Σελίδες

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

1)ΓΙΑΤΙ ΒΑΠΤΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΝΗΠΙΑ; ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΑΒΑΠΤΙΣΤΑ; 2)ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟΣ Ο ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ;

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Και είπεν σ' αυτούς: Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί· όποιος δεν πιστέψει θα καταδικασθεί. Να και τα θαύματα που θα κάνουν όποιοι πιστέψουν: Με την επίκληση του ονόματος μου θα διόχνουν δαιμόνια, θα μιλούν νέες γλώσσες, κι αν παίρνουν φίδια στα χέρια τους ή πίνουν κάτι δηλητηριώδες δε θα παθαίνουν τίποτε· θα βάζουν τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και θα τους θεραπεύουν.
(Μαρκου 16,16)
Ο Ιησούς τους πλησίασε και τους είπε: "Ο Θεός μου έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και στη γη.
Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα ως τη συντέλεια του κόσμου". Αμήν.
(Ματθαίου 28,16)

1

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, που ήλθε στον Κόσμο ακριβώς για να μας σώση ( απο τον αιώνιο θάνατο αφού μας παίρνει κοντά του και μας δίνει αιώνια ζωή ), είπεν οτι θα κερδίση τον Παράδεισο και θα σωθή, όχι μόνο "ο πιστεύσας" αλλά και ο "βαπτισθείς". Γιατί πρόσθεσε σαν όρο της σωτηρίας μας και το "βαπτισθείς";. Με το βαπτισθείς τι εννοεί ο Κύριος; Εννοεί την θεία Χάριν, που ενεργεί στο Μυστήριο του βαπτίσματος, καθώς και σε όλα τα μυστήρια. Αυτή η Θεία Χάρις καθαρίζει τον αμαρτωλόν. Υιοθετείται με το βάπτισμα από τον Θεό και μπαίνει στην οικογένεια του Θεού. Στην κατάστασι που βρίσκεται, βρώμικος απο τις αμαρτίες, απο την προπατορική και απο τις προσοπικές, δεν μπορεί για κανένα λόγο να μπή στην οικογένεια του Θεού, στον Παράδεισο. Μέσο της Χάρις όμως του Αγίου Πνεύματος καθαρίζεται τελείως ( ο νούς και η ψυχή καθαρίζεται απο όλους τους πονηρούς λογισμούς και δεν έχει κανένα πλέον πάθος ούτε ροπή για αμαρτία), γίνεται σαν Άγιος και προστέθεται σαν ενα μέλος της οικογένιας του Θεού.
 Γι' αυτό άλλωστε στο βάπτισμα γίνεται και η κούρα. Ο ποιμένας, όταν αγοράζη ένα πρόβατο του κόβει μια ψαλιδιά, το σημαδεύει , για να το γνωρίζη, οτι είναι πλέον δικό του. Με το βάπτισμα, λοιπόν γίνεται ο άνθρωπος μέλος της οικογένειας, του Θεού, της Εκκλησίας. Γίνεται  δικός Του, παιδί Του.

Πώς είναι ο Παράδεισος
Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου
Αθήνα 1975

2.
Τι είναι το βάπτισμα;
Το βάπτισμα είναι το ιερό μυστήριο της Εκκλησίας κατά το οποίο ο πιστεύων στον Ιησού Χριστό άνθρωπος βαπτιζόμενος με τριπλή κατάδυση και ανάδυση σε αγιασμένο ύδωρ και στο όνομα της Αγίας Τριάδος, από τη μια μεριά ελευθερώνεται από το σώμα της προπατορικής αμαρτίας και της ενοχής της οφειλόμενης σ' αυτή, από την άλλη δε αναγεννάται πνευματικά σε μία νέα ένθεη ύπαρξη και ζωή, γίνεται υιός του θεού και κληρονόμος της αφθαρσίας και της αθανασίας. Κατά το βάπτισμα ο άνθρωπος αποβάλλει τον παλαιό Αδάμ και ντύνεται το Χριστό, αποκτώντας καθαρή και άσπιλη τη θεία εικόνα με την οποία πλάστηκε από το Θεό και την οποία αχρείωσε η αμαρτία.
Παρ' όλα τούτα και κατά τρόπο μυστηριώδη και ανεξήγητο η αμαρτητική επιθυμία και ορμή εξακολουθούν να παραμένουν και στο βαπτισθέντα, χωρίς όμως να καταλογίζονται σαν αμαρτία στη φύση πού ελευθερώθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, ενώ η ίδια ορμή στον αβάπτιστο πού έχει ψυχή μολυσμένη από την αδαμική παράβαση, καταλογίζεται ως αμαρτία. Ή μετά το βάπτισμα παρουσία της αμαρτητικής ορμής αποτελεί προφανώς μέσο της θείας παιδαγωγίας, αποτελούσα κίνητρο αγώνων του αναγεννημένου κατά των παθών και της αμαρτίας και μέσο ηθικής και πνευματικής εμπεδώσεως και τελειώσεως. Ή αδιαφορία όμως έναντι της αμαρτητικής ορμής μπορεί να οδηγήσει το βαπτισθέντα σε πτώσεις ηθικές και στην απώλεια της αιώνιας ζωής. Το βάπτισμα είναι το μυστήριο δια του οποίου ο άνθρωπος γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και αποκτά το δικαίωμα να μετέχει και των άλλων εκκλησιαστικών μυστηρίων.
Και μια τελευταία λέξη. Όπως τ' αποτελέσματα της δικαιώσεως είναι και αρνητικά και θετικά, δηλαδή από τη μια μεριά κάθαρση από την αμαρτία και από την άλλη πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση του ανθρώπου, τα ίδια αποτελέσματα έχει και το ιερό βάπτισμα, όπως είδαμε πιο πάνω, το οποίο είναι και το ληπτικό όργανο της δικαιώσεως.

Την ίδια έννοια έχουν και οι χαρακτηρισμοί του βαπτίσματος ως «λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως Πνεύματος Αγίου», ως λουτρού δηλ. με το οποίο ο άνθρωπος γίνεται πάλι όπως ήταν πριν από την πτώση του και ανακαινίζεται από την παλαιότητα της αμαρτίας στην οποία υποδουλώθηκε δια της παρακοής του Αδάμ ως φωτισμού ή φωτίσματος, με την έννοια ότι ο βαπτιζόμενος γεμίζει από το φως της χάριτος του Θεού, έτσι πού να μπορεί να ζει ως «τέκνον φωτός». Στο πνεύμα αυτό οι κατηχούμενοι καλούνταν στην αρχαία Εκκλησία «φωτιζόμενοι», οι νεοβαπτισθέντες «νεοφώτιστοι» και το βάπτισμα «ένδυμα φωτεινόν».

