Κυριακή Β Νηστειῶν. Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ δημιουργική καί σωστική πρόνοια τοῦ Θεοῦ· ἡ πρόοδος τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τόν κόσμο, φώτισε τίς καρδιές τῶν τεσσάρων πιστῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά συλλάβουν καί νά ὁλοκληρώσουν τό σωτηριῶδες αὐτό σχέδιο βοηθείας, ὡς πρός τόν παράλυτο ἀδελφό τους.

Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ἀναφέρεται ἀκριβῶς ἡ ἐπαινετή προσπάθεια τῶν τεσσάρων, ὥστε νά στεφθεῖ μέ ἐπιτυχία τό παράτολμο σχέδιό τους. Μέ τήν βοήθεια τῆς φρόνησης, σωφροσύνης, ἀνδρείας καί δικαιοσύνης, τῶν τεσσάρων αὐτῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς πέτυχαν ὥστε ὁ Παραλυτικός νά βρεθεῖ στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ· βέβαια ἀφ’ ὅτου χάλασαν τήν στέγη. Δηλαδή, ἀπέρριψαν τίς σαχλές θεωρίες τῆς ψευδονύμου γνώσεως.

Οἱ Ἄγγελοι στόν οὐρανό, ἄρχισαν νά πανηγυρίζουν. «·Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἐν τούτοις σεβαστή γερόντισσα, στήν χαρά αὐτή τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, πού γίνεται ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι,(οἱ ἁμαρτίες εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς σωματικῆς παραλύσεως) κάποιοι, φθονοῦντες τόν Ἰησοῦν, ἐξέλαβαν τή θεϊκή ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ, σάν βλασφημία. «τί οὗτος οὔτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μή εἷς, ὁ Θεός»;

Ἀλλά ταλαίπωροι Φαρισαῖοι, ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τήν ἐξουσίαν ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας ὡς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ πού προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη Φύση, ἀτρέπτως καί ἀναλλιώτως καί ἔγινε ἄνθρωπος κατά τόν θεῖο Χρυσόστομο καί Μ. Βασίλειο(Θεία Λειτουργία). Ἔγινε αἰώνιος Ἀρχιερεύς ἡμῶν.

Συνεπῶς, «ἐάν τό Εὐαγγέλιον εἶναι σκεπασμένο καί ἀκατανόητον, εἶναι σκεπασμένον εἰς ἐκείνους πού, ἔνεκα τῆς θεληματικῆς των τυφλώσεως, παραμένουν εἰς τήν ἀπώλειαν».[1] Διότι τήν τέλεια Χάριν καί τήν γνῶσιν, καθώς καί τήν Σοφίαν τοῦ λόγου, τήν παίρνουν οἱ Ἅγιοι· δηλαδή ἀνήκει σέ ὅσους ἔχουν βεβαία πίστη καί τήν ἐκδηλώνουν μέ λόγο καί ἔργο.

Μέ ἀνάλογη δηλαδή μετάνοια καί ἐξομολόγηση καί δάκρυα, παίρνουμε πρῶτα τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί στή συνέχεια ἡ ψυχή μέ ἁγιασμό, σηκώνει τό σῶμα θεραπευμένο ὥστε νά συμμετέχει ἐνεργά στά ἕργα τοῦ Θεοῦ, στήν τήρηση τοῦ θελήματός Του, λαμβάνοντας ψυχῇ τε καί σώματι, οὐράνια χάρη. Ὁ Κύριος καί Θεός, Θεάνθρωπος, Ἰησοῦς Χριστός διεκήρυξε ὅτι πάντοτε δέχεται καί σέ κάθε περίπτωση βραβεύει τούς δικούς Του. Ἔτσι μέ τήν ἐσωτερική αὐτή βεβαιότητα, ἡ ψυχή προχωρεῖ μέ προθυμία στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, τεθεραπευμένη ἐνώπιον πάντων τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά δοξάζεται ὁ Θεός, νά θαυμάζουν οἱ θέλοντες καί νά ἀποροῦν οἱ δυσπιστοῦντες. Ἀφοῦ λοιπόν οἱ ὑγιαίνοντες ξεπεράσουν τήν αἴσθηση τοῦ κόσμου καί φθάσουν μέ φωτισμένη διάνοια στά ὑπέρ τήν αἴσθηση, ἀποκτοῦν δύναμη λόγου καί σοφία καί ἀπευθύνουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καί στό πολύ πλῆθος τῶν πιστῶν[2], λόγους ἀγαθούς ἀπό καθαρή καρδιά.

