθεσης ἀναδίνει εἰρηνικὰ καὶ ἀσταμάτητα.

Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ παραμένει ναὸς, ὅσο καιρὸ παραμένει «οἶκος προσευχῆς» (Ἤσ. 56, 7), ὅσο ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἡ θεία λατρεία, λαμβάνει χῶραν σ’ αὐτόν. Μόλις αὐτὴ σταματήσει, μετατρέπεται σὲ «σπήλαιον ληστῶν» (πρβλ. Μάτθ. 21,13, Μάρκ. 11, 7, Λούκ. 19, 46)…

Ὁ πνευματοφόρος Ἀπόστολος (ὁ Παῦλος) γράφει στοὺς Κορίνθιους: «οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν, οὐ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ; …ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστέ ζῶντος» (Α΄ Κόρ. 6, 19, Β’ Κόρ. 6, 16).

Κάθε ἱερὸς ναὸς εἶναι καὶ ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ ἐπάνω στὴν γῆ. Καὶ ὅταν εἶσαι μέσα στὸν ναό, ἤ­δη βρίσκεσαι στὸν οὐρανό. Ἔτσι, ὅταν ἡ γῆ σὲ συν­θλίβει μὲ τὴν κόλασή της, τρέξε στὸν ναό, μπὲς μέσα καὶ νά, εἶσαι μέσα στὸν παράδεισο. Ἂν οἱ ἄνθρωποι σὲ ἐνοχλοῦν μὲ τὴν κακία τους, νὰ προσφεύγεις στὸν ναό, νὰ γονατίζεις μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος θὰ σὲ προσλάβει κάτω ἀπὸ τὴν γλυκιὰ καὶ παντοδύναμη προστασία Του. Ἂν πάλι συμβεῖ νὰ πέσουν ἐπάνω σου ὁλόκληρες λεγεῶνες δαιμόνων, ἐσὺ τρέξε στὸν ναό, ἀνάμεσα στοὺς Ἀγγέλους, ἐπειδὴ ὁ ναὸς εἶναι πάντοτε γεμάτος ἀπὸ Ἀγγέλους καὶ οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ θὰ σὲ προστατεύσουν ἀπὸ ὅλα τὰ δαιμόνια τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ τίποτα δὲν μποροῦν νὰ σοῦ κάμουν.

Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης: Ὁ ζόφος τῆς Νέας Τάξης: Θεοποιοῦν τήν ἰατρική – Ἐμπορεύονται τόν θάνατο – Ἀποφασίζουν ποιός πρέπει νά ζεῖ καί ποιός ὄχι

Η ιατρική στην υπηρεσία του εμπορίου θανάτου - Ο Σ. Πνευματικός δεν ήρθε ουρανοκατέβατος - Είναι εκλεκτό μέλος του συστήματος που μας κυβερνά

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Μια κοινωνία γεμάτη από πνευματικές ασθένειες, μοιραία θα σου φέρει κάποια στιγμή στην πόρτα σου «Πνευματικούς». Συγκεκριμένα, θα σου φέρει ανθρώπους σαν τον Σπύρο Πνευματικό, αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο που τόλμησε να βάλει σε ζυγαριά κόστους – οφέλους, την πιο ιερή, την πιο κρίσιμη, την ύστατη ώρα του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου.

Όποιος έχει περάσει από το οδυνηρό βίωμα να βλέπει ένα δικό του άνθρωπο στα τελευταία στάδια του καρκίνου, μπορεί να καταλάβει ως το μεδούλι της ύπαρξής του πόσο μισανθρωπική και κτηνώδης είναι αυτή η φιλοσοφία επιχειρηματικής σκέψης που πρεσβεύει ο κ. Πνευματικός και οι ομοϊδεάτες του.

Όσοι έχουν ζήσει αυτόν τον εφιάλτη, ξέρουν πόσο καθοριστικής σημασίας είναι η ανακούφιση του πόνου του ασθενούς, μέσω φαρμακευτικής ή μηχανικής υποστήριξης. Είναι η μοναδική παροχή βοήθειας που εξασφαλίζει – κατά το δυνατόν – την αξιοπρέπεια του ασθενούς, ως τη στερνή του ώρα.

