Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2024
Ἡ πνευματική ἀρχοντιά-ψυχική ἁγνότητα-αὐτοθυσία, Ἁγ. Παϊσίου-Πάθη καί ἀρετές, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἡ πνευματική ἀρχοντιά-ψυχική ἁγνότητα-αὐτοθυσία, Ἁγ. Παϊσίου-Πάθη καί ἀρετές, 24-1-2024, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com
«Οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆνάι ὑπέρ ὅ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α' Κορ. ι, 13). , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
«Οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆνάι ὑπέρ ὅ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α' Κορ. ι, 13). , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://hristospanagia3.blogspot.com
Ὅσιος Παΐσιος: «Δέν παίρνει καί ἡ Ἐκκλησία μία θέση νά ἀφορίσει μερικούς. Αὐτούς ἔπρεπε νά τούς ἀφορίζει ἡ Ἐκκλησία»
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση”, Ιερό Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 34 – 37
“Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο.
…Υποστήριζε εν τω μεταξύ όλη την σημερινή κατάσταση. Μαλώσαμε εκεί πέρα.
“Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ο ένας και ο άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοι κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή η κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς; Εσύ είσαι εγκληματίας. Γι΄ αυτό ήρθες; Άντε φύγε από εδώ!” Τον έδιωξα.
…Έχω υπ’ όψιν μου έναν άλλο άθεο, έναν βλάσφημο, που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Παναγία. Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίσει μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!
…Τουλάχιστον να φανεί ότι η Εκκλησία παίρνει μια θέση.
… Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε. Λέω σε κάποιον:
“Δεν είδες τι γράφει εκείνος;”.
Ἅγιος Διονύσιος ὁ ἐν Ὁλύμπω
ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ.ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Ο μοναχισμός αποτελεί για την Εκκλησία μας την αδιάκοπη εδώ και είκοσι αιώνες μοναδική πολιτεία, την οποία, λάμπρυναν, σε όλες τις εποχές, μεγάλες ασκητικές μορφές. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του μοναχισμού στην Ελλάδα τα νεώτερα χρόνια.
Γεννήθηκε το 1500 στο χωριό Σκλάταινα Μουζακίου Καρδίτσας, τη σημερινή Δρακότρυπα. Γονείς του ήταν ο Νικόλαος και η Θεοδώρα πτωχοί, αλλά ευσεβείς άνθρωποι. Σε αυτούς χρωστούσε ο Διονύσιος την δική του ευσέβεια. Έβλεπαν στην κούνια του έναν φωτεινό σταυρό, εκτιμώντας ότι ο Θεός τον προόριζε για μεγάλες τιμές και προκοπή.
Με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν, φρόντισαν να τον σπουδάσουν, δείχνοντας μεγάλη έφεση για τα γράμματα. Του άρεσε να μελετά την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία. Είχε επίσης έφεση και για την καλλιγραφία, θέλοντας να αντιγράψει την Αγία Γραφή και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, για να ωφελείται ο ίδιος και άλλοι άνθρωποι.
Οι γονείς του πέθαναν όταν ακόμη ήταν έφηβος και έτσι αναγκάστηκε να εργάζεται ως δάσκαλος των παιδιών του χωριού του. Παράλληλα με τα μαθήματα, τους δίδασκε και την πίστη της Εκκλησίας μας. Όμως γρήγορα πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός.
Αφορμή στάθηκε η περιοδεία στο χωριό του κάποιος μοναχός, ονόματι Άνθιμος, από τα Μετέωρα. Από συζήτηση που είχε μαζί του, πείστηκε και τον ακολούθησε. Εκεί στα Μετέωρα υποτάχτηκε, ως δόκιμος, σε κάποιο ενάρετο μοναχό Σάββα ονομαζόμενο, ο οποίος τον μύησε στον ορθόδοξο μοναχισμό. Αυτός τον υπηρετούσε με υπακοή και ταπείνωση, δείχνοντας σημάδια πνευματικής ωριμότητας.
Μετά από καιρό αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος με σκοπό να συναντήσει αγίους Γέροντες και να ωφεληθεί από αυτούς και να τους μιμηθεί. Βρήκε έναν άγιο ξακουστό γέροντα, τον ενάρετο μοναχό Σεραφείμ, ο οποίος τον δέχτηκε για υποταχτικό του και εκτιμώντας τον, του έκαμε τη μοναχική κουρά, δίνοντάς του το όνομα Διονύσιος. Λίγο μετά χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Οι πάντες τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν για την πνευματική του προκοπή.
Ἀγαπῶ τὸν Θεό, ἀγαπῶ τὴ ζωή!
Ἀγαπῶ τὸν Θεό, ἀγαπῶ τὴ ζωή!
Κ. Γ Παπαδημητρακόπουλος
Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, ὅταν ρωτήθηκαν οἱ μαθήτριες τῆς Γ΄ Λυκείου ἑνὸς σχολείου «γιατί ἀγαπᾶς τὴ ζωή;» ἔδωσαν τὶς ἑξῆς ἀπαντήσεις:
• «Γιατί δὲν ὑπάρχει ὡραιότερο πρᾶγμα ἀπ’ τὸ νὰ ζεῖς»!
• «Γιατί κάθε στιγμή της εἶναι μοναδικὴ … Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴ δυσκολία ἀκολουθεῖ κάτι ὄμορφο»!
• «Ἡ ζωὴ εἶναι ὡραία, γιατί σὲ ἐκπλήσσει κάθε μέρα»!
• «Κάποιες στιγμὲς δὲν ἀγαπῶ τὴ ζωή… Ἀλλὰ μόνο γιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ μοῦ δίνει νὰ τὴν κάνω καλύτερη, ἀξίζει νὰ τὴ λατρεύω»!!!
Στ’ ἀλήθεια γιατί ἀγαπᾶμε τὴ ζωή;
* * *
Νομίζω πὼς οἱ ἀπαντήσεις ποὺ θὰ ἔδινε ὁ καθένας μας στὸ ἐρώτημα αὐτό, θὰ ἦταν ἀνάλογες μὲ τὶς ἀντιλήψεις, τὰ πιστεύω, τὶς ἐπιθυμίες, τὰ βιώματα καὶ τὶς προσδοκίες του.
Ὁ ἐπιστήμονας θὰ σοῦ ἔλεγε κάτι γύρω ἀπ’ τὴν ἔρευνα, ὁ ἀθλητὴς γιὰ τὰ ρεκὸρ καὶ τὶς νίκες, ὁ ἐπιχειρηματίας γιὰ τὶς «μπίζνες» του, ὁ οἰκογενειάρχης γιὰ τὴν προκοπὴ καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν του, ὁ γλεντζὲς γιὰ τὰ «νυχτερινὰ ξεδώματα καὶ τὰ ξενύχτια»… Ὅσοι ἁλυσοδέθηκαν μὲ τὶς ἐξαρτήσεις θὰ σοῦ ἔλεγαν πολλὰ γι’ αὐτὲς κι ὅσοι βρίσκονται σὲ τέλμα πὼς ζωὴ γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει!
Καὶ μὲ τὶς ἀπαντήσεις τοῦ εἴδους αὐτοῦ, καταλήγει κανεὶς σὲ τούτη τὴ διαπίστωση: «Τὰ ὑπάρχοντα εἶναι γιὰ τὴ ζωή, δὲν εἶναι ἡ ζωή». Ἔτσι εἶναι! Τὰ ὑπάρχοντα, οἱ ἀσχολίες, τὰ χόμπι, οἱ ἐπιθυμίες καὶ τὰ ὅποια ἐνδιαφέροντά μας, ναὶ ὅλ’ αὐτά, εἶναι γιὰ τὴ ζωή, δὲν εἶναι ἡ ζωή!