Αφού ο Κύριος είπε «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται», γιατί εμείς βαπτίζουμε τα νήπια, τα οποία δεν μπορούν να πιστεύουν;
Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος προέταξε του βαπτίσματος την πίστη. Ό άνθρωπος προτού δεχθεί το βάπτισμα πρέπει να πιστέψει στο Χριστό, να γνωρίσει τη θεία αλήθεια, να ποθήσει τη σωτηρία του και ακολούθως να βαπτισθεί.
Αυτή είναι ή κανονική σειρά και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το βάπτισμα ενηλίκων, πού γίνεται κατόπιν πίστεως στο Σωτήρα, είναι προτιμότερο. Έτσι γινόταν στην αρχαία Εκκλησία.
Ό νηπιοβαπτισμός εισήχθη πολύ νωρίς στην πράξη της αρχαίας Εκκλησίας. Εισήχθη για ν' αντιμετωπίσει μια επείγουσα ανάγκη στη ζωή του πληρώματος της Εκκλησίας, ένα σοβαρό κίνδυνο, το ενδεχόμενο να πεθάνει κανείς αβάπτιστος, οπότε κωλύεται να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών. Το κώλυμα, όπως είπαμε, είναι ή παρουσία στην ψυχή του προπατορικού αμαρτήματος. Τα νήπια βέβαια δεν έχουν τη δυνατότητα να πιστέψουν. Αυτό όμως δεν αποτελεί απροχρώντα λόγο, ώστε να μη μπορούν να δεχθούν τη βαπτισματική χάρη. Είναι βασικό αξίωμα στη θεολογία ότι ή θεία χάρη ενεργεί λυτρωτικά, εκεί όπου δεν υπάρχει ή αμαρτία, ή οποία είναι ο μόνος παράγων πού αναστέλλει και ματαιώνει τη λυτρωτική της ενέργεια. Στα νήπια όμως το στοιχείο της προσωπικής αμαρτίας απουσιάζει. Συνεπώς ή θεία χάρη μπορεί να επιδράσει ευεργετικά στην τρυφερή καρδιά τους, καταλύοντας από τη φύση τους το σώμα του προπατορικού αμαρτήματος. Άλλωστε την έλλειψη προσωπικής τοποθετήσεως των νηπίων έναντι της πίστεως και του λόγου του Θεού, αναλαμβάνει την υποχρέωση ν' αναπληρώσει εν καιρώ σ' αυτά ο ανάδοχος, βοηθούμενος από τους γονείς του παιδιού και την Εκκλησία.
Μερικοί ρωτούν γιατί με βάπτισαν, χωρίς κανένας να με ρωτήσει, αν ήθελα να βαπτισθώ και να γίνω χριστιανός; (αυτό είναι συνηθισμένο ερώτημα των Μαρτύρων του Ίεχωβά). Το ερώτημα είναι σχήμα οξύμωρο. Πώς μπορείς να ρωτηθείς, αφού δεν έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις και να απαντήσεις; Το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για το καλό τους, για να τα προφυλάξουμε από έναν μέγιστο κίνδυνο. Το ίδιο άλλωστε δεν κάνουμε στα μικρά παιδιά, όταν τα εμβολιάζουμε; Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεση τους;
Τι είναι το βάπτισμα ανάγκης;
Είναι το βάπτισμα το οποίο τελείται εκτάκτως σε αβάπτιστα νήπια, τα οποία απειλεί ο θάνατος, και δεν υπάρχει ή δυνατότητα να γίνει στην Εκκλησία από κανονικό ιερέα. Το παιδί πού κινδυνεύει μπορεί να το βαπτίσει λαϊκός, άντρας ή γυναίκα —πάντα ορθόδοξος— στο όνομα της αγίας Τριάδος και σε ζών ύδωρ (τρεχούμενο νερό). Αν δεν υπάρχει πρόχειρα νερό, μπορεί να το βαπτίσει και στον αέρα: «βαπτίζεται ο δούλος (ή η δούλη) του Θεού... τάδε (θα λεχθεί το όνομα) εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Αμήν» (τρεις φορές). Το βάπτισμα αυτό είναι κανονικό. Αν επιζήσει το νήπιο, δεν επαναλαμβάνεται το βάπτισμα. Το πηγαίνουν οι γονείς του στο ναό, όπου ο ιερέας διαβάζει μονάχα τις ευχές, πού δεν ήταν δυνατό να διαβασθούν κατά το βάπτισμα ανάγκης, χωρίς όμως να γίνει βάπτιση, με τριττή κατάδυση και ανάδυση.
Το βάπτισμα ανάγκης εντάσσεται γενικά στο σκεπτικό του νηπιοβαπτισμού. Κύριος σκοπός του είναι να μην πεθάνει το νήπιο αβάπτιστο, με συνέπεια να στερηθεί τη Βασιλεία του Θεού.
Τι γίνεται όμως ένα αβάπτιστο νήπιο πού πεθαίνει αιφνίδια, μόνο ο Θεός γνωρίζει. Διότι υπάρχει μεν το προπατορικό αμάρτημα, δεν υπάρχουν όμως παράλληλα και προσωπικές αμαρτίες. Να βρίσκεται σε μια ουδέτερη κατάσταση μεταξύ Παραδείσου και κολάσεως;
Είναι σωστό το δι' επιχύσεως ή ραντισμού βάπτισμα;
Στην αρχαία Εκκλησία το βάπτισμα αυτό ήταν επίσης βάπτισμα ανάγκης. Γινόταν σε ασθενείς πού ήταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και να κατέβουν στην κολυμβήθρα να βαπτισθούν. Λεγόταν και βάπτισμα των «κλινικών» (αυτών πού ήταν κλινήρεις).
Ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το βάπτισμα αυτό της ανάγκης πού ήταν έκτακτο γεγονός στη ζωή της αρχαίας Εκκλησίας, το ανύψωσε σε κανονικό της θεσμό από τον 14ον αιώνα. Δε βαπτίζει σε κολυμβήθρα, αλλά ραντίζει την κεφαλή του βαπτιζόμενου με νερό. Το κάνει για πρακτικούς κυρίως λόγους. Τα επιχειρήματα όμως πού προσάγει (ή πιθανή κάκωση της υγείας των τρυφερών νηπίων, το γήρας ενδεχομένως των κληρικών, ψυχρές κλιματολογικές συνθήκες κ.ά.) δεν είναι πειστικά, ιδίως μετά τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη της εποχής μας.
Ή Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, ακολουθούσα την πράξη της αρχαίας Εκκλησίας (αυτό μαρτυρούν τα σωζόμενα βαπτιστήρια, κτίσματα ιδιαίτερα με κολυμβήθρα, όπου γίνονταν οι βαπτίσεις), βαπτίζει τα νήπια. Άλλωστε ή λέξη «βάπτισμα», σημαίνει εμβύθιση σε νερό. Την καινοτομία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αποδοκιμάζει.
Πότε ένα βάπτισμα είναι κανονικό;
α. Όταν γίνεται από κανονικά χειροτονημένο ιερέα στο έδαφος της Εκκλησίας. Τη δυνατότητα τελέσεως κανονικού βαπτίσματος έχουν χάσει οι αιρετικοί και οι σχισματικοί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας. Μοιάζουν με τα κλαδιά πού κόπηκαν από το δέντρο και ξεράθηκαν. Έτσι κι αυτοί δεν έχουν μέσα τους ζωή, την οποία φυσικά δεν μπορούν να μεταδώσουν σε άλλους. Είναι πνευματικά νεκροί.
β. Όταν γίνεται στο όνομα της αγίας και ζωοποιού Τριάδος. Ό όρος αυτός είναι απαράβατος για την κανονικότητα και εγκυρότητα του μυστηρίου. Το βάπτισμα «εις Χριστόν» («όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε») δεν αντικαθιστά το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος. Σημαίνει απλώς το βάπτισμα στην πίστη του Χριστού, στο λυτρωτικό έργο Του, με το οποίο σώζονται οι πιστοί.
γ. Όταν γίνεται κατά την τυπική ακολουθία της Εκκλησίας.
Το βάπτισμα οι Προτεστάντες το δέχονται, παρά την άλλη απέχθεια πού τρέφουν προς τα εκκλησιαστικά μυστήρια (αποτελούν εξωτερικά στοιχεία της Εκκλησίας, ενώ αυτοί δέχονται μόνο την αόρατη Εκκλησία), μη τολμώντες να έλθουν σε κατάφωρη αντίθεση προς τη μαρτυρία της αγίας Γραφής.