Η παρηγορητική αγωγή και η ανακούφιση του πόνου έως το τέλος, είναι μια ανεκτίμητη κατάκτηση της επιστήμης που έχει γλυτώσει αναρίθμητους ανθρώπους από φρικτό θάνατο. Και αυτή την κατάκτηση, θέλουν να την πάρουν πίσω κάποιοι διεστραμμένοι εγκέφαλοι που ετοιμάζονται να μας οδηγήσουν έναν αιώνα πίσω στην ιατρική, όσον αφορά τη φροντίδα του ετοιμοθάνατου.

Σε προηγούμενο άρθρο, είχαμε γράψει για την ευθανασία και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία που προωθείται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και προπαγανδίζεται από σύγχρονους «Μένγκελε» οι οποίοι προαναγγέλλουν τις μαζικές εκκαθαρίσεις υπό το πρόσχημα της «ανθρωπιάς», της «αξιοπρέπειας» και της δημοσιονομικής «λογικής».

Και τώρα και στη χώρα μας, αρχίζουν να επιστρατεύονται τα πρώτα επιχειρήματα ώστε να εγκαταλείπονται οι άνθρωποι στα νύχια της απόγνωσης και του θανάτου, προκειμένου να εμφανιστεί η ευθανασία ως «ιδανική λύση» ή καλύτερα «τελική λύση», όπως ήταν η κωδική ονομασία μαζικής εξολόθρευσης, που είχαν δώσει οι Ναζί.

Προτίμησαν νά σταυρωθοῦν ἀπ’ τούς κομιτατζῆδες παρά νά ἀπαρνηθοῦν τόν ἑλληνισμό τους.

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει..»

Τρία χρόνια μετά τη θυσία του Μελά, το 1907, ένας Γάλλος περιηγητής που οργώνει την περιοχή, ο Μισέλ Παγιαρές,

θα γράψει με αντικειμε­νικότητα και διαύγεια, που δυστυχώς δεν συνιστά την εξω­τερική πολιτική της χώρας του απέναντι στο σήμερα:

«Τί με ενδιαφέρει αν τα θύματα του βουλγαρικού κομιτάτου μι­λούν ελληνικά, κουτσοβλάχικα, τουρκικά ή βουλγάρικα;

Ό,τι με ενδιαφέρει είναι πως όλοι αυτοί οι Μακεδόνες, ανεξάρτη­τα απ’ τη γλώσσα τους, προτιμούν να σταυρωθούν απ’ τους κομιτατζήδες παρά να απαρνηθούν τον ελληνισμό τους.

Παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τήν ζωή μας....

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2023/06/blog-post_43.html

19 Ἰουνίου. Ἰούδα ἀποστόλου τοῦ Θαδδαίου ἢ Λεββαίου, καὶ Ἰούδα ἀποστόλου τοῦ θεαδέλφου. Ζωσίμου μάρτυρος (β΄ αἰ.), Παϊσίου ὁσίου τοῦ μεγάλου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἀποστόλου, Τρ. καί Πέμ. λς´ ἑβδ. ἐπιστ. (Ἰούδα 1-25).

Ιου. 1,1             Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφός δὲ Ἰακώβου τοῖς ἐν Θεῷ πατρὶ ἡγιασμένοις καὶ Ἰησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς·

Ιου. 1,1                       Εγώ ο Ιούδας, δούλος του Ιησού Χριστού, αδελφός δε του Ιακώβου, προς τους κεκλημένους εις την χριστιανικήν πίστιν, οι οποίοι έχουν αγιασθή από τον Θεόν και Πατέρα και έχουν διαφυλαχθή από τον κίνδυνον και τον μολυσμόν της αμαρτίας προς χάριν του Ιησού Χριστού,

Ιου. 1,2             ἔλεος ὑμῖν καὶ εἰρήνη καὶ ἀγάπη πληθυνθείη.

Ιου. 1,2                      εύχομαι να αυξάνη και να πλεονάζη εις σας το έλεος και η ειρήνη και η αγάπη.