Ἐπιπλέον οἱ ἀπαντήσεις αὐτὲς ἀποκαλύπτουν κι αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Πασκάλ: «Ἔξω ἀπ’ τὸν Χριστὸ δὲν ξέρουμε οὔτε τί εἶναι ἡ ζωή, οὔτε τί εἶναι ὁ θάνατος…»! Ἤ καὶ τούτη τὴ σοφὴ διαπίστωση: «Χωρὶς Οἰκογένεια δὲν ζεῖς, χωρὶς Πατρίδα δὲν ξέρεις ποῦ ζεῖς, χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν ξέρεις γιατί ζεῖς».
* * *
Ἀλλ’ ἂς προχωρήσουμε περισσότερο…
«Οἱ δοκιμασίες φανερώνουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ» Ἅγιος Σιλουανός, π. Σωφρονίου, 40ο μέρος.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τῶν ἑορταζόντων σήμερα Ἁγίων Ἀναργύρων θά συνεχίσουμε τόν Ἅγιο Σιλουανό σχολιάζοντας κατά δύναμην αὐτά πού γράφει ὁ π. Σωφρόνιος γιά αὐτόν τόν μεγάλο σύγχρονο Ἅγιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Ἅγιο Σιλουανό. Καί εἴχαμε μείνει τήν προηγούμενη φορά στό κεφάλαιο πού λέγεται «Πνευματικές δοκιμασίες»[1] καί λέγαμε πώς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ Θεός, βοηθάει τόν ἄνθρωπο στό ξεκίνημά του πάρα πολύ. Ὅταν μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος καί ἐξομολογεῖται καί ἀλλάζει τρόπο ζωῆς, αὐτό σημαίνει μετανοῶ, καί προσπαθεῖ νά κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός τοῦ δίνει πάρα πολλή βοήθεια, πάρα πολλή Χάρη, τήν αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος καί ζεῖ ἕναν παράδεισο∙ τόν ὁποῖο βέβαια δέν ἀξίζει θά λέγαμε ἐκείνη τήν στιγμή, διότι δέν ἔκανε κάτι γιά τόν Θεό, οὔτε κουράστηκε οὔτε νήστεψε οὔτε ἐνδεχομένως ἔκανε μετάνοιες οὔτε ἔχει ἐργαστεῖ τίς ἐντολές μέχρι τότε, ἀφοῦ ἦταν ἀμετανόητος ὥς τότε. Ὡστόσο ὅμως ὁ Θεός, γιά νά τοῦ δώσει νά καταλάβει τί σημαίνει Θεός, τί σημαίνει παράδεισος, τί σημαίνει Ἐκκλησία, τί σημαίνει νά ζοῦμε μέσα στόν Θεό, τοῦ δίνει μία πολύ ἐνισχυμένη θά λέγαμε δόση Χάρης, χαρᾶς, εἰρήνης, μακαριότητας, παραδείσου!
