Ἂς δοῦμε ἕνα θαῦμα τοῦ ἁγίου Σίμωνα, τὸ ὁποῖο ἔκανε σὲ Σαρακηνοὺς ποὺ πῆγαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρα γιὰ νὰ τὴν λεηλατήσουν. Παρακαλῶ τὴν ἀγάπην σας νὰ μὴ ἀμελεῖτε καὶ νὰ νυστάζετε, ἀλλὰ νὰ προσέχετε στὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ λάβετε πλούσια χάρη ἀπὸ αὐτόν.
Ὅταν ὁ ἅγιος Σίμωνας τέλειωσε τὴν οἰκοδόμηση τοῦ Μοναστηρίου τοῦ ἐπὶ τῆς θαυμαστῆς ἐκείνης πέτρας πρὸς τιμὴ καὶ δόξα τῶν Γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὴν ὀνόμασε Νέα Βηθλεέμ.
Ἔτσι, πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ διάφορα μέρη ἔτρεχαν καὶ ὑποτάσσονταν σ' αὐτὸν ὡς μοναχοί. Ἀλλ' ἐπειδὴ τὴν περίοδο ἐκείνη (13ος αἱ.) κατὰ τὰ χρόνια τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς τὸ ταλαίπωρο βασίλειο τῶν Ἑλλήνων κατάντησε σὲ ἀθλία κατάσταση, ἔρχονταν οἱ Σαρακηνοὶ ἄφοβα μὲ τὰ πειρατικά τους πλοῖα, ἀκόμη καὶ στὸ... Ἅγιον Ὅρος καὶ ἅρπαζαν ὅτι ἔβρισκαν καὶ αἰχμαλώτιζαν καὶ πολλοὺς Μοναχούς.
Κάποτε, λοιπόν, πῆγαν καὶ στὸ λιμάνι τῆς Σιμωνόπετρας καὶ ἐπειδὴ ὁ ἅγιος Σίμων φοβήθηκε πὼς ἂν ἀνέβουν μέχρι τὸ μοναστήρι οἱ πειρατὲς μπορεῖ καὶ νὰ τοῦ βάλουν φωτιά, κατέβηκε ὁ ἴδιος μὲ κάποιους μαθητές του στὸν ἀρσανὰ φέρνοντας μαζί τους φορᾶ γιὰ νὰ τοὺς καλοπιάσει.
Οἱ Σαρακηνοὶ καλοδέχτηκαν τὰ φορᾶ ἀλλὰ ζητοῦσαν καὶ ἄλλα ρωτῶντας τους: «Ποῦ ἔχετε τοὺς θησαυρούς σας»; Γιατί νόμιζαν πὼς θὰ ἀποκτοῦσαν μεγάλο πλοῦτο καὶ λάφυρα ἀπὸ τὴν Μονὴ αὐτή.
Ἐν τῷ μεταξὺ ἐπειδὴ λόγῳ τοῦ ταπεινοῦ καὶ εὐτελοῦς σχήματος τοῦ ἁγίου δὲν τοὺς γέμισε τὸ μάτι τὸν φοβέρισαν νὰ τοὺς δείξει ποιός ἦταν ὁ Ἡγούμενος. Καὶ ὁ ἅγιος Σίμων μὲ πραεία φωνή τους εἶπε: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ ταπεινός. Ἀλλὰ τίποτε δὲν ἔχουμε νὰ σᾶς δώσουμε ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὁποῖα φοροῦμε».
Καὶ ἐπειδὴ νόμιζαν ὅτι τοὺς λέει ψέματα ὅρμησαν ἐναντίον σὰν ἄγρια θηρία. Ἕνας, μάλιστα, ἀπὸ αὐτούς, ὁ πιὸ φονικός, ἔβγαλε τὸ σπαθί του καὶ ὅρμησε νὰ κόψει τὴν ἱερὴ κεφαλὴ τοῦ ἁγίου.
Ὁ Θεὸς ὅμως ἔστειλε Ἄγγελο καὶ ἔσωσε τὸν ἅγιο του! Διότι τὸ χέρι τοῦ αὐθάδους ἐκείνου ἔμεινε νὰ κρέμεται παράλυτο, οἱ δὲ λοιποὶ πατάχθηκαν μὲ ἀορασία καὶ τυφλώθηκαν ὅλοι.
Τότε ἄρχισαν νὰ ἀλαλάζουν στὰ συριακά: Ἀλλάχ! Ἀλλάχ!
Ἐνῶ, ἔντρομοι πέρασαν ἀπὸ τὴν θηριωδία στὴν θρηνωδία καὶ ἀπὸ τὴν ἀγριότητα στὴν ταπεινότητα. Ἔτσι, κλαίγοντας πικρὰ γιὰ τὸ πάθημά τους παρακαλοῦσαν θερμὰ τὸν ἅγιο Σίμωνα λέγοντάς καὶ ὑποσχόμενοί του: «Ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀββᾶ, καὶ νὰ γίνουμε ὅλοι Χριστιανοί».
Σκηνὴ ἀπὸ τὸν βίο του ἀγίου Σί́μωνος του Μυροβλύτη, «Οἱ πειραταὶ ἀορασία πατάσσονται». Τοιχογραφία στὴν τρὰ́πεζα τῆς Ἱερᾶς Μονής Σίμωνος Πέτρα, 2009. Ἔργο Δημήτριος Χατζηαποστόλου. Ἀπὸ «Ἅγιοι τοῦ Ἄθω»
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ φιλάνθρωπος δοῦλος τοῦ φιλανθρωποτάτου Δεσπότη Χριστοῦ, ὡς μιμητὴς τοῦ ἀνεξικάκου Δασκάλου αὐτοῦ, στέλλει ἀμέσως ἕνα μαθητῆ του καὶ φέρνει λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀφοῦ ἄλειψε ὁ Ἅγιος τὰ μάτιά τους ὅλους σταυροειδῶς, ὅπως καὶ τὸ παράλυτο χέρι αὐτοῦ ποὺ ἀποπειράθηκε νὰ τὸν σκοτώσει, καὶ ἀφοῦ εὐχήθηκε ἐπ' αὐτῶν γιατρεύτηκαν ἀμέσως οἱ βίαιοι αὐτοὶ ἄνθρωποι.
Καί, μάλιστα, ὄχι μόνον βαφτίστηκαν, ἀλλὰ καὶ ἔγιναν μοναχοὶ στὸ Μοναστήρι ποὺ πῆγαν γιὰ νὰ ληστέψουν.
Διασκευὴ ἀπὸ τὸν «Μέγα Συναξαριστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», μῆνας Δεκέμβριος, τόμος 12ος.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/12/blog-post_641.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου