Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Οἱ ἀξιωματοῦχοι στὴν κοινωνία ἄλλοτε τιμῶνται καὶ ἄλλοτε ἐπικρίνονται, μὲ βάση πάντα τὸ ἦθος τους καὶ τὸ ἔργο τους. Συνήθως σχολιάζονται δυσμενῶς, γιατί χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζουν κατέχουν ἀξιώματα, κινούμενοι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ τοῦ πλουτισμοῦ. Ὡστόσο, οἱ ἄνθρωποι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται βλέπουν, ἀκοῦν καὶ βγάζουν τὰ συμπεράσματά τους. Εὐτυχῶς ποὺ τὰ πρόσωπα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἀλλάζουν συχνὰ καὶ δὲν διαιωνίζονται δυσάρεστες καταστάσεις.Ἀξιωματοῦχοι ὑπάρχουν καὶ στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ διακονοῦν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Πρωτίστως εἶναι οἱ μητροπολίτες καὶ δευτερευόντως οἱ ἱερεῖς. Κι ἐδῶ ἔχουμε ἄξιους καὶ ἀνάξιους. Οἱ πρῶτοι ἐπαινοῦνται κι ἔχουν τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τῶν πιστῶν καὶ οἱ δεύτεροι σχολιάζονται γιὰ τὴ σκανδαλώδη συμπεριφορά τους, κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ἀνησυχητικό, γιατί εἶναι ἰσόβιοι στὴ θέση τους καὶ δύσκολα... βελτιώνονται τὰ κακῶς κείμενα στὴν Ἐκκλησία.Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβούλευε τοὺς συνεργάτες του νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ στὸ θέμα τῆς ἐκλογῆς ἐπισκόπων καὶ λοιπῶν κληρικῶν, γιατί μόνο ἄξιοι ἐργάτες τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας θὰ μποροῦσαν νὰ προστατέψουν καὶ νὰ προεκτείνουν τὸ ἀποστολικὸ ἔργο τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στοὺς λαούς. Οἱ πολύτιμες συμβουλὲς κυρίως περιέχονται στὶς λεγόμενες «ποιμαντικὲς ἐπιστολές», δηλαδὴ στὶς δύο πρὸς τὸν Τιμόθεον καὶ στὴν πρὸς Τίτον.Ὅλα ὅσα ζητάει ὁ Ἀπόστολος γιὰ τοὺς ὑποψήφιους ἐπισκόπους ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ διακόνους. Δὲν ὑπάρχουν διαφορετικὲς ἀρετές, ἄλλες γιὰ τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἄλλες γιὰ τοὺς ὑφισταμένους τους. Οἱ ἐπίσκοποι βέβαια ἔχουν τὶς μεγάλες εὐθύνες καὶ πρέπει νὰ ἐμπνέουν, νὰ καθοδηγοῦν, νὰ βελτιώνουν καταστάσεις καὶ νὰ ἀντιμετωπίζουν τὰ προβλήματα ποὺ ἀναφύονται ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς κληρικούς.Στοὺς ἐπισκόπους οἱ πιστοὶ τρέφουν μεγάλο σεβασμό. Τοὺς θεωροῦν πνευματικοὺς πατέρες, προστάτες καὶ παρηγορητές. Ὡστόσο καὶ ὁ θεσμὸς τῶν ἐπισκόπων μερικὲς φορὲς διέρχεται κρίση καὶ οἱ ἄνθρωποι μένουν μακριά τους. Αὐτὸ συμβαίνει, ὅταν στοὺς θρόνους ἀνέρχονται ἄνθρωποι δίχως φόβο Θεοῦ καὶ δίχως τὶς ἀρετὲς ποὺ ἀναφέρει ὁ Παῦλος.Ἡ ἠθικὴ κρίση εἶναι συχνότερη στοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι περισσότεροι καὶ πάντα ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν ποιμαίνουν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ τὰ ὁδηγοῦν, μὲ τὸν ἁμαρτωλό τους βίο, σὲ ἐπικίνδυνους κρημνοὺς κὰ γίνονται θύματα τοῦ μεγάλου ἐχθροῦ, ποὺ εἶναι ὁ διάβολος.Τὸ ἔργο τοῦ ἐπισκόπου εἶναι μεγάλο καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καλό. Ὅμως ἡ καλὴ ἐπιθυμία ἀπὸ τὸν ὑποψήφιο πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἀρετές. Ἄν μὲ ταπείνωση στοχαστεῖ τὸ πλῆθος ἀρετῶν ποὺ πρέπει νὰ ἔχει, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ γίνει διστακτικὸς νὰ δεχθεῖ τὸ καλὸ ἔργο, ποὺ εἶναι βαρύτατο, πολυεύθυνο καὶ πολυμέριμνο, ποὺ σημαίνει διαρκῆ θυσία γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.Στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ὑποψήφιοι, οἱ ὁποῖοι καταφλέγονται ἀπὸ τὴν καλὴ ἐπιθυμία, χωρὶς νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι πρέπει νὰ σηκώσουν μεγάλο βάρος, τὸ ὁποῖο ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις τους καὶ οἱ εὐθύνες τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν δὲν ἀνταποκριθοῦν στὰ καθήκοντά τους, θὰ εἶναι μεγάλες. Δυστυχῶς, ἀπὸ πολλοὺς πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψηφίους ἀπουσιάζουν τέτοιες σκέψεις, ὅπως λείπει καὶ ἡ συναίσθηση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καὶ ὅλα τὰ βλέπουν μὲ βάση τὸ κοσμικὸ φρόνημά τους. Δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ἢ ὀρθότερα δὲν ἐπεδίωξαν, νὰ γνωρίσουν ἁγίους γέροντες καὶ νὰ μιλήσουν μαζί τους γιὰ τὴν καλή τους ἐπιθυμία νὰ γίνουν ἀρχιερεῖς καὶ νὰ πάρουν τὶς πνευματικὲς ἀρχὲς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσουν καὶ ἂν ἦταν θέλημα Θεοῦ, θὰ πραγματοποιοῦνταν καὶ ἡ καλή τους ἐπιθυμία, χωρὶς φυσικὰ παρεμβάσεις ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ χωρὶς ψεύτικο δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντι στοὺς ἐκλέκτορες συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς.* * *Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κυριαρχεῖ στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ κάθε ἐπισκόπου καὶ κάθε ἱερέα, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο νὰ σώσει τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ σώσει καὶ τοὺς ἴδιους, γιατὶ καὶ αὐτοὶ ἔχουν ἀδυναμίες καὶ ἁμαρτίες. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ μαθητή του Τιμόθεο: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός «ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ». Καὶ ἀποκαλύπτει στὴ συνέχεια, γιατὶ ἐπέλεξε τὸν ἴδιο στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα: «Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ μὲ ἐλέησε, γιὰ νὰ δείξει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ μένα πρῶτον ὅλη του τὴ μακροθυμία, ὥστε νὰ γίνω παράδειγμα γιὰ ἐκείνους, ποὺ πρόκειται νὰ πιστέψουν σ’ αὐτὸν καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν ἔτσι στὴν αἰώνια ζωή» (Α΄ Τιμ. α΄ 15-16).Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρνεῖται τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν θέλει κοντά του μὲ τὴ μετάνοια. Ἡ μακροθυμία του αὐτὴ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν Ἐκκλησία, ὅπου συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ ἀντιμετωπίζει τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπόγνωσης μὲ σταθερὴ ἐλπίδα στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θυμᾶται πάντα τὶς ἁμαρτίες του καὶ χαίρεται, γιατὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἔχει συγχωρήσει καὶ προσπαθεῖ μὲ συνεχῆ ἀγώνα νὰ τηρεῖ τὸ θέλημά Του.Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσηςhttp://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/07/blog-post_3.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου