Ἀποδείξεις γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου (ἑρμηνεία θείας λειτουργίας), Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου 29-3-2012
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ
ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο όσιος Δαβίδ καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450. Για λόγους που δεν αναφέρονται από το βιογράφο του οσίου, ο όσιος ήλθε στη Θεσσαλονίκη και αρχικά εισήλθε στην ιερά μονή των αγίων μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου ή ιερά μονή τῶν Κουκουλλιατών ή των Απροΐτων. Σε αυτήν τη μονή ο όσιος ζούσε πάρα πολύ αυστηρά. Τα παραδείγματα των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαίτερα του Προφητάνακτα Δαβίδ, ο οποίος “τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καί παιδεία καί σύνεσις”, ώθησαν τον όσιο να αποφασίσει να ασκητέψει πάνω σε δέντρο τρία συνεχόμενα χρόνια. Στο τέλος της τριετούς υπομονετικής ασκήσεώς του, εμφανίστηκε άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι εισακούσθηκε η παράκλησή του και η δοκιμασία του ως δενδρίτη ασκητή, έληξε.Ο όσιος για ώρα πολλή ήταν γεμάτος φόβο και τρόμο από την παρουσία του αγγέλου. Κατόπιν, άρχισε να ευχαριστεί και να δοξολογεί το Θεό, ο οποίος εισάκουσε την προσευχή του και αφού προσκάλεσε τους μαθητές του, τους διηγήθηκε τι του είχε συμβεί και ζήτησε τη βοήθειά τους για την κατασκευή του κελλιού, όπου θα συνέχιζε την άσκησή του. Την εποχή αυτή (μετά το 520) δημιουργήθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα. Είχε τεθεί ζήτημα για την επιλογή του Υπάρχου του Ιλλυρικού (που περιελάμβανε ολόκληρη τη Βαλκανική ως την Κρήτη). Έτσι, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με τη Νεαρά 11 του έτους 535, απέσπασε από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τις βόρειες επαρχίες του Ιλλυρικού και ανύψωσε την ιδιαίτερη πατρίδα του σε αρχιεπισκοπή υπό τον τίτλο της Νέας Ιουστινιανής.
Ἀποχαιρέτα τήν… ἀθῳότητα ποὺ χάνεις!Κ. Γ. ΠαπαδημητρακόπουλοςΝαί, εἶναι κάπως περίεργος αὐτὸς ὁ τίτλος, καλοί μου φίλοι, τὸ καταλαβαίνω. Ἀλλὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετκὸς προκειμένου νὰ περιγράψει μία κατάσταση καὶ μάλιστα πολὺ σπουδαία, ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀθῳότητα. Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…* * *Λοιπόν, ὅταν λέμε ἀθῳότητα ἐννοοῦμε τὴ μὴ ἐνοχή, τὴν ἔλλειψη πονηρίας. Κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο εἶναι πολὺ μεγάλη ἀπόδειξη ἀρετῆς, τὸ ἀποκορύφωμα τῶν ἀγαθῶν. Εἶν’ ἐκεῖνο ποὺ πρὸ πάντων ἐπιζητεῖ ὁ Χριστός, ὅταν λέγει: «Ἐὰν δὲν γίνετε ἁπλοὶ καὶ ἄδολοι σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ εἰσέλθετε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Ὑπονοώντας τὸ ἄκακο, τὸ ἄδολο, τὸ ἀπροσποίητο, τὸ ἀφελές. Δηλαδὴ τὴν ἀθῳότητα!Ναί, τόσο μεγάλη ἀρετὴ εἶναι. Μία ἀρετὴ ποὺ τὴν διαθέτουν οἱ ἄγγελοι καὶ τὰ παιδιά. Λένε πὼς ὅταν φύγει, χάνεται μία γιὰ πάντα. Δὲν ἀποκτιέται πάλι, ὅσα δάκρυα καὶ νὰ χύσει κανείς!Ὁ πονηρὸς τὸ πρῶτο πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖ ἐναντίον μας, εἶναι νὰ χάσουμε τὴν ἀγγελικὴ αὐτὴ ἰδιότητα ὅσο γίνεται νωρίτερα. Ὁ ἴδιος αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε πρῶτος γιὰ τὸν ἑαυτό του!* * *Τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, εἶναι πλεῖστα. Δὲν ἄφησε τίποτα ἀνέγγιχτο. Δὲν ἄφησε τίποτα ποὺ νὰ μὴ τὸ ἔχει στρέψει ἐναντίον τῆς ἀθῴας παιδικῆς ψυχῆς πρῶτα.Κι ἂς πάρουμε ὡς παράδειγμα τὸ παιχνίδι. Ὑπάρχουν – εὐτυχῶς – ἀκόμη οἱ κοῦκλες μωρά. Μ’ αὐτὲς παίζοντας τὰ μικρὰ κορίτσια (τὶς νανουρίζουν, τὶς χτενίζουν, τὶς ντύνουν, τὶς φροντίζουν) γίνονται «μαμάδες» ἀντιγράφοντας ἔτσι τοὺς (ὀρθοὺς) ρόλους τῆς οἰκογένειας ποὺ αὔριο θὰ κληθοῦν νὰ παίξουν στὴ ζωή.
ΠΗΓΗ:ΕΔΩἘγκώμιο στούς Ἁγίους ΠάντεςΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥΔέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται.Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι ἔλαβαν καί ἀσώματη φύση; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Γιατί οἱ μάρτυρες, ἄν καί ἔχουν σῶμα, ὅμως εἶναι ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία.Δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός, πού στολίζεται μέ τό πλῆθος τῶν ἀστεριῶν, ὅσο εἶναι τά σώματα τῶν μαρτύρων, πού στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων. Ὥστε ἐπειδή πέθαναν γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνώτεροι, καί βραβεύτηκαν πρίν ἀπό τήν ἀθανασία παίρνοντας τά στεφάνια ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.«Τόν ἔκανες λίγο κατώτερο ἀπό τούς ἀγγέλους, τόν στεφάνωσες μέ δόξα καί τιμή» (Ψαλμ. 8, 6), λέει ὁ Δαυίδ, γιά τή φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί τό λίγο αὐτό πού στεροῦνταν οἱ ἄνθρωποι σέ σχέση μέ τούς ἀγγέλους, τό συμπλήρωσε ὁ Χριστός ὅταν ἦρθε, καταδικάζοντας τό θάνατο μέ τό δικό του θάνατο. Ἐγώ ὅμως δέν ἀντλῶ ἀπ᾽ ἐδῶ τά ἐπιχειρήματά μου, ἀλλά ἀπό τό ὅτι τό μειονέκτημα αὐτό τοῦ θανάτου ἔγινε πλεονέκτημα. Γιατί ἄν δέν ἦταν θνητοί δέν θά γίνονταν μάρτυρες.
Ἡ Ἱ. Μ. Παντοκράτορος παρέδωσεν ἀντικανονικῶς τὸ ἱ. κελλίον τῶν Ἀρχαγγέλων εἰς τοὺς Οὐκρανοὺς σχισματικοὺςΤοῦ κ. Περικλέους Ἠλ. Νταλιάνη, ΘεολόγουΣημεῖα τῶν καιρῶν! Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος, μαζὶ μὲ τὴν Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος ἔχουν ἀναπτύξει μία ἀντικανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, ὅταν οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτούς, οὔτε κἄν χειροτονία δὲν ἔχουν λάβει καὶ ὅταν μάλιστα οἱ σχισματικοὶ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς Οὐνίτες τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Πολωνίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος προωθεῖ τὴν ψευδοένωση μὲ τὸν αἱρετικὸ Παπισμὸ καὶ ταυτόχρονα τὴν διάσπαση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ρωσικοῦ Πατριαρχείου.Ἀντὶ λοιπὸν νὰ δώσει ὁ ἡγούμενος τῆς Παντοκράτορος τὸ ἱερὸ κελλὶ τῶν Ἀρχαγγέλων στὴν κανονικὴ Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ὀνουφρίου, ἡ ὁποία διώκεται ἀπὸ τοὺς νεοναζιστὲς τοῦ Κιέβου, τὴν ἔδωσε τὸ 2021, στοὺς ἀχειροτόνητους σχισματικοὺς καὶ οὐνιτίζοντες τοῦ Ἐπιφανίου, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ παρακάτω ἔγγραφο τοῦ 2023 ποὺ κυκλοφοροῦν οἱ σχισματικοὶ στὴν ἱστοσελίδα τους.
ΗΜΕΡΑ Β΄. Περὶ τοῦ ἀβεβαίου τῆς ὥρας τοῦ θανάτου.Α΄. Ἐδόθη ἀπόφασις· χρειάζεται νὰ ἀποθάνω, ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω τὸν καιρόν ἠμπορῶ νὰ ἀποθάνω εἰς ταύτην τὴν ἡμέραν, εἰς ταύτην τὴν ὥραν.Β΄. Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω τὸν τόπον· ἠμπορῶ νὰ ἀποθάνω ἢ ἐκεῖ ὅπου κοιμῶμαι, ἢ ἐκεῖ ὅπου περιπατῶ, ἢ ἐκεῖ ὅπου στέκομαι καὶ εἰς κάθε ἄλλον τόπον, ὅπου διατρίβω.Γ΄. Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω τὸν τρόπον· ἠμπορεῖ νὰ ἀποθάνω ἀδιόρθωτος εἰς ταύτην ἢ εἰς ἐκείνην τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἁμαρτάνω μὲ τόσην χαρὰν καὶ ἀφοβίαν; Καὶ μεταπίπτω μὲ τόσην εὐκολίαν; Καὶ δὲν φεύγω πᾶσαν αἰτίαν ἁμαρτίας; Ποία πίστις εἶναι ἡ ἰδικήν μου;
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τετάρτης γ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. η΄ 2-13).
Ρωμ. 8,2 ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.
Ρωμ. 8,2 Διότι ο Νομος του Πνεύματος, η χάρις, ο φωτισμός και η δύναμις του Αγίου Πνεύματος, που μεταδίδει και καλλιεργεί και αναπτύσσει την κατά Χριστόν ζωήν, με απηλευθέρωσε από τον νόμον και την κυριαρχίαν της αμαρτίας και του θανάτου.