Τι είναι το βάπτισμα;
Το βάπτισμα είναι το ιερό μυστήριο της Εκκλησίας κατά το οποίο ο πιστεύων στον Ιησού Χριστό άνθρωπος βαπτιζόμενος με τριπλή κατάδυση και ανάδυση σε αγιασμένο ύδωρ και στο όνομα της Αγίας Τριάδος, από τη μια μεριά ελευθερώνεται από το σώμα της προπατορικής αμαρτίας και της ενοχής της οφειλόμενης σ' αυτή, από την άλλη δε αναγεννάται πνευματικά σε μία νέα ένθεη ύπαρξη και ζωή, γίνεται υιός του θεού και κληρονόμος της αφθαρσίας και της αθανασίας. Κατά το βάπτισμα ο άνθρωπος αποβάλλει τον παλαιό Αδάμ και ντύνεται το Χριστό, αποκτώντας καθαρή και άσπιλη τη θεία εικόνα με την οποία πλάστηκε από το Θεό και την οποία αχρείωσε η αμαρτία.
Παρ' όλα τούτα και κατά τρόπο μυστηριώδη και ανεξήγητο η αμαρτητική επιθυμία και ορμή εξακολουθούν να παραμένουν και στο βαπτισθέντα, χωρίς όμως να καταλογίζονται σαν αμαρτία στη φύση πού ελευθερώθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, ενώ η ίδια ορμή στον αβάπτιστο πού έχει ψυχή μολυσμένη από την αδαμική παράβαση, καταλογίζεται ως αμαρτία. Ή μετά το βάπτισμα παρουσία της αμαρτητικής ορμής αποτελεί προφανώς μέσο της θείας παιδαγωγίας, αποτελούσα κίνητρο αγώνων του αναγεννημένου κατά των παθών και της αμαρτίας και μέσο ηθικής και πνευματικής εμπεδώσεως και τελειώσεως. Ή αδιαφορία όμως έναντι της αμαρτητικής ορμής μπορεί να οδηγήσει το βαπτισθέντα σε πτώσεις ηθικές και στην απώλεια της αιώνιας ζωής. Το βάπτισμα είναι το μυστήριο δια του οποίου ο άνθρωπος γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και αποκτά το δικαίωμα να μετέχει και των άλλων εκκλησιαστικών μυστηρίων.
Και μια τελευταία λέξη. Όπως τ' αποτελέσματα της δικαιώσεως είναι και αρνητικά και θετικά, δηλαδή από τη μια μεριά κάθαρση από την αμαρτία και από την άλλη πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση του ανθρώπου, τα ίδια αποτελέσματα έχει και το ιερό βάπτισμα, όπως είδαμε πιο πάνω, το οποίο είναι και το ληπτικό όργανο της δικαιώσεως.
Έίναι απαραίτητο για τη σωτηρία;
Έχει και μάλιστα τέτοια που να μην μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει. Διότι το βάπτισμα το ίδρυσε ο ίδιος ο Κύριος μετά την ανάσταση του, όταν εμφανισθείς στους μαθητές τους έδωσε εντολή να μεταφέρουν την πίστη σε όλα τα έθνη της γης και να βαπτίζουν τους ανθρώπους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, τονίζοντας ότι αυτός που θα πιστέψει και θα βαπτιστεί θα σωθεί, ενώ εκείνος πού θ' απιστήσει θα κατακριθεί212. Ή γνώμη ότι το βάπτισμα συνεστήθη πριν από την ανάσταση, όταν ο Σωτήρας βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη ή όταν έστειλε τους μαθητές του να βαπτίζουν ή, τέλος, κατά το νυχτερινό Ιδιωτικό διάλογο πού είχε με το Νικόδημο, είναι αστήρικτη και αβάσιμη. Ένεκα της αναντίλεκτης σύστασης του από τον Κύριο το βάπτισμα ονομάζεται μυστήριο «κυριακόν».
Το βάπτισμα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία;

Ναι, είναι. Ό φυσικός άνθρωπος πού κουβαλάει μέσα του τη νέκρωση της φθοράς και του πνευματικού θανάτου δεν μπορεί να δει το θεό και να ζήσει στην αιώνια θεία βασιλεία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι σε έκτακτες περιπτώσεις ο θεός δεν μπορεί να χορηγήσει τη σωτηρία, παρακάμπτοντας τον κανονικό αγωγό του ιερού βαπτίσματος.

