Ὁ "καινὸς" ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ κενὸς θείας χάριτος ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Ο “καινός” άνθρωπος του Θεού και ο κενός θείας χάριτος άνθρωπος του μέλλοντος

Ποιμαντικά διαχρονικά προβλήματα και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Μεταξύ των πολλών δεινών που μας “φίλεψε” ο δαιμονικός κορωνοϊός και η δραστική μείωση των εκκλησιαζομένων σε εθνικό επίπεδο.

Το ομολογούμε συχνά και προβληματιζόμαστε σχετικά με την/τις αιτίες που οδήγησαν πολλούς χριστιανούς μακριά απ’ τους Ναούς και τις ενοριακές ποιμαντικές δραστηριότητες.

Όμως, αν και υπάρχει μιά αλήθεια πίσω απ’ τα γεγονότα, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις των ημερών εκείνων που δικαιολογούν εν μέρει την απομάκρυνση των πιστών από τις εκκλησίες, όμως δεν δικαιολογεί πλήρως την συμπεριφορά πολλών χριστιανών σήμερα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι συνιστά παραπλανητική απλοποίηση η μονομερής εξήγηση του αδειάσματος, σχεδόν, από τους Ναούς μας των χριστιανών λόγω του κορονοϊού, της στάσης της Εκκλησίας και της διαχείρισης του προβλήματος από την Πολιτεία.

Το φαινόμενο μάλλον συνέπεσε με μιά σειρά άλλων παραγόντων και μάλιστα διαχρονικών. Δε φτάσαμε εδώ μέσα από καταστάσεις των τελευταίων 2, 3 ετών αλλά από πολλά και πολύ παλιά θέματα των κοινωνιών.

Γιά να κατανοήσουμε το χαρακτηριστικό της διαχρονικότητας, που θα βοηθήσει παρακάτω, ας δούμε πώς περιέγραφε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την δική του εποχή με την τότε ανηθικότητα του ποιμνίου γιά το οποίο εκείνος μεριμνούσε.

Διαβάζουμε σε βιβλίο του μακαριστού γέροντος π. Γεωργίου Καψάνη (Θέματα Εκκλησιολογίας και Ποιμαντικής, Εκδ. “Ορθόδοξη Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 96κ.εξ) όπου παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ως ιεραπόστολο, τα παρακάτω λίαν χαρακτηριστικά :

“Πλήθη κατ’ όνομα χριστιανών είχον εισρεύσει εις την Εκκλησίαν, χωρίς να αποβάλλουν τον παλαιόν άνθρωπον και χωρίς να αρνηθούν τας ειδωλολατρικάς των συνηθείας”.

“Επεκράτει εν πρώτοις μεταξύ των χριστιανών ο θρησκευτικός συγκρητισμός, δηλ. η ανάμιξις και συνύπαρξις με τας άλλας θρησκείας… Επεσκέπτοντο τας συναγωγάς των Ιουδαίων… “.

“Ετελούντο δε εν Αντιοχεία τα Διονύσια και άλλαι εθνικαί εορταί και από της σκηνής του θεάτρου διεδραματίζοντο παραστάσεις είτε αντιθρησκευτικαί διά τους Χριστιανούς, είτε ανήθικοι εξ αρχαίων μύθων και δραμάτων”!

” Οι εθνικοί τέλος μετέδιδον εις τους χριστιανούς πολλάς προλήψεις και δεισιδαιμονίας αναρμόστους εις χριστιανούς”.

” Η σκανδαλώδης ζωή χριστιανών τινων ημπόδιζε την διάδοσιν της πίστεως και εσκανδάλιζε και αυτούς τους εθνικούς”.

” Πολλά πάθη και κακαί συνήθειαι, τας οποίας είχον αποκτήσει οι χριστιανοί προ της εισόδου των εις την Εκκλησίαν, τους συνώδευον και μετά την είσοδόν των εις αυτήν”.

” Η προς τα θέατρα αγάπη, η μαλθακότης και ο πλούτος συνετέλουν εις “υγρόν και διαλελυμένον και χαύνον βίον” “.

“Κατέφευγον εις την μαγείαν και μάλιστα την μαύρην μαγείαν”.

