«Ἄνθρωπε, πῶς ἔπεσες, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ γνωρίσεις τὸν θάνατο».

Οι άνθρωποι, αντί να κλαίνε για τις αμαρτίες του νεκρού και να παρακαλούν τον Θεό να τον συγχωρέσει, κλαίνε για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.

Από τους 1.000 ανθρώπους που κλαίνε, κανένας δεν κλαίει για τις αμαρτίες των νεκρών, αλλά κλαίει ότι θα τον στερήσουν.

Δεν έχουμε τέτοια δάκρυα που θα ωφελούσαν την ψυχή του νεκρού και αντί να βοηθήσουμε, κάνουμε κακό.

Σίγουρα θα στεναχωρηθείς, θα συγκινηθείς, θα πονέσεις, θα λυπηθείς, αλλά μην κλαις απαρηγόρητα και στεναχωριέσαι (η λύπη είναι από τον Σατανά) και όταν τους το πεις, σου λένε:

- Και ο Θεός έκλαψε όταν είδε τον Λάζαρο νεκρό.

Εκεί μας κατηχούν!

Διότι ο Χριστός δεν έκλαψε, αλλά έκλαψε, και όχι επειδή είδε τον Λάζαρο νεκρό, αφού ήξερε ότι σε λίγο θα τον ανέστησε, αλλά έκλαψε για την υποβάθμιση του ανθρώπου, σαν να έλεγε ο Χριστός: «Άνθρωπε, πώς έπεσες, εξαιτίας της αμαρτίας, για να γνωρίσεις τον θάνατο».

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκύρικας †

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/05/blog-post_547.html