Ἅγιοι νεομάρτυρες τῆς Σερβίας (Β’)

  15 Ιουνίου

Άγιοι νεομάρτυρες της Σερβίας (Β’)

Ο μητροπολίτης ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ γεννήθηκε στο Στόλοβι, στην περιοχή του κόλπου του Κότορ, το 1880. Μετά τις σπουδές του στο Βελιγράδι, χειροτονήθηκε ιερέας το 1912 και άσκησε το λειτούργημά του κατ’ αρχάς στο Κότορ, εν συνεχεία δε σε μία ενορία του Λάστβα. Δίδαξε κατόπιν σε διάφορα σχολεία και όταν έμεινε χήρος χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος στο Μπουντίμλιε, το 1940. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Εκκλησίας τον διόρισε μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραλίων. Χρειάστηκε να αναλάβει το νέο αξίωμά του μέσα στις τραγικές συνθήκες του πολέμου, κατάφερε όμως να εξασφαλίσει την λειτουργία της Ιερατικής Σχολής του Τσέτινιε και συνέστησε στον κλήρο του να υποτάσσεται σε κάθε νόμιμη πολιτική Αρχή. Καθώς πολλοί ιερείς είχαν συλληφθεί από τους κομμουνιστές αντάρτες που ήσαν ήδη ενεργοί στην περιοχή, επιχείρησε να εγκαταλείψει την χώρα μαζί με δεκαεπτά ιερείς. Πιάστηκαν στο Ζιντάνι Μοστ και οι ιερείς τυφεκίσθηκαν επί τόπου, ενώ ο μητροπολίτης Ιωαννίκιος οδηγήθηκε στο Αραντέλοβατς, όπου οι κομμουνιστές τον βασάνισαν και τον εκτέλεσαν (1945). Το σώμα του τάφηκε σε άγνωστο μέρος.

Ο άγιος ΡΑΦΑΗΛ (Μομτσίλοβιτς), αγιογράφος και προσωπογράφος που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης κατά τον μεσοπόλεμο, έγινε ηγούμενος της Μονής Σισάτοβατς στην περιοχή του Σρεμ (ΒΔ Γιουγκοσλαβία). Συνελήφθη μαζί με άλλους τρεις μοναχούς τον Αύγουστο του 1941 από τους Ουστάσι και εκτοπίσθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σλαβόνσκα Ποζέγκα. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού οι φύλακές του τον υπέβαλαν σε διάφορα βασανιστήρια, ξεριζώνοντας τα γένια του και κτυπώντας τον με διάφορα αντικείμενα. Στο στρατόπεδο βασανίστηκε συνεχώς μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου, την ημέρα του θανάτου του. Ο τόπος της ταφής του παραμένει άγνωστος.

Ο ιερέας ΜΠΡΑΝΚΟ Ντομπροσάβλιεβιτς υπηρέτησε με τιμή στις ενορίες Μπουβάτσα, Ραντόβιτσα και Βελιούν. Ανήμερα του αγίου Γεωργίου [23 Απριλίου/6 Μαΐου 1941] συνελήφθη από τους Ουστάσι του Βελιούν μαζί με άλλους πέντε Σέρβους, μεταξύ των οποίων ο γιος του Νεμπόισα και ο πατήρ Δημήτριος Σκορουπάν της ενορίας Τσβιγιάνοβιτς Μπρντο. Αφού πέρασαν την νύχτα στο αστυνομικό τμήμα, την επομένη σφαγιάσθηκαν όλοι στο δάσος Κεστένοβατς. Οι Ουστάσι εξανάγκασαν τον πατέρα Μπράνκο να ψάλει την νεκρώσιμο Ακολουθία για τον γιο του πριν τον εκτελέσουν και εκείνον.