” Ο γάμος είχε καταντήσει ευκαιρία συναλλαγής. Τα τέκνα δεν ανετρέφοντο χριστιανικώς”.

” Οι πλούσιοι ήσαν ανελεήμονες και άσπλαχνοι, φιλάργυροι και σπάταλοι, μόνον διά να επιδείξουν κατά τρόπον προκλητικόν τον πλούτον των”.

” Οι εργάται και οι πτωχοί γεωργοί ήσαν θύματα της αγρίας εκμεταλλεύσεως των πλουσίων. Οι δούλοι επίσης υπέφερον από την απάνθρωπον μεταχείρισιν των κυρίων των”.

” Τα εν πολλοίς αισχρά θεάματα, προς τα οποία μεγάλη μανία έτρεφεν ο λαός, μη διστάζων να προστρέχη εις αυτάκαι κατ αυτήν την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, απετέλουν κατά τον Χρυσόστομον “λοιμόν δυσκατάλυτον”.

Αυτά και άλλα πολλά άτοπα απετέλουν καρκινώματα εις το σώμα της χριστιανικής κοινωνίας, τα οποία ο Χρυσόστομος δεν ηνείχετο, διότι γνώριζε καλώς ότι φέρουν τον πνευματικόν θάνατον.

Ο Χρυσόστομος ήθελε τους χριστιανούς αγίους, ζώντας όχι μίαν αναιμικήν και συμβατικήν χριστιανικήν ζωήν, αλλά ζωήν απολύτως σύμφωνον προς την πίστιν, διότι, ως έλεγεν, “ουδέν γαρ όφελος ημίν εις σωτηρίαν δογμάτων υγιών, διεφθαρμένης ημίν της ζωής”.

Διαβάζοντας προσεκτικά τις παραπάνω πληροφορίες σχετικά με τον ηθικό ξεπεσμό των χριστιανών επί των ημερών του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, διαπιστώνουμε έκπληκτοι την συγκλονιστική αντιστοιχία με την αήθη κατάσταση της κοινωνίας μας.

Διαχρονικά, λοιπόν, τα προβλήματα των κοινωνιών. Οπότε να μη νομίζουμε ότι ζούμε έναν πρωτόγνωρο ξεπεσμό, ειδικά αν διακρίνουμε στην κάθε εποχή τις ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης.

Πώς, όμως, αντιμετώπιζε ο Άγιος τα ποιμαντικά προβλήματα της εποχής του για να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα γιά την απαιτούμενη ποιμαντική μέριμνα στις μέρες μας;

Στο ίδιο βιβλίο, ο μακαριστός καθηγούμενος π. Γεώργιος, μνημονεύει την “χειρουργική μάχαιρα, με την οποίαν αόκνως και συνεχώς εχειρούργει τα καρκινώματα αυτά, ήτο το θείον κήρυγμα”.

Ο Χρυσορρήμων Άγιος έγραφε σχετικά, “Ει γαρ μη σιδήριον έχω, αλλ’ έχω λόγον σιδήρου τομώτερον. Ει μη πυρ βαστάζων, αλλ’ έστι μοι διδασκαλία πυρός θερμοτέρα, ευτονώτερον δυναμένη καίειν”!

Συνεπώς, κατά τον Άγιο, οφείλει ο ποιμένας να κηρύττει την ευσέβεια και να στηλιτεύει την αμαρτία και τα πάθη ειδικότερα, τα οποία μας “ξεστρατίζουν” από τον δρόμο του Θεού.

Αυτό ακριβώς εννοεί ο άγιος Ιωάννης όταν διδάσκει πως τα όπλα του ιερέως είναι ο λόγος, η πειθώ και η αγάπη. Οι βασιλείς αναγκάζουν. Οι ιερείς πείθουν!

Και σχολιάζει ο π. Γ. Καψάνης πως το “κήρυγμα του Χρυσοστόμου δεν ήτο γενικόν και αόριστον. Ο Χρυσόστομος παρηκολούθει εκ του πλησίον τους ανθρώπους και την κοινωνίαν, τα προβλήματα και τας πτώσεις των. Το κήρυγμά του είχε πάντοτε αναφοράν εις την συγκεκριμένην ανθρωπίνην κατάστασιν.

Ήτο κήρυγμα ποιμαντικόν, δηλ. απέβλεπεν όχι εις μίαν γενικήν διαφώτισιν των ακροατών, αλλά εις την θεραπείαν, καθοδήγησιν και ανύψωσιν του συγκεκριμένου ποιμνίου”.

Αυτή ακριβώς η αποστολή του ιερέως είναι που σήμερα φοβίζει τους “εκσυγχρονιστές” κουμανταδόρους της ελληνικής κοινωνίας που απεργάζονται ανίερους σκοπούς και ποδοπατούν τα πάντα στο πέρασμά τους. Δεν επιθυμούν να βλέπουν ιερείς να κηρύττουν και να αποτρέπουν τα μέλη της κοινωνίας από τον έκλυτο ρερυπωμένο βίο γιατί κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί τον σκοπό υπάρξεως και δραστηριότητός των.

Όμως ο Τίμιος Πρόδρομος αυτό ακριβώς έκανε. Μιλούσε πολύ συγκεκριμένα, για συγκεκριμένα αμαρτήματα και σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Στηλίτευε με αγάπη αλλά και εν αληθεία τον πόρνο Ηρώδη, “ουκ έξεστί σοι”!

Μήπως το αυτό δεν οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς σήμερα, αφού αντιμετωπίζουμε σχεδόν ανάλογες δεινές πνευματικές καταστάσεις; Με αναφορές, όμως, σε συγκεκριμένες πράξεις και καταστάσεις κι όχι υπεκφεύγοντας με γενικότητες και μισόλογα.

Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, η παρρησία και η ανυποχώρητη στάση για την προάσπιση της αλήθειας όπως έπραττε ο Τίμιος Πρόδρομος και η αγάπη γιά τον ασθενή τη πίστει ποιμαινόμενο όπως είχε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο οποίος, όπως περιγράφει ο μακαριστός π. Γεώργιος, “είχε το ποιμαντικό χάρισμα της πατρικής αγάπης του ποιμαινομένου… Ηγάπα το απολωλός πρόβατον, όπως ο καλός ποιμήν, με μίαν αγάπην που είναι πάντοτε αντανάκλασις και φανέρωσις της αγάπης του Τριαδικού Θεού… Αυτή η πατρική αγάπη ανέδειξε τον Χρυσόστομον τον κατ’ εξοχήν ιεραπόστολον της εκκοσμικευμένης χριστιανικής κοινωνίας της εποχής του…”.

Σταχυολογώ από το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου του μακαριστού π. Γ. Καψάνη “Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως Ιεραπόστολος” τις κάτωθι πληροφορίες που φανερώνουν το ανύστακτο και έμπονο ενδιαφέρον του Αγίου γιά την σωτηρία των αιρετικών της εποχής του :

“Ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έκαμε το παν διά την επιστροφήν των εν Κωνσταντινουπόλει και εν Μικρά Ασία Γότθων, οι οποίοι απετέλουν τα τελευταία λείψανα του Αρειανισμού…Εις τους Ορθοδόξους Γότθους παρεχώρησεν Εκκλησίαν…εχειροτόνησεν διακόνους και ιερείς και τον Επίσκοπον Ουνίλαν…μετέβαινε πολλάκις και ο ίδιος διά να κηρύξη…απέστειλεν ιεραποστόλους εις τας αποικίας των… “.

-” Δεν ελησμόνησεν δε και τους νομάδας Σκύθας περί τον Δούναβιν, προς τους οποίους απέστειλεν ιεραποστόλους”.

“…υπήρξεν και ο ιεραπόστολος των ειδωλολατρών, διά τον εκχριστιανισμόν των οποίων ειργάσθη πάντοτε, ιδιατέρως δε κατά την περίοδον της εξορίας του”.