Αυτό βέβαια αποτελεί ιδιωτική υπόθεση του Θεού, την οποία εμείς δεν γνωρίζουμε και πολύ λιγότερο δεν μπορούμε ν' αμφισβητήσουμε. Την αναγκαιότητα του βαπτίσματος ως μέσου σωτηρίας βλέπουμε στα λόγια του Σωτήρος στη συνομιλία πού είχε με το Νικόδημο: «Αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Στο αυτό πνεύμα κινούνται και οι λόγοι Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος διαστέλλοντας το δικό του βάπτισμα στον Ιορδάνη «εν ύδατι εις μετάνοιαν» από το λυτρωτικό βάπτισμα του Κυρίου, τόνισε ότι «αυτός —δηλ. ο Κύριος— υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι αγίω και πυρί». Την ίδια έννοια έχουν και οι χαρακτηρισμοί του βαπτίσματος ως «λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως Πνεύματος Αγίου», ως λουτρού δηλ. με το οποίο ο άνθρωπος γίνεται πάλι όπως ήταν πριν από την πτώση του και ανακαινίζεται από την παλαιότητα της αμαρτίας στην οποία υποδουλώθηκε δια της παρακοής του Αδάμ ως φωτισμού ή φωτίσματος, με την έννοια ότι ο βαπτιζόμενος γεμίζει από το φως της χάριτος του Θεού, έτσι πού να μπορεί να ζει ως «τέκνον φωτός». Στο πνεύμα αυτό οι κατηχούμενοι καλούνταν στην αρχαία Εκκλησία «φωτιζόμενοι», οι νεοβαπτισθέντες «νεοφώτιστοι» και το βάπτισμα «ένδυμα φωτεινόν».

