Τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις (Β΄ Κορ. β 15). Ἐπίσης μὲ τὰ ροῦχα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀκουμποῦσαν στοὺς ἀσθενεῖς, ἐθεραπεύοντο. (Πράξ. ιθ΄, 11, 12), ὁ Μωϋσῆς μὲ τὴν ράβδο του, ὁ προφήτης Ἠλίας μὲ τήν μηλωτή, ὁ Ἀπ. Πέτρος μὲ τὴν σκιά του.

Στὴν παλαιὰ Διαθήκη στὸ βίο τοῦ προφήτου Ἐλισαίου ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν τὸ νεκρὸ σῶμα ἑνὸς ἀνθρώπου ἀκούμπησε τὰ ὀστᾶ τοῦ προφήτου Ἐλισαίου, ἀναστήθηκε!Τί εἶναι τὰ ἅγια Λείψανα. Εἶναι τὰ ὀστᾶ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, στὰ ὁποῖα ἐνοικεῖ ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὄχι μόνο στὰ ὀστᾶ, ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὰ ροῦχα, διότι κάθε ἅγιος εἶναι καθαρὸ δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου. Πόσα ἅγια Λείψανα εὐωδιάζουν, μυροβλύζουν ἀσταμάτητα καὶ θαυματουργοῦν;

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στὸν Λόγο του «Εἰς τὸν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Ἰγνάτιον» τονίζει:

«Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀγγίξη λάρνακα μὲ πίστη θὰ λάβη πολλὴ δύναμη ἀπὸ ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἄφησε ὁ Θεὸς τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων, θέλοντας νὰ μᾶς ὁδηγήση στὸν ἴδιο ζῆλο μ’ ἐκείνους καὶ νὰ μᾶς προσφέρη κάποιο λιμάνι καὶ ἀσφαλῆ παρηγοριὰ γιὰ τὰ κακὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν πάντοτε. Γι’ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ ὅλους σας, εἴτε κανεὶς διακατέχεται ἀπὸ ὑπερβολικὴ λύπη, εἴτε εἶναι ἀσθενής, εἴτε διατελεῖ ὑπὸ βλαβερὴ ἐπενέργεια, εἴτε βρίσκεται κάτω ἀπὸ κάποια ἄλλη βιοτικὴ κατάσταση, εἴτε σὲ πλῆθος ἁμαρτιῶν, ἄς ἔλθη ἐδῶ μὲ πίστη κι ὅλα ἐκεῖνα θὰ τὰ ἀπομακρύνη καὶ θὰ ἐπιστρέψη μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση, κάνοντας ἐλαφρότερη τὴ συνείδηση ἀπ’ τὴ θέα καὶ μόνο αὐτοῦ. Ἤ καλύτερα δὲν πρέπει νὰ ἔρχωνται ἐδῶ μόνο ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκονται σὲ κακά, ἀλλὰ καὶ εἴτε κάποιος βρίσκεται σὲ εὐθυμία, εἴτε σὲ δόξα, εἴτε σὲ ἐξουσία, εἴτε σὲ παρρησία μεγάλη πρὸς τὸν Θεό, οὔτε αὐτὸς νὰ μὴ περιφρονῆ τὴν ὠφέλεια. Γιατὶ ἐρχόμενος ἐδῶ καὶ βλέποντας τὸν Ἅγιο αὐτόν, θὰ ἔχη σταθερὰ τὰ καλά, πείθοντας τὴν ψυχή του μὲ τὴν ἀνάμνηση τῶν κατορθωμάτων αὐτοῦ νὰ μετριοφρονῆ, καὶ μὴ ἀφήνοντας τὴ συνείδησή του νὰ ὑπερηφανεύεται ἀπὸ τὰ κατορθώματά του. Καὶ δὲν εἶναι μικρὸ ἐκεῖνοι ποὺ εὐημεροῦν νὰ μὴ ὑπερηφανεύωνται γιὰ τὴν εὐημερία τους, ἀλλὰ νὰ γνωρίζουν ν’ ἀντιμετωπίζουν τὶς εὐημερίες μὲ μετριοφροσύνη. Ὥστε σ’ ὅλους εἶναι χρήσιμος ὁ θησαυρός, χρήσιμο τὸ μέρος ὅπου ἦταν τοποθετημένη ἡ λάρνακα, σ’ ἐκείνους ποὺ διέπραξαν πταίσματα, γιὰ ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπ’ τοὺς πειρασμούς, ἐνῶ σ’ ἐκείνους ποὺ εὐημεροῦν, γιὰ νὰ τοὺς παραμείνουν σταθερὰ τὰ καλά. Ἐπίσης γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς γιὰ νὰ ἐπανεύρουν τὴν ὑγεία τους, ἐνῶ γιὰ τοὺς ὑγιεῖς, γιὰ νὰ μὴ περιπέσουν σὲ ἀσθένεια».Ὁ μακαριστὸς Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 – 1982)” διηγεῖται ἕνα ζωντανὸ περιστατικὸ ἐμφανίσεως τοῦ Ἁγίου Παταπίου σὲ ὀλιγόπιστο προσκυνητή:

«Εἴχαμε πάει προσκύνημα. …στὸν Ὅσιο Πατάπιο (ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 8 Δεκεμβρίου) στὸ Λουτράκι μὲ 8 πούλμαν.

