Ἡ πιό φα­νε­ρή ἀπό­δει­ξη, ὅτι μία ψυχή δέν ἔχει κα­θα­ρι­στεῖ ἀπό τά κα­τα­κά­θια τῆς κα­κί­ας...

Ἡ πιὸ φανερὴ ἀπόδειξη, ὅτι μιὰ ψυχὴ δὲν ἔχει καθαριστεῖ ἀπο τὰ κατακάθια τῆς κακίας εἶναι, ὅτι αὐτὴ δὲν εὐσπλαχνίζεται καὶ δὲν συγκαταβαίνει στὸν συνάνθρωπο ποὺ βρίσκεται ἀκόμα κάτω ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἀντιμετωπίζει αὐτὸν ποὺ ἁμαρτάνει, μὲ τὸ νομικὸ φρόνημα ἑνὸς δικαστῆ. 

Δὲν θὰ φτάσει ποτὲ κανεὶς στὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἂν δὲν ἀποκτήσει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: ''Νὰ σηκώνεται ὁ ἕνας τὸ φορτίο τοῦ ἄλλου καὶ ἔτσι θὰ ἐφαρμόσετε πλήρως τὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ" (Γάλ. 6,2). Δὲν θὰ φτάσει ἐπίσης κανεὶς στὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἂν δὲν ἔχει τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. 

Ἀββᾶς Χαιρήμονας 

«Έχει γραφεῖ, “μὴ ἐπιχαρῇς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς Ἰούδα ἐν ἡμέρᾳ ἀπωλείας αὐτῶν καὶ μὴ μεγαλορρημονήσῃς ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως” (Ἀβδιού 1:12).

Δώρισέ μου ὥστε κάθε φορά πού ἡ ἁμαρτία, κάποιου πού ἔχει πέσει, μοῦ γίνεται γνωστή νά συμπάσχω μέ αὐτόν, νά μή τόν ἐλέγξω ΠΕΡΗΦΑΝΑ , ἀλλά νά θρηνήσω καί νά κλάψω, ὥστε κλαίγοντας γιά κάποιον ἄλλο νά θρηνήσω τόν ἑαυτό μου, λέγοντας

''ἡ Θάμαρ φάνηκε πιό δικαιωμένη παρά ἐγώ'' (Γέν. 38:26)»

Ἅγ. Ἀμβρόσιος, Περί μετανοίας, 2:8

https://proskynitis.blogspot.com/2024/01/blog-post_899.html