Περὶ τοῦ καρδιακοῦ πυρὸς ποὺ φωτίζει τὴν ψυχή.

Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος.

Περί του καρδιακού πυρός που φωτίζει την ψυχή.

Η νοερά άθλησις.

Συλλογή διδασκαλιών των Αγίων Πατέρων και πεπειραμένων ασκητών περί της προσευχής του Ιησού Χριστού.

327. Εκείνοι οι οποίοι μετά θερμού ζήλου προσεύχονται, γράφει ο Σπεράνσκυ, περιορίζονται πολλές φορές στο «Κύριε ᾿Ελέησον», αλλά ενίοτε διακόπτεται και αυτό, όταν έρχονται σε έκσταση (αρπαγή προς Κύριον), όπως και σε μας ενίοτε συμβαίνει.

Αφού δε άπαξ αναφθεί το πυρ αυτό, εξακολουθεί να καίει αφ’ εαυτού του, και ουδείς γνωρίζει πως διατηρείται αυτό, Τούτο είναι ακατανόητο.

Αφού δε συνέλθει ο αρπαγείς, επαναλαμβάνει πάλι το «Κύριε Ελέησον». Ολόκληρη η προσευχή είναι: «Κύριε Ιησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».

Το πυρ, περί του οποίου γίνεται μνεία, ανάβει βραδέως, κατόπιν σημαντικών προσπαθειών μέσα στην καρδιά, συνεχώς ενδυναμούμενο και αναφλεγόμενο δια της νοεράς - καρδιακής προσευχής. Ή διαρκώς και πλέον εμβαθυνόμενη προσευχή προς τον Κύριο, προσαυξάνει την ζέση.

Οι πεπειραμένοι Πατέρες διακρίνουν: ζέση σωματική, η οποία επέρχεται κατόπιν συγκεντρώσεως των δυνάμεων μας στην καρδιά, δια της προσοχής και προσευχής, ζέση σωματική του σαρκικού πάθους, η οποία ενίοτε αναδίδεται ταυτοχρόνως και ενισχύεται υπό του εχθρού, και τέλος, ζέση πνευματική, άδολη και καθαρή από πάσης αντικείμενης συγχύσεως.

Ή τελευταία αυτή, είναι δύο μορφών: η μία, τρόπος του λέγειν, φυσική, προερχόμενη εκ της ενώσεως του νου με την καρδιά, η δε άλλη ευλογημένη και εκ της δεξιάς του Θεού επερχόμενη.

Την διάκριση των δύο αυτών ζέσεων διδάσκει η πείρα. Η ζέση αυτή είναι γλυκιά, και η διατήρηση της λίαν ευχάριστη, τόσο χάρη της ίδιας της γλυκύτητας, όσο και του γεγονότος, ότι δίνει ευφροσύνη σε όλη την εσωτερικότητα μας. Όμως όποιος προσπαθεί να διατηρήσει και να επαυξήσει την ζέση αυτή, μόνο προς χάρη της γλυκύτητας της, αυτός δίνει περισσότερη αξία στο δώρο, παρά στον δοτήρα Θεό. Το οποίο είναι και αναξιοπρεπές. Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, οι νήφοντες εντείνουν τις προσπάθεια τους, για να μη δίδουν πολλή σημασία σ’ αυτή την γλυκύτητα, αλλά μόνο στην μετά του Θεού διαλογή, κατά την οποία Αυτός υπάρχει ταυτοχρόνως υπέρ ηδονήν και ευφροσύνην, καθώς ο Προφήτης Δαυΐδ λέγει: «Ἡδυνθείη Αὐτῷ ἡ διαλογή μου, ἐγὼ δὲ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ».

Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος.

Επιστολαί περί της πνευματικής ζωής. σελ. 236-238.

https://wra9.blogspot.com/2024/06/blog-post_608.html