Υπάρχουν και Άλλα Βαπτίσματα εκτός από το εν ύδατι;
Ναι, είναι το βάπτισμα του μαρτυρίου, το οποίο μπορεί ν' αναπληρώσει το κανονικό εν ύδατι βάπτισμα. Στην Εκκλησία μας υπάρχει ή πεποίθηση ότι οι αληθείς μάρτυρες της πίστεως, όσοι δηλαδή εκουσίως και από αγάπη υφίστανται το θάνατο υπέρ της χριστιανικής τους πίστεως, είναι δυνατό, είτε βαπτισμένοι είτε όχι, να δικαιωθούν και να κερδίσουν την αιώνια ζωή. Μαρτυρίες από τη Γραφή προσάγονται συνήθως οι λόγοι του Κυρίου: «Πάς συν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ εν αύτφ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ούρανοίς». Και: «Ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει, ος δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». Κατά τον Κυπριανό το βάπτισμα του μαρτυρίου είναι το μέγιστο και ενδοξότατο των βαπτισμάτων. Την πεποίθηση της Εκκλησίας στο βάπτισμα του μαρτυρίου τρανότατα βεβαιώνει ή εορτή των νηπίων των σφαγιασθέντων από την Ηρώδη (29 Δεκεμβρίου).
Τι είναι το βάπτισμα της επιθυμίας;
Το βάπτισμα της επιθυμίας (baptismous flaminis) είναι δόγμα της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, άγνωστο στην ορθόδοξη θεολογία. Κατά την εν Τριδέντω συνοδό το προπατορικό αμάρτημα δεν απαλείφεται άνευ του λουτρού της αναγεννήσεως ή του πόθου γι' αυτό (sine lavacro regenerationis aut ejuss voto). Κατά τη θεωρία αυτή, όσοι επιθυμούν διακαώς να βαπτισθούν, δια πολλούς όμως λόγους δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους αυτή, μπορεί να τύχουν της δικαιώσεως δυνάμει της μετάνοιας και της αγάπης, τις όποιες προϋποθέτει ο πόθος προς το Χριστό και την Εκκλησία. Από τη Γραφή προσάγονται ως μαρτυρίες τα χωρία: Λουκ. 7,47: «Ου χάριν λέγω σοι, αφέωνται αί αμαρτίαι αυτής αί πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» και Ίωάν. 14,21: «Ό δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν». Ότι όμως τα χωρία αυτά, ομιλούντα γενικώς περί αγάπης δεν μπορούν να στηρίξουν το δόγμα περί του βαπτίσματος της επιθυμίας είναι φανερό, τόσο περισσότερο όσο σιγούν σχετικώς οι πηγές της 'Αποκαλύψεως. Ό ιερός μάλιστα Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός εκφράζεται κατ' αυτού.
Ποιά είναι η τύχη των νηπίων πού πεθαίνουν αβάπτιστα;
Το ερώτημα αυτό είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ΄ αυτό από την οπτική γωνία της γης. Μόνο στην άλλη ζωή θα το εννοήσουμε, όπως γενικότερα θα εννοήσουμε και την τύχη του ανθρώπου αμέσως μετά το θάνατο. Το ζήτημα της τύχης των νηπίων πού πεθαίνουν αβάπτιστα ανάγεται τελικά, στην ευσπλαχνία και την αγαθότητα του Θεού ο όποιος οικονομεί τη ζωή και το θάνατο όλων των λογικών πλασμάτων του.
Το ερώτημα πού θέσαμε είναι δύσκολο γιατί προσδιορίζεται από δύο βασικές προτάσεις ασυμβίβαστες μεταξύ τους πρώτον, τα νήπια πού πεθαίνουν αβάπτιστα επειδή φέρουν το προπατορικό αμάρτημα δεν μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και δεύτερον, τα αυτά νήπια επειδή δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες δεν μπορούν να εξακοντισθούν στην αιώνια κόλαση. Ό άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει: «Τους δε (τα νήπια πού πέθαναν αβάπτιστα) μήτε δοξασθήσεσθαι μήτε κολασθήσεσθαι παρά του δικαίου κρητού ως ασφράγιστους μεν απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον ή δράσαντας». Να υποθέσουμε ότι τα αβάπτιστα νήπια βρίσκονται ενδιάμεσα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως (υπάρχει μια τέτοια ενδιάμεση κατάσταση;) ή ότι υφίστανται ελαφρότατες βασάνους;
Εν πάση όμως περιπτώσει θεωρίες πού διατυπώνονται από ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους προς εξοικονόμηση της δυσχέρειας, ότι οι προσευχές των γονέων μπορούν να σώσουν τα αβάπτιστα νήπια ή ότι αυτά, αποκτώντα συνείδηση, μπορούν να σωθούν δια του βαπτίσματος του πόθου προς το βάπτισμα, είναι θεωρίες αλλόκοτες και αστήρικτες πού έρχονται σε αντίθεση προς την περί βαπτίσματος διδασκαλία της πίστεως.
Τι φρονούν περί της ουσίας τον βαπτίσματος οι Διαμαρτυρόμενοι;
Τα περί της ουσίας του βαπτίσματος διδάγματα των Διαμαρτυρομένων είναι ανάλογα προς τις περί προπατορικού αμαρτήματος και δικαιώσεως ιδιαίτερες αντιλήψεις τους. Ενώ για μας το βάπτισμα καταργεί την αμαρτία από την ψυχή του βαπτιζομένου αναγεννώντας και αναπλάσσοντας αυτόν (το ίδιο παρατηρείται και στη δικαίωση), κατά τους Προτεστάντες, το μυστήριο δεν εξαλείφει την ουσία του προπατορικού αμαρτήματος άλλ' απλώς αίρει την ενοχή την οφειλόμενη τόσο σ' αυτό όσο και στις προσωπικές αμαρτίες των βαπτιζομένων, χωρίς ωστόσο να καθιστά άγιο και δίκαιο τον άνθρωπο, ενισχύοντας απλώς την πίστη του κι εξασθενώντας την υφιστάμενη αμαρτία. Ή αμαρτία στον άνθρωπο συγχωρείται όχι για να μην υπάρχει, αλλά για να μην καταλογίζεται.
Οι αντιλήψεις αυτές δεν είναι σωστές. Όχι μόνο διαστρεβλώνουν την αληθινή έννοια της δικαιώσεως (άρση της αμαρτίας και αναγέννηση), άλλ' έρχονται σε αντίθεση προς τη διδασκαλία της Γραφής κατά την οποία το βάπτισμα είναι «λουτρόν παλιγγενεσίας». Ό όρος αυτός εκφράζει θαυμάσια την ουσία του βαπτίσματος. Το βάπτισμα κάνει τον άνθρωπο νέα γένεση, του χαρίζει καινούργια πνευματική ύπαρξη, από την οποία έχει αφαιρεθεί το στοιχείο της αμαρτίας, το δηλητήριο της φθοράς και του πνευματικού θανάτου.
Το βάπτισμα κατά τους Διαμαρτυρόμενους δεν επαναλαμβάνεται. Σ' αυτό συμφωνούν με τους Ορθόδοξους και τους Ρωμαιοκαθολικούς. Όμως η μη επανάληψη αυτή δεν οφείλεται στη μοναδικότητα της πνευματικής γεννήσεως πού μόνο μια φορά γίνεται (όπως και η φυσική γέννηση) ούτε στο ότι το μυστήριο φέρει χαρακτήρα ανεξάλειπτο (Δυτικοί), αλλά στην ειδική συνθήκη πού δημιουργείται στο βάπτισμα μεταξύ θεού και ανθρώπου, η οποία από μέρους του Θεού είναι αμετακίνητη και ανεπανάληπτη.