Λέγει ὁ Κύριος: «Ἐσεῖς εἶστε τό φῶς τοῦ κόσμου καί τό ἀλάτι τῆς γῆς».[3] Φρονοῦμε λοιπόν ἀδελφοί, ὅτι: ὅταν χωρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τό μέρος τῶν ἁμαρτωλῶν, τότε μέ πολύ ταπείνωση καί αὐτογνωσία, θά γνωρίσει ἀκριβῶς, ὅλα τά ἁμαρτήματα πού διέπραξε στόν Θεό· καί ἀπό παρἀλυτος θά ἐγερθεῖ ὑποτάσσοντας τήν σάρκα στό πνεῦμα, δοξάζοντας τόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Σωτῆρα Χριστόν.

Ἡ συνέπεια, σαφῶς, ἀδελφοί εἶναι: ἄν κόψουμε άπό τόν ἑαυτό μας τίς πικρές ρίζες τῆς ἁμαρτίας, δέν θά μαζέψουμε θανατηφόρους καρπούς, ἀλλά θά καρπωθοῦμε τήν ἁγνεία καί τόν ἁγιασμό, πού χωρίς αὐτά κανείς δέν θά ἀντικρύσει τόν Κύριο. Ἔτσι φρονοῦμε ὅτι: « τό γίνεσθε τέλειοι, γίνεσθε ἅγιοι», εἶναι ἐφικτόν καί δυνατόν. Ναί, ἀλλά μόνο ἐν καί διά τοῦ τελείου Θεανθρώπου. Μόνον ἐν Αὐτῷ καί δι’ Αὐτοῦ, ὁ ἄνθρωπος μεταμορφώνεται σέ τέλειο ἄνθρωπο(βλέπε Θαβώρ, ἑορτή Θείας Μεταμορφώσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ).

Ἐκτός τοῦ Χριστοῦ καί χωρίς Αὐτόν, ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀτελής καί ἡμιτελής, παραμένει δειλό «ἡμι-ὄν» ἤ ἀποτρόπαιο τερατούργημα(Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς).Τό ἀνθρώπινο ὄν, μόνο μέ τόν Χριστόν, περνᾶ ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀπό τόν χρόνο στήν αἰωνιότητα, ὑψώνεται ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, ἀναζητῶντας «τά ἄνω, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος»[4]. Ζῶντας ἐν Χριστῷ, ὁ ἄνθρωπος καθίσταται ὄν οὐρανογήινο καί μαθαίνει νά ζεῖ «ἀξίως τοῦ Θεοῦ», τοῦ Θεοῦ καί Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«σύ, λέγω ἔγειρε καί ἄρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου». «Καί ἄρας τόν κράββατον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίσθασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν…».

Γιά μία τέτοια θεοειδής ζωή, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προσφέρει θεῖες δυνάμεις στόν ἄνθρωπο. Καί τίς δίδει στόν καθένα πού θά γίνει μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του· θά γίνει κύτταρο τοῦ αἰωνίου Θεανθρωπίνου σώματός Του. Σ’Αὐτόν ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

[1](Β’ Κορινθ. 4, 3-4)

[2](Ψαλμ.39, 10-11)

[3](Ματθ.5, 13-14)

[4](Κολας.3,1)