Στή συνέχεια, ὅμως, γιά νά δοκιμαστεῖ καί ἡ θέληση καί ἡ βούληση καί ἡ σταθερότητα τοῦ ἀνθρώπου, παραχωρεῖ μία συστολή τῆς Χάρης. Μικραίνει δηλαδή ἡ ἔνταση καί ἡ δόση θά λέγαμε τῆς Χάρης πού δίνει ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται σάν νά ἐγκαταλείφθηκε ἀπό τόν Θεό. Μερικοί χρησιμοποιοῦν καί τήν λέξη «Θεοεγκατάλειψη» γιά νά ἐκφράσουν αὐτή τήν κατάσταση, ἀλλά στήν πραγματικότητα ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τόν ἄνθρωπο. «Οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ᾿ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω»[2], λέει ἡ Ἁγία Γραφή, λέει ὁ Θεός στήν Ἁγία Γραφή. Δέν θά σέ ἀφήσω, δέν θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ. Ἀλλά τί συμβαίνει; Πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀποδείξει ὅτι ὄντως πιστεύει στόν Θεό, Τόν ἐμπιστεύεται δηλαδή καί μένει κοντά Του, ὄχι μόνο ὅταν ἀπολαμβάνει αὐτόν τόν παράδεισο πού εἴπαμε στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού τοῦ ἔδειξε ὁ Θεός, ἀλλά καί ὅταν δέν τόν ἀπολαμβάνει ἀλλά ὅμως δέν παύει καί πάλι νά πιστεύει. Καί ἰσχύει αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος στόν Θωμᾶ: «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»[3]. Δηλαδή θέλουμε πολλές φορές συνέχεια νά ἔχουμε αὐτή τήν ἐμπειρία καί αὐτή τή Χάρη καί, εἰ δυνατόν, νά βλέπουμε ζωντανό τόν Θεό κάθε στιγμή μπροστά μας. Ἀλλά ὁ Κύριος εἶπε, μακάριοι εἶναι αὐτοί πού δέν βλέπουν καί πιστεύουν στόν Θεό! Ἔτσι λοιπόν περνάει ἕνα ἀρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεῖ καί χρόνια, σ’ αὐτή τήν κατάσταση πού λέγεται ἄρση τῆς Χάρης, καί ὁ ἄνθρωπος δοκιμάζεται. Καί πολλοί, γιά νά μήν ποῦμε οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, εἴμαστε σ’ αὐτό τό στάδιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί κρινόμαστε ἀπό τό ἄν θά παραμείνουμε σταθερά, ὅπως στό πρῶτο ξεκίνημα, στήν πρώτη ἀγάπη. Ὅπως λέει στήν Ἀποκάλυψη σέ μία ἐπιστολή πού ἔχει σέ ἕναν ἐπίσκοπο ἐκεῖ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὁ Χριστός, τοῦ λέει, «ἔχω κάτι κατά σοῦ», ἔχω κάτι ἐναντίον σου, «ὅτι τήν πρώτην ἀγάπην ἀφῆκας»[4]. Ἄφησες τήν πρώτη ἀγάπη πού εἶχες σέ Μένα! Δέν πρέπει νά ἀφήνουμε δηλαδή καί τόν καιρό τῆς συστολῆς τῆς Χάρης, τῆς μείωσης τῆς Χάρης, τήν ἀγάπη μας στόν Θεό. Εἶναι ὅπως καί ἡ μητέρα πού κάνει μερικές φορές ἕνα παιχνίδι καί κρύβεται ἀπό τό μικρό παιδάκι καί τό παιδάκι ἀρχίζει καί φωνάζει καί την ἀναζητάει ἐφόσον ἔχει ἀγάπη γι’ αὐτήν. Ἔτσι καί ὁ Θεός κρύβεται λίγο, ἀλλά μᾶς παρακολουθεῖ. Καί μετά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος παραμείνει σταθερός στήν πίστη, στήν προσευχή, στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τότε ξαναέρχεται ἡ πρώτη Χάρις καί ἀκόμα περισσότερη.
«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη σάλπιγγα τῆς ἀλήθειας»
«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη σάλπιγγα τῆς ἀλήθειας»[1]
Πορφυρίτης
Ἡ ἐποχή μας ἔχει ἰδιαιτέρως ἀνάγκη ὑγιειῶν ἀνθρωπίνων προτύπων καί δή Ποιμένων. Ἀνθρώπων, φίλων τοῦ Θεοῦ· Ποιμένων πού ποιμαίνουν τό ποίμνιό τους σύμφωνα μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του. Κι αὐτό, γιά νά γνωρίζουν οἱ πιστοί καί νά μήν παρασύρονται ἀπό «ἀρρωστημένες» ἀντιλήψεις συγχρόνων ἐπισκόπων καί γενικότερα ἀνθρώπων πού περιβάλλονται μέ τόν μανδύα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα τέτοιο πρότυπο Ποιμένος εἶναι καί ὁ Ἅγιος πού ἑορτάζει σέ λίγες μέρες. Ἐμεῖς εἴμαστε πολύ μικροί γιά νά πλέξουμε τό ἐγκώμιό του, γι’ αὐτό θά βαδίσουμε σέ ἀσφαλῆ μονοπάτια, ἀφήνοντας ἕναν Μεγάλο νά μιλήσει γιά ἕναν Μεγάλο: Ἕναν Μεγάλο Θεολόγο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο, γιά ἕναν «Στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας», τόν Μέγα Ἀθανάσιο.