Όσοι εκ των Διαμαρτυρομένων δέχονται το μυστηριακό χαρακτήρα του βαπτίσματος αποδέχονται και τον νηπιοβαπτισμό (Λουθηρανοί). Αυτό όμως δεν γίνεται χωρίς αντίφαση προς τη θεμελιώδη προτεσταντική αρχή περί πίστεως, ως της μόνης δυνάμεως πού προσδιορίζει την ενέργεια του μυστηρίου. Πώς μπορεί να ενεργήσει το βάπτισμα στα νήπια, τα οποία στερούνται λόγου και πίστεως; Προς εξοικονόμηση του πράγματος διατυπώθηκαν αλλόκοτες θεωρίες ότι τα νήπια πού είναι ευάρεστα στο Θεό και προστατεύονται από τους αγγέλους, πιστεύουν κι αυτά χωρίς να κατανοούν το Θεό, όπως ο Δαβίδ στην κοιλιά της μητέρας του εξεδήλωνε την αφοσίωση του στο Θεό και ο Βαπτιστής Ιωάννης σκιρτούσε ομοίως στην κοιλιά της Ελισάβετ, όταν αύτη άκουε το χαιρετισμό της Παρθένου Μαρίας. Άλλωστε η πίστη δεν έχει ανάγκη του λόγου, ο οποίος καμιά φορά την εμποδίζει, άλλ' είναι προϊόν του παναγίου Πνεύματος.
Τέλος όσοι εκ των Διαμαρτυρομένων (Καυάκεροι, Σωκινιανοί, Άρμινιανοί, Μεννωνίτες, Άναβαπτιστές) απορρίπτουν τον μυστηριακό χαρακτήρα του βαπτίσματος, φρονούντες ότι είναι απλή τελετή ιδρυθείσα όχι από τον Κύριο αλλά από τους Αποστόλους για τους εξ Ιουδαίων και εθνικών επιστρέφοντας των οποίων εδήλωνε δημόσια την είσοδο στην Εκκλησία, η είναι απλή εικόνα της εσωτερικής καθάρσεως του άνθρωπου και φραγίδα της αφέσεως των αμαρτιών στους πιστεύοντες και μετανοούντες, συναπορρίπτουν όλοι τον νηπιοβαπτισμό, του οποίου δεν κατανοούν τη φύση και τους σκοπούς.
Είναι σωστό το δι' επιχύσεως βάπτισμα των Παπικών;
Όχι, δεν είναι. Διότι, κατά την ορθόδοξη πίστη, το βάπτισμα για να είναι έγκυρο και κανονικό, πρέπει να γίνεται στο όνομα της αγίας Τριάδος και δια τριπλής καταδύσεως σε ύδωρ «ειλικρινές», δηλαδή αμιγές και καθαρό. Αν λείπει ένας από τους όρους αυτούς το μυστήριο είναι άκυρο. Ως προς τον δεύτερο όμως όρο, δηλαδή την τριπλή κατάδυση, δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών.
Το ρήμα βαπτίζω σημαίνει βυθίζω. Από αρχαιοτάτων δε χρόνων στην Εκκλησία το βάπτισμα ετελείτο δια τριπλής καταδύσεως σε ύδωρ. Την πράξη αυτή της Εκκλησίας μαρτυρούν τα σωζόμενα βαπτιστήρια, ειδικά κτίσματα κείμενα παραπλεύρως του ναού, στα οποία βαπτίζονταν οι κατηχούμενοι. Ομοίως μαρτυρεί η πράξη των αποσχισθεισών Εκκλησιών των Αρμενίων, Κοπτών και Άβυσσηνίων, πού τελούν το βάπτισμα δια καταδύσεως. Είναι ενδεικτικό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας στα έργα τους δεν μνημονεύουν άλλον τρόπο βαπτίσεως. Φυσικά στην αρχαία Εκκλησία υπήρχε το έκτακτο και κατ' οικονομία βάπτισμα των κλινικών, δηλαδή των ασθενών πού, καθηλωμένοι στο κρεβάτι, δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, το οποίο γινόταν δι' επιχύσεως και ραντισμού.
Στο έκτακτο αυτό βάπτισμα στηριζόμενοι οι Ρωμαιοκαθολικοί και προφασιζόμενοι λόγους αστήρικτους, την τρυφερή ηλικία των νηπίων, τα όποια αν είναι ασθενικά κινδυνεύουν κατά την κατάδυση, το γήρας των λειτουργών με τις αρνητικές επιπτώσεις του, το άτοπο της γυμνώσεως προσώπων του ετέρου φύλου και γενικά τις δυσκολίες από το ψυχρό κλίμα των βορείων χωρών, ήδη από τον 14ο αιώνα το εκτάκτως γινόμενο βάπτισμα δι' επιχύσεως εισήγαγαν ως κανονικό της Εκκλησίας θεσμό. "Ότι όμως πρόκειται περί επιζήμιας καινοτομίας στη σειρά πολλών άλλων καινοτομιών της Εκκλησίας αυτής, μετά τα όσα είπαμε δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.
Μπορεί άλλο πρόσωπο εκτός από τον ιερέα να τελέσει το βάπτισμα;
Ναι μπορεί, σε έκτακτες όμως περιπτώσεις. Το βάπτισμα αυτό είναι ομοίως βάπτισμα ανάγκης. Γίνεται δε συνήθως ενόψει επικείμενου θανάτου. Όταν, λόγου χάρη, ένα αβάπτιστο παιδί ασθενήσει ξαφνικά και κινδυνεύει να πεθάνει, τότε μπορεί να το βαπτίσει και λαϊκός, άνδρας ή γυναικα, κατά κανόνα όμως ορθόδοξος. Το βάπτισμα μπορεί να το κάνει σε νερό απλό και φυσικό, κάνοντας τις τρεις καταδύσεις και λέγοντας τα καθιερωμένα λόγια: «Βαπτίζεται ο δούλος (ή η δούλη) του θεού τάδε... εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν». Ελλείψει ύδατος το βάπτισμα μπορεί να γίνει και στον αέρα (αεροβάπτισμα). Και στις δύο περιπτώσεις (κυρίως όμως στην πρώτη) το βάπτισμα είναι έγκυρο και δεν μπορεί να επαναληφθεί, όταν παρέλθει ο κίνδυνος θανάτου.
Το έκτακτο αυτό βάπτισμα τελεί και ή Ρωμαϊκή Εκκλησία, διευρύνουσα όμως τον κύκλο των προσώπων πού μπορούν να το επιτελέσουν. Σε αντίθεση με τη δική μας Εκκλησία πού επιτρέπει την τέλεση του μόνο σε ορθόδοξους λαϊκούς, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το επιτρέπει και σε μη χριστιανούς, σε Ιουδαίους και σε εθνικούς. Ότι όμως μια τέτοια θεωρία, διαταράσσουσα τη «λογική» και τον φυσικό κύκλο των μυστηρίων, είναι άκρως μηχανική, είναι προφανές και αυτονόητο.
Και οι Διαμαρτυρόμενοι, τέλος, δέχονται την τέλεση του βαπτίσματος από πρόσωπα λαϊκά, εκτός από τους Καλβινιστές, οι όποιοι, αποδεχόμενοι ότι ο Θεός σώζει και χωρίς το βάπτισμα τους προορισμένους στην αιώνια ζωή, δεν δίνουν καμιά σημασία στο έκτακτο βάπτισμα της ανάγκης.
Ποιά είναι ή θέση τον προσώπου του λειτουργού στην τέλεση των εκκλησιαστικών μυστηρίων;
Όπως ειπώθηκε στα προηγούμενα, ο τελετουργός των μυστηρίων είναι κατ' ούσίαν ο ιδρυτής αυτών, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ό ιερέας είναι απλό όργανο δια του οποίου επιτελούνται τα μυστήρια.
Στο πνεύμα αυτό ο ορθόδοξος ιερέας κρύβει επιμελώς το πρόσωπο του κατά την τέλεση των μυστηρίων, απαγγέλλοντας τις ιερουργίες σε τύπο παθητικό (σε τρίτο ενικό πρόσωπο) όπως: Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού και χρίεται, αρραβωνίζεται, στέφεται, μεταλαμβάνει, προχειρίζεται κ.τ,λ.
Αντίθετα στη Ρωμαϊκή Εκκλησία ο λειτουργός φέρεται να τελεί ό ίδιος τα μυστήρια, απαγγέλλοντας τις ιερουργίες σε πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως: εγώ σε βαπτίζω, σε χρίω κ.ο.κ. Το ύφος αυτό είναι εκφραστικό του οξέος χωρισμού του κλήρου από τον λαό, πού παρατηρείται στη Λατινική Εκκλησία.