” Η Φοινίκη της Συρίας ευρίσκετο εις το σκότος της ειδωλολατρείας… Ευρισκόμενος τώρα εξόριστος εις Νίκαιαν ενεθυμήθη την Ιεραποστολήν της Φοινίκης…όπου οι ειδωλολάτραι αναθαρρήσαντες ίσως λόγω της εκπτώσεως του Χρυσοστόμου από του αρχιεπισκοπικού θρόνου, ήρχισαν διωγμόν κατά των Χριστιανών…Γράφει λοιπόν προς τον πρεσβύτερον Κωνστάντιον, τον οποίον είχε αποστείλει ως ιεραπόστολον εκεί και τον παρακινεί “ταυτ’ ουν εννοών, δέσποτά μου, και Φοινίκης και Αραβίας και των κατά την ανατολήν μη παύση φροντίζων Εκκλησιών, ειδώς ότι πλείονα λήψη τον μισθόν, όσω και τοσούτων όντων των κωλυμάτων τα παρ’ αυτού εισφέρεις. Και γράφειν δε ημίν συνεχώς μη κατόκνει, αλλά και πυκνότατα”!

“Τα τελευταία αυτά μαρτυρούν ότι ο ι. Πατήρ είχεν οργανώσει Ιεραποστολήν και εις Αραβίαν και εις άλλας περιοχάς της ανατολής”.

“Αλλ’ η βοήθεια του Χρυσοστόμου προς την Ιεραποστολήν της Φοινίκης δεν περιωρίσθη μόνον εις την εμψύχωσιν του αρχηγού της Κωνσταντίου. Έπρεπε να ευρεθούν και άλλοι κατάλληλοι συνεργάται. Τούτους ο Χρυσόστομος ανεζήτησε…μεταξύ των αναχωρητών μοναχών, τωνανθρώπων της ασκήσεως, της αυταπαρνήσεως και της ταπεινοφροσύνης… “.

“…εκ του συνεχούς πυρετού,… ο ιερός πατήρ…σχεδόν νεκρός έφτασεν εις Καισάρειαν και εκείθεν διωκόμενος από τον επίσκοπον Φαρέτριον εις Κουκουσόν…δριμύτατον κρύον, επιθέσεις των Ισαύρων…καθιστούν τον βίον αφόρητον διά το ταλαιπωρημένον, ασθενές και ισχνόν σώμα του Χρυσοστόμου… Αλλ’ η καρδία του, πυρακτωμένη από την αγάπην του Χριστού και των ανθρώπων, επιτελεί το θαύμα. Ο Χρυσόστομος αναλαμβάνει δράσιν προς τρεις κατευθύνσεις :

“Την ενίσχυσιν της Ιεραποστολής εις την Φοινίκην, την στερέωσιν της Ορθοδοξίας εις την Γοτθίαν και τον εκχριστιανισμόν των Περσών”.

“Ενθαρρύνει τον Κωνστάντιον να επιστρέψη και να συνεχίση το έργον. Του δίδει άφθονα χρήματα διά να μη στερούνται οι μοναχοί (ιεραπόστολοι) ουδενός (από δωρεές) “.

“Αλλ’ η αντίδρασις των ειδωλολατρών εκορυφώθη. Το έργον της Ιεραποστολής και πάλιν εκινδύνευσε να καταστραφή. Τότε ο Χρυσόστομος ανακαλύπτει ικανόν και ζηλωτήν άνδρα, γον πρεσβύτερον Ρουφίνον…ο Ρουφίνος ειργάσθη δραστηρίως και ανωκοδόμησεν με τα χρήματα που του έστειλεν ο Χρυσόστομος τους καταστραφέντας ναούς, τους οποίους μάλιστα καθιέρωσε δι αγίων λειψάνων, αποσταλλέντων πάλιν από τον Χρυσόστομον. Έκτοτε ο Χριστιανισμός εσταθεροποιήθη οριστικώς εις την Φοινίκην”.

“Ενδιεφέρθη επίσης ο ι. πατήρ να εργασθή διά τον εκχριστιανισμόν των Περσών. Ο Πέρσης επίσκοπος Μαρουθάς…συγκατελέγετο μεταξύ των εχθρών του Χρυσοστόμου, οι οποίοι τον καθήρεσαν και ένεκα των οποίων ευρίσκετο εξόριστος.

Αλλ’ ο Χρυσόστομος λησμονεί αυτά χάριν της επιστροφής των ειδωλολατρών Περσών και απευθύνει προς τον Μαρουθάν δύο επιστολάς ζητών την συνεργασίαν του”!