«Ἐάν ἐπαινέσω τόν Ἀθανάσιο» γράφει[2] ὁ Ἅγ. Γρηγόριος, «θά ἐπαινέσω τήν ἴδια τήν ἀρετή. Διότι τό ἴδιο εἶναι νά εἴπεις γιά κεῖνον καί τό νά ἐπαινέσεις τήν ἀρετή»[3]. «Γιατί ὅμως προσπαθῶ νά σᾶς ξαναζωγραφίσω τόν ἄνδρα; Ὁ Παῦλος τόν παρέστησε πρίν ἀπό μένα. Πρῶτον μέ τούς ὕμνους του πρός τόν Μέγα Ἀρχιερέα, πού διέσχισε τούς οὐρανούς γιά νά γίνει ἄνθρωπος. Θά ἀποτολμήσει μιά τέτοια σύγκριση ὁ λόγος μου, ἐπειδή ἡ Γραφή ὀνομάζει Χριστούς ὅσους ζοῦν κατά Χριστόν. Δεύτερον μέ τά ὅσα νομοθετεῖ χάριν τοῦ Τιμοθέου, γράφοντας πρός αὐτόν καί εἰκονίζοντας μέ τό λόγο του αὐτόν πού θά γίνει προϊστάμενος ἐπισκοπῆς ... Ὁ ἕνας ἄς ἐπαινεῖ τή ζωή του μέ νηστεῖες καί προσευχές, σάν νά ἦταν ἀσώματος καί ἄϋλος, ὁ ἄλλος τή δύναμη καί τήν ἀντοχή του στίς ἀγρυπνίες καί ψαλμωδίες, ἄλλος τόν προστάτη τῶν φτωχῶν, ἄλλος τήν ἀντίστασή του στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, κι ἄλλος τή συγκατάβασή πρός τούς μικρούς τοῦ κόσμου.»[4]. Γι’ αὐτό ἦταν ἀγαπητός σέ ὅλον τό λαό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀθανάσιος, ἐκτός βέβαια, ἀπό τούς «υἱούς τῆς ἀπωλείας» πού μισοῦν τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἀνέβη στόν ἐπισκοπικό θρόνο: λαοπροβλήτως καί θεοπροβλήτως.
25 Ἰανουαρίου. † Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θεολόγου (Ναζιανζηνοῦ) (†390), Καστίνου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἱεράρχου, 13 Νοεμβρίου (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2).
Εβρ. 7,26 Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,
Εβρ. 7,26 Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,
Εβρ. 7,27 ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας.
Εβρ. 7,27 και δεν έχει ανάγκην, όπως οι Αρχιερείς του Νομου, να προσφέρη πρώτον θυσίας δια τας ιδικάς του αμαρτίας και έπειτα δια τας αμαρτίας του λαού. Αφ' ενός μεν διότι είναι απολύτως αναμάρτητος, αφ' ετέρου δε διότι προσέφερε μίαν φοράν υπέρ του λαού την υψίστην λυτρωτικήν θυσίαν, θυσιάσας τον εαυτόν του επάνω στον σταυρόν.
Tό ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσω στό Κάστρο τῆς Σίφνου
To εκκλησάκι των Αγίων Επτά Μαρτύρων ( Αγίων Επτά Παίδων των εν Εφέσω ) στο Κάστρο της Σίφνου.
https://proskynitis.blogspot.com/2024/01/to_23.html