Απο το βιβλίο "Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά – συμβολικά – ιστορικοδογματικά"
Εκδόσεις «ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ», 1995, τόμοι 1 και 2
 http://www.psathades.gr/bibliothiki/TaEptaMystiria/ToVaptisma.htm
Πηγή εἰκόνας:
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGtUkvUZ0YawKMZy3be5V217lPUcXzVPXG4E_I3rTrce6_02qHRKiLScQmJMUTwXN72XxyAv4mbPvEl0wPthUwGBndS6x9LW2M6ZFqa2rzll7g4Ne1_JPW6VxkW22E3DIcDXhf_zbzMhM/s400/06_1.jpg

                                        

ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: σωστός ή λάθος;

 Ένα από τα αγαπημένα θέματα των αιρετικών (Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί κ.λ.π.), με το οποίο πιστεύουν πως θα μας φέρουν σε δύσκολη θέση, είναι και ο νηπιοβαπτισμός. Γιατί βαπτίζετε τα παιδιά σε νηπιακή ή παιδική ηλικία μας λένε, αφού δεν μπορούν να καταλάβουν αν θέλουν να βαπτιστούν ή όχι. Που είναι λοιπόν η ελευθερία της βουλήσεως συνεχίζουν.
Ας τα δούμε λοιπόν αναλυτικά όλα αυτά στο παρακάτω άρθρο.

ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Ως γνωστό, οι πάσης φύσεως αιρετικοί για να στηρίξουν τα λεγόμενα τους, χρησιμοποιούν επιλεκτικά την Αγία Γραφή. Έτσι και στο ζήτημα του νηπιοβαπτισμού χρησιμοποιούν τα χωρία (κομμάτια) της Γραφής που αναφέρονται στο βάπτισμα σε μεγάλη ηλικία και παραβλέπουν εκείνα που αναφέρονται στον νηπιοβαπτισμό.
Έτσι και για το εν λόγω θέμα μας, μας παραπέμπουν στο βιβλίο της Γραφής «Πράξεις των Αποστόλων», κεφάλαιο 2, στίχοι 37 – 38. Το κομμάτι αυτό αναφέρεται στην απορία των ακροατών του αποστόλου Πέτρου, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τι πρέπει να κάνουν για να σωθούν. Και απαντάει ο Πέτρος: «Μετανοήστε και ο καθένας από σας, ας βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού για την συγχώρεση των αμαρτιών σας και θα λάβετε το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος».Ορίστε λοιπόν λένε, σύμφωνα με την Γραφή, το βάπτισμα προϋποθέτει μετάνοια που μόνο ένας ενήλικας μπορεί εν γνώσει του να κάνει.

ΟΙ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
Το παραπάνω κομμάτι της Γραφής πράγματι μιλάει για βάπτισμα σε μεγάλη ηλικία.
Όμως οι αιρετικοί εκ του πονηρού παραβλέπουν πως δεν υπήρχε τότε ο Χριστιανισμός σαν θρησκεία, άρα όσοι προσέρχονταν σ’ αυτόν, προέρχονταν από τις δύο τότε υπάρχουσες θρησκείες τον Ιουδαϊσμό και την ειδωλολατρία. Κατά συνέπεια λογικό είναι, πως πριν γίνουν μέλη της εκκλησίας – η οποία κήρυττε κάτι το καινούργιο – έπρεπε να μάθουν για την διδασκαλία της και αν τους άρεσε να θελήσουν να γίνουν μέλη της, μέσω του βαπτίσματος. Την τακτική αυτή άλλωστε δεν απαρνήθηκε ποτέ η Εκκλησία μας. Γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία, αποτελείται από δύο μέρη. Τη Λειτουργία των Πιστών και τη Λειτουργία των Κατηχουμένων.
Εξάλλου αυτό εφαρμόζει και σήμερα με τους διάφορους μετανάστες που θέλουν να γίνουν Χριστιανοί. Πριν αυτοί βαπτιστούν, συμμετέχουν σε διάφορες σχολές, όπου μαθαίνουν διάφορα θέματα για την πίστη μας π.χ. αγιολογία, Εκκλησιαστική Ιστορία κ.λ.π. Άλλωστε σε κάποιες απ’ αυτές τις σχολές, πριν μερικά χρόνια έτυχε να διδάξουμε και εμείς.
Όμως πολύ σοφά η εκκλησία μας, όπως ο Χριστός δεν διέκρινε και δεν απέρριψε κανένα, έτσι και αυτή νοιάζεται για κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου ηλικίας και ειδικά για τα παιδιά που τόσο αγάπησε ο Χριστός, γι’ αυτό και προσπαθεί να τα φέρει κοντά της από την νηπιακή σχεδόν ηλικία, μέσω των μυστηρίων του βαπτίσματος, χρίσματος, θείας ευχαριστίας και ευχελαίου.

ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΥ;
Η Γραφή είναι γεμάτη από χωρία (κομμάτια), στα οποία διαφαίνεται ο νηπιοβαπτισμός. Έτσι σε αρκετά σημεία της, τονίζει την βάπτιση ολόκληρων οικογενειών από τους Αποστόλους και την εισδοχή τους στον Χριστιανισμό. Φυσικό είναι οι οικογένειες αυτές να είχαν και μικρά παιδιά. Πουθενά λοιπόν σ’ αυτά τα χωρία δεν φαίνεται να γίνεται διάκριση στα μέλη της οικογένειας, αλλά αντίθετα βαπτίζονται όλα τα μέλη της. Ας αναφέρουμε κάποια από αυτά:
1. «Βαπτίστηκε (η Λυδία) και όλη η οικογένειά της». Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 16, στίχος 15.2. «Βαπτίστηκε αυτός (ο δεσμοφύλακας των Φιλίππων) και όλοι όσοι ήταν μαζί του».Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 16, στίχος 33.3. «Βάπτισα (εννοείται ο Παύλος), την οικογένεια του Στεφανά». 1η επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 1, στίχος 15.Ομοίως στο κεφάλαιο 10, από τις Πράξεις των Αποστόλων, περιγράφεται η βάπτιση του εκατόνταρχου Κορνηλίου και της οικογένειάς του από τον Πέτρο, καθώς επίσης και των στενών συγγενών και φίλων του που είχε καλέσει για ν’ ακούσουν το κήρυγμα του Πέτρου.
Άξιο μνείας επίσης είναι, πως το χωρίο που επικαλούνται οι αιρετικοί, και το οποίο ισχυρίζονται ότι είναι εναντίον του νηπιοβαπτισμού, δηλαδή το κεφάλαιο 2, στίχοι 37 – 38, από τις Πράξεις των Αποστόλων, που αναφέραμε πιο πάνω, γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον τους. Γιατί δεν αναφέρεται μόνο στο βάπτισμα των μεγάλων αλλά και των μικρών. Και για του λόγου το αληθές αναφέρομαι και την συνέχεια του, την οποία εκ του πονηρού αποκόπτουν οι αιρετικοί. «Διότι για σας είναι η υπόσχεση και για τα παιδιά σας».

ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
Όπως είναι γνωστό από την Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, κεφάλαιο 17, στίχοι 10 – 12,
Ως γνωστό πάλι, το βάπτισμα εκτός από την άφεση των αμαρτιών που δίνει, είναι το καινούργιο σημάδι, της νέας συμφωνίας (διαθήκης), που έκανε ο Θεός με τον καινούργιο λαό του (Χριστιανούς).
Η μεν πρώτη είναι σαρκική, η δε δεύτερη πνευματική. Και δεν τα λέμε από το μυαλό μας αυτά. Τα λέει ο Απόστολος Παύλος, στην προς Κολασσαείς επιστολή του: «Περιτμηθήκατε με περιτομή αχειροποίητο, βγάζοντας από το σώμα σας τις αμαρτίες της σάρκας σας, με την περιτομή του Χριστού, αφού ταφήκατε μαζί του με το βάπτισμα». Επιστολή προς Κολασσαείς, κεφάλαιο 2, στίχοι 11 – 12.Και ρωτάμε τους απανταχού αιρετικούς. Αφού η περιτομή γινόταν την όγδοη μέρα από τη γέννηση του παιδιού, γιατί η καινούργια περιτομή (βάπτισμα), να μην γίνεται κατά την νηπιακή ηλικία;
η περιτομή ήταν το σημάδι της συμφωνίας (διαθήκης), μεταξύ του Θεού και του λαού του (Ισραήλ).

ΔΙΝΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ;
Ερχόμενοι τώρα ν’ απαντήσουμε στο άλλο επιχείρημα των αιρετικών, πως δεν δίνεται στο νήπιο η ελευθερία της επιλογής αν θέλει να γίνει Χριστιανός ή όχι, λόγω του νηπιοβαπτισμού του, αξίζει να πούμε, ότι το χωρίο που αναφέρουμε στην αρχή του άρθρου μας, δηλαδή το κεφάλαιο 2, στίχοι 37 – 38 από τις Πράξεις των Αποστόλων, επισημαίνει, πως το βάπτισμα δεν είναι μόνο για την συγχώρεση των αμαρτιών, αλλά και το να λάβει κάποιος το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος.Αν λοιπόν το νήπιο δεν βαπτιστεί για να του φύγει το προπατορικό αμάρτημα, και λόγω αυτού του γεγονότος δεν μπορέσει να κατοικήσει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, τότε ποιος άλλος εκτός του Σατανά, θα βρει την ευκαιρία να μπει μέσα στο αβάπτιστο νήπιο;
Και είναι ποτέ δυνατόν ο Σατανάς να δώσει στον άνθρωπο το δικαίωμα της επιλογής;Αντίθετα στην Ορθόδοξη ακολουθία του μυστηρίου του νηπιοβαπτισμού, με τις ευχές του εξορκισμού («αποτάξον το Σατανά» κ.λ.π.) που λέγονται, από τον ιερέα και τον ανάδοχο (νονό) του νηπίου, εκδιώκεται ο Σατανάς. Έπειτα με το μυστήριο του χρίσματος που ακολουθεί αμέσως μετά το βάπτισμα, έρχεται πλέον και κατοικεί στο νήπιο το Άγιο Πνεύμα. Έτσι το νήπιο μεγαλώνοντας σιγά – σιγά υπό την καθοδήγηση των γονιών του και της Εκκλησίας, προσπαθεί να βαδίσει όσο του είναι δυνατόν το δρόμο του Θεού. Όταν πλέον μεγαλώσει, εξαρτάται απ’ αυτόν, αν θα συνεχίσει να βαδίζει το δρόμο του Θεού ή όχι.
Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «ΓΡΟΘΙΑ» ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Αφήσαμε για το τέλος ένα απόσπασμα της Γραφής, που όχι μόνο αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας, πόσο σωστός είναι ο νηπιοβαπτισμός, αλλά αποδεικνύει και την πνευματική τύφλωση των αιρετικών. Γιατί αποτελεί τον επίλογο του Ευαγγελίου του Ματθαίου, και είναι απορίας άξιο, πως δεν τον έχουν δει οι πάσης φύσεως αιρετικοί οι οποίοι όλη την ώρα, όπως ισχυρίζονται ασχολούνται με τη Γραφή.
Τον έχουν δει βέβαια, και τον έχουν παραδεί, αλλά όπως έχουμε πει και πιο πάνω, ότι δεν τους συμφέρει κάνουν πως δεν το ξέρουν.
Χωρίς άλλα σχόλια λοιπόν αναφέρουμε το απόσπασμα αυτό, το οποίο επιβεβαιώνει πανηγυρικά πως, το να προηγείται η βάπτιση και μετά η διδασκαλία είναι παραγγελία του ίδιου του Χριστού.«Οι έντεκα μαθητές πήγαν στην Γαλιλαία, στο όρος που τους είχε ορίσει ο Ιησούς. Και όταν τον είδαν, τον προσκύνησαν, μερικοί όμως ήταν διστακτικοί. Και ο Ιησούς τους πλησίασε και τους είπε, Μου δόθηκε πλήρης εξουσία στον ουρανό και στη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μου ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ αυτούς να τηρούν όλα όσα σας διέταξα. Και να εγώ είμαι μαζί σας όλες τις μέρες μέχρι της συντέλειας του κόσμου». Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28,στίχοι 16 – 20.
http://antiairetikos.blogspot.com/2008/05/blog-post_25.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου