Ρήσεις και Διηγήσεις Ἁγίου Παϊσίου (τμζ-τνε). Ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

τμζ’

«Ἡ ὑ­πα­κοή εἶ­ναι δρό­μος ἀ­σφα­λής πού ὁ­δη­γεῖ στήν ἐ­λευ­θε­ρί­α καί στήν τα­πε­ί­νω­ση».

τμη’

«Νά δι­και­ο­λο­γοῦ­με πάν­τα το­ύς ἄλ­λους κά­νον­τας κα­λο­ύς λο­γι­σμο­ύς καί νά κα­τη­γο­ροῦ­με μό­νο τόν ἑ­αυ­τό μας».

τμθ’

«Ὅ­ταν ἔ­χου­με πει­ρα­σμο­ύς, νά το­ύς δε­χώ­μα­στε μέ χα­ρά, δι­ό­τι μέ αὐ­το­ύς μᾶς ἐ­πι­σκέ­πτε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­σοι πει­ρα­σμοί καί νά μᾶς ἔλ­θουν, ἐ­άν ἐμεῖς εἴ­μα­στε κοντά στόν Χρι­στό, τό­τε ἡ καρ­διά μας θά ἔ­χει γλυ­κύ­τη­τα, δι­ό­τι ὁ Κύριος εἶ­ναι ὅ­λος γλυ­κύ­τη­τα».

τν’

Ἀ­πό­φοι­τος Ἰ­α­τρι­κῆς ἤ­θε­λε νά γί­νη μο­να­χός, ἀλ­λά δί­στα­ζε, για­τί σκε­φτό­ταν ὅ­τι μέ­σα στόν κό­σμο ὡς για­τρός θά μπο­ροῦ­σε νά βο­η­θή­ση πολ­λο­ύς. Ρώτησε τόν Γέροντα, ὁ ὁ­ποῖ­ος τοῦ ἀ­πάν­τη­σε: «Ὑ­πάρ­χουν στόν κό­σμο πολ­λοί για­τροί, κα­λοί Χρι­στια­νοί, πού κά­νουν αὐ­τό τό ἔρ­γο. Ἄν θέ­λης νά ἀ­φι­ε­ρω­θῆς στόν Χρι­στό, δέν εἶ­ναι σω­στό νά κά­νης αὐ­τό πού εἶ­ναι γιά το­ύς κο­σμι­κο­ύς. Ἄν θέ­λης νά κά­νης κά­τι καλό στήν ζωή σου, κάν­το σω­στά».

τνα’

Σέ νέ­ο πού ἤ­θε­λε νά γί­νη μο­να­χός, ἔ­φερ­νε ὅ­μως ἀν­τιρ­ρή­σεις καί τά ἔ­βλε­πε ὀρ­θο­λο­γι­στι­κά, τοῦ εἶ­πε: «Γιά νά γί­νη κά­ποι­ος μο­να­χός, πρέ­πει νά ἔ­χη καί καμ­μία βί­δα ξε­βι­δω­μέ­νη. Οἱ ἀ­πό­λυ­τα λο­γι­κοί (οἱ ὀρ­θο­λο­γι­στές) δέν γί­νον­ται εὔκολα μο­να­χοί».

τνβ’

«Ὅ­ταν ὁ Θε­ός θέ­λη νά ἑλ­κύ­ση κά­ποι­ον κοντά Του, τοῦ δί­νει μία σο­κο­λά­τα, γιά νά τόν γλυ­κά­νη. Τότε ἡ ψυ­χή τρελ­λα­ί­νε­ται ἀ­πό τήν χα­ρά της καί πά­ει κοντά στόν Θεό. Μόλις ὁ Θε­ός τήν δέ­σει μα­ζί Του μέ­σῳ τοῦ ἁ­γί­ου φό­βου Του, τό­τε γιά πο­λύ και­ρό δέν τῆς δί­νει καμ­μία ἄλ­λη πα­ρη­γο­ριά. Ὅ­μως ὅλο αὐ­τό τό δι­ά­στη­μα ὁ Θε­ός ἑ­τοι­μά­ζει γιά τήν ψυ­χή ἐ­κε­ί­νη ὁ­λό­κλη­ρο ζα­χα­ρο­πλα­στεῖ­ο».

τνγ’

«Ὅ­ταν ἔ­χου­με τα­πε­ί­νω­ση, τό­τε θά ἔ­χου­με καί εὐ­χή. Νά μήν κά­νου­με ἀ­πό συ­νή­θεια τά κομ­πο­σχο­ί­νια μας τυ­πι­κά. Κάποτε ἕ­νας μο­να­χός ψά­ρευ­ε καί ἔ­λε­γε τήν εὐ­χή. Ὅ­ταν ὅ­μως τό ψά­ρι τοῦ ἔ­τρω­γε τό δό­λω­μα καί δέν πι­α­νό­ταν, τό­τε καί στόν πει­ρα­σμό τό ἔ­στελ­νε καί “κα­κό χρό­νο νἄ­χης” τοῦ ἔ­λε­γε».

τνδ’

Εἶ­πε σέ φι­λο­μό­να­χους νέ­ους: «Καί νά ξέ­ρε­τε, ἄν θά γί­νε­τε μο­να­χοί, δέν γί­νε­στε μό­νο γιά νά σώ­σε­τε τήν ψυ­χή σας, ἀλ­λά καί γιά τόν κά­θε συ­νάν­θρω­πό σας».

τνε’

«Ἡ ἀ­νά­γνω­ση τῆς Παλαιᾶς Δι­α­θή­κης γιά ὅ­ποι­ον ἔ­χει κα­θα­ρό­τη­τα τόν ὠ­φε­λεῖ πο­λύ, ἐ­νῶ τόν ἄλ­λον τόν βλά­πτει. Πολ­λές με­τα­φρά­σεις δέν εἶ­ναι σω­στές. Π.χ. ὅταν λέη “ὁ Θε­ός με­τε­με­λή­θη” καί δέν ἐν­νο­εῖ με­τά­νι­ω­σε ἀλ­λά εὐ­σπλα­χνί­σθη».

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/askhtikh/riseis-kai-diigiseis-agioy-18/