Και συμπεραίνει ο π. Γ. Καψάνης πως σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, μας υποδεικνύονται οι όροι επιτυχίας κάθε ιεραποστολής που είναι :

Πρώτος όρος η ύπαρξις θερμουργού εκκλησιαστικού ανδρός, όπως ο Χρυσόστομος, διεγείροντος, εμπνέοντος και κατευθύνοντος τους ανθρώπους και το έργον.

Δεύτερος όρος η οργάνωσις και οικονομική υποστήριξις του έργου.

Και τρίτος η εξεύρεσις των κατάλληλων ανθρώπων και μάλιστα των μοναχών και η συνεχής ενίσχυσις και αναζωπύρωσις του ζήλου των.

Οι 3 αυτοί όροι είναι και σήμερον απαραίτητοι διά την ευόδωσιν των ιεραποστολικών σχεδίων της Εκκλησίας μας”!

Και να λάβουμε υπόψη μας πως τον άγ. Ιωάννη δραστηριοποιούσε η ποιμαντική του αγάπη προς τους αιρετικούς σε εποχή κρίσιμη γιά την ενότητα της Εκκλησίας και στη διάρκεια ακόμη της εξορίας του που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι ανασταλτικός παράγοντας γιά την παραμικρή δραστηριότητα.

Ορθώς, στο σημείο αυτό, ο π. Γ. Καψάνης επιστρατεύει την εύστοχη θέση του (τότε) Αρχιμ. Αναστ. Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπισκόπου Αλβανίας), ότι δηλαδή : “καμμία εποχή, όσον δύσκολος και εάν είναι διά την Εκκλησίαν από πλευράς εσωτερικών προβλημάτων, δεν δύναται να θεωρηθή ακατάλληλος διά την ανάπτυξιν ιεραποστολικής δράσεως μεταξύ των εθνικών. Η υπερνίκησις της ειδωλολατρείας, τόσον εντός όσον και εκτός αυτής, είναι αδιάκοπον χρέος της και κρίνει την ζωτικότητά της” (Θ. Η. Ε., τ. Δ’, στ. 24).

Η ιεραποστολική μέριμνα γιά την επιστροφή των αιρετικών κρίνεται κρίσιμης σημασίας γιά την ενότητα της Εκκλησίας, την σωτηρίαν των αιρετικών, την δόξα του Θεού και την έμπρακτη απόδειξη της αληθινής αγάπης προς τον Χριστό μας και τον πλησίον.

Η ιεραποστολή, αφού αφετηρία της έχει αυτόν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μπορεί να δημιουργήσει και αίσθηση ασφάλειας και επιβεβαίωσης περί των αληθών δογμάτων της πίστεώς των υγιαινόντων τω Ορθοδόξω φρονήματι χριστιανών.

Οφείλουμε κι εμείς, όσοι κληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο ιεραποστολικό-αντιαιρετικό έργο της αγίας μας Εκκλησίας, να μιμηθούμε το παράδειγμα του Ιερού Χρυσοστόμου σε κάθε εποχή. Εμπνεόμενοι, πάντα, από τα λόγια με τα οποία περιέγραφε τον Απόστολο των Εθνών Παύλο.

“Και γαρ ώσπερ την οικουμένην άπασαν γεννήσας αυτός, ούτως εθορυβείτο, ούτως έτρεχεν, ούτω πάντας εσπούδαζεν εισαγαγείν εις την βασιλείαν, θεραπεύων, παρακαλών, υπισχούμενος, ευχόμενος, ικετεύων, τους δαίμονας φοβών, τους διαφθείροντας ελαύνων, διά παρουσίας, διά γραμμάτων, διά ρημάτων, διά πραγμάτων, διά μαθητών, δι εαυτού τους πίπτοντας ανορθών, τους εστώτας στηρίζων, διεγείρων τους χαμαί κειμένους, θεραπεύων τους συντετριμμένους, αλείφων τους ραθυμούντας, φοβερόν εμβοών επί τοις εχθροίς, δριμύ βλέπων επί τοις πολεμίοις”.

Τέλος, δέον όπως μας συγκινούν και παροτρύνουν προς τα δέοντα η συμπερασματική τοποθέτηση του μακαριστού π. Γεωργίου.