Στὸ πούλμαν τὸ δικό μου, ὑπῆρχε ἕνα ζευγάρι ἀπὸ τὴν Κύπρο.!

Ὁ ἄνδρας δὲν πίστευε σὲ τίποτα. Καὶ ὅταν ἄκουσε ποὺ ὁμιλοῦσα ἐγὼ καὶ προσανατόλιζα τὸν κόσμο ποῦ πηγαίνουμε καὶ τί περίπου θὰ ἀντιμετωπίσουμε ἐκεῖ, εἶπε:

– Τί μακάβρια πράγματα εἶναι αὐτά! Ποῦ μᾶς πάει; Στὸ νεκροταφεῖο θὰ μᾶς πάη αὐτός;

Καὶ ὅταν φτάσαμε ἐκεῖ, δὲν πῆγε καθόλου μέσα νὰ προσκυνήση τὸν Ἅγιο. Πῆρε τὴ γυναίκα του καὶ ζήτησε νὰ πάη νὰ κοιμηθῆ μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι ἦταν κουρασμένος καὶ τὰ τοιαῦτα.!

Τοὺς ἔδωσαν ἐκεῖ οἱ καλογριὲς κελλὶ νὰ πᾶνε νὰ κοιμηθοῦν. Μόλις πῆγε νὰ κοιμηθῆ, τοῦ παρουσιάζεται ὁ Ἅγιος Πατάπιος καθήμενος σὲ μία πέτρα, στὰ σκαλάκια ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα ποὺ φυλάγεται τὸ ἄφθαρτο λείψανό του καὶ τοῦ χαμογελοῦσε.!

Καὶ τοῦ λέει ὁ Ἅγιος…

– Γιατί δὲν ἦλθες ἀπὸ ἐδῶ;

– Ποιὸς εἶσαι ἐσύ;

– Ἐγὼ ποὺ εἶμαι ἐδῶ πέρα…

– Μὰ ἐδῶ εἶναι τοῦ Ἁγίου Παταπίου, ἀλλὰ ἐγὼ δέν…

– Ναὶ ἐγὼ εἶμαι…

– Μὰ ἐσὺ εἶσαι ζωντανός!

– Μὰ τί εἶμαι, νεκρὸς εἶμαι;

– Ἐσὺ εἶσαι μέσα ἐκεῖ;

– Ναὶ ἐγὼ εἶμαι…!!

Σηκώνεται ἔντρομος ἀπὸ τὸν κρεβάτι καὶ σκουντάει τὴν γυναίκα του καὶ τῆς λέει.

– Γυναίκα σήκω!

– Τί νὰ σηκωθῶ; Τώρα πέσαμε…

– Σήκω νὰ κατεβοῦμε κάτω!

– Μὰ ἐσὺ δὲν ἤθελες νὰ καθίσουμε κάτω.

Σηκώνεται λοιπὸν καὶ πηγαίνουν κάτω στὸ ἐκκλησάκι ποὺ εἶναι τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου. Καὶ βλέπει τὸν Ἅγιο Πατάπιο νὰ κάθεται στὴν πέτρα, ὅπως τὸν εἶδε στὸ ὄνειρό του καὶ τοῦ χαμογελοῦσε! Καὶ τοῦ κάνει νόημα, σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε:

«Ἔλα! Πέρασε μέσα!».

Πέρασε αὐτὸς δίπλα ἐκεῖ, τρομαγμένος, σαστισμένος, εἶχε χάσει τὴ λαλιά του… καὶ μπῆκε μέσα καὶ προσκύνησε τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Παταπίου.

Καὶ ἔμεινε μέχρι τὸ πρωΐ ἐκεῖ σὰν σκυλάκι, ταπεινωμένος καὶ ἐξουθενωμένος! Δίπλα στὸν Ἅγιο…

Δυστυχῶς ὁρισμένοι νομίζουν ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι λείψανα νεκρά…

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

https://aktines.blogspot.com/2024/03/blog-post_50.html