Ο πατήρ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μπόγκιτς ήταν ιερέας στην ενορία Νάσιτσε. Στις 17 Ιουνίου 1941, ένας γαλατάς του χωριού έσπευσε στο σπίτι του μαζί με άλλους Ουστάσι με την πρόφαση ότι θα τον πήγαιναν για ανάκριση. Τον οδήγησαν σε ένα λειβάδι, όπου αφού τον έδεσαν σε ένα δένδρο, οι βασανιστές του του έκοψαν τα αυτιά, την μύτη και την γλώσσα, έπειτα του ξερίζωσαν τα γένια, συνοδεύοντας τα βασανιστήρια με τις χειρότερες ύβρεις. Ένας Ουστάσι του άνοιξε την κοιλιά, ξερίζωσε τα εντόσθιά του και τα έβαλε ως περιδέραιο γύρω από τον λαιμό του. Έκοψαν κατόπιν το σχοινί που τον συγκρατούσε στο δένδρο και τον τουφέκισαν.

Ο πατήρ ΝΤΑΝΕ Μπάμπιτς συνελήφθη από τους Ουστάσι στο χωριό Σβίνγιτσι της περιοχής Μπάνια. Οι δήμιοί του τον έθαψαν ζωντανό μέχρι την μέση και άρχισαν να χορεύουν άγρια γύρω του, ξεσχίζοντας ένα κομμάτι σάρκας κάθε φορά που περνούσαν δίπλα του. Μετά από πολλές ώρες μαρτυρίου, εγκατέλειψαν για παραδειγματισμό το σώμα του που δεν είχε πια ανθρώπινο σχήμα.

Ο ΒΟΥΚΑΤΣΙΝ ήταν ένας γέρος χωρικός από το χωριό Κλέπατς, κοντά στην Τσάπλινα της Ερζεγοβίνης, του οποίου ολόκληρη η οικογένεια είχε δολοφονηθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς. Ενώ ένας Ουστάσι έσφαζε τους κατοίκους του χωριού του, εκείνος τον κοίταζε με ένα ύφος παράξενα γαλήνιο που τάραξε τον δήμιο περισσότερο απ’ ό,τι οι κραυγές των θυμάτων του. Όρμησε κατεπάνω του για να τσακίσει την ειρήνη του με τα πιο φρικτά βασανιστήρια, και καθώς ο Βουκάτσιν αρνιόταν να φωνάξει: «Ζήτω ο Πάβελιτς!» [1] του έκοψε διαδοχικά τα αυτιά και την μύτη δίχως παρά ταύτα να μπορέσει να τον βγάλει από την σιωπή του.

Όταν τον απείλησε ότι θα του ξερίζωνε την καρδιά, ο γέροντας αποκρίθηκε: «Κάνε, παιδί μου, την δουλειά σου!» Έξαλλος ο βασανιστής του έβγαλε τα μάτια και την καρδιά και αφού τον έσφαξε, πέταξε το σώμα του με μια κλωτσιά σε ένα χαντάκι.

Ο άνθρωπος αυτός ομολόγησε αργότερα ότι από την ημέρα εκείνη δεν μπόρεσε να βρει ησυχία και την νύχτα πεταγόταν από τον ύπνο του και έβλεπε μέσα στο σκοτάδι το διαπεραστικό βλέμμα του Βουκάτσιν, ο οποίος επαναλάμβανε τα ίδια λόγια.

Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (1946) η Σερβία περιήλθε υπό τον ζυγό των κομμουνιστών και πολλοί ήσαν εκείνοι που αντιστάθηκαν μέχρι αίματος στις πιέσεις των αθέων να ξεριζώσουν την Πίστη του λαού. Ορισμένοι από τους ομολογητές αυτούς τιμώνται ήδη από τον λαό [2].

[1] Ο ηγέτης του κινήματος των Ουστάσι (1889-1959), που συμμάχησε με τον Χίτλερ στα 1941.

[2] Βλ. άγιος Νικόλαος Αχρίδος [5 Μαρτ.].

※

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

Τόμος (Ιούνιος),

Εκδόσεις «Ίνδικτος».

https://wra9.blogspot.com/2023/06/blog-post_15.html