“Η αδιαφορία μας διά τους αδελφούς μας, που ζουν εις την αίρεσιν ή την ειδωλολατρείαν ή την αθεΐαν, δεικνύει πόσον ολίγην πίστιν και αγάπην έχομεν και πόσον χαλαρός και εξωτερικός είναι ο δεσμός μας με τον Χριστόν.

Η εγωκεντρική και αυτάρκης ευσέβεια, που δεν ενδιαφέρεται, δεν αγωνιά, δεν προσεύχεται και δεν εργάζεται διά την σωτηρίαν του πλησίον, δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την Ορθόδοξον εκκλησιολογικήν ευσέβειαν, που τροφοδοτείται από την εν τη θεία Ευχαριστία και τη λοιπή ζωή της Εκκλησίας ζωήν του Χριστού και που συνεχώς αποβλέπει εις την σύναξιν όλων των διεσκορπισμένων παιδιών του Θεού εις την αγίαν ποίμνην του Χριστού και εις την διά της συνάξεως αυτής μεταμόρφωσιν και ανακαίνισιν ολοκλήρου του κόσμου εις βασιλείαν Θεού”!!!

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει. Η σύγχρονη κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους, από πρόσωπα ελεύθερα να ζουν κατά Χριστόν και ελεύθερα να ζουν κατά τον αντίδικον.

Έρχονται, όμως, κάποιοι ως σύγχρονες” Σειρήνες” που ψυθιρίζουν απαλά στα αυτιά του κόσμου και άλλοτε κραυγάζουν φοβερίζοντας, πάντα το ίδιο σύνθημα.

Ότι δεν υπάρχει επιστροφή στη ζωή που ξέραμε και ότι οδηγούμαστε, διά της τεχνητής νοημοσύνης, στον “νέο άνθρωπο”, τον “μετα-άνθρωπο”.

Μάλιστα, κάποιοι κύριοι τύπου “Χαράρε” και “Σβαν”, “Γκεϊς” και λοιποί, μας προετοιμάζουν με περισσή ζέση με τη “νέα”, δαιμονικής προέλευσης και έμπνευσης, ανθρωπότητα. Ως προς τα ατομικά χαρακτηριστικά αλλά και όσον αφορά στον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά της.

Γιά παράδειγμα, θυμίζω πρόσφατες τοποθετήσεις τους :

“οι παγκόσμιοι ηγέτες να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την πιθανότητα ότι μέσα στην τρέχουσα ή την επόμενη δεκαετία θα αναπτυχθούν εξαιρετικά ισχυρά συστήματα γενικής τεχνητής νοημοσύνης, που θα υπερτερούν των ανθρωπίνων ικανοτήτων σε πολλούς κρίσιμους τομείς”. (hellasjournal.com 21/5/24)

“Όταν το κακό γίνει χειρότερο…οι επιστήμονες θα κατασκευάσουν μιά νέα κιβωτό του Νώε για τους λίγους και εκλεκτούς και οι υπόλοιποι, η συντριπτική δηλαδή μερίδα του πληθυσμού απλά θα εξαφανιστούν”. (pronews.gr 12/4/24 19:48)

“Μία τεχνητή νοημοσύνη η οποία κατά τον Har… θα αντικαταστήσει τον Θεό και την έννοια του Θεού… “. (choratouahoritou.gr 7/10/23)

“Ο Σβαμπ γράφει ανοιχτά ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα συνδεθούν με τον ψηφιακό κόσμο και έτσι θα ανέλθουν σε υψηλότερο επίπεδο”. (pronews.gr 12/8/2022 10:10)

“οι άνθρωποι θα είναι συνδεδεμένοι σε ένα δίκτυο από το οποίο δεν θα μπορούν να επιβιώσουν άπαξ και συνδεθούν…όλα τα μέρη του σώματός τους αλλά και οι εγκέφαλοί τους! “. (triklopodia.gr 24/7/2022)

Πόση ματαιότητα και αλαζονεία ακόμη να αντέξει κανείς;

Ορίζουν οι άνθρωποι αυτοί τον άνθρωπο που είναι πλάσμα του Θεού.

Αυτοί που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν ότι “γη ει και εις γην απελεύσει”!

Κι αν γλυτώσουν από μιά κρίση και μιά άλλη, πόσο θα ζήσουν; Να παρακαλούν καλύτερα να μην επιτρέψει ο Θεός να αλλοιωθεί στο ελάχιστο ο δικός τους εγκέφαλος και αποκτήσουν κι αυτοί ή μάλλον οι συγγενείς τους την εμπειρία του τι σημαίνει να ζεις με άνοια ή αλτσχάϊμερ. Τότε θα καταλάβουν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος όχι μπροστά στον Δημιουργό του, αλλά ακόμα και μοροστά στην άλογη φύση.

Αλλά ας δούμε εν ολίγοις την χαώδη διαφορά μεταξύ του “καινού” ανθρώπου του Θεού και του κενού θείας χάριτος ανθρώπου του μετα-ανθρωπισμού των αλαζόνων του κόσμου τούτου.

Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος θα μας καθοδηγήσει με την αγιοπνευματική του φώτιση στην έννοια του καινού ανθρώπου που είναι ο άνθρωπος του Θεού, όχι του κόσμου. (Χαραλ. Σωτηροπούλου “Νηπτικοί Πατέρες 1 – Συμεών ο Νέος Θεολόγος) Αθήναι 1986, σελ. 68-70)

“Η εις Χριστόν πίστις ο νέος εστί παράδεισος. Διό και προέγνω προ καταβολής κόσμου πάντας τους πιστεύσαντας και πιστεύσαι οφείλοντας εις αυτόν. Ους και εκάλεσε και μέχρι συντελείας καλών ου παύσεται, και εδόξασε και δοξάσει, και εδικαίωσε και δικαιώσει, συμμόρφους δηλονότι της δόξης της εικόνος του Υιού αυτού διά του αγίου Βαπτίσματος και της του Πνεύματος χάριτος αποδεικνύων αυτούς, υιούς Θεού πάντας αυτούς μυστικώς εργαζόμενος και καινούς από παλαιών και εκ θνητών αθανάτους αυτούς αποκαθιστών και διδούς αυτοίς εντολάς, καθώς ποτε τω Αδάμ. Όσοι τοιγαρούν μέχρι θανάτου πάσας τας αυτού εντολάς φυλάξιυσιν, ούτοι και την προς Θεόν αγάπην επιδείκνυνται και εις μείζονα κατά προκοπήν δόξαν ανέρχονται”.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο καινός, ο νέος άνθρωπος, ο “από παλαιών” ερχόμενος. Ο άνθρωπος του Θεού. Ο τηρών τις εντολές του Θεού και όχι ο ” μετα-άνθρωπος” των τρελών της γης.

Αυτό είναι το υψηλότερο επίπεδο της ανθρωπότητος κ. Σβάμπ, επίπεδο δόξας που έρχεται ως καρπός της τήρησης των εντολών του Θεού και όχι αυτό το οποίο διακηρύσσετε, δαιμονική εμπνεύσει, ως “ψηφιακό κόσμο”.

Ο νέος κόσμος και η νέα γη που οραματίζεστε αναιδώς δεν σέβεται την κορωνίδα της Δημιουργίας, ενόσω ο κόσμος του Θεού, ο καινός, δεν νοείται δίχως τον άνθρωπο στο κέντρο του.

Ξεχάσατε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε γιά τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο;

Ο καθηγητής Χ. Σωτηρόπουλος σχολιάζει σχετικά : “ο άγιος Συμεών οραματίζεται μέσα εις τον νέον κόσμον, τον νέον, τον ανακαινισμένον υπό του Χριστού άνθρωπον. Τονίζει όμως ότι ο Χριστός κατά την ανακαίνισιν του ανθρώπου ακολουθεί αντίστροφον οδόν έναντι της πρώτης δημιουργίας. Τότε ο Θεός πρώτον έκτισε την κτίσιν, ώστε να αποτελέση αύ τη το βασίλειον μέσα ει το οποίον θα ετοποθέτει τον άνθρωπον. Τώρα όμως πρέπει πρώτον να ανακαινίση τον άνθρωπον και εν συνεχεία την κτίσιν, ώστε να είναι έτοιμος και άξιος ο νέος άνθρωπος να κατοικήσει εις την νέαν και ουρανίαν κτίσιν. Διότι πράγματι, πως θα ηδύνατο να κατοικήση εις την νέαν κτίσιν ο παλαιός και “ψυχικός” άνθρωπος (Α’ Κορ. 2, 14, Ιουδα 19).

Αυτή είναι, λοιπόν, η καινή κτίσις. Στην δόξα της βασιλείας του Θεού όπου όλα, κτίσις και άνθρωπος θα είναι όλα νέα.

Συνεπώς, γευόμενοι από αυτή τη ζωή την ανακαινιστική δύναμη του Θεού με την πίστη και την τήρηση των εντολών του Θεού επέτυχαν κατ αρχάς οι Άγιοι να καταστήσουν εαυτούς νέους ανθρώπους, μεταμορφωμένους, αγιασμένους, κεκαθαρμένους, φωτισμένους, έτοιμους να κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού.

Και καλούν όλους εμάς να πράξουμε το αυτό. Να γίνουμε οι καινοί του Θεού άνθρωποι.

Κι αυτό δε γίνεται με την τεχνητή νοημοσύνη, ούτε με τον ψηφιακό κόσμο, ούτε με την ψευδή δαιμονοκίνητη πεποίθηση ότι είμαστε θεοί στη θέση του Θεού, αλλά, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος διά της πυράς! (Α’ Κορ. 3, 13) “Το πυρ είναι εκείνο το οποίον θα καταστήση νέαν και καινουργή την κτίσιν μαζί και τον άνθρωπον”.

Εμείς, οι κατοικούντες στην πάσχουσα κτίση του Θεού, τι κάνουμε;

Αντί να ταπεινωνόμαστε και να πονάμε γιά την αναξιότητά μας η οποία όμως δεν νικά το αμέτρητο έλεος του Θεού, υψώνουμε τον εαυτό μας ως κοινωνία σε επίπεδο “θεού” και γυρεύουμε ελπίδες επιστροφής σε όσα ζήσαμε σε ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν τη δύναμη να επιλύσουν τα προβλήματά μας αλλά και μας διώκουν μετατρέποντάς μας σε αλγόριθμους που δε βγαίνουν και συνεπώς καθίστανται αναλώσιμοι.

Μόνο η επιστροφή στον οίκο του πατρός θα μας λυτρώσει και από τα τωρινά, τα πρόσκαιρα παθήματα, αλλά κυρίως από τα μελλοντικά, τα έσχατα. Και τότε θα λείψει η ανηθικότητα, η σκληροκαρδία, η αθεΐα, η απανθρωπιά, η βία και όλα τα κοινωνικά φαινόμενα.

Ας κλείσουμε με την υπόμνηση προς τους αδελφούς και τους επίδοξου ψευδοθεούς της παγκοσμιοποίησης, της “μεγάλης επανεκκίνησης”, του ” μετα-ανθρωπισμού”, της “τεχνητής νοημοσύνης” κλπ ότι δεν αναζητούμε τον “νέο” άνθρωπο όπως τον ορίζετε. Τον κενό θείας χάριτος και παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας. Ο αληθινά καινός, νέος άνθρωπος είναι εδώ χιλιετίες τώρα. Γιατί, όπως ανέφερε παραπάνω ο άγιος Συμεών, η ανακαίνιση που προσφέρεται στον άνθρωπο ξεκινά και ολοκληρώνεται μέσα στην Εκκλησία. Αρχίζει με το Βάπτισμά μας. Συνεχίζει με την αδιάλειπτη εργασία των εντολών, την κάθαρση από τα πάθη, τον φωτισμό της καρδίας και του νου και την θέωση ως αποτέλεσμα της σωστικής χάριτος του Χριστού και της συνέργειας του ανθρώπου που ελευθέρως βούλεται!

Κάθε τι άλλο που μας παρουσιάζεται ως “νέο”, “μετα-” και “ανθρωπιστικό” έχει αφετηρία του τον Άρχοντα του Κόσμου τούτου και αποβλέπει στην αιώνια καταδίκη του ανθρώπου.

entaksis.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/09/